Brotherhood of Steel dla mnie już zawsze będzie perfekcyjnie wpisywał się w scenariusz z mema "mamy Fallouta w domu". Gra mogła mieć swoje atuty, ale jednak dla posiadaczy PS2 była po prostu rozczarowaniem, bo wszyscy chcieli dostać normalnego Fallouta.
Wszystko fajnie, ale te "znakomite IP" to mocno życzeniowe myślenie. Też bym chciał wierzyć, że nadal żyjemy w epoce PS2/PS3 i każda z tych nazw coś znaczy, ale patrząc nawet na wyniki finansowe ostatniego Ratcheta, wcale nie jest pewne, że nowy Socom, Syphon Filter czy Jak sprzedałby się w milionowych nakładach.
Swoją drogą to też zabawne, że teraz każdy krzyczy o przywracaniu dawnych IP i kolejnych odsłonach dawnych hitów, a jak potem pojawi się nagle fala powrotów, to będzie o braku kreatywności i odgrzewaniu kotletów.
Z całym szacunkiem,
Szkoda, że Chrono Cross został wydany w takim kształcie i aż tyle czasu zajęło naprawienie podstawowego problemu animacji. Taki klasyk zasługuje na lepsze traktowanie.
To prawda, Criterion miał w stosunku do tej odsłony dużo ambitniejsze plany - pisałem nawet o tym w artykule: https://www.gry-online.pl/opinie/most-wanted-raczej-most-hated-najwieksze-rozczarowanie-w-historii/z9bf1
Nie zazdroszczę EA i jakiemukolwiek developerowi, który podejmie się próby przygotowania kolejnej odsłony Need for Speed, bo to zwyczajnie, po ludzku, karkołomne zadanie. Głównie przez odbiorców, którzy sami nie wiedzą, czego chcą i cokolwiek nie dostaną, zawsze będą niezadowoleni. Zbyt długo ta seria trwa, za wiele razy się zmieniała, żeby teraz trafić w tak szerokie gusta i oczekiwania.
Zgadzam się z zachwytami nad Hot Pursuit, ale dobrze pamiętam krytykę wobec odsłony i Criterion ("to nie jest NfS, to Burnout ukryty pod naszą kochaną marką!"). Czytam o pomyśle połączenia zmagań w mieście i na autostradzie oraz dodania ciekawych znajdziek i widzę lawinę obelg, która spadła na Criterion za Most Wanted 2012 (a miał właśnie te elementy!). Słyszę, że gracze chcą remake'u Undergrounda, ale historia rebootu z 2015 roku pokazuje, że to wcale nie jest rozwiązanie.
Myślę, że to już rzecz gustu. Sam byłem rozczarowany Brotherhood of Steel, które w wielu aspektach wypadało dla mnie przeciętnie. Tymczasem oryginalne Fallouty z PC sprawiały mi ogrom frajdy i z chęcią widziałbym je wtedy na PS2 z odpowiednio dostosowanym interfejsem.
Kluczowa jest wizja, masz rację. Zresztą to od razu widać po efektach pracy - Nosgoth z pewnością bliżej było do próby podpięcia się pod popularność gier multi, aniżeli do projektu z głębszym pomysłem za sobą.
Liczę, że Crystal Dynamics odpowiednio wykorzysta informacje z ankiety i nie będzie tylko ślepo podążać za trendami, ale połączy tę wiedzę ze swoimi pomysłami na dalszy rozwój Legacy of Kain.
To jest zdrowe podejście, bo z jednej strony sam dajesz wiele szans, a z drugiej nie masz też nic przeciwko, żeby twórcy czasami bardziej pokombinowali, jeśli czują, że to ma sens.
Ciekawy materiał, który pokazuje, jak różne potrafią być inspiracje twórców gier, a także jak bardzo pierwotny pomysł potrafi z czasem ewoluować. Wspomniałbym przy tej okazji jeszcze o Pikminie Shigeru Miyamoto i Pokemonach Satoshiego Tajiriego, do których powstania w jakimś stopniu przyczyniły się kolejno ogrodnictwo i pasja zbierania owadów. :)
Zastanawia mnie rzeczywisty stan GTA Trilogy na dzisiaj. Jakiś czas temu widziałem materiał wideo analizujący wszystkie gry z zestawu po dotychczasowych aktualizacjach i wynikało z niego, że jest dużo lepiej i ogólnie można teraz oceniać produkcje dobrze. Jeśli ktoś miał ostatnio okazję ograć, niech podzieli się może wrażeniami.
Daleko mi do nazywania Overwatcha 2 niegrywalnym crapem, ale nie zakłamujmy proszę rzeczywistości, że start dwójki wypadł gładko i bez komplikacji. W czwartek wieczór, dla przykładu, mało kto miał okazję nacieszyć się grą, bo błąd rozłączał każdy mecz zaraz po jego znalezieniu.
Jak na tak dużą premierę, którą spokojnie producent mógł sobie rozplanować i przygotować, tego rodzaju problemy występują zdecydowanie zbyt często.
Ach, okay, to masz na myśli poprzez "równię pochyłą", chodzi Ci o postrzeganie wydawcy, a nie jego sytuację biznesową.
Z częścią zarzutów mogę się zgodzić, ale kilka to takie mocno subiektywne postrzeganie działań wydawcy, bo akurat coś ewidentnie nie zrobił po Twojej myśli. Patrząc nieco bardziej obiektywnie, powiedziałbym, że po prostu odpowiada na potrzeby rynku i dopasowuje się do sytuacji. A przy okazji dostarcza kolejne solidne jRPG-i, jak za starych dobrych czasów.
Świetnie się czytało, kolejna ciekawa historia ze świata EVE Online. Dzięki za przybliżenie!
Zabawna, klimatyczna i znakomicie zagrana głosowo przygodówka, przy której można przyjemnie spędzić kilka godzin. Historia Manny'ego Calavery potrafi trzymać przy konsoli, a atmosfera takich miejsc jak Rubacava wprost wylewa się z ekranu. Tytuł nie przynosi rewolucji gatunkowej, serwując wszystko to, co dobrze znamy od lat w produkcjach point&click, w tym momentami wolne tempo i nielogiczne zagadki, przy których można łapać się za głowę. Akceptując te elementy, wyruszasz w naprawdę interesującą podróż!
Muszę wziąć w obronę Sophy w tym przypadku. Jasne, pokazane nagranie to żaden powód do dumy dla projektantów rozwiązania - bardziej traktowałbym je jako taką dokumentację aktualnego stanu prac na SI. Nie można jej jeszcze z pewnością nazywać "inteligentną", ale trzeba oddać, że umie robić użytek z otrzymanych danych, by wykonać zadany cel.
Poczekałbym na dalsze postępy i zobaczył, czy z czasem autorom nie uda się osiągnąć założonego celu. Kluczowe tutaj będzie znalezienie złotego środka, żeby rywalizacja z takim przeciwnikiem była jak najbardziej "ludzka" i sprawiająca satysfakcję.
Świetnie, że zapowiedziano remake, bo dzisiaj tytuł zrobił się trudno dostępny, a tak każdy dostanie szansę, by sprawdzić na spokojnie.
Nie, bo to opinia o przedmiocie dyskusji, a nie osobista wycieczka w stronę twórcy czy groźba wymierzona w jego kierunku.
Zadziwia mnie, jak wiele osób w sieci ma problem z wyznaczaniem granicy rozdzielającej krytykę i hejt.
To prawda, ąż trudno uwierzyć, że z powodu takiej błahostki jak oprawa graficzna gry można posuwać się do takich komentarzy w stronę drugiego człowieka. W pełni rozumiem zachowanie Gilberta.
W przypadku Motorstorma odpowiedź jest bardzo prosta - kwestie licencyjne dotyczące soundtracku są najwyraźniej nie do przeskoczenia w tym momencie. Apocalypse ma całą ścieżkę skomponowaną przez Klausa Badelta, a poprzednie dwie odsłony utwory m.in. Nirvany, Kings of Leon, Davida Bowie czy Fatboy Slima.
Nieumyślna zmyłka, ale szacun, że jej się nie dałeś. Czasami łapię się na tym, że gry wydawałoby się wydane wczoraj mają już dwie dekady na karku.
Chyba nie mogliśmy dostać lepszego potwierdzenia na temat aktualnego statusu eFootball i priorytetów Konami. Zepchnięcie Master League na tak daleki plan to środkowy palec pokazany osobom, które z PES-em były od lat i jednocześnie najlepszy dowód na to, że nic w przypadku tego projektu twórcom się na razie nie udało - nawet opracowanie planu działania, który udałoby się zrealizować.
Przykro słyszeć, że nie zanosi się na powrót Burnouta. Marka ma w sumie ciekawą historię, jak tak spojrzeć z dzisiejszej perspektywy. Przez lata wyznaczała i ciągle podwyższała standard dla gier wyścigowych o bardziej arcade'owym podejściu, a po Paradise odeszła w niepamięć. I co gorsza drzwi zamknęły się za nią raczej solidnie, bo trudno wyobrazić sobie teraz nowego Burnouta w jakości na poziomie Takedown czy Revenge, który jednocześnie byłby w stanie na siebie zarobić lub zadowolić sprzedażą wydawcę.
Świetna historia - na bazie właśnie takich opowieści rośnie legenda pewnych produkcji. Na pewno o całym zdarzeniu wszyscy zaangażowani gracze i bezpośredni świadkowie będą pamiętać latami.
Więcej perełek, małych diamentów, które potrafią zapewnić długie godziny zabawy na wysokim poziomie? Doskonale!
Ciekawy pomysł z tym Serious Samem, dobrych tytułów nastawionych na lokalny co-op nigdy za wiele.
Przy okazji większej częstotliwości przeglądów liczę, że na radar złapią się też może jakieś indie-sportówki czy wyścigówki, bo tych mam wrażenie jest jakoś tak mało (ogólnie, nie w przeglądach).
Zapowiedzi brzmiały obiecująco, a po tej i innych recenzjach utwierdziłem się w przekonaniu, że po Triangle Strategy warto sięgnąć. Cieszy, że obietnice dotyczące wyborów nie były tylko marketingową zagrywką, a autorzy zadbali też o detale, które sprawiają, że gra jest przyjemniejsza i szanuje czas grającego. Kolejny mocny tytuł w bibliotece Switcha!
Pełna zgoda, dlatego też w tekście podkreśliłem, że This War of Mine jest "tylko" blisko i pozwala "w pewien sposób" rozumieć całą sytuację. Żadna gra nie będzie w stanie tego oddać, bo to są emocje, stany i doświadczenia, których zwyczajnie nie da się zasymulować. Zresztą nie chcielibyśmy tego, bo to bezmiar ludzkiej tragedii, której najgorszemu wrogowi nie powinno się życzyć.
Wyczekuję z dużymi nadziejami, bo przecież Suikoden to tak wiele ciepłych wspomnień. Oby Eiyuden choć po części zbliżył się do poziomu kultowej dwójki.
Szacuneczek i wirtualna piąteczka! Nie sądziłem, że ktokolwiek przy takim wątku wspomni znakomite Overboard z PSX-a. Szkoda, że nie doczekaliśmy się jakiejś reedycji czy remastera, który pozwoliłby dzisiaj wygodnie wrócić do klasyka.
Świetny tytuł, który trzyma poziom pomimo upływu lat. Mocna, grająca na emocjach historia i ciekawa mechanika zabawy, którą cechuje też spora różnorodność wyzwań. Jeśli ktoś nie miał jeszcze okazji poznać, polecam.
Z jednej strony chwalisz, a z drugiej usilnie próbujesz przypiąć mi właśnie łatkę megalomana, choć takie jest po prostu założenie tych publikowanych regularnie na GOL-u cykli. Trochę nie rozumiem powodów, ale najważniejsze, że mogłeś przy materiale przyjemnie spędzić czas.
Z zagadkami w internecie już tak jest, że wystarczy kilka kliknięć, by sprawdzić i poznać odpowiedź. Mimo wszystko wierzę, że parę osób spróbuje podjąć wyzwanie przed wrzuceniem cytatu w wyszukiwarkę.
Auć, to dopiero było uszczypliwe. Od razu wyjaśniam, że tu nie chodzi o sygnowanie jakąkolwiek "marką" przeglądu, a jedynie informacyjne podanie w tytule, że to jeden z serii autorskich przeglądów, które pojawiają się na GOL-u od kilku miesięcy. Jak "Motoprzegląd" Drauga czy "Kącik bijatyk" Czarnego Wilka. Aż sprawdzę, czy tam też zostawiałeś takie komentarze, czy po prostu chciałeś akurat mi wbić szpilę. ;)
Dziękuję! Najcenniejsze są komentarze, bo dzięki nim można zawsze jakoś się poprawić, coś zmienić, by było lepiej lub ciekawiej. Za każdy taki głos i czas poświęcony na choćby kilka zdań opinii bardzo dziękuję. :)
W najmniejszym stopniu nie traktuję Twoich komentarzy jako czepialstwa - bardzo merytoryczne i treściwe uwagi, za które dziękuję i kłaniam się nisko. :)
Genialna ciekawostka z tą podwodną stacją, przyznaję szczerze, że nie natrafiłem do tej pory na nią.
