Wiedźmin: Zmora wilka nie powala, ale jedną rzecz robi dobrze

Netflix i Wiedźmin z Cavillem. Dwa lata temu zaczęła się przyjaźń niełatwa – pierwszy sezon trapiło mnóstwo bolączek – ale najwyraźniej opłacalna, bowiem platforma VOD rozbudowuje uniwersum wymyślone przez Sapkowskiego szybciej i konsekwentniej niż HBO Grę o tron (pamiętacie taki serial?). Witcher: Nightmare of the Wolf pokazuje, ile potencjału drzemie w „Wiedźminlandii”; udowadnia, że to żywa kraina z mnóstwem problemów. A jednocześnie temu filmowi daleko do ideału. Próbował bowiem złapać zbyt wiele sroczek za ogon.

Jedną z postaci, o której fani gier i książek o wiedźminie chcieliby wiedzieć więcej, od dawna był Vesemir. Podstarzały, ale wciąż dziarski mentor Geralta, troskliwy trener Ciri i jeden z ostatnich mieszkańców Kaer Morhen. Akcja Zmory wilka toczy się wiele lat wcześniej, w okresie wiedźmińskiego prosperity. Adam Jensen, przepraszam, Vesemir błąka się od zlecenia do zlecenia – aż wplątuje się w intrygę zdecydowanie przerastającą zwyczajnego zabójcę potworów. Ale i tak będzie musiał sobie z tym poradzić. Przy tej fabule ujawnia się jedna z poważniejszych dolegliwości filmu. Upchnięto tu zbyt dużo bajerów w osiemdziesięciu minutach. Oraz przesadzono ze skalą wydarzeń.

Grosza daaaaaaj wieeeedźmiiinowiiiii...

Dla wielu widzów Nightmare of the Wolf może być pierwszym kontaktem z Vesemirem. I nie zrozumcie mnie źle, postać tę przedstawiono całkiem przyzwoicie – ma pazur, poczucie humoru, własne troski i trochę charyzmy. Oraz wygląda jak Adam Jensen, któremu znudziło się czekanie na domknięcie historii w cyklu Deus Ex (no, Square Enix, wciąż na to czekam, nie schrzańcie tego tak jak z Legacy of Kain). Problem w tym, że zostaje on rzucony na zbyt głęboką wodę. To za duża, za ważna przygoda, powiązana z istotnymi dla uniwersum wydarzeniami. Zdecydowanie lepiej sprawdziłaby się trzymająca łeb przy ziemi opowieść. Kameralna, może i ze spektakularną akcją, ale bez królów, magów i wielkich elfich tajemnic. Raczej taka prosto z zakurzonego gościńca, zabitej dechami dziury. Zwykłe zlecenie, które się komplikuje. I trochę takich elementów tu jest, ale nikną one przy nazbyt poważnej historii. Zbyt poważnej jak na naszą pierwszą podróż z Vesemirem, któremu jeszcze nie ciąży Geralt, Ciri, przeznaczenie i Dziki Gon.

A to z kolei całkiem ciekawie pomyślana postać.

W każdym innym fantasy prawdopodobnie nie kręciłbym nosem, ale to jest Wiedźmin. Świat, w którym najlepiej sprawdzają się historie zakrojone na mniejszą skalę, często osobiste, niedotyczące wielkich wydarzeń. Przypomnę, że czytelnicy najbardziej chwalili sobie opowiadania Sapkowskiego, które nawet jeśli zahaczały o dwory i przeznaczenie, to jednak nie tak często, i zazwyczaj trzymały się zakurzonej drogi. To samo z Wiedźminem 3 – największą siłę stanowiły tam wątki poboczne, czasem zabawne, czasem smutne, mroczne i/lub brutalne, ale zawsze dotyczące pomniejszych, kameralnych historii (choć wątek główny dzięki relacji z Ciri też miał swoją moc). Dlatego chciałbym zobaczyć Vesemira, który błąka się po świecie w poszukiwaniu pomniejszych przygód i zleceń, nim przystąpi do swojej wielkiej gry i posiądzie mądrość.

Wraz z dużą stawką pojawiają się donośne tematy, charakterystyczne dla uniwersum Sapkowskiego. Nietolerancja, uprzedzenia, przemoc, brak chęci zrozumienia drugiej strony – a także kilka wynikających bezpośrednio z charakteru Vesemira. Dla niego ta opowieść to lekcja odpowiedzialności za siebie i innych. A przy okazji trzeba jeszcze obskoczyć intrygę, która to wszystko spina. Punktów do odhaczenia jest więc całkiem sporo i niestety, zazwyczaj film robi właśnie to – odhacza je, zamiast uczynić z nich porządną opowieść. Bo trudno pomieścić obszerną tematykę, wielopiętrową intrygę polityczną w kilkudziesięciominutowym obrazie.

Niemniej jako lekka przygoda o emocjonalnym zabarwieniu Nightmare of the Wolf sprawdza się nieźle. Szczerze? Lepiej niż serial. To inna skala, ale widać, że zarazem bardziej przemyślana historia. Na pewno przygotowano ją z większym poszanowaniem inteligencji widza niż niektóre fragmenty serialu (paskudni, kreowani pod tezę showrunnerki Foltest czy Eyck z Denesle, spłycona relacja Geralta i Jaskra), choć szkoda, że po łebkach. Niemniej akcja jest wartka, bohaterowie do polubienia, zwłaszcza zawadiacki i bezczelny Vesemir, z pyskówek dużo bardziej przypominający Geralta niż ten wykreowany przez Cavilla. Parę zwrotów akcji sprawia radochę, choć można się było ich spodziewać.

To porządna produkcja. Świetnie brzmi – naprawdę dobrze dobrano aktorów głosowych – i jeszcze lepiej wygląda. To trochę inna wizualna interpretacja „Wiedźminlandii” niż w grach, komiksach czy serialu. Może i bohaterowie są ubrudzeni oraz ludzcy, jak na dark fantasy przystało, ale śmigają w powietrzu niczym wymiatacze z Castlevanii i innych amerykańskich mutacji anime. I z podobnym radosnym, baśniowym efekciarstwem miotają czarami. Zmorę Wilka przyjemnie się ogląda, to solidne rzemiosło, ale tylko tyle. Film wyleci Wam z głowy szybciej, niż potrwa jego oglądanie. Szkoda. Vesemir zasługuje na więcej.