Recenzja Battlefield 6. Ogłusza eksplozjami, imponuje destrukcją i przypomina, za co kocham tę serię

Battlefield 6 to prawdopodobnie jedna z najważniejszych premier w historii serii, choć niekoniecznie z dobrych powodów. W końcu to właśnie tą produkcją DICE chce odzyskać zaufanie fanów, którzy odbili się od Battlefielda 2042. Na pierwszy rzut oka wszystko zwiastuje, że tytuł ten odniesie sukces. Wrażenia graczy po otwartej becie są wyjątkowo optymistyczne, ja sam również świetnie się bawiłem, a teraz miałem w końcu okazję doświadczyć całego (no prawie) dobrodziejstwa inwentarza „szóstki”.

I cóż mogę powiedzieć – to naprawdę dobry Battlefield, który raczej zmaże niesmak po poprzedniej części cyklu. Zrezygnowano ze sporej części niepopularnych rozwiązań, rozwinięto te elementy, o które prosiło wielu graczy, a wszystko połączono w jeden zgrabny produkt. Nie oznacza to jednak, że jest on pozbawiony wad, a podejście do niektórych aspektów rozgrywki może nie spodobać się wielu najbardziej hardcore’owym fanom.

Nie wnikaj, patrz na wybuchy

Każdy wie, że w serii Battlefield najważniejszy jest multiplayer. Poświęćmy więc tylko chwilkę kampanii, by szybko odnotować jej istnienie, aby później nie zaprzątała niczyjej uwagi. Jeśli ten temat w ogóle Was nie ciekawi, nie krępujcie się i przeskoczcie do kolejnego nagłówka. Jeśli jednak jesteście zainteresowani trybem dla pojedynczego gracza i jest to dla Was ważna część gry, to... cóż... bardzo Wam współczuję.

Battlefield 6, Electronic Arts, 2025.

Kampania w Battlefieldzie 6, owszem, istnieje. W gruncie rzeczy jest jednak co najwyżej samouczkiem przed trybem multi, i to dość nieporadnym. Fabuła, która jej towarzyszy, to prawdopodobnie najbardziej pozbawiony sensu scenariusz w historii całej serii. Trafiamy bowiem do świata pogrążonego w chaosie – na militarnej mapie pojawia się organizacja najemnicza o nazwie Pax Armata. Założona w niewyjaśnionych okolicznościach w Tadżykistanie, szybko gromadzi ogromne zasoby ludzkie i sprzętowe. W ciągu pierwszych minut rozgrywki okazuje się, że jest na tyle potężna, by zaatakować i zniszczyć bazę NATO w Gruzji, a chwilę później morduje sekretarza generalnego tej organizacji. To zaś sprawia, że 12 europejskich krajów sojuszu ot tak zmienia stronę i dołącza do agresorów.

Oczywiście to dopiero początek absurdów – z czasem historia wykoleja się coraz bardziej, a ja, wykonując kolejne misje, nie wiedziałem po co i dlaczego. Czasami kogoś atakujemy, czasami bronimy. Innym razem trafiamy na Brooklyn, gdzie dosłownie spod ziemi wyjeżdżają całe pancerne zastępy Paxu, które zostały tam magicznie przeszmuglowane na statkach towarowych. W kolejnej misji mamy ochronić Gibraltar przed inwazją, ale twórcy uznali, że fajnie byłoby mieć misję desantową, więc do obleganego miasta dostajemy się z morza i powietrza. Gdzieś tam też pojawia się wątek nowej superbroni, którą Pax chce wystrzelić w Europę (z której większą częścią jest sprzymierzony).

Nic tu się nie trzyma kupy, a przy tym nie jest w żaden sposób angażujące. Nie pomaga temu także drużyna głównych bohaterów gry – ich imion nie pamiętam, więc nazwijmy ich typem, typiarą, mrocznym typem i typem z brodą. Uwierzcie mi, to jedyne cechy ich wyróżniające – naprawdę nie ma tu ani jednej postaci, która zapadłaby mi w pamięć. Dodatkowo frustrujące jest oderwanie fabuły od jakiejkolwiek politycznej rzeczywistości. Battlefield 6 tak desperacko unika kłopotliwych tematów, że wydaje się, jakby scenarzyści dostali nakaz, by w opowieści ani razu nie padły nazwy takich krajów jak Rosja, Chiny czy Iran.