Postaram się trzymać poziom i jeszcze niejeden raz wrócić do podobnych tematów z historii gier. Nie są to łatwe treści w przygotowaniu, ale zbieranie informacji i późniejsze dyskusje sprawiają masę frajdy, która wynagradza trud. God of War? Dopisuję do listy tematów. :)
Dzięki, Markizie, rzeczywiście mój błąd z datami premier. :)
Inspiracji było trochę więcej, w tym choćby z prelekcji Neila Druckmanna z 2013 roku, co nie zmienia faktu, że artbooki są warte uwagi, bo to uczta dla oczu, a i kopalnia ciekawostek.
Projekt z 2006 roku ostatecznie przerodził się w Uncharted. Nie wspominałem o nim, żeby już nie mieszać dodatkowo w całej opowieści kolejnym wątkiem, a skupić się na tej jednej części historii i połączeniach Jaka z The Last of Us.
Dzięki za czujność! GTA3 pojawiło się kilkanaście dni wcześniej, to prawda, alee względu właśnie na wspomniane przez Markiza w innym komentarzu ekrany ładowania pomiędzy wyspami musiało oddać zaszczytny tytuł pierwszego open worlda w księdze rekordów właśnie Jakowi.
Ale wspomnienia, dzięki za przypomnienie! Do dzisiaj się zastanawiam, ile czasu potrzebował ten rekordzista z PSXE. Dla mnie trzycyfrowy wynik byłby już nie lada wyczynem, a co dopiero dobić do tysiąca.
Hmmm, Assassin's Creed nie zmusza do wykonywania zadań pobocznych. Nie musisz wspinać się na punkty widokowe, pomagać mieszkańcom, a jedynie zebrać trzy wskazówki na temat danego celu i możesz ruszać z atakiem. Monotonia wkrada się głównie, gdy chcesz "posprzątać mapę".
Zachęcam do lektury artykułu, który odpowiada na to pytanie, Kanapko ze smalcem.
Myślę, że granie bez HUD-a mogłoby się obronić, jeśli świat potrafiłby zaciekawić odbiorcę, wciągnąć go w opowiadaną historię, skusić do poszukiwań i eksploracji.
O tym, że coś jest za długie i zbyt nudne decydujemy w gruncie rzeczy wtedy, gdy zaczynamy odczuwać znużenie daną aktywnością. No chyba, że lecimy z wyzwaniem "52 gry na rok", ale wtedy granie często przestaje być zabawą.
O tym też wspominam pod koniec materiału - dzisiaj niewielu twórców, jeśli w ogóle jakiekolwiek studio, będzie tworzyć grę z myślą o grze bez HUD-a, bo to podniesie koszty, a doceni może garstka odbiorców.
Co nie zmienia faktu, że warto czasami spróbować i zobaczyć, jak eksploruje się dany świat, ogrywa daną pozycję, bez tych wszystkich znaczników i elementów interfejsu na ekranie. To pozwala inaczej spojrzeć na design gry, a przy okazji zachęca by nieco zwolnić i rzeczywiście popatrzeć na to, co tam stworzyli autorzy.
Kłaniam się nisko za tę listę i dziękuję za czas poświęcony na jej spisanie. Fantastyczna robota. Razem z tytułami zasugerowanymi przez Drauga powstała tak obszerna lista pozycji do ogrania, że spokojnie każdy znajdzie coś dla siebie.
Dzięki serdeczne za wszystkie tak pozytywne komentarze. W historii gier jest jeszcze sporo rzeczy do odkrycia, co opowieść o GameStormie, szerzej nieznana w Polsce, dobrze pokazuje. Ich odkrywanie i przybliżanie w artykułach to przyjemność. Cieszę się, że lektura również taka jest. :)
Nawet lata po premierze pierwszy Assassin's Creed wygląda dobrze i potrafi sprawiać frajdę. Historia opowiadana w tle intryguje, a mechaniki wspinaczki i prowadzenia pojedynków wyglądają niezmiennie efektownie. Miejscami wychodzi wiek przygody Altaira, głównie dostrzegalny w słabszej sferze audio czy niewielkich możliwościach bohatera, ale nie wpływa to na ogólną wysoką jakość produkcji, która zapoczątkowała kasowy cykl Ubisoftu.
Cieszy pojawienie się tego materiału, który dorzuca inne spojrzenie, przypomina o spychanych często na margines wątkach i poszerza horyzonty. Nie ze wszystkim się można zgodzić, ale to zrozumiałe w przypadku felietonu pisanego z tak osobistej perspektywy. Kluczowy jest fakt, że pogłębiamy dyskurs i zaczynamy patrzeć na gry z więcej niż jednej strony, a tym samym zyskujemy nowe punkty do porównań.
Dla mnie Suda51 kojarzy się w tym momencie przede wszystkim z Killer7. Było to doświadczenie niezwykłe, jakże inne od dziesiątek innych z ostatnich lat. Trudne, wymagające, skomplikowane, wielowątkowe, ale też przedziwne i miejscami nawet zbyt abstrakcyjne. To wszystko złożyło się na coś, co wryło się w pamięć i zostanie w niej pewnie już na zawsze. A czy nie o to chodzi każdemu twórcy?
Ach, Fuel. Dziesiątki spędzonych godzin, sporo rzuconych przekleństw po przegranych wyścigach trwających kwadrans i więcej, a jednocześnie nadal kusi, by znowu wrócić do tego postapokaliptycznego świata. Mapa rzeczywiście była ogromna i trochę pustawa, ale w pierwszych 10-20 godzinach to zupełnie nie przeszkadzało, bo gracza napędzały rzeczy do zdobycia i pojazdy do sprawdzenia. Szkoda, że mocniej nie ograno motywu szalejącej matki natury, bo to było coś robiącego w swoim czasie różnicę na korzyść gry.
Mechanika rozgrywki stworzona przez Criterion do mnie przemawia – jazda samochodami sprawia frajdę, jest prosta, ale przy większych prędkościach odpowiednio wymagająca. Pasują mi również założenia sandboksa wplecione w grę, dzięki którym odkrywanie kolejnych sekretów metropolii ma większy sens i pozwala bardziej docenić architekturę i infrastrukturę przygotowanej mapy. Z czasem wkrada się w to trochę monotonii, bo lista Most Wanted (i jej reprezentanci) nie może równać się z tą z Rockport, ale przy dawkowaniu sobie przyjemności nie jest to zbyt uciążliwe. To było całkiem fajne 15 godzin.
Arcade'owe wyścigi o wysokim poziomie trudności? Shox wydaje się tutaj najlepszym wyborem. Czy jednak broni się w każdym elemencie?
Bardzo szkoda, zwłaszcza, gdy człowiek wczyta się w te dziesiątki wspomnień ludzi, którzy mieli okazję go poznać.
Dzięki serdeczne za miłe słowa!
Rozumiem, że historie z grami w tle mogą Cię nudzić, ale tak z ciekawości, o czym byś chciał przeczytać, by poczuć się usatysfakcjonowanym?
Tylko zostańmy przy publicystyce, skoro już ją wywołaliśmy.
Hmm, szczerze to ta teoria brzmi dla mnie równie bezsensownie, co twierdzenie, że strzelanki wychowują terrorystów i morderców.
Zbyt poważnie do tego podchodzisz, naprawdę uważasz, że nagle te setki tysięcy uczestników porzuciły swoje religie/wierzenia, by czcić Helixa? Dla większości była to zabawa, a efekt tylko pokazuje moc wyobraźni, pomysłowość czy twórczość społeczności, które gromadzą się wokół gier.
Tym bardziej doceniam kolejną odpowiedź i dziękuję za nią. Wspomniany film również na mnie zrobił ogromne wrażenie, bo znakomicie wykorzystuje możliwości dawane przez format wideo, by opowiedzieć o tej fantastycznej podróży grupy śmiałków przez grę. Tekst ma swoje ograniczenia, ale liczę, że choć trochę też zbudowałem klimat tej niepodrabialnej atmosfery poszukiwań sekretu Shadow of the Colossus, przy okazji dając wgląd w całą historię osobom, które nigdy wcześniej jej nie znały.
Łatwo anonimowo zarzucać komuś "chamską parafrazę", ale wypadałoby, Panie VitJurku, zagłębić się w materiał i ocenić go uczciwie przed rzucaniem takich oskarżeń.
Mówimy o bardzo konkretnej historii, w której każdy zagłębiający się w temat znajdzie te same wątki i szczegóły. Moim zadaniem było ją przedstawić ciekawie, ale bez fantazjowania i nadinterpretowania faktów. To samo zrobił autor podanego przez Ciebie nagrania (w którym wykreował, swoją drogą, świetną atmosferę!), to samo twórca tekstu na eurogamerze, który podał CzarnyWilk, i to samo ja w tym artykule. Każdy autor wideo czy tekstu, który będzie chciał o tym opowiedzieć, będzie ostatecznie musiał skupić się na kluczowych faktach, tworząc coś, co nazywasz "chamską parafrazą".
Sam starałem się oddać atmosferę towarzyszącą poszukiwaniom z zachowaniem pewnej chronologii wydarzeń i zwróceniem uwagi na kluczowe momenty. Moim zdaniem to się udało, ale ocenę oczywiście pozostawiam czytającym.
Można to tak odbierać, ale sami Poszukiwacze na pewnym etapie doskonale już wiedzieli, że Shadow of the Colossus nic naprawdę specjalnego nie skrywa, nie ma choćby tego mitycznego dodatkowego kolosa. Mimo to cała ta wspólna wymiana myśli, poszukiwanie tropów, snucie teorii stanowiły wystarczającą zabawę, żeby było warto. Wiesz, to jak z tym powiedzeniem, że nie liczy się cel, a sama podróż.
Zgadza się, w oryginalnym SotC nie było tych znajdziek, drzwi były tylko elementem scenerii i nie dało się ich w żaden sposób otworzyć. Wyobraźnię jednak rozbudzały, napędzając długie poszukiwania i godziny zabawy fanów. Tego nikt im nie odbierze. :)
Fenomenalny powrót kultowej odsłony. Midgar w nowej oprawie zachwyca, a dodatkowe wątki sprawiają, że przygoda Clouda i spółki w mieście kontrolowanym przez korporację Shinra wciąga i nie pozwala się nudzić przez ponad 30 godzin. Przemyślany system walki sprawia sporo frajdy i potrafi być niebywale efektowny, a rozwój bohater oferuje spore możliwości miłośnikom kombinowania. Nie brakuje też dodatkowych wyzwań, które jeszcze przedłużają żywotność tytułu. Dla fanów oryginału pozycja obowiązkowa.
Ta szekspirowska narracja jest fundamentalnym elementem atmosfery wykreowanej przez twórców, więc jakakolwiek próba porzucenia jej oznaczałaby odejście od bazowych założeń. Trudno aż sobie wyobrazić, jak wówczas wyglądałby Soul Reaver.
To prawda, jeśli ktoś by mnie kiedyś zapytał o takie bardziej pozytywne przykłady community, to bez wątpienia wskazywać będę społeczność wokół Halo.
To prawda, duży szacunek dla Microsoftu i Bungie za pozwolenie fanom na pożegnanie Halo 2. :)
Dzięki serdeczne, starałem się oddać choć w małym stopniu nastrój, który panował w tamtym czasie i towarzyszył "czternastce".
Kiedyś nie miało to dla mnie znaczenia, teraz jednak bardziej wolę bohatera, który umie coś powiedzieć. Nawet jeśli ma dziwny głos, charakterystyczny akcent czy jakąś manierę, wcale nie psuje mi to immersji, bo śledzę całość jako kolejną fascynującą historię.
Za umieszczenie w tekście Chrono Crossa i Serge'a +15 punktów respektu! Cieszy, że są jeszcze inne osoby, które pamiętają tego znakomitego jRPG-a z czasów PSX-a. :)
Dziękuję, ale gdzie mi tam stawać choćby koło Bergera i jego pasjonujących materiałów z Secret Service.
Dziękuję serdecznie. :) Trochę się tych doświadczeń zdążyło nazbierać w tych paru dekadach grania i pamiętam wspomniane przez Ciebie czasy zagrywania się w średniaki, bo nie wybrzydzało się lub nie miało specjalnych alternatyw. Dzisiaj przebierać możemy do woli, a jeszcze doliczając bazę setek wartościowych tytułów z minionych lat, nie sposób nie znaleźć czegoś dla siebie. :) To daje pewne drogi ucieczki w czasach, kiedy pojawia się tak wiele kontrowersyjnych mechanik.
