Wirtualne przedszkole czeka na niesforne dzieciaki – graliśmy w MisBits

Nie wiem, jak wy, ale ja w dzieciństwie najbardziej lubiłem zabawki psuć. Nowy pluszowy miś? Zobaczymy, co ma w środku. Samochód na baterię? Sprawdźmy, czy pojedzie pod wodą. Nowa lalka Barbie siostry? Przekonajmy się, czy lata. Za sprawą MisBits, koprodukcji dwóch studiów developerskich – Pow Wow Entertainment i Purlple Lamp Studios – mogłem powrócić do tamtych cudownych wspomnień wiecznych eksperymentów, zaniepokojonych spojrzeń rodziców oraz niezwykle donośnych wrzasków siostry (Marta, sorry).

Niektóre widoczki potrafią być klimatyczne.

Pomysł na grę należał do tych kreatywnych i modnych. Zróbmy grę, w której gracze będą tworzyć własne „minigry” – poziomy, na których stoczą pojedynki w ramach rozmaitych, przedziwnych trybów zabawy. Połączmy muliplayerową strzelankę online, dodajmy umiejętności i ultimate’y rodem z hero shootera i budowanie najeżonych zagadkami i pułapkami poziomów, a potem wpuścimy tam graczy. Plot twist: zamiast herosów kierujecie… głowami (zdarzyło się wam wyrwać jakiejś zabawce głowę? No właśnie!). Aby przeżyć – niezależnie od trybu – musicie przejąć rozrzucone na planszy rozmaite zabawki. Dopiero wówczas stajecie się niebezpiecznym, siejącym zniszczenie i strach wśród innych głów zawodnikiem z plastiku, pluszu i gumy.

Wirtualne przedszkole

Klasyczny deathmatch w MisBits to dużo chaosu, ale poziomy bywają puste.

W udostępnionej zamkniętej becie MisBits mogliśmy przetestować grę w trzech trybach. Klasycznym deathmatchu, interesującym 2 na 2 KickBrawl (a la Rocket League, ale zamiast samochodów rozpędzacie się wspomnianymi głowami i zabawkami) oraz ToyHunters (na planszy spawnuje się jedna superzabawka, a gracze próbują ją zdobyć). Twórcy udostępnili również kilka ciekawych map – każda będąca urzeczywistnieniem jednego, czasami nieźle odjechanego, pomysłu na rozgrywkę.

Grałem więc w dwa ognie, błądziłem po wielkim labiryncie najeżonym pułapkami, przejmowałem kolorowe bloki (która drużyna ma więcej, ta wygrywa) lub zwyczajnie próbowałem zrozumieć, na czym dany poziom polega. Bo widzicie – MisBits to taki wirtualny pokój z zabawkami i gdy pierwszy raz wejdziecie na dany poziom, musicie odkryć i zrozumieć zasady gry. A te – jak wspomniałem wyżej – mogą być naprawdę dziwne. Zwłaszcza, jeśli pozwoli się je zaprojektować graczom.

Właśnie to będzie głównym motorem napędowym MisBits. Kreatywność autorów poszczególnych poziomów wyznaczy jakość zabawy. I on również będzie w głównej mierze wyznacznikiem sukcesu gry. Bo MisBits, co szybko zauważycie, to gra stworzona dla community – dla tych wszystkich let’s playów i streamów. Stąd dynamika zabawy, humorystyczna, cukierkowo-bajkowa oprawa graficzna (z komiksowymi dymkami KABOOM!) i mnóstwo chwytów, które możecie zastosować na przeciwniku.

Mordercze zabawki

Messi ma ostatnio problemy z nadwagą.

Wspomniałem, że każdą rozgrywkę rozpoczynacie jako toczące się z zawrotną prędkością „głowy” zabawek (możecie je oczywiście customizować, odblokowywać nowe, unikatowe główki oraz kupować za wirtualną walutę). Jako głowa jesteście niemalże bezbronni – wystarczy jeden celny atak, aby rozstać się z życiem i czekać na respawn. Dopiero gdy przejmiecie jedną z rozstawionych w kluczowych punktach map zabawek, otrzymujecie pasek życia oraz specjalne ataki zależne od typu przejętej zabawki.