Battlefield 6, Electronic Arts, 2025.

To zaś, czego w grze nie brakuje, to nieznośny amerykański patos na poziomie, jakiego nie widziałem od lat. Dialogi są pełne buńczucznych zawołań, powiedzonek marines, bojowych okrzyków i heroicznych przemów. W pewnych momentach trudno było nie czuć żenady, gdy kolejny raz słuchałem, jak to marines są „zawsze pierwsi, zawsze wierni”.

Na szczęście kampanię da się przeżyć dzięki daniu głównemu, czyli naprawdę imponującej akcji. Wiele z misji oferuje sekwencje, z których same widoki zapadają w pamięć. Morski desant, skok na spadochronie nad Gibraltarem, szturm na lotnisko w Tadżykistanie czy ucieczka przed walącą się tamą to zdecydowanie momenty, które zapamiętam. Wszechobecne eksplozje i walące się budynki okazują się na tyle efektowne, że pozwalają choć na chwilę zapomnieć o pretensjonalnej fabule. Szkoda jedynie, że wrażenia te psuje czasami AI, i to zarówno przeciwników, jak i sojuszników. W obu przypadkach jest zwyczajnie kiepskie i nie stanowi żadnego wyzwania ani wsparcia.

Widzę więc tylko jeden sposób, by cieszyć się kampanią Battlefielda 6. Po prostu starajcie się nie słuchać dialogów, przymknijcie oczy na głupotki fabularne i ekscytujcie się wybuchami. To właściwie najlepszy element trybu dla jednego gracza.

Powrót do tego, co działało

Wróćmy jednak do tego, co naprawdę istotne, czyli trybu multiplayer. Nie da się ukryć, że to głównie w nim gracze spędzą czas – i nie mam wątpliwości, że większość z nich będzie się przy tym dobrze bawić. Widać, że deweloperzy chcieli w „szóstce” wrócić do korzeni i odpuścili sobie niesprawdzające się eksperymenty z Battlefielda 2024. Właściwie zdecydowano się na powrót do koncepcji z BF3 i 4 – oczywiście w nowych szatach i z większym naciskiem na pewne konkretne elementy gameplayu.

Battlefield 6, Electronic Arts, 2025.

Przede wszystkim zerwano więc z „operatorami”. Zamiast tego mamy ponownie dostęp do czterech klas postaci, których funkcje nieco zmieniono. Zasadniczo zastosowano tu rozbudowaną koncepcję z Bad Company. Mamy więc szturmowca z dostępem do klasycznych karabinów i gadżetów ofensywnych, takich jak granatnik czy drabina, oraz drugiej broni w postaci strzelby. Inżynier to klasyka – pistolety maszynowe, pociski przeciwpancerne, naprawianie pojazdów i sporo dodatkowych akcesoriów. Wsparcie oprócz domyślnego dysponowania karabinami maszynowymi ma również dostęp do defibrylatora, plecaka z amunicją i opatrunkami oraz paroma dodatkami defensywnymi. Natomiast zwiadowca skupia się, rzecz jasna, na używaniu karabinów snajperskich i rozpoznaniu z wykorzystaniem takiego sprzętu jak chociażby dron.