Dziękuję. Otóż to, wybór jest tak szeroki, że trzeba się naprawdę postarać, by nie znaleźć czegoś dla siebie.
Czasami jest łatwiej, czasami trzeba trochę pokombinować, ale zawsze można znaleźć coś dla siebie na obecnym rynku gier.
Brak dreszczyku i zaciekawienia kolejnymi zapowiadanymi i pojawiającymi się tytułami to też efekt zebranych już doświadczeń. Za nami kilka dekad pełnych różnych gier, a to sprawia, że coraz trudniej o naprawdę niezwykłe mechaniki i nowatorskie pomysły. Niemniej, obecność indyków sprawia, że nie można narzekać na różnorodność, tak jak wspomniał Procne.
Radykalizm to dobre spostrzeżenie, ale jak zauważył GoodLuke - trudno się studiom i wydawcom dziwić, bo przecież nikt nie odpuści szansy na zarobienie milionów na nowym trendzie. A to prowadzi często do zasypywania nas w krótkim okresie jednym gatunkiem/modelem zabawy.
Zawsze doceniam próby przeniesienia znanej serii w nieco inne ramy. Oby więcej takich kreatywnych prób wyjścia poza schematy - może nie zawsze się udają, ale jak pokazują przykłady Metal Gear Ac!d, Halo Wars czy licznych Super Mario, mogą z tego wychodzić naprawdę miodne produkcje.
To był kolejny dobry rok dla graczy, a jeśli ktokolwiek ma wątpliwości, niech spojrzy na listę 41 tytułów wymienionych przed redakcję i pomyśli sobie, że to ledwie pewien wycinek całego dobra z 2020 roku. Nie załapały się choćby Tony 1+2, Fuser, Streets of Rage 4 lub Dreams, co pokazuje tylko, że jeśli patrzeć naprawdę szeroko, znajdziemy dziesiątki znakomitych reprezentantów przeróżnych gatunków.
Wiele jestem w stanie zrozumieć, ale żeby przepłacać tyle za jakikolwiek sprzęt, mając w świadomości, że za miesiąc/kwartał/pół roku będzie dostępny normalnie w niższej cenie, to wykracza poza zdrowy rozsądek.
Gdzie Rzym, gdzie Krym. Równie dobrze mógłbyś napisać, że Świebodzin to miasto dla ludzi, którzy chcieliby mieszkać w Rio de Janeiro, ale ich nie stać.
Nie mogę się doczekać, by samemu przekonać się, jak wypadają technologie haptyczne. Chcę wierzyć, że ich obecność w DualSense będzie taką samą rewolucją, jaką były wibracje w DualShocku lata temu. I kurcze, naprawdę się na to zanosi, jak tak czytam wrażenia. :)
I jeśli mam być szczery, gram na wszystkich platformach od wielu lat i nie czuję, bym na konsolach był robiony w jajo. Wystarczy być świadomym konsumentem - sprzęt, na którym gramy, nie ma tutaj znaczenia.
Nie odbierz mnie proszę jako kogoś broniącego tych obecnych cen, ale jeśli rzeczywiście jesteś Old Gamer, to z pewnością pamiętasz czas premiery PS2 z konsolą wystawioną w sklepach za prawie 3000zł i grami po 239zł. W tamtych czasach dochody były niewspółmiernie niższe, co warto dodać. I co? I branża wcale nie dostała po tyłku.
Jeszcze weź pod uwagę, że wtedy nie było alternatyw, tylu promocji, bundle'i, gier dawanych w abonamentach za kilkadziesiąt złotych. Nie przesadzałbym więc z "biznes zrobił się cholernie drogi".
Drogie, drogie, drogie, ale w porównaniu do czego? Warto się nad tym przez chwilę zastanowić, bo w gruncie rzeczy wszyscy oceniamy koszt produktu czy usługi w pewnym kontekście, np. wartości otrzymanych za to godzin zabawy. Tylko, że znowu jak zaczniemy tak liczyć, to wyjdzie nam, że wyjście do kina czy teatru lub kupienie filmu na BR jest nawet droższe.
Ale poza tym - jeśli rzeczywiście gracze, jako społeczność, pokażą swoje niezadowolenie, to nie spodziewam się utrzymania poziomu tych cen. Patrząc na te wszechobecne narzekania, sprzedaż powinna spaść na łeb, na szyję, a to skłoni wydawców do stosownych zmian. Zagłosujemy portfelami. Jakoś jednak mam wrażenie, że inaczej, niż każą wskazywać opinie w sieci.
To na pewno kwestia wstydu w stosunku do własnego języka. Bankowo kompleks związany z narodowością. Nie ma szans, żeby mogło to mieć jakiekolwiek podłoże biznesowe związane z prognozami dotyczącymi sprzedaży na rynku polskim i na tych zagranicznych i wyliczeniem kosztów stworzenia osobnej wersji językowej dla konkretnej grupy odbiorców.
Brazylijczycy robią klon GTA o lokalnym, swojskim zabarwieniu? Ambitnie. Ciekawi mnie, jak tam u nich wygląda lokalny rynek i czy taki projekt będzie choć trochę opłacalny.
Stawiam dolary przeciwko orzechom, że jakby Polacy opracowywali klon GTA w polskich klimatach to narracja i reakcje, nawet po identycznej jakości materiałach, byłyby zupełnie inne.
Serio? Od kiedy serii Super Mario Bros (za wyjątkiem Paper Mario), Rayman i Crash mają poważne fabuły? Przecież wszystkie gry platformówki tego typu (prawie) mają zerowe fabuły i to są na luzie. Idź ratować księżniczka po raz 1000, a okazuje się, że jest w następnej zamku nr 1432312.
Ale dlaczego musimy od razu zakładać, że platformówka w takim stylu musi mieć banalną, prostacką i nudną fabułę? Kiedyś tak bywało, ale dzisiaj twórcy spokojnie mogą napisać w tle coś z humorem i błyskiem, co uzasadni dodatkowo sens całej przygody. Dlatego, jeśli zalążek jest ciekawy, ale potem autorzy marnują ten potencjał, powinno to być wymienione w gronie wad.
Jak na tę serię, to te osiem godzin i tak są dobrym wynikiem. W czasach oryginalnej trylogii z PSX-a, która na premierę też chodziła po 200zł i więcej, główny wątek bez sekretów dało się rozpykać w połowę tego czasu.
W ogóle cała obsada tam wypada świetnie i sam film jest wyborną rozrywką. Odpowiednio wyważone połączenie humoru i akcji.
Duch Suikodena widać jest żywy i ma się dobrze. Trzymam kciuki za powodzenie projektu i sukces komercyjny gry. Pierwsze dwie odsłony to do dzisiaj klasa sama w sobie.
Nie bierzesz pod uwagę tylko jednego scenariusza - że sam haptic feedback może okazać się równie łatwy w zastosowaniu i jednocześnie rewolucyjny pod względem doznań dla graczy, jak force feedback te lata temu.
Wyjdzie w praniu, rozumiem sceptycyzm, ale nie nastawiajmy się od razu aż tak negatywnie.
Ktoś kiedyś dobrze napisał, że dzisiaj skala ocen wydaje się zmniejszona do zakresu 6-10, dlatego, bo na te naprawdę słabe gry nie mamy już czasu i przestaliśmy zwracać na nie uwagę. Lata temu premier było mniej, więc crapy mimochodem dostawały swój "czas antenowy". Teraz jest tego dobra tyle, że nawet o średniakach na 5/10 mówi się, że lepiej poświęcić czas na coś innego. Zwłaszcza, że tych lepszych opcji też nie brakuje.
Z wymienionych punktów najbardziej obawiałbym się konieczności ciągłego bycia online, która nadal dla wielu graczy może być problemem, a także ryzyka zalania nas jeszcze większą liczbą DLC. Płatne dodatki mogą okazać się zmorą dla graczy, dużo większą niż teraz, gdy twórcy dostrzegą w nich jedyny sposób na zapewnienie sobie dodatkowych zysków. Z drugiej strony - jeśli odbiorcy wykażą się rozsądkiem, to jest szansa na "wymuszenie" DLC o wyższej jakości.
Co do reszty obaw, byłbym spokojny. Producenci i wydawcy łatwo obejdą problem sequeli, rezygnując z numerków i historii rozciągniętych na parę odsłon - dostaniemy różne przygody pod jedną marką, jak ma to miejsce w przywołanej sadze Assassin's Creed. O samą różnorodność oferty bym się nie martwił - rozwleczone gry dostajemy już teraz, a małe i unikalne pozycje też będą wszystkim potrzebne i swoje miejsce bez problemu znajdą. A fragmentaryzacja? Ona tylko spowolni upowszechnianie abonamentów, bo gracze będą wybierać jedno rozwiązanie i do tego inwestować w fizyczne/cyfrowe edycje serii, które ogrywają regularnie/najczęściej lub zwyczajnie bardzo lubią.
To potwierdza, jak złożonym tematem są misje poboczne w grach i dlatego moim zdaniem powinniśmy mocno zastanowić się, jak uczciwie je oceniać. Zgotowaliśmy sobie, jak wspomniałeś, ten niezbyt przyjemny los, ale może jest jeszcze nadzieja, że wysyłając czytelne sygnały, co sprawia nam frajdę w zadaniach dodatkowych, wskażemy twórcom kierunek na kolejne lata - taki oddający nam większą dowolność, zachęcający do kreatywności. Nie każda misja poboczna musi oznaczać misterną intrygę i wzorcowy scenariusz, ale powinny one przynajmniej otwierać możliwości, z których gracze będą chcieli skorzystać. Tak jak w przykładach, o których napisałeś.
W takich sytuacjach side quest w gruncie rzeczy przestaje być misją dodatkową, a staje się częścią głównej opowieści, którą autorzy koniecznie chcą przestawić graczom. I jeśli wtedy nie trzymają one pewnego zadowalającego poziomu, to już moim zdaniem otwarte pole do krytyki poczynań twórców.
Wymuszania wykonywania misji pobocznych nie popieram. To powinna być dobrowolna aktywność dodatkowa, która właśnie chętnym pozwoli pozwiedzać, pobawić się, może poznać nieco dany świat i poszczególnych bohaterów.
O widzisz, bardzo ciekawy wniosek. Są wśród nas gracze, którzy szukają dobrych historii i to dla nich grają. Dla nich te poszukiwania intrygujących opowieści metodą prób i błędów muszą być rzeczywiście męczące. Zastanawiam się tylko, jaki odsetek takich graczy rzeczywiście się w to bawi, znając problemy ze schematycznością misji pobocznych.
Zgoda, powinniśmy chwalić tych twórców, którym chce się wykazać kreatywnością przy projektowaniu świata i zadań pobocznych. Wnioskuję tylko, by próbować też przychylniej spojrzeć na te najprostsze questy, które może nie porywają założeniami i historiami, ale zachęcają do eksplorowania i eksperymentowania. Czasami w taki, może nieco nachalny sposób, przypominają nam, że wokół jest ten cały wykreowany świat i różne możliwości, które możemy wykorzystać.
To bardzo dziwne, że lektura jednego artykułu popchnęła Cię do aż takich kroków. Chętnie wysłucham Twojej opinii i dowiem się, o jakich bzdurach w tekście wspominasz. Rozumiem, że podane przykłady nie są stereotypowe, a takie uproszczenia w kreacji postaci (jakichkolwiek, nie tylko przykładowych osób z nadwagą) przyjmujesz z otwartymi ramionami?
Chciałbym tylko zwrócić uwagę, że nie chodzi o promowanie otyłości, a jedynie zaprzestanie niepotrzebnej stereotypizacji osób z nadwagą. Jak pokazuję na kilku przykładach w artykule, niestety bardzo często osoby otyłe sprowadzane są do powtarzalnej kalki (śmieszny, fajtłapowaty, myślący i mówiący tylko o jedzeniu), co w gruncie rzeczy nikomu nie służy. Prowadzi to do utrwalania niepotrzebnych uproszczeń, a w samych grach oznacza mniej ciekawych bohaterów.
Dziękuję
Jak jednak możemy obaj zauważyć po innych komentarzach, wniosek o wychodzenie poza utarte schematy przy kreacji postaci nie przemawia do wszystkich...
Mogę odwrócić Twoje pytanie i zapytać, czy pokazywanie otyłych osób tylko w negatywnym świetle jest odpowiednie? Chciałbym podkreślić, że nigdzie nie piszę o tłumaczeniu otyłości w grach - interesuje mnie jednak obecność skomplikowanych, ciekawych i nieoczywistych postaci w grach, a by to osiągnąć musimy przestać bazować zawsze i wszędzie na utartych stereotypach i przypisywać role ze względu na jedną cechę fizyczną.