Wcielić się możemy więc w mecha/robota, który potrafi przyciągać do siebie innych graczy i ogłuszać, przerośniętego pluszowego misia, który uderzy nas swoich wielkim brzuchem, zawrotny i szybki samochodzik, voodoo lalkę, zamieniającą wrogich graczy w żaby czy też w wybuchowego kurczaka. Wyobraźcie więc sobie, że tę przedziwną ferajnę wrzuca się na jeden plac zabaw i stawia cel: pozbawić głowy innych graczy. To oczywiste, że wyjdzie z tego jeden wielki, zabawny i kolorowy chaos. Dodajmy do tego jeszcze porozrzucane po planszy granaty, zapadnie, wysuwane kolce, lasery czy sidła i otrzymujecie mniej więcej obraz tego, jak mogą wyglądać mecze w MisBits. Na marginesie, zapamiętajcie poradę: wielkie, zielone ogóry, które znajdziecie na planszy, są OP.

Elessar szybko odnalazł się w MisBits i święcił triumfy w tabeli.

W czasie tych kilku godzin zabawy kilka razy parsknąłem ze śmiechu, krzyczałem oburzony (Elessar z TVFilmy opanował do perfekcji przemienianie graczy w żaby, czego nieustannie padałem ofiarą), głowiłem się, o co chodzi w danym poziomie, szukałem najlepszych, ukrytych zabawek, strzelałem bramki i biłem po głowach innych graczy wielkim ogórem. Nie dane mi było nic zbudować (udostępniona wersja tego nie przewiduje), więc nie mogłem sprawdzić, jak rozbudowany edytor oddadzą nam twórcy do dyspozycji. A szkoda, bo po ograniu kilku większych poziomów i wypróbowaniu mniejszych poziomów-konceptów, zwyczajnie zacząłem spoglądać na zegarek.

Zabawki szybko się nudzą

Powtórzę się: o sukcesie lub porażce tej gry zadecyduje kreatywność i chęci innych graczy. Jeśli deweloperzy oddadzą na premierę skończony, spójny, ciekawy, efektowny i połatany kod – a dużo wskazuje na to, że tak się stanie – to gracze zadecydują, czym właściwie MisBits będzie. Szybko zapomnianą ciekawostką, czy jedną z gier, w których youtuberzy wykonują przekomiczne kaskaderskie akcje na oczach tysięcy widzów?

Gra nie posiada żadnej historii, a postaci z gry nie mają za sobą żadnego fabularnego tła. Być może to cecha wczesnej wersji gry, a może po prostu przyjęte założenie twórców. Szkoda, bo brakuje tu choćby głupkowatych biogramów – czegokolwiek, co mogłoby nas zatrzymać na dłużej. Tymczasem cały zamysł wygląda trochę tak, jakby twórcy chcieli stworzyć najprawdziwszy plac zabaw i nic ponadto – nawet scenografia poziomów wygląda, jakby żywcem wyciągnięta z przedszkolnego przedstawienia.

Oparcie sukcesu na kaprysie graczy to ryzykowne posunięcie. Ale po zagraniu w MisBits szybko odkryjecie, że ta gra to tak naprawdę przedszkole wypełnione zabawkami. I każde przedszkole – nawet to najpiękniejsze, najbardziej kolorowe, pełne dodatkowych aktywności i zajęć, wypełnione najwspanialszymi zabawkami i bajkową scenografią, będzie smutne, jeśli nie zaludnią go emocje rozbawionych dzieciaków. Bo zabawki bawią tylko wtedy, gdy ktoś nimi steruje – obdarza ruchem, energią, głosem i uczuciem. Jeśli pozostają same, to w najlepszym wypadku stają się bohaterami tanich horrorów. A MisBits na tym etapie produkcji ma, jak sądzę, więcej ambicji, niż laleczka Chucky.