„Wierzę, że Cyberpunk zawsze był dobrą grą” - rozmowa z Yuliią Pryimak, projektantką rozgrywki w studiu CD PROJEKT RED

Problemy Cyberpunka 2077 naprawdę wkurzyły wielu graczy. Gra zawsze stała dobrą fabułą, ale brakowało jej technicznego dopracowania. Na szczęście CD PROJEKT RED nie odpuścił i stopniowo szlifował swoje RPG z Keanu Reevesem, co zaowocowało wydaniem wersji 2.0 i dodatku Widmo wolności. Dziś jest to po prostu świetna gra, którą porównuje się z Baldur’s Gate 3.

Miałem okazję porozmawiać z Yuliią Pryimak, projektantką rozgrywki, która była współodpowiedzialna za nowe wydanie Cyberpunka 2077. Spotkaliśmy się na Digital Dragons 2024, w tym samym białym pokoju co ze Swenem Vincke i Adamem Smithem (co za przypadek). Rozmawialiśmy o Yulii, pracy nad Cyberpunkiem i kilku szalonych pomysłach, które nie trafiły do ostatecznej wersji gry.

Hubert Sosnowski: Kim chciałabyś zostać w Night City: nomadem, corpo czy street kidem?

Yuliia Pryimak: Dobre pytanie! Na bank wybrałabym street kida, który później stałby się netrunnerem.

H.S.: Rozumiem netrunnera. Ale dlaczego akurat street kid?

Y.P.: Myślę, że ma to związek z moim dzieciństwem. Pamiętam, jak w starych czasach dzieciaki z sąsiedztwa tworzyły swoje dziecięce „gangi” i za pomocą patyków toczyły między sobą wojny.

H.S.: Czy to pochodzenie pasuje do Yulii – projektantki gry i jej charakteru, czy też jest to bardziej fantazja o alter ego?

Y.P.: Ciekawe pytanie. Na pierwszy rzut oka dość trudno połączyć bycie street kidem z zawodem projektantki, ponieważ są to dwa kompletnie odmienne światy. Ale! W obu tych przypadkach chodzi o przygodę, ambicję i odkrywanie nowych rzeczy. A ja uwielbiam eksplorować.

H.S.: Co oznacza ta eksploracja w kontekście projektowania rozgrywki? Czy dużo eksperymentujesz?

Y.P.: Tak, dużo eksperymentuję. Dużo też iteruję. Kiedy tylko mam jakieś zadanie, lubię posuwać się do skrajności w niektórych iteracjach projektu, aby zobaczyć, jak daleko możemy zajść. Nawet jeśli będzie to oznaczać, że ostatecznie trzeba odrzucić niektóre z moich pomysłów, ponieważ wykraczają one daleko poza bycie możliwymi do spełnienia. Na przykład jeśli jakiś projekt jest zbyt „growy”.

H.S.: „Growy”? W sensie: zbyt polegający na cyferkach?

Y.P.: Otóż to. Rozgrywka może oznaczać coś innego w przypadku różnych gier. Trudno byłoby się zanurzyć w uniwersum CP 2077, gdybyś miał cały czas liczyć cyferki w grze.

H.S.: Jaki element musiałaś wyciąć w fazie eksperymentalnej? Pracowałaś głównie nad Widmem wolności i aktualizacją 2.0, prawda?

Y.P.: W tej fazie zarówno ja, jak i mój zespół próbowaliśmy ustalić granicę tego, co jest fajne w grze. W związku z tym musieliśmy także na nowo zdefiniować i ponownie zbadać granice rzeczywistości, czyli jakie rzeczy miałyby prawo się wydarzyć w Cyberpunku. Jako projektanci rozgrywki wspólnie staraliśmy się zapewnić graczom więcej ciekawych umiejętności, więcej możliwości. Dla przykładu teraz w grze możesz dosłownie kogoś podnieść i rzucić w tłum.

H.S.: Czy był jakiś pomysł, na którym naprawdę Ci zależało, ale nie trafił on do ostatecznej wersji gry?

Y.P.: No cóż, poległ choćby jeden z moich pomysłów na drzewko atutów Reliktu. Była to jedna z pierwszych wersji nowej umiejętności dla ostrzy modliszkowych. Miałeś wykończyć wroga, zebrać jego krew, a następnie wykonać atak dystansowy tą krwią. Nawet już samo wypowiedzenie tego na głos budzi pewne wątpliwości. [śmiech]

H.S.: [śmiech] To brzmi jak coś żywcem wyjętego z anime.