Zgadzam się z Tobą, że gloryfikowanie mogłoby wyrządzić więcej szkody niż pożytku, więc najlepszym wyjściem byłby złoty środek. Byle tylko nie, jak jest obecnie, przesunąć wskaźnik totalnie na drugi kraniec szali.
Obawiam się, że te pierwsze słowa wpłynęły na tak niesprawiedliwy odbiór tekstu i w efekcie zupełnie rozminąłeś się z tym, co chciałem przekazać. Tu nie chodzi o promowanie otyłości, udawanie, że to nie jest problem, a zwrócenie uwagi na fakt, że byłoby miło ze strony twórców, gdyby przy kreacji postaci kierowali się czymś więcej niż tylko kilkoma utartymi stereotypami i schematami.
To w końcu zależy nam na ciekawych historiach i skomplikowanych bohaterach, czy jednak chcemy proste opowiastki z nieskazitelnymi herosami i przebiegłymi złoczyńcami?
Oczywiście, że chętnie się odniosę, choć czuję się nieco niezrozumiany. Zależało mi na pokazaniu, że obecny sposób prezentowania postaci (otyły bohater można uznać jako przykład) w jednym konkretnym świetle, z grupą z góry przypisanych cech (a czasami nawet i scen!) nie jest niczym dobrym dla nikogo. Naprawdę trudno mi uwierzyć, że gracze chcieliby widzieć tylko zmieniające się skórki, pod którymi byłyby te same, dobrze znane od lat postacie.
Widzę, że to powtarzający się wątek w komentarzach, więc chciałbym zwrócić uwagę na jedną rzecz. Wielu komentujących sprowadza otyłe postaci tylko do jej cech fizycznych, a to na co próbuję zwrócić uwagę, to fakt, że mogą one również zachowywać się w sposób nieoczywisty, choćby jako bohaterowie drugoplanowi. Tymczasem w grach wszystkie są stworzone praktycznie na jedno kopyto, więc od razu przy pierwszym kontakcie wiemy, z kim mamy do czynienia. A czy nie lepszy byłby element zaskoczenia, jak przy Big Smoke'u?
Pokazywanie, że coś istnieje nie musi oznaczać promowania. Za to pokazywanie czegoś tylko w jeden, do tego oparty na stereotypach sposób, może mieć negatywne konsekwencje.
Granie może nie dawać frajdy, ale czy nie byłoby ciekawie spotykać nieco bardziej złożone postacie jako NPC-ów, sojuszników czy wrogów?
Bardzo dobry, merytoryczny komentarz. Dziękuję, na takie właśnie liczyłem, pisząc ten tekst.
Zgadzam się co do głównego bohatera gry akcji, ale właśnie to, co wspominasz - fajnie byłoby, gdyby twórcy spróbowali wyjść poza schematy przy postaciach drugo- czy trzecioplanowych. Dobre historie wymagają mniej oczywistego podejścia do kreacji postaci.
Piękne zestawienie, sam rzuciłbym się na wszystkie wymienione gry przy pierwszej okazji, ale niestety sądzę, że podobnie zakręconych na punkcie tych marek nie znalazłoby się zbyt wielu. Zakładam nawet, że wielu tutaj obecnych nigdy nie miało okazji w co najmniej połowę zagrać. Marketingowo nowe PE, VS czy Vigilante 8 nie miałoby już dzisiaj żadnej mocy, a tym samym wątpię, by ktoś chciał z nimi w takim momencie zaryzykować.
Byłoby piękne nawiązanie do przeszłości, gdy na premierę PS3 pierwszy Motorstorm zachwycał spektakularnością. Prosta forma, ale za to jaka miodność!
Bardzo fajny i przyjemny w lekturze felieton. Zawsze z radością przyjmuje materiały, które rozbudzają zainteresowanie danym tytułem, serią czy gatunkiem. Okazja, by poszerzyć horyzonty i poznać coś nowego. Dzięki!
Super, że pojawiła się recenzja Trials of Mana, oby więcej takich materiałów. Co do samej gry, interesujący jest ten zabieg z doborem postaci do drużyny i cieszy szeroki zakres możliwości rozwoju postaci. Fabuła może jest sztampowa, z tego, co wnioskuję, ale systemowi nie sposób odmówić głębi, a to zawsze duży atut każdego RPG-a.
Wygląda na to, że w Trials of Mana trudno o dwie te same identyczne przygody, patrząc na te wszystkie zmienne, o których może zadecydować gracz, a to do mnie przemawia. Dopisuję sobie do listy.
A to w takim przypadku na pewno zrewiduję swoje poglądy. Na razie jeszcze do tego fragmentu nie dotarłem, ale zgadzam się, że "wata" wpychana na siłę nikomu nie służy. Widzę ją jako miły dodatek, ale tylko do momentu, gdy nie staje się obowiązkowa.
Jeśli miałbym skupić się tylko na przytoczonych w tekście FF VII Remake i Resident Evil 3 Remake, to wolę podejście Square Enix. Dlaczego, skoro przecież wypełnili mi Midgar "watą", sztucznie przedłużając zabawę? Odpowiedź jest prosta.
W FF VII Remake mogę skupić się na głównej historii i zignorować poboczne aktywności. Jeśli zależy mi na tempie zabawy, opowieści i emocjach, wybieram szybką ścieżkę. Jeśli natomiast chcę w tym świecie pobyć długo, licząc na wychwycenie jak największej liczby smaczków i małych detali, poświęcę czas na wszystkie zadania - te główne i te poboczne.
W remake'u RE nie mam za bardzo tego pola manewru, bo Capcom ograniczył Raccoon City, metropolię z ogromnym potencjałem, do korytarzy. I czy chcę, czy nie, muszę bawić się w jeden, konkretny, narzucony z góry sposób.
Krótkie gry nie są złe. Długie gry też nie. Wszystko rozbija się o to, na ile możemy wybrać, jak chcemy się z nimi zapoznać. Dlatego wolę "watę", bo ona z reguły mi ten wybór daje. Oczywiście, jakość side-questów to już temat na inną rozprawkę, bo mimo wszystko lepiej, jak rozbudowują one świat, a nie zlecają ganianie kotków.
Mając do wyboru scenariusz, w którym wiele marek przepada w odmętach niepamięci, a ten z THQ Nordic próbującym swoich sił - wybieram ten drugi. Jeśli wydawca nie pójdzie ścieżką taśmowego wypuszczania, na szybko, kolejnych produkcji, by zarabiać na sentymencie i marce, to można się tylko cieszyć, bo będzie większa różnorodność dla graczy. Na razie tylko na tym zyskujemy i oby tak dalej.
Co do jedynki - bossowie są, jak najbardziej, ale zdecydowanie wyłamują się ze schematów typowych walk, żeby wspomnieć chociażby Dumaha. Ale w pamięć zapadają, bez wątpienia. :)
Pełna zgoda, też właśnie obawiam się, czy przygotowując remake i nagrywając na nowo głosy, nie zatraciłaby się gdzieś ta jakość z oryginału. Ta dojrzałość historii, o której wspominasz, była jednym z ważniejszych wyróżników gry w swoim czasie. Można by się nawet pokusić o stwierdzenie, że seria Soul Reaver, jako jedna z pierwszych, pokazywała, że gry też mogą być budowane z myślą o dojrzałym odbiorcy, który szuka angażujących i skomplikowanych opowieści.
To prawda, zresztą cała gra porzuciła motyw bossów na rzecz opowiadania historii. Jedynka z kolei zupełnie inaczej go ugryzła, bo choć mieliśmy te pojedynki z wampirzymi braćmi Raziela, to ich kształt i formuła w niczym nie przypominały typowych konfrontacji. Trzeba oddać twórcom, że sprawnie wybrnęli z wyzwania, które sami sobie postawili, czyniąc bohatera nieśmiertelnym.
Yakuza 4 była moim pierwszym kontaktem z serią i szybko sprawiła, że dołączyłem do fanów Kiryu i spółki. Soczyste pojedynki, pasjonująca historia, mnóstwo aktywności. Idealna opcja dla osób, które czują się przytłoczone tradycyjnymi sandboksami - tutaj jest bardziej kameralnie, ale na pewno nie można się nudzić!
Wspaniała przygoda w wykreowanym z pietyzmem świecie. Pozycja obowiązkowa dla osób, które lubią delektować się grą i śledzić intrygujące historie z wyrazistymi bohaterami. Czas z RDR2 wypełniony jest wieloma zapierającymi dech w piersiach scenami i zapadającymi w pamięć chwilami.
Zdecydowanie! Zastanawiam się tylko, czy większe możliwości technologiczne i budżety nie zaszkodziłyby teatralności, która cechuje dotychczasowe odsłony. Ale raczej gameplayowo moglibyśmy tylko zyskać.
Autorom wszystkich komentarzy, którzy nazywają FF VII Remake "demem", pragnę tylko przypomnieć, że przyjmując taki tok rozumowania muszą również za demo uznać np. pierwszą część Soul Reavera.
I w sumie drugą również.
Nie zgodziłbym się, że umarły, bo trochę jednak tych wyścigówek wychodzi, ale na pewno mocno straciły na znaczeniu. Mam wrażenie, że kiedyś jednak te premiery nowych NFS-ów i innych reprezentantów gatunku wywoływały więcej emocji.
Smutny wniosek, ale spostrzeżenie jednocześnie bardzo trafne. Zastanawiam się tylko, czy z punktu widzenia takiego Sony opłacalne byłoby stworzenie nowego Motorstorma lub podobnego tytułu właśnie z myślą, by zrobić z niego sprzedające nową konsolę "demko technologiczne". Wydanie gry krótkiej, intensywnej i efektownej, która pełniłaby taką rolę, jak MS w czasach debiutu PS3. Z jednej strony producent potrzebuje takich gier jak najszybciej i w jak największej liczbie, ale znowu koszty mogą być tutaj wyższe niż potencjalne zyski.
Znakomity pomysł i w tym momencie chyba jedyna słuszna ścieżka dla każdego twórcy, który chciałby zaatakować ze zręcznościową grą wyścigową. Bez otoczki, dodatkowej zawartości, czegoś zabijającego najgorsze możliwe uczucie monotonii, są małe szanse na sprzedażowy sukces. Dzięki za komentarz!
O rany, nie oceniam na podstawie leada, tylko zwracam uwagę na nieco mylące wprowadzenie. To temat na dłuższą dyskusję.
Jeśli mam być szczery, to próby porównywania technologii VR i tej 3D w telewizorach są mocno chybione. To szukanie kontrowersji i sensacji na siłę, próbujące wpisać się w retorykę wieszczącą klęskę wirtualnej rzeczywistości. Jasne, jeśli zamkniemy się na perspektywę gracza i zaczniemy zderzać same produkcje tworzone pod kątem VR i klasycznego gamingu, wyjdzie nam, że te pierwsze mocno odstają. Ale wystarczy nieco poszerzyć horyzont i okazuje się, że VR robi duże postępy. Parę kluczowych aspektów zostało wymienionych w tekście, niestety pobieżnie.
Wygoda - producenci sprzętu doskonale wiedzą o problemach trapiących urządzenia i ulepszają dostępne rozwiązania. Gogle są coraz lżejsze, łatwiej zadbać o to, by głowa się w nich aż tak nie pociła, a instalacja kamer i konieczność korzystania z zewnętrznych słuchawek była przeszłością.
Zastosowania - gry to tylko wycinek. VR znajduje coraz więcej zastosowań w biznesie i jest adaptowany przez kolejne branże. W ostatnich latach premiery miało mnóstwo projektów, które pokazują skalę potencjału technologii. Wirtualne klasy, kursy językowe, specjalistyczne szkolenia dla pilotów i kapitanów statków, zastosowania w medycynie i psychologii. 3D nigdy takich możliwości nie dawało. No i umówmy się, w czasach, gdy kanapowe multi tak bardzo oddaje pole zabawie przez sieć, VR wcale nie ogranicza zabawy w grupach, a wręcz na tym polu otwiera nowe możliwości.
Poza tym, zabrakło mi jeszcze jednej istotnej wzmianki - Steam na początku roku odnotował największy w historii jednorazowy wzrost liczby użytkowników VR. Nadal mówimy o ułamku ogólnej liczby użytkowników, ale trend wzrostowy jednak jest, na co wpływa upowszechnianie technologii i coraz większa liczba produkcji (gier i aplikacji), które warte są uwagi.
Jeśli ktoś zna i lubi twórczość Guya Ritchiego, będzie się dobrze bawił. Historia jest ciekawa, doza humoru odpowiednia, a klimat brytyjskiego półświatka wprost wylewa się z ekranu. Zgadzam się z oceną - solidne kino.