To jednak tylko sytuacja domyślna. Twórcy zdecydowali się bowiem na jedno kontrowersyjne rozwiązanie, czyli system otwartego dostępu do wszystkich typów broni. Grając inżynierem, możecie więc używać karabinów maszynowych, a zwiadowcę wyposażyć w pistolet maszynowy. Co prawda korzystanie z rekomendowanego uzbrojenia gwarantuje pewne premie (np. szybsze przeładowania), jednak są one na tyle marginalne, że nie stanowią żadnej przeszkody. Potencjalnie może to sprawić, że w grze wykreuje się meta i większość graczy będzie korzystać z jednej klasy i jednego rodzaju broni. Na ten moment takiego problemu jednak nie widać, a opinia na temat tego systemu zależy od Waszych preferencji. Osobiście wolałbym staromodne podejście, które zmusza daną klasę do korzystania z określonego zestawu oręża, jednak twórcy zdecydowali inaczej. Na osłodę zostawiono odrębne serwery, na których ograniczenie dostępu do broni nadal funkcjonuje.

Na szczęście samo obcowanie z różnymi rodzajami uzbrojenia jest bardzo satysfakcjonujące. Autorzy zadbali, by gracz mógł poczuć wyraźną różnicę pomiędzy korzystaniem z poszczególnych odmian, a także egzemplarzy. Nie widać też, by któraś z gałęzi dotyczących narzędzi walki była bezużyteczna. Jedyne, do czego mógłbym się przyczepić, to wyjątkowa skuteczność pistoletów maszynowych. W poprzednich odsłonach cyklu stanowiły one cenę, jaką gracz płacił za dostęp do pocisków przeciwpancernych – PM-y były bowiem efektywne tylko na krótkim dystansie. W Battlefieldzie 6 są zaś zabójcze także z daleka i szybko stały się moją ulubioną bronią, z którą najlepiej radziłem sobie z przeciwnikami.

Battlefield 6, Electronic Arts, 2025.

Ponadto każdy karabin możemy oczywiście dostosować do swoich potrzeb. W grze zawarto masę dodatków i modyfikacji, takich jak inne lufy, szybsze magazynki, alternatywna amunicja czy cały wachlarz celowników. Dodatkowa możliwość zapisania maksymalnie trzech zestawów dla danej broni pozwala na szybkie wybieranie sprzętu idealnego do danej sytuacji. Sam system instalowania modyfikacji jest zaś bardzo przejrzysty i łatwy do opanowania – moim zdaniem najlepszy w całej serii, a przy tym po prostu atrakcyjny wizualnie.

Nie kombinowano też ze sposobem odblokowywania nowego sprzętu. Twórcy nie bawili się w specjalną walutę czy zadania. Podstawowe wyposażenie zdobywamy zwyczajnie: grając. Kolejne poziomy postaci gwarantują nową broń i gadżety, a osiąganie stopni mistrzostwa w użyciu danego karabinu pozwala uzyskać dodatki do niego. Jedynie zawartość kosmetyczna i pomniejsze bonusy zostały ukryte za wyzwaniami, które również będziecie stopniowo zaliczać podczas zwykłej rozgrywki (uprzedzając pytania – głupkowatych skinów nie stwierdziłem).

Trzeba jednak zwrócić uwagę na jeden minus całego arsenału dostępnego w grze – broni na start nie ma zbyt dużo. Zestaw podstawowego uzbrojenia jest porównywalny z tym występującym w „trójce”, lecz znacznie skromniejszy niż w „czwórce”. Najbardziej zmartwieni będą zaś fani broni krótkiej – w grze umieszczono zaledwie cztery egzemplarze takiego uzbrojenia, co jest dużą redukcją w stosunku do starszych części.

Podobny problem dotyczy bazy dostępnych pojazdów. Tych jest na razie zdecydowanie mniej niż w BF3 i 4. Brakuje wśród nich tak ikonicznego sprzętu jak chociażby mały helikopter zwiadowczy. Ponadto maszyny te dysponują ograniczoną bazą modyfikacji, co szczególnie rzuca się w oczy w kontekście optyki. Czołgi i bojowe wozy piechoty w Battlefieldzie 6 mogą wykazać się jedynie możliwością przybliżania. Brakuje tu chociażby noktowizji i termowizji, a to realnie przekłada się na użyteczność tych pojazdów na wielu mapach. To wyraźny krok w tył, który – nie ukrywam – jest dla mnie niezrozumiały (choć być może wiąże się z innym problemem, jaki ma ten tytuł).