Recenzja gry Assassin’s Creed 3 Remastered - jest ładniej, ale czy lepiej?

Oto jest. Piąty z sześciu „Asasynów” z siódmej generacji konsol, który nie doczekał się wcześniej przesiadki na PlayStation 4 i Xboksa One. Gra znienawidzona w Europie za mało interesujący nas setting, za wiecznie poirytowanego głównego bohatera, który nie miał nawet startu do Ezia Auditore, wreszcie za kiepski finał przygód Desmonda Milesa, które po rozciągnięciu wątku barmana w Brotherhoodzie i Revelations wyraźnie straciły na impecie. Taka właśnie pozycja doczekała się odświeżonej wersji, by ludzie mający w pamięci jedynie „asasynowe RPG” przypomnieli sobie, jak to drzewiej bywało. Sporo obiecywałem sobie po tym spotkaniu, bo „trójeczkę” ukończyłem tylko raz i było to naprawdę dawno temu. Jak wyszło? Czy hucznie zapowiadane usprawnienia okazały się na tyle rewolucyjne, żeby uzasadnić konieczność ponownego wydania pieniędzy na remaster?

Kolorystyka jest bardziej żywa, barwy ciepłe - duża zmiana w stosunku do posępnego pierwowzoru.

Przede wszystkim ładniej

Największe zmiany w Assassin’s Creed III: Remastered dotyczą oprawy wizualnej. Trzeba uczciwie przyznać, że autorzy mocno się postarali, dostarczając nie tylko natywne 4K na konsolach PlayStation 4 Pro i Xbox One X (niestety, to wciąż 30 klatek), ale również dodając nowe tekstury i roślinność, poprawiając modele twarzy i mocno zmieniając oświetlenie lokacji. Ta ostatnia modyfikacja jest zresztą najbardziej widoczna na pierwszy rzut oka. „Trójkę” zapamiętałem jako grę posępną i ponurą, dlatego z zaskoczeniem przyjąłem fakt, że w wersji zremasterowanej kolory są niezwykle żywe i ciepłe (co zauważamy już w londyńskiej operze, gdzie rozpoczynamy zmagania). Pod tym względem tytuł sporo zyskuje, bo oglądanie Pogranicza w promieniach zachodzącego słońca czy przemierzanie Bostonu pozbawionego charakterystycznej mgiełki dodaje tym lokacjom sporo uroku. Oczywiście musimy pamiętać, że scenerie nie uległy większym przeobrażeniom, dlatego budynki nie zyskały nagle tony nowych detali, które zbliżyłyby je do poziomu osiągniętego chociażby w Assassin’s Creed: Unity, ale i tak jest nieźle. Dobrze zrealizowane światło potrafi w takiej grze zdziałać cuda i Assassin’s Creed III Remastered jest tego najlepszym przykładem.

Desmond, coś taki niewyraźny?

Gdzie te poprawki?

Szumnie zapowiadane zmiany w rozgrywce to raczej detale, których oko laika nie ma szans dostrzec. Prawdę mówiąc, miałby z tym problem nawet otrzaskany z „Asasynami” fan, bo większość usprawnień – jak np. możliwość chowania się w zaroślach – była dostępna w tylu grach, że trudno czasem stwierdzić, gdzie pojawiła się po raz pierwszy. Nie zmienia to jednak faktu, że zremasterowana „trójka” wydała mi się łatwiejsza od pierwowzoru. Dzięki możliwości zwabiania przeciwników w krzaki gwizdem (poprzednio dało się to robić tylko wtedy, gdy bohater przyklejał się do rogu budynku), prościej jest przetrzebiać większe grupy przeciwników z ukrycia oraz podsłuchiwać poruszających się wrogów, co stanowiło prawdziwe wyzwanie w pierwowzorze. Gracze lubiący mordować po cichu z zadowoleniem przyjmą też fakt, że teraz Connor potrafi wyłączyć z walki dwóch przeciwników jednocześnie, a próba zaszlachtowania idącego przed nami wroga nie postawi na nogi całego obozu, bo bohater automatycznie użyje ukrytego ostrza, a nie innej broni, którą aktualnie ma pod ręką.

Niestety, w ślad za tymi ułatwieniami nie idą żadne zmiany w sztucznej inteligencji przeciwników. Kiedy narobimy rabanu, otaczający nas rywale nadal będą ustawiać się w kolejce po ciosy, a na wyłamanie się ze schematu zdecyduje się wyłącznie ten niemilec, do którego jesteśmy zwróceni tyłem. System walki można rozpracować bardzo szybko, więc żadna, nawet najliczniejsza grupa nie oznacza tak naprawdę większego wyzwania, no chyba że w szeregach wrogów pojawią się mocniejsze jednostki, ale tych miśków możemy akurat powalać jednym celnym uderzeniem, jeśli wzorem poprzednich odsłon wprowadzimy bohatera w tryb morderczej serii.

Autorzy popracowali nad modelami twarzy. Nie jest to 2019, ale da się przeżyć.

Ostatnie istotne zmiany dotyczą systemu craftingu, na który mocno narzekałem już w recenzji podstawki. Szczerze? Z niczym przy tym podejściu deweloperzy z Ubisoftu nie przekombinowali tak mocno, jak właśnie z tym. W podstawce dostawaliśmy surowce od naszych rzemieślników, żeby wysyłać je konwojami za marne grosze do dużych miast. Mechanika ta cieszyła się niespecjalnym powodzeniem, bo była pogmatwana i żmudna, dlatego tym razem postanowiono dać graczom możliwość kucia broni... tej samej, którą można znaleźć w sklepach. Żeby nie było zbyt łatwo, tworzenie oręża wymaga odnalezienia schematów (poupychano je w skrzyniach, zawsze znajdujących się w zakazanych, czyt. czerwonych, strefach), a także zwiększenia kwalifikacji naszych rzemieślników, co sprowadza się do wykonania niezbyt skomplikowanych misji pobocznych.

Widząc, ile to wszystko wymaga zachodu, zdecydowałem, że wygodniej będzie po prostu pójść do sklepu, zwłaszcza że kasy mamy tutaj w bród. Oczywiście autorzy przygotowali się i na taką ewentualność, więc sporo broni jest na starcie zablokowanej i pojawia się w ofercie dopiero po dotarciu do określonego miejsca w fabule. Czy jest to problem? Żaden, bo z powodzeniem da się walczyć tym, co akurat mamy pod ręką. Z domyślnym orężem można bez kłopotu ukończyć całą kampanię. Gra znowu nie daje nam powodów, żeby nadmiernie się zbroić. Koło się zamyka.