I chwała Ci za to Czarny Wilku, że pokazujesz i promujesz tytuły mniejsze i sprzed lat, do których warto dzisiaj wrócić. Ja tylko sygnalizuję, żeby ograniczyć tę narrację z sezonem ogórkowym, która moim zdaniem jest krzywdząca dla mniejszych projektów, bardziej niszowych gatunków i pomysłowych indyków. :) Może myślę idealistycznie, ale sądzę, że w dobie tylu rozczarowań ze strony dużych, powinniśmy przestać ich tak hołubić.
Jestem w stanie zrozumieć taki sposób patrzenia, ale zastanawiam się na ile jest on dobry dla całej branży i nas graczy. Od pewnego czasu narzekamy na postawę producentów i wydawców gier AAA, który wypuszczają na rynek zabugowane, niedopracowane produkcje. Jednocześnie doskonale wpisujemy się w forsowaną przez nich retorykę, że miesiąc bez hitu AAA jest "ogórkowy" i dobry na nadrabianie zaległości. Jak wspomniałeś, każdego miesiąca wychodzą setki gier, z których przynajmniej kilkanaście jest dobrych, ciekawych, niekiedy nowatorskich. Może więc, przynajmniej jako media gamingowe, powinniśmy pokazywać odbiorcom, że nieustannie jest z czego wybierać i przez zbyt zawężoną perspektywę omijają ich fantastyczne przygody oraz wiadra miodności.
To rzeczywiście dobry moment, żeby zabrać się za zaległości i na pewno warto zwrócić swoją uwagę na nieco mniejsze lub bardziej niszowe tytuły, bo kryją się w nich często ogromne pokłady miodu.
Nie przesadzałbym jednak z tym sezonem ogórkowym. Dziwi mnie trochę ta narracja przyjęta przez grową branżę, bo to zaczyna wyglądać trochę tak, jakby o "ogórkowości" danego miesiąca lub kwartału decydowały tylko i wyłącznie gry AAA napędzane potężną machiną marketingową. A przecież jest w co grać na początku 2020 roku, co ostatnio świetnie pokazał w jednym z wpisów Cascad na blogu Lavocado.
Na pewno cieszy fakt, że takie pomysłowe produkcje są odświeżane. Szkoda tylko, że czasami małym nakładem sił i bez specjalnego zaangażowania... Potem wychodzi, że taki Stranger's Wrath na Switcha okazuje się niegrywalny na małym ekranie. :/
Z recenzji wnioskuję, że znowu za ciekawym pomysłem nie poszło niestety wykonanie. Szkoda, że twórcy jakoś nie są w stanie wykorzystać potencjału tych wszystkich wielkich serii w produkcjach o rozbudowanych mechanikach. Rok temu nie powiodło się Luffy'emu, teraz Goku. Cóż, pewnie spędzimy z Kakarotem przyjemnie czas, jako fani mangi i anime, ale na ten wyczekiwany hit, opus magnum DB w świecie gier, jeszcze musimy poczekać.
Na pewno nie nazwałbym wspomnianych gier "nudnymi", ale rzeczywiście tempo w nich bywa momentami ślamazarne. I to jest, o dziwo, ich wartością, bo po całym wypełnionym wyzwaniami i atrakcjami dniu w pracy, przyjemnie jest wrócić do domu i znaleźć tę godzinę na grę, przy której można trochę zwolnić. Odpocząć. Zrelaksować się i wyciszyć. Przy takim RDR2 autentycznie odpoczywałem, gdy w skórze Arthura jeździłem konno po świecie i zajmowałem się prostymi czynnościami.
Duża przesada. Idąc tym tokiem myślenia, można Soul Reavera i wiele produkcji z otwartym zakończeniem uznać za "niekompletne". Poczekajmy i zobaczmy, ile rzeczywiście będzie w środku zawartości. Remake może pokaże tylko część historii z oryginału, ale za to ma zaoferować dużo nowych wątków i zdecydowanie bardziej rozbudowany Midgar, co może oznaczać solidny tytuł action-RPG na przynajmniej kilkanaście godzin.
Szkoda paru pozycji z tej listy, bo sam koncept wyglądał naprawdę nieźle i dobrze rokował. Najgorsze są przypadki, gdy wymyślono ciekawy świat, napisano sensowną historię, a później potknięto się na fundamentalnym elemencie - mechanice - w efekcie uniemożliwiając graczom czerpanie radości z danej gry.
Pełna zgoda. Nosgoth ma potencjał, by zachwycać, ale kluczem do sukcesu jest wspomniane przez Ciebie właściwe zbudowanie tego świata.
Czemu wolałbyś, że zostawiono tę serię w spokoju? Wiadomo, jest ryzyko, że remake okazałby się skokiem na kasę, ale być może dostalibyśmy produkt dopracowany, jak nowe RE2.
A mimo to nadal potrafi zaciekawić. Jeśli miałby powstać remake - obowiązkowo z większym naciskiem na rozwinięcie postaci i wątków, które aż się o to proszą.
Ufff, już się bałem, że filmowo też wypadłem z obiegu, ale jednak te kilka filmów z topki widziałem. Joker zdecydowanie zasługuje na pochlebne słowa, podobnie jak Pewnego razu w Hollywood czy Avengersi.
Z nieobecnych w tekście - sporo dobrych opinii zebrał też Ford v Ferrari (aka Le Mans 66)- bardzo żałuję, że jeszcze nie miałem okazji go obejrzeć. Ktoś widział?
To prawda, działo się w tym roku na każdym poletku i kto tylko chciał, mógł znaleźć coś, co go zachwyci i wciągnie. Sporo nadrabiania przede mną, zwłaszcza w temacie tegorocznych premier gier. Przy okazji uświadomiłeś mi, że kiedyś jeszcze znajdowałem czas na komiksy. Fajnie byłoby do tego wrócić. Jak tylko opracuję czasowstrzymywacz, wskakuję do tego pociągu Marvela. ;)
Dzięki!
Ten Soul ma swoje atuty i największego fana może zadowolić, bo sama mechanika jest niezmiennie świetna, ale niestety nie oferuje nic dla pojedynczego gracza, który chciałby mieć jakiś powód do szlifowania umiejętności i toczenia kolejnych pojedynków. Lepiej oszczędzić kasę na lepsze pozycje. :)
Mała adnotacja do tekstu - w sieci można znaleźć komentarze fanów Blood Omen, którzy uważają, że Soul Reaver bardzo brzydko potraktował ciekawe założenia otwarcia serii. W swoim felietonie fabułą SR się zachwycam, ale od razu dla wyjaśnienia dodam, że samo Blood Omen leży u mnie jeszcze na kupce wstydu, więc patrzę na historię z innej perspektywy niż najwięksi fani cyklu. A jak z tym jest u Was?
Hmm, komentarz w sumie bez sensu. Gonienie za platynami można różnie oceniać, co kto lubi, ale ten artykuł akurat jest nieźle napisany. Czemu więc "treść to barachło"? W ciekawy sposób pokazuje, jak radzą sobie łowcy trofeów, ganiając za pucharkami.
P.S. zadbaj o polskie znaki, to nie jest takie trudne.
Ja obserwuję poczynania Raziela, który niespodziewanie powrócił do życia. Sądzę, że jego pojawienie się zmieni wszystko w Nosgoth. Wampirzy lordowie powinni się mieć na baczności.
Soul Reaver, mimo lat na karku, nadal zachwyca wykreowanym światem i fabułą, a i mechanika nie jest jakoś bardzo toporna.
Słyszałem tylko o uniemożliwiających dobrą zabawę bugach w klasycznym trybie kariery, a tu jeszcze serio taki babol w karierze zawodnika? To jest szokujące, że uchodzi im płazem wypuszczanie gry w takim stanie. Ale co się będą przejmować, jak wszyscy i tak nasuwają w FUT. :/
Od czasu biografii Messiego, którą zresztą nawet zrecenzowałem na gameplayu (siedem lat temu, sic!), nie jestem wielkim fanem twórczości Luki Caiolego. Za słodkie są te jego publikacje - jak wnioskuję z recenzji, tutaj też jest festiwal peanów na cześć legendarnego pomocnika. Dla fanów Zizou pewnie będzie to przyjemna lektura, ale dla pozostałych, może być męcząca.
Początkowo też myślałem, że Arthur się jakimś cudem uratuje (choćby z pomocą wodza), ale Rockstar szybko mnie pozbawił tych złudzeń. Z czasem nabrałem przekonania, że obecne zakończenie jest w pełni satysfakcjonujące i dobrze splata się z przedstawianą historią.
Dzięki za komentarz i trzymajmy kciuki, żeby kolejny dobry western trafił się nam prędzej niż później. :)
Pół roku spędzone na Dzikim Zachodzie wraz z gangiem Dutcha van der Lindego zostawiło mnie w dziwnym miejscu. Czuję jakąś taką pustkę i mam problem z wybraniem kolejnego tytułu. W efekcie ostatnie dni, a także ten weekend, spędzę pewnie przy kolejnych potyczkach Zagłębiem Sosnowiec w karierze w FIFA 19, z którą wystartowałem w Gralingradzie, a także Minisie na PSP o ciekawym tytule Monsters (Probably) Stole My Princess! Prosta zręcznościówka na dwie-trzy godzinki w ramach ładowania akumulatorów na coś większego.
Zaintrygowałeś mnie. Pamiętam, jak wiele interesujących faktów i zakulisowych ciekawostek poznałem dzięki lekturze Agenta czy Futbolu obnażonego - tutaj widzę jest podobny kaliber publikacji. Dorzucam do listy wypatrywanych pozycji. Dzięki za recenzję!
Ja uargumentowałem swoją opinię w recenzji. Chętnie poczytam, za co byłbyś w stanie pochwalić Broly - Second Coming, bo moim zdaniem do wcześniejszych filmów w uniwersum Dragon Ball się nie umywa.
Dobrze napisane. Spokojnie można powiedzieć, że RDR2 podzieliło graczy. Część urzekło niecodzienne podejście i powolne budowanie historii, inni odbili się przez zbyt małą intensywność. W sumie produkcję Rockstar można potraktować jako ostateczne potwierdzenie faktu, że gier idealnych nie było, nie ma i nie będzie, bo nigdy nie uda się zadowolić wszystkich graczy. Truizm, ale możemy oceniać sobie kolejne premiery, a i tak koniec końców wszystko sprowadza się do indywidualnego podejścia i gustu.
Przyznam Ci się szczerze, że planuję zebrać swoje wspominki w drugim materiale, wybierając momenty, które szczególnie zapadły mi w pamięci i sercu.
Mnie akurat strzelanie się podobało, trafienia są soczyste, choć rzeczywiście przy bardziej dynamicznych akcjach trochę trudno nad tym wszystkim zapanować. I to prawda z tą ekonomią. Sam w pewnym momencie miałem parę tysięcy przy sobie plus warte małą fortunę skarby w torbie. Ale nic z tych rzeczy nie jest w stanie popsuć tej jedynej w swoim rodzaju atmosfery. :)
Pamiętam te zachwyty nad Metal Gear Solid w Neo+ i swój ówczesny sceptycyzm to projektu Kojimy. A później przyszła okazja, by samemu zajrzeć do Shadow Moses, poznać plejadę zapadających w pamięć postaci i zachwycić się niespotykaną wcześniej filmowością. Ot tamtej pory cykl MGS uznaję za jedno z najwybitniejszych dokonań twórców growych.
U mnie tymczasem niezmiennie od paru miesięcy rządzi i dzieli ta sama trójca. Delektuję się wykreowanym przez Rockstar światem Red Dead Redemption 2 i kawałek po kawałku odkrywam kolejne elementy historii. W przerwach wyruszam na polowania w Monster Hunter Freedom Unite i strzelam dla rozrywki do innych graczy w Overwatchu. Licznik ukończonych produkcji 2019 tymczasem stoi w najlepsze i zanosi się na to, że to będzie najskromniejszy rok w tym względzie od baaardzo dawna.
Ja odbieram to akurat nieco inaczej. Nie jako próbę żerowania na sentymencie, a zaspokojenia potrzeb graczy, którzy chcą po prostu więcej produkcji w danej stylistyce graficznej czy mechanice. Jeśli byłbym wielkim fanem DN3D i ograł go już na milion sposobów, to z radością przywitałbym każdy klon, który dałby mi nową rozrywkę na dobrym poziomie. O ile oczywiście, o ten poziom jakościowy twórcy zadbali.
Sam pixel art lubię i potrafię się nim zachwycić, a w niektórych przypadkach, jak przywołane Uncanny Valley, uważam, że w ciekawy sposób pozwala twórcom ugryźć temat/gatunek z innej strony. Mnie akurat UV pozytywnie zaskoczyło, bo nigdy wcześniej nie grałem w tak podany horror i było to interesujące doświadczenie.
Przyjmuję ten krytyczny komentarz z pokorą. Na swoją obronę mam tylko stwierdzenie, że fenomen MH wymyka się potrzebie głębokich analiz, bo jest zbudowany na prostych, ale przemyślanych fundamentach. To zresztą element wspólny dla wielu popularnych produkcji, które podbiły serca milionów. Wpisuje się to też w słowa wstępu do tego felietonu - jesteśmy jako gracze mało skomplikowani i działamy na łatwych do rozszyfrowania zasadach. W przypadku MH jest to prosta mechanika - dostajemy działające na wyobraźnię wyzwanie (wielki potwór), testujemy siebie w walce, możemy rozwijać postać i zdolności, odczuwając progres, a na koniec dostajemy nagrodę i kolejny cel. Nic niezwykłego, co zauważyłeś, a efekt taki, że grają i dyskutują miliony na całym świecie.
Podpisuję się pod tą recenzją. Intrygujący pomysł zachęca do obejrzenia i warto dać tej produkcji szansę choćby dla samych widoków. Dla mnie to była w ogóle gratka podwójna, bo Jowisz od zawsze mnie fascynuje jako planeta i zobaczyć go w nieco większej roli było po prostu wybornie. Efekty dają radą, a sam film mija błyskawicznie, bo akcja gna tutaj na złamanie karku. Szkoda, że przez to wszystko niektóre wątki są zmarnowane, ale jak ktoś lubi sc-fi i szuka czegoś na nudne popołudnie - powinien dać szansę Wędrującej Ziemi.
Ciekawą listę stworzono w tym temacie na wikipedii: https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_films_featuring_time_loops
Część wymienionych filmów ma tylko wątek pętli czasu, ale są też takie zbudowane całkowicie na tym motywie. Sam znalazłem tam kilka pozycji do nadrobienia. :)
Pozwolę sobie tylko sprostować, że Avalanche Studios ma przynajmniej dwie świetne produkcje na swoim koncie, bo nie wolno zapominać o ultramiodnym Renegade Ops.
To nie pocieszyłeś tą informacją o piątym sezonie. Zapowiada się ciekawie, ale jeśli rzeczywiście wraca do poziomu otwarcia serii, to będzie spektakularne zmarnowanie potencjału. :/
Jak jeszcze jest się wieloletnim fanem F1, to już w ogóle można czerpać z tego nieziemską frajdę. Nie dziwię się, że wkręciłeś się na ponad tysiąc godzin. :)
Robisz serii znakomitą reklamę, przyznaję, że aż sam nabrałem ochoty na grę. Jak będę miał jakąś okazję, to upoluję może wersję na konsole. :)
Wow, szacuneczek! Lata temu też bawiłem się w podobny sposób, jeżdżąc 100% dystans wyścigu Toyotą w którejś F1 z początku wieku, na PS2. Tam niestety AI nie dawała tak rady i szybko robiło się za łatwo, ale jak widzę z Twojej relacji, w 2018 jest już pod tym względem dużo lepiej. :)
Dzięki Square za zaproszenie i szansę na rozmowę o kultowej serii i znakomitej produkcji.
Zachęcam czytających do dyskusji. Czy chcemy utrzymanego w podobnych klimatach RE8? Czy RE2 Remake to nowy król survival horrorów? Jakie jest wasze zdanie?
Nie jestem w stanie przywołać z pamięci żadnej innej platformówki, w której liczba żyć zwróciłaby moją uwagę w takim kontekście. Inna sprawa, że niewiele jest takich, w których eksploracja świata to z jednej strony frajda i konieczność, a z drugiej śmiertelne ryzyko. ;)
U mnie nadal rządzi i dzieli Red Dead Redemption 2. Wiele osób narzeka na pierwsze godziny przygody. Ja tymczasem od pierwszych chwil niesamowicie wkręciłem się w ten niezwykły świat Dzikiego Zachodu i czerpię satysfakcję nawet ze zwykłych przejażdżek do miasta lub na polowanie. To chyba efekt tego, że tak lubię klimaty westernu i brakuje mi ich w grach.
Kto ma ochotę na fanfic na bazie RDR2, trzy pierwsze odcinki znajdzie w Gralingradzie. :)
Co do LBP2, magiczna produkcja, trochę niedoceniona u nas w kraju. A to tytuł, przy którym można bawić się miesiącami i nieustannie odkrywać nowe rzeczy i zaskakujące poziomy.
Do dzisiaj wracam do poczciwej PS2 regularnie, odkrywając kolejne perełki i nadrabiając hity, na które zabrakło czasu.
Piękne czasy, ten początek XXI wieku, kiedy wszyscy niecierpliwie wyczekiwaliśmy, co pokaże PS2 i czy dorówna Szarakowi. Jak się okazało, wielkich gier nie zabrakło. Czekam na kolejne odcinki z perełkami. :)
Ja kontynuuję niezwykłą passę, co do zapierających dech w piersiach historii w grach. Końcówkę 2018 roku spędziłem z Yakuzą 4, a od początku stycznia poznaję historię Arthura Morgana w Red Dead Redemption 2.
Warto było ominąć tyle premier, stworzyć sobie gigantyczną listę zaległości i po latach wykonać duży skok z ery PS2/PS3 wprost do najnowszego dzieła Rockstar. Zachwyca mnie obecnie wszystko, od animacji wchodzenia po schodach, po widoki, dialogi i cały żyjący wirtualny świat.
Kilka przemyśleń odnośnie przedstawionych gier. :)
Colony Wars Vengeance - zawsze żałowałem, że nie miałem okazji sprawdzić trylogii Colony Wars. Trafiłem tylko na jedno demko i zrobiło tak kolosalne wrażenie, że do dzisiaj pamiętam tamtą walkę z wielkim mechanicznym pająkiem na powierzchni jakiejś planety.
Carnage Heart - zacząłem się zastanawiać, czemu nikt nie przywróci do życia tego konceptu i nie stworzy nan jej bazie gry uczącej podstaw programowania?
Omega Boost - podobno przemiodna produkcja. Niestety kojarzę ją tylko jako nagrodę, którą "za frajerów" dawała redakcja Neo+.
G-Police - świetny pomysł na grę. Aż dziw, że nikt dzisiaj nie uderza w taką mechanikę i klimaty.
Sheep, Dog 'n' Wolf - ależ trudna, ale jednocześnie przygotowana z szacunkiem gra na bazie kreskówki. No i sam pomysł zacny - zrobić skradankę z elementami humorystycznymi, takiego MGS-a, ale w innych klimatach.
Bust-A-Groove - godzinami katowałem to w multiplayerze. Kolejny projekt, który nie wiedzieć czemu nie wraca w obecnych czasach. Mógłby być dobry materiał na party-game i do online'owej rywalizacji.
Jak najbardziej! Wszystkiego dobrego, a przede wszystkim czasu i licznych okazji na realizację growych planów oraz innych marzeń!
"A co do jedynki - nawet, jeśli była męcząca, to bardzo dobrze, że zawczasu przez nią przebrnąłeś. Co prawda rozgrywkę znasz już na wylot, ale podziwianie, jak Toys for Bob na nowo tchnęli życie w stare lokacje może być fajnym doświadczeniem samo w sobie."
To był jeden z głównych powodów, dla którego wracałem do klasyków z PS1 na ostatnią chwilę. Chciałem móc porównywać i dostrzegać nowe pomysły Toys for Bob na rozgrywkę, światy, wizualia.
Podpisuję się poza tym pod zdaniem o trendzie na przepisywanie tytułów. Patrząc na takiego Spyro czy RE2, można tylko przyklasnąć. Dla nas to w ogóle podwójna frajda, bo często lata temu zagrywaliśmy się w oryginały.
Tradycyjnie pasjonująca lektura, po której mogłem tylko posmutnieć, że ze Spyro nigdy nie było mi po drodze. Dopiero w zeszłym roku, tuż przed premierą remastera, wróciłem do pierwszych dwóch odsłon w ramach szybkiego odświeżania klasyków na PSP. I cóż, efekt nie mógł być zbyt pozytywny, lata na karku i od premiery zrobiły swoje.
Cieszy mnie tym bardziej, że oryginalna trylogia została odświeżona, bo dzięki temu setki tysięcy młodych graczy zyska szansę, by przeżyć to, co Ty Montinku w latach 90. XX wieku.
Yakuzowa religia zdobywa kolejnych wiernych. ;) Nie może jednak być inaczej, bo to kawał świetnej serii.
O reakcjach na kolejne odcinki Agentów będę informować na bieżąco, pogadamy pewnie o tym nie raz na Twitterze. :)
A jak to wyglądało u Ciebie pod względem liczby ogranych gier w tym roku? Najważniejsze premiery, jak widzę, sprawdzone, a ogólnie ilu tytułom poświęciłeś czas?
C-12 to była, jeśli dobrze pamiętam, jedna z ostatnich dużych premier na PS1. A w Hogs of War zagrywałem się godzinami, świetna w single'u i równie zabawna w multi co kultowe Wormsy. Piękne wspomnienia. :)
Coś w tym jest. Epoka PS1 to były czasy większej odwagi i kreatywności twórców, ale trzeba pamiętać, że i dostawali oni wtedy nowe, innowacyjne możliwości. Potem zaczęła rosnąć odpowiedzialność finansowa i koszty projektów, a odjechane pomysły przeniosły się do segmentu indyków.
Wow, nie słyszałem wcześniej o Pokemon Conquest. Dorzucam na swoją gigantyczną listę zaległości, bo zamysł projektu brzmi bardzo ciekawie.
Gdybym miał z kolei wskazać moim zdaniem najciekawszy crossover, a poza tym grę, którą mam na celowniku od lat, wpisałbym Project X Zone. Też taktyczny RPG, ale z niesamowitą liczbą postaci z rozmaitych uniwersów (Tekken, Resident Evil, Devil May Cry etc.).
O potędze biblioteki PSX-a najlepiej świadczy fakt, że nawet tą solidną listą ledwo liznęliśmy temat produkcji, którymi warto się zainteresować. Ciekawe, czy ktoś kiedyś podjął się próby zsumowania czasu potrzebnego na ogranie wszystkich dobrych i interesujących gier z Szaraka. Wyszłoby pewnie z kilka lat zabawy.
Źle to interpretujesz DanuelX. Zauważ, że RE zgrabnie łączy różne sposoby wywoływania strachu - wystraszy cię trupem wypadającym z szafy, ale jak nie będziesz tylko bezmyślnie przeć naprzód do napisów końcowych, to dostrzeżesz też nienachalnie budowaną mroczną otoczkę historii. Wszystko zależy od tego, czy chcesz w ten świat "wejść" czy nie.
"Trzeba być naprawdę kimś zupełnie niewrażliwym na ludzką krzywdę, żeby stwierdzić, że to nic strasznego. RE ma wiele przerażających wątków, ale gracze mają tendencję do szybkiego zapominania"
Nie sposób się z tym nie zgodzić. Warto popatrzeć na całą serię z dystansem i na chwilę zrezygnować z myślenia, że RE1-6 to tylko strzelanki z żywymi trupami i innymi monstrami. Mrok i strach są tam budowane często subtelnymi środkami, które trzeba umieć dostrzec.
Mając taką bazę, nie można było tego zepsuć. Cieszy, że Spyro doczekał się remastera, bo to bardzo miodne i dobrze zaprojektowane platformówki, które w nowej oprawie znowu mogą porwać setki tysięcy osób na całym świecie.
Jedyna uwaga do tekstu, remake Klonoi już wyszedł, jako ekskluzywny tytuł na Wii. I też jest kawałkiem dobrego kodu, którym warto się zainteresować, jeśli ktoś ma okazję i ochotę.
Pod wydźwiękiem całego tekstu, a już szczególnie ostatnim zdaniem, podpisuję się rękami i nogami. To trudna do ogarnięcia gra, która potrafi odrzucić przy pierwszym kontakcie, ale warto dać jej szansę, bo oferuje coś unikalnego w świecie wirtualnej rozrywki. Warto killer7 dopisać do swojej listy tytułów do ogrania w najbliższym czasie, choćby dla samego zakończenia, które zostawia cię osłupionego i wpatrzonego w ekran.
Bardzo dobra lista, dzięki której paru retromaniaków może dopisać sobie do listy pominięte lub zapomniane tytuły. Sam miałem okazję sprawdzić, w sumie nie tak dawno, The Thing na PS2. Rzeczywiście oprawa już mocno dostała w kość, ale pod względem klimatu i pomysłów to nadal warta uwagi produkcja. Zwłaszcza ten słynny motyw z zarażonymi towarzyszami, którzy potrafią się przemienić w najmniej odpowiednim momencie.
A gdybym sam miał coś wskazać, to poszedłbym jeszcze dużo dalej w przeszłość i przypomniał świetne gry o Flintstonach wydane na NES-a/Pegasusa. Ależ to było miodne!
To oznacza, że albo Rockstar w końcu wydał patch, albo jesteś farciarzem. Mnie przez całą grę nękał problem znikających głów u zombi i NPC-ów, którzy przez to stawali się nieśmiertelni i doprowadzali do zablokowania niektórych zadań. Całkowicie psuło to zabawę.
Hmmm, Square, nie masz żadnych problemów z glitchami i bugami, które zmuszają do ponownego załadowania gry? Mnie na PS3 wielokrotnie popsuły zabawę. Między innymi odebrały całą radość z finału przygody w dodatku.
W ten weekend zamierzam zrobić kilka kroków do przodu w Yakuza 4 - fenomenalna, rozbudowana, nieustannie zaskakująca gra, której w tym momencie z czystym sumieniem wystawiłbym 9. Zaczynam się skłaniać ku twierdzeniu, że wolę mniejszy teren działań, ale z lepszą historią w tle i mnóstwem mini-gier, aniżeli wielkie terytoria z masą mało charakterystycznych subquestów.
Poza tym być może zamienię się w też w małego fioletowego smoka, który stawia czoła Ripto (w oryginalnej wersji z PS1 na PSP).
Dzięki. Mam wrażenie, że nie tylko w przypadku serii RE nielogiczne zagadki są efektem kompromisu, na który idą twórcy podczas tworzenia gier. W przywołanych point-and-clickach pewnie często bywało podobnie - trzeba było popuścić wodze fantazji i dać odpocząć logice, żeby dorzucić kolejne łamigłówki z dostępnych zasobów. Sam wielkim fanem zbyt udziwnionych zagadek nie jestem, bo to jak interpretowanie, co autor wiersza miał na myśli.
Zdecydowanie. Dobrze, że twórcy zreflektowali się podczas prac i wrócili do tego konceptu miejscami bardzo nielogicznego uniwersum. Chociaż słyszałem też głosy osób, dla których posterunek w dawnym muzeum był aż za bardzo naciąganym wyjaśnieniem.
U mnie dalszy ciąg przygody w Yakuza 4. Po prawie dwunastu godzinach przebiłem się przez część 1 historii. Jestem oczarowany fabułą, zachwycony miodnością systemu walki, pochłonięty eksploracją i pełen podziwu dla kreacji postaci. Cieszy mnie, że seria obecnie jest coraz bardziej doceniana na świecie - zasługuje na to.
A w Gralingradzie, jeszcze nim zacznę opowiadać o Yakuza 4, kończę publikować historie na bazie Red Steel i Resident Evil 2. Obie gry są, nawet po tylu latach od premiery, ciekawe i warte uwagi, choć z różnych względów.
Zafundowałeś sobie widzę sporą dawkę frustracji, ale z drugiej strony, jak podszlifowałeś cierpliwość! :)
U mnie w ten weekend dominować będzie Yakuza 4, w której zatopiłem się dobre kilkanaście dni temu. To moja pierwsza wizyta w Kamurocho i muszę nazywać się nie lada szczęściarzem, że już niedługo po przylocie miałem okazję spotkać kogoś tak charyzmatycznego jak Shun Akiyama.
Za niedługo planuję zacząć swoją relację z Japonii na blogu, ale najpierw jeszcze chcę dokończyć trwające opowiadania Red Steel i Resident Evil 2. Fanów obu tytułów zapraszam do Gralingradu. Wybaczcie Towarzysze tę drobną prywatę. ;)
@Topyrz - jak wiesz, że idzie dobry kawał mięsa, to się nie zastanawiasz. ;)
Czekam na premierę, jak ukryty za winklem zombi na kolejnego bezbronnego cywila!
Apetyt jeszcze zaostrzyłem, kończąc właśnie oryginalne RE2, co by wyłapywać wszystkie smaczki i różnice. Cieszy mnie skala zmian i bardzo liczę na rozwinięcie tła fabularnego tragedii z Racoon City, w tym historii desperackiej obrony posterunku. Nie narzekałbym też specjalnie na motyw ograniczonej liczby slotów w kieszeni bohatera. To sprytny zabieg na zbudowanie napięcia i ograniczanie możliwości bojowych gracza. Backtracking da się we znaki pewnie tylko tym, którzy będą nosić przy sobie zbyt obszerny arsenał.
U mnie w tym momencie też Black Ops zupełnie wypadł z kręgu zainteresowań. Nie jestem jednak przekonany, czy kampania jeszcze kiedykolwiek wróci. Wystarczy, że ta odsłona dobrze się sprzeda, by autorzy dostali konkretne potwierdzenie, że szkoda czasu i zasobów na tworzenie opowieści single-player. Po co, skoro i tak niewielu je kończy i w ogóle dla nich grę kupuje...
Dzięki za możliwość dorzucenia swoich trzech groszy do materiału.
Po przeczytaniu całości naszła mnie jeszcze taka refleksja, że dopiero co branżowe media i wielu graczy wybierało The Walking Dead grą roku, a tutaj ledwie sześć lat i studio zamyka swoje podwoje. Jak to niewiele potrzeba na rynku gier, żeby ze szczytu spaść.
Te limity ekwipunku to też metoda twórców na budowanie napięcia i atmosfery grozy. Musisz podejmować trudne wybory - zabrać drugą broń lub dodatkową roślinkę, czy może jednak zostawić to miejsce, bo pewnie się przyda. Inna sprawa, że jak chcesz czuć się spokojniej i jednak być dobrze przygotowanym na czyhające niebezpieczeństwa, to jednocześnie narażasz się na dodatkowe kilometry biegania w tę i z powrotem do skrzynek. ;)
Będę bronić twórców - zgrabnie to zrobili, lepiej się raczej nie dało. Gdyby nie limity, byłoby zbyt spokojnie przy konsoli.
Ja tam bawiłem się wtedy świetnie, ale pamiętaj, że to relacja z mniej niż godziny zabawy, z doskoku. Nie było czasu, backgroundu i umiejętności, by ogarnąć coś popychającego fabułę do przodu. ;)
Po lekturze mam ochotę rzucić wszystko w diabły, pobiec do sklepu po Switcha i swoją kopię Zeldy i zatopić się w magicznym świecie Hyrule.
Miałem okazję ograć Breath of the Wild przez 30 minut u znajomego. Załadował swój save i powiedział tylko "baw się". I zacząłem. Biegałem po pięknych zielonych łąkach, skoczyłem na lotni z wysokiego wzgórza, zakradłem się nocą do obozu bandytów na plaży, a na koniec zwiedziłem pobliskie miasteczko i wspiąłem się na wysoką wieżę, by obejrzeć okolicę i zachód słońca. To było jedno z moich najlepszych gamingowych doświadczeń ostatnich miesięcy.
Świetny materiał Montinek. Aż chciałoby się zakrzyknąć - pisz częściej, nie każ tyle czekać na następne felietony. Ale z drugiej strony, jeśli potrzebujesz czasu, by dostarczyć kolejny tekst na takim poziomie, to nie spiesz się. Warto będzie poczekać.
Więcej, więcej! :)
U mnie obecnie zdecydowanie zbyt krucho z czasem, ale mam ambitny plan, by kiedyś sprawdzić co ciekawsze serie anime sprzed lat. Może niekoniecznie cofnę się aż tak daleko, żeby sprawdzać produkcje z początku lat 70., ale już propozycje z dekad 80-90. XX wieku bardzo kuszą i pewnie poświęcę im kilka godzin.
Świetny pomysł na cykl Froszti, liczę na kolejne odcinki.
A z kilku powodów, ale m.in. żeby nie robić tutaj bałaganu, bo tych odcinków opowiadań publikuję sporo. Poza tym rozdzieliłem to sobie - tutaj felietony, cykl "w tweetach", a tam właśnie opowiadania. Porządek musi być. ;)
A tak a propos FC2, poleciłbyś czy odradził powrót do gry ludziom o mniejszej cierpliwości i słabszych nerwach? Da się przy tym spokojnie dzisiaj bawić czy jest sporo frustrujących elementów?
U mnie, w tempie ślamazarnym, trwa misja ratunkowa w Red Steel. Ze Stanów trafiłem do Tokio i dałem się wciągnąć w walkę o władzę pomiędzy członkami yakuzy. Do tego wypełniam się hype'em przed premierą odświeżonej wersji Resident Evil 2, odświeżając klasyk z PS1 na PSP. A na dodatek ostatnio wkręciłem się w odprężające i wciągające Laser Disco Defenders na PS4. Twin-stick shooter w klimatach disco, yeah baby! ;)
Kto chciałbym dowiedzieć się więcej o wymienionych grach, w Gralingradzie znajdzie poświęcone im relacje w formie opowiadań. Zapraszam serdecznie. :)
Niezły tekst, nie kojarzyłem w ogóle tego Gamate. Liczę na dalszy ciąg, bo o wielu platformach z ankiety najwyżej słyszałem ogólniki, a tu mogę dowiedzieć się więcej. Keep up the good work!
Jeszcze po drodze "The World's Strongest" z szalonymi naukowcami, którzy szukają ciała najsilniejszego wojownika na Ziemi, by wszczepić mu umysł jednego z nich, a potem już drzewo mocy. ;)
Ja nadal kontynuuję pościg za porwaną narzeczoną w Red Steel. Zdemolowałem już salon masażu i warsztat samochodowy, a teraz robię generalny remont na lotnisku. Strzelam, ciacham, full opcja, choć momentami ręce bolą od celowania. ;)
A tymczasem mój znajomy Leon S. Kennedy właśnie wybrał się do Racoon City, gdzie ma rozpocząć służbę na miejscowym komisariacie w ramach Resident Evil 2 z PS1. Oby mu się tam wiodło!
Patapona szczerze polecam. Ogrywałem jakiś czas temu i bawiłem się znakomicie. Odpowiednio wyważony poziom trudności, sporo humoru, no i sam ten oryginalny koncept, by muzyka wpleść w działania taktyczno-strategiczne.
Nie wnerwia Cię ten Gex? Ja mam dość wysoko zawieszony "próg bólu" w przypadku retro-gier, ale od jaszczura odbiłem się dość szybko, bo wnerwiała mnie kamera i ten motyw, że po każdej wykonanej misji w danym świecie wywala nas do huba. :/
Ja w ten weekend zamierzam dalej podążać tropem uprowadzonej narzeczonej, Miyu, którą zabrał zdrajca Ryuichi. Nie udało mi się ich zatrzymać w hotelu, ale mam pewien trop i obecnie jestem świeżo po odwiedzinach salonu masażu prowadzonego przez kochankę gangstera. Kolejny przystanek? Warsztat samochodowy, gdzie rzekomo się ukrywa.
Moje boje w Red Steel publikuję w formie odcinkowego opowiadania w Gralingrad.pl, więc jak ktoś lubi takie opowieści dziwnych treści, to zapraszam serdecznie. :)
Wiesz co jest najgorsze? Że jak pojawi się na gameplayu słaby materiał, to chętnych wbić szpilę i przypomnieć, jaki to tutaj jest marny poziom nie brakuje, ale pod takimi wartościowymi tekstami, dyskutantów można ze świecą szukać.
Kawał solidnej analizy i przemyśleń, za który dziękuję tym bardziej, że Death Stranding mnie bardzo intryguje, a nie mogłem coś znaleźć czasu, by się w temat zagłębić.
Po dotychczasowych prezentacjach jestem spokojny o tło fabularne i klimat, ale trochę boję się, czy mechanika nie będzie zbyt prosta i nie skończy się to interaktywnym filmem lub sandboksem i to na ledwie kilka godzin. Trzymam kciuki za Hideo i jego ekipę!
W weekend raczej w nic nie zagram, bo sobotę i niedzielę podporządkowuję pod decydujące spotkania mundialu. Ale za to w tygodniu wracam w końcu do świata wirtualnej rozrywki po miesiącu abstynencji. Pewnie pierwsza godzina pójdzie jeszcze na zakończenie trybu Rule the Street w FIFA Street na PS2, a później... Red Steel na Wii. Sprawdzę, jak Ubi próbowało przekonać do Wii dojrzalszych graczy.
Też trzymam kciuki za Chorwatów, którzy na tym mundialu zostawili po sobie zdecydowanie najlepsze wrażenie. Kilka świetnych meczów w grupie, żelazne nerwy w karnych, niezwykła wola walki i jeszcze ta wręcz nadludzka wytrzymałość. Oby wystarczyło im sił na finał z Francją.
Wirtualna piątka dla fana Danii z 1998 roku! :)
Belgowie też nie zachwycili w swoim meczu 1/8 i omal nie znaleźli się za burtą. Japonia kolejną reprezentacją, która może wracać do domu z podniesionym czołem. Odpadli po walce i zmazali plamę na honorze z meczu z Polską. Ćwierćfinały zapowiadają się jeszcze ciekawiej niż pierwsza runda pucharowa.