Y.P.: Bo tak było. Ogólnie inspirowały mnie pomysły z anime. Oczywiście pojawiało się pytanie, czy uda nam się je w jakikolwiek realny sposób przedstawić. Odpowiedź brzmiała: „Nie ma takiej opcji”. Nie mogę powiedzieć, że byłam głęboko przywiązana do tego pomysłu, ale naprawdę ciekawiło mnie, czy moglibyśmy coś takiego zrobić w uniwersum Cyberpunka.

H.S.: Ale, cholera, to mogłoby podbić „cool factor”.

Y.P.: Tak, zdecydowanie.

H.S.: Skoro jesteśmy przy rozwoju gry, wersji 2.0 i dodatku – czy Twoja rola polegała bardziej na naprawie, czy raczej na stworzeniu czegoś od zera?

Y.P.: Aktualizacja 2.0 zmieniała swój kształt kilka razy. Na początku moja rola miała polegać bardziej na naprawie pewnych aspektów, ale w trakcie prac przerodziło się to w całkowitą zmianę systemów rozgrywki. Zasadniczo po prostu wróciliśmy do podstaw, żeby następnie wymyślić na nowo wiele różnych mechanik. Na przykład przerobiliśmy system wszczepów i całe drzewko umiejętności. Wybierz jakąkolwiek mechanikę, a powiem Ci, że została ona przerobiona lub przynajmniej lekko odświeżona.

H.S.: Zatem zmiany były większe, niż początkowo zakładano?

Y.P.: Tak. Przechodząc przez fazę odkrywania, badaliśmy, co należy zmienić. A potem skala zmian wystrzeliła w górę – z dwóch powodów. Po pierwsze, byliśmy bardzo ambitni i pasjonowaliśmy się Cyberpunkiem. Naprawdę chcieliśmy przedstawić tę grę od jak najlepszej strony, bo na to zasługiwała. Drugi powód był czysto techniczny. Zmieniliśmy jedną rzecz i nagle w związku z tym musieliśmy zająć się kolejną i kolejną. W pewnym momencie trzeba było wyznaczyć granicę wprowadzania zwykłych zmian i przerobić całą grę.

H.S.: Jaka była dla Ciebie największa zmiana w Cyberpunku 2077 w tym czasie? Jaki był najważniejszy punkt zwrotny, który sprawił, że ta gra stała się tym, czym jest dzisiaj?

Y.P.: Powiedziałabym, że to był nasz świadomy zamysł, aby wybory graczy miały większe znaczenie także dla rozgrywki. Z każdą podejmowaną przez nas decyzją o zwiększeniu rozmachu, zwiększaliśmy też swobodę gracza, dodawaliśmy więcej możliwości wyboru.

H.S.: Czy według Ciebie rozgrywka wpływa na odgrywanie roli w takim samym stopniu jak fabuła?

Y.P.: Wierzę, że w idealnym świecie oba te aspekty są bardzo ważnymi czynnikami. I naprawdę uważam, że Cyberpunk 2077 bardzo się rozwinął pod tym względem. Oba elementy w ogromnym stopniu przyczyniają się do zanurzenia gracza w historię. Jeśli będą wykonane dobrze, gracz nie tylko będzie odgrywał postać. Stanie się tą postacią.

H.S.: Tak, to prawda. Teraz czas na trudne pytanie. Czy Cyberpunk od początku był dobrą grą?

Y.P.: To będzie moja bardzo subiektywna opinia.

H.S.: Też jesteś graczem, więc do dzieła!

Y.P.: Wierzę, że u podstaw Cyberpunk 2077 zawsze był dobrą grą.

H.S.: Ale dla wielu coś było nie tak. Czegoś brakowało. Ty zajmowałaś się projektowaniem rozgrywki – co więc było z nią nie tak przed aktualizacją 2.0 i Widmem wolności?

Y.P.: Cóż, to dość trudne pytanie. Po otrzymaniu wszystkich opinii od graczy wiesz, kiedy coś jest nie tak – ale odkrycie, co konkretnie nie działa, to coś zupełnie innego. A gdy już się w to zagłębisz, zaczynasz zdawać sobie sprawę, że dana rzecz jest dobra – ale może być o wiele lepsza, jeśli po prostu ponownie przedyskutujemy projekt i zobaczymy, jak daleko możemy przesunąć pewne granice. I cieszę się, że udało się nam to zrobić z Cyberpunkiem.

H.S.: Czy myślisz, że uda się kiedyś osiągnąć taki komfort, by deweloperzy mieli wystarczająco dużo czasu i zasobów, aby wypuścić grