BioShock Infinite – miejsce nr 22. GRY DEKADY. CZĘŚĆ 2. – ranking redakcji

BioShock Infinite – miejsce nr 22

W 2007 roku studio Irrational Games zabrało nas do podwodnego miasta Rapture – upadłej utopii, w której próba stworzenia doskonałego społeczeństwa przez najbardziej światłe umysły ludzkości zakończyła się katastrofą. Walcząc o przetrwanie w ogarniętej chaosem ruinie, wykonując uprzejme prośby tajemniczego Atlasa i ratując (albo i nie) dziwaczne „siostrzyczki”, poznawaliśmy fascynującą opowieść o zagładzie ideałów. Do Rapture wróciliśmy jeszcze raz, trzy lata później.

Trzeci BioShock postanowił zabrać nas w zupełnie inne miejsce. Wydostał z morskich głębin i uniósł wysoko w chmury, do podniebnego miasta Columbia. W zamierzeniu pokojowa metropolia zamieniła się w podniebną fortecę, a naszym zadaniem było uwolnienie z niej młodej kobiety imieniem Elizabeth. Podobnie jak poprzednie odsłony cyklu BioShock: Infinite zachwycał niejednoznaczną warstwą fabularną oraz ciekawymi mechanizmami rozgrywki, łączącymi tradycyjne strzelanie z autorskimi pomysłami. Natomiast zmiana otoczenia z podwodnego na podniebne wpłynęła bardzo odświeżająco na oprawę wizualną, nadając grze unikatowy styl. O fabule, która stanowiła największą siłę tego dzieła, nie będziemy się rozpisywać. Dość powiedzieć, że warto.

1. Więcej o grze BioShock: Infinite
2. Recenzja gry BioShock: Infinite – warto było czekać!
3. O co chodzi w BioShocku: Infinite? Analizujemy fabułę i zakończenie

Ghost of Tsushima – miejsce nr 21

Chociaż feudalna Japonia wydaje się być wdzięcznym tematem dla gier wideo, zachodni producenci zdają się trzymać od niej z daleka, pozostawiając ten okres historyczny do zagospodarowania niemal w całości rodowitym Japończykom. Perspektywa kogoś z zewnątrz potrafi być jednak odświeżająca, co udowodniło najnowsze dzieło amerykańskiego zespołu Sucker Punch Productions.

Ghost of Tsushima łączy orientalne realia świata samurajów, gorących źródeł i bambusowych lasów z zachodnią szkołą tworzenia otwartych uniwersów, dorzucając do tej mieszanki sporo od siebie – świetny, dynamiczny system walki, wciągającą fabułę i unikatowy sposób prowadzenia gracza za pomocą wiatru zamiast oklepanych znaczników. Całość wzbogacono zaś doskonałą, plastyczną oprawą wizualną, a wszystko to wraz z pokaźną dawką zawartości złożyło się na może niezbyt rewolucyjną, ale na pewno jedną z najbardziej grywalnych przygodowych pozycji akcji ostatniej dekady.

1. Więcej o grze Ghost of Tsushima
2. Recenzja Ghost of Tsushima – wspaniałe pożegnanie PS4
3. Ghost of Tsushima przekonało mnie, że Wiedźmin 4 nie powinien być RPG

Spider-Man – miejsce nr 20

Przez lata prawa wydawnicze do gier ze Spider-Manem należały do Activision. Firma ta serwowała kolejne pozycje z „pajączkiem” dość regularnie, ale ich poziom bywał różny – niektóre, jak pecetowy port Spider-Man: The Game z 2004 roku, okazały się małymi katastrofami, inne, pokroju Spider-Mana: Shattered Dimensions, wypadały OK. Ale na prawdziwy hit jeden z najbardziej rozpoznawalnych superbohaterów musiał czekać, aż możliwość stworzenia gry z jego udziałem otrzyma Sony. Japońska korporacja powierzyła to zadanie utalentowanej ekipie studia Insomniac Games, nie oszczędzała też na budżecie. Efekt okazał się znakomity.

Spider-Man z 2018 roku to przygodowa gra akcji w otwartym świecie oparta na tradycyjnych dla gatunku zasadach. Dobrze poprowadzony wątek główny wiedzie nas przez różnorodne misje polegające przede wszystkim na eksploracji Manhattanu, walce z przeciwnikami i sekwencjach skradankowych, a garść aktywności pobocznych pozwala wycisnąć z tej pozycji dodatkowe godziny zabawy. Tym, co najbardziej wyróżnia ów tytuł, jest niesamowicie satysfakcjonująca mechanika latania na pajęczych sieciach, dzięki której błyskawicznie przemierzamy miasto, fantastycznie się przy tym bawiąc. W Spider-Manie, jak w żadnej innej grze, wykonywanie zadań pobocznych czy nawet zbieranie znajdziek służy po prostu jako pretekst, żeby pobujać się trochę pomiędzy wieżowcami.

1. Więcej o grze Spider-Man
2. Recenzja gry Marvel’s Spider-Man – z wielkimi oczekiwaniami nie przychodzi rozczarowanie

Kingdom Come: Deliverance – miejsce nr 19

Gry fabularne osadzane są w realiach fantasy. No, ewentualnie science fiction, w których wysoce zaawansowana technologia pozwala na cuda w zasadzie nieodróżnialne od magii. Ta niepisana zasada została wyryta w DNA gatunku i jest nie do obalenia. Tyle że niekoniecznie. Założone przez Daniela Vavrę, autora kultowej Mafii, Warhorse Studios postanowiło podejść do tematu zupełnie inaczej i stworzyć pełnokrwiste RPG akcji osadzone w typowym, zwyczajnym, pozbawionym grama niezwykłości średniowiecznym świecie.

Pomysł już przy pierwszych zapowiedziach mocno intrygował i przedłużający się proces developingu Kingdom Come wielu graczy śledziło z zainteresowaniem. Kiedy zaś dostaliśmy produkt finalny, ten okazał się być mocno niedopracowany technicznie, pod wieloma względami toporny... i jednocześnie diabelnie wciągający. Odświeżające podejście zadziałało, a realistyczne przedstawienie systemu walki, fabuły czy samego świata zachwyciło. Niedoróbki techniczne z czasem w dużej mierze wyeliminowano, co tylko spotęgowało zalety tej produkcji i uczyniło Deliverance jedną z najciekawszych fabularnych gier akcji dekady.

1. Więcej o grze Kingdom Come: Deliverance
2. Recenzja gry Kingdom Come: Deliverance – między Gothikiem a Wiedźminem
3. Twórcy Kingdom Come o głaskaniu piesków, modach i sikaniu pod wiatr
4. „Niektórzy wydawcy są jak szczury” – twórcy Kingdom Come mówią, jak robić gry z pasją