Ja jednak Panamie oddałbym, że jak na swoje możliwości pokazała trochę piłki, a przynajmniej woli walki. Nam zabrakło obu tych elementów, stąd tytuł najgorszej turnieju, chyba że za wpadki i kompromitacje.
Ej, nie wszystko da się od razu wyeliminować, ale musisz przyznać, że jest spora poprawa. Idziemy w dobrą stronę i VAR daje nadzieję, że będzie już tylko lepiej.
O końcówce meczu Polska-Japonia szkoda gadać, ale czemu mundial skończył się dla Ciebie po pierwszym spotkaniu?
Nie słyszałem o niej wcześniej, a zapowiada się na tytuł z gatunku tych, które wciągają i wypuszczają dopiero po kilkunastu, a nawet kilkuset godzinach. Oby trafiła na więcej platform.
"Kiedyś zakup każdej pełnej gry był dla mnie wyczekiwanym wydarzeniem, dziś moje półki – zarówno fizyczne, jak i wirtualne, w rodzaju tych na Steamie, PS Store czy GOG.com – uginają się od setek gier, w które nie mam czasu zagrać. Myślę, że gdyby dema wróciły, to szkoda by mi było czasu na ogrywanie wielu wersji demonstracyjnych, kiedy „kupka wstydu” tytułów ugina się od naporu pełnych gier."
Myślę, że to perfekcyjny wniosek i podsumowanie tematu. Dema są dzisiaj ryzykowne i nieopłacalne dla twórców, a i zainteresowanie nimi jest dużo mniejsze niż kiedyś. Mamy setki tytułów do ogrania, dziesiątki premier w miesiącu. To już nie te czasy, gdy płyta z demami stanowiła dla nastoletniego posiadacza konsoli czy PC jedyne źródło nowych gier na najbliższe tygodnie, bo kolejny zakup rodzice ufundowali za miesiąc czy dwa. Ja za demami nie tęsknię, bo zwyczajnie nie mam na nie czasu i pewnie bym go nie znalazł, gdy lista zaległości pęcznieje i pęka w szwach.
Jeszcze trochę i dobiję do dwóch dekad, jeśli liczyć pierwszy moment, gdy zobaczyłem i zainteresowałem się Romance of the Three Kingdoms. Ani tamtej serii, ani Nobunaga's Ambition nie było jednak jakoś nigdy po drodze, by trafić do konsoli. Czuję w kościach, że pewnie by mnie wchłonęły na co najmniej kilkadziesiąt godzin.
Zastanawiam się nad tym od dobrych kilkunastu dni. Brazylia, Niemcy, Hiszpania są tradycyjnie w gronie głównych faworytów, ale myślę, że może Francuzi namieszają z tym swoim pełnym talentów składem. Po cichu liczę natomiast na jakiegoś czarnego konia, który wszystkim popsuje szyki.
U mnie rządzi i dzieli całym dostępnym czasem mundial, więc...
Kontynuuję z chłopakami podróże po świecie, biorąc udział w kolejnych turniejach z cyklu FIFA Street. Poznaję kolejne gwiazdy futbolu, które po zwycięskich meczach, decydują się dołączyć do mojej ekipy. Celem jest zostanie najlepszą freestyle'ową drużyną wszech czasów. Aktualnie po ten wielki cel zmierzam z Robertem Piresem i Ivanem Helguerą.
Ciekawy materiał, dzięki!
Rozmarzyłem się na myśl o czekającej mnie w przyszłości wizycie w tym niezwykłym świecie Odyssey. I pewnie tak jak przy Super Mario Galaxy, będę rozpływał się i zachwycał wszystkimi detalami, puszczonymi oczkami i kreacjami mistrzów z Nintendo. Jak już się przyłożą do pracy, mało kto jest im w stanie dorównać.
Z opisu wygląda to na do bólu typową grę mobilną, przy której najlepiej jest spędzać góra kwadrans dziennie, by uniknąć frustracji i konieczności płacenia.
Oprawa za to przypomniała mi o stosunkowo mało znanej Gregory's Horror Show. Przynajmniej do tego PQ się przydała. ;)
Zauważyliście, że wszyscy czekamy na duchowego następcę Motorstorma? Mieliśmy duże nadzieje w kontekście Onrush i liczyliśmy, że wypełni nam tę lukę. Tym razem nie wyszło, ale aż się człowiek zastanawia, kiedy ktoś inny spróbuje. Popyt jest, wystarczy spojrzeć na zainteresowanie Onrushem przed premierą i obecne głosy rozczarowania z braku tradycyjnych wyścigów w grze.
Brothers to gra-interaktywny film, utrzymana w rzadko spotykanych realiach fantasy, który wzrusza i daje do myślenia. Debiut Josefa Faresa wypada na wyraz udanie, zaskakując dojrzałością i oferując nowe doświadczenia. Jest przy tym przemyślany jako przygodówka - to znakomity wybór dla fanów grających na emocjach historii.
New 'n' Tasty! – Oddworld: Abe's Oddysee to remake dopracowany, przygotowany z sercem i szacunkiem do pierwowzoru. Edycję wyróżnia potrafiąca zachwycić oprawa i takie współcześnie pożądane usprawnienia, jak znakomicie rozwiązany system szybkiego zapisu i ładowania. Poza tym to cały trudny i specyficzny Abe.
Dzięki za ten post. Utwierdziłeś mnie w przekonaniu, że E3 2008 był tym dziwniejszą imprezą. Rynek gier w procesie dynamicznego rozwoju, mnóstwo ważnych premier zaplanowanych na jesień (o których wspomniałeś), a tymczasem kluczowa dla branży impreza przypomina małe lokalne targi, na których stosunkowo niewiele się dzieje. Nie wiem, co w tym momencie myśleli organizatorzy, decydując się na taki format.
Siedząc sobie w Brazylii, nawiązałem przyjacielskie relacje z Hernanem Crespo i Santiago Solarim. Wkręcili mnie w świat futbolowych, freestyle'owych potyczek 3 na 3 i tak od kilku dni biegam z nimi po boisku w FIFA Street na PS2. Tymczasem moja obłocona terenówka rdzewieje, a organizatorzy Excite Truck |Trophy szukają mnie po całej Ameryce Południowej.
Ciekawe spostrzeżenia odnośnie FF XIII. Dałeś mi do myślenia, bo nie pamiętam, żeby po premierze gry było jakoś szczególnie głośno o wyciętych fragmentach i porzuconych mechanikach. To by tylko potwierdzało, że wiele się w branży zmieniło przez dekadę. Dzisiaj najmniejszy downgrade i już jest burza.
Co do Mirror's Edge, wiesz jak to jest z obietnicami. W czasie tamtego E3 grę promowano właśnie takimi hasłami, co podłapały też redakcje z całego globu, a za nimi sami gracze. Później po premierze okazało się, że przejście całość bez jednego strzału to wyzwanie dla mistrzów zręczności i planowania.
W kwestii Chinatown Wars, w tamtym momencie mogło się wydawać, że Rockstar wstrzeli się idealnie w potrzeby fanów. Niby brakowało na handheldzie takich poważniejszych, dojrzalszych produkcji o ciekawej mechanice. W praktyce wyszło jednak, że nie ma ich, bo nie są potrzebne, bo posiadacze DS-ów szukają innego typu rozrywki. ;)
Tak jak większość przedmówców, bawiłem się bardzo dobrze na Deadpoolu 2. Wiele świetnych gagów, genialne cameo, dobrze dobrany i jeszcze dodający śmieszności soundtrack, no i całkiem solidna plejada postaci. Może rzeczywiście fabuła niczym specjalnym nie zachwyca, scenarzyści tym razem nie wznieśli się na wyżyny, ale jako tło i napęd dla tej serii gagów, sprawdza się dobrze.
Jeden z lepszych motywów? Domino i jej fart. ;)
Jeśli dobrze kojarzę, to właśnie te lata to był okres, gdy japońscy twórcy się bardzo pogubili. Widać to zresztą po FF XIII, który na zapowiedziach może jeszcze się bronił, ale po premierze przyniósł głównie rozczarowania.
E3 2008 to w ogóle ciekawy moment w historii rynku wirtualnej rozrywki. Twórcy niby nie próżnowali, zapowiadając wyczekiwane lub ciekawe projekty, a tymczasem najważniejsza impreza gamingowa szurała brzuchem po dnie, przypominając targi producentów wyrobów szklanych.
Finlandia, Kanada, Chiny, Fidżi - sezon w Excite Truck trwa, a ja w ramach występów w kolejnych pucharach odwiedzam najdziwniejsze trasy, na których nawet terenówki mają duże problemy. Dawno już nie brałem udziału w tak szalonej rywalizacji, w której na starcie pojawia się wręcz banda psychopatów, dla których nie ma rzeczy niemożliwych. Teraz przede mną Złoty Puchar. Z zespołem wylądowaliśmy w Meksyku, a że stąd już bliżej niż dalej do Brazylii, to po zawodach wybraliśmy się zobaczyć na własne oczy piękne Rio. Kto by pomyślał, że skończymy na betonowym boisku w fawelach, by walczyć 3 na 3 w ramach rozgrywek FIFA Street. Czuć magię tego 2005 roku i niezobowiązujących popisów technicznych.
Po ukończeniu Game of Thrones od TellTale znowu funduję sobie całkowitą zmianę klimatu i charakteru zabawy. Z PS4 przenoszę się na Wii i wsiadam do rozpędzających się do szalonych prędkości terenówek, by poczuć dreszcz adrenaliny w ExciteTruck. Na początek muszę ogarnąć specyficzny tryb sterowniczy w tych machinach, bo okazuje się, że skręcać można tylko ruchami Wiilota, więc na razie macham rękami, jak kierownicą w starym przegubowym Icarusie ZTM-u, taranując drzewa i rywali. Chwilo trwaj!
Znam te odczucia. Sam próbowałem ograć Okarynę parę lat temu i poddałem się po 4-5h. To już chyba jest sytuacja nie do uratowania, za wiele czasu upłynęło, za wiele się w grach zmieniło, za dużo nowych rozwiązań nas do siebie przyzwyczaiło i nie potrafimy cieszyć się tym, co zapewniło produkcji wtedy status kultowej.
A ja dziękuję za bardzo dobry, merytoryczny komentarz. Po Twoich uwagach zamierzam nieco inaczej patrzeć na te filmy i nie zwracać uwagi na nieścisłości i różnice z odcinkową serią. Trochę tych filmów się ukazało i widzę, że prezentują bardzo różny poziom, więc zapowiada się ciekawa podróż po uniwersum.
@Square, nic nie mam do ludzi platynujących gry, bo każdy robi to, na co ma ochotę. Trudno mi jednak zrozumieć tych wszystkich zapaleńców, którzy polują na platyny, cierpiąc przy niektórych grach, w których twórcy wydumali sobie dziwne kryteria zdobycia konkretnych wyróżnień. Gdzie tu zabawa, jak trzeba godzinami grindować w grze, która już nas nudzi czy też spędzać godziny w lobby sieciowym?
Ten Garlic Jr. rzeczywiście nie jest zbyt złożoną postacią. Kierują nim proste żądze, a i żadnej ciekawej przeszłości nie ma. Twórcy mogli się bardziej postarać.
Czyli w sumie, jak mówisz, te kinówki to taki bardziej ukłon w stronę fanów i skok na kasę, bo wartości w tym niewiele?
Zobaczę na ile starczy mi sił, jak na razie Martwa strefa nie wypadła tragicznie, więc daję jeszcze kinówkom szanse. Choć tego Bio-Broly'ego rzeczywiście się obawiam. ;) Jeśli jednak powiem w końcu pass, to zrobię jak radzisz, czyli rzucę jeszcze okiem na te najlepiej oceniane, by przynajmniej zatrzeć niesmak.
@Czarny Wilk - no nie dziwię się, szału nie ma. Ale z drugiej strony mogłeś w ogóle zwątpić, bo jak widzę po opiniach są jeszcze gorsze kinówki.
Niezmiennie zastanawia mnie, gdy ktoś opisuje swoje boje z platynowaniem starszych gier, jaki temu wszystkiemu przyświeca cel? Rozumiem, gdy jest w tym jakaś zabawa, można przyjemnie wrócić do dawnej pozycji, ale poświęcać godziny na coś, co nie sprawia frajdy, by dostać kolejny wirtualny puchar? Podziwiam Cię Square, że w niektórych przypadkach jeszcze podejmujesz rękawicę.
U mnie w ten weekend Gra o Tron od TellTale, trochę Overwatcha, a także pewnie odrobina przejazdów wirtualnych kierowców w ramach Gran Turismo 4 Gralingrad League, który relacjonuję na blogu. Może ktoś chce zostać bohaterem cyklu opowiadań o symulowanym w B-Spec turnieju? :)
GRYOnline.pl:
tvgry.pl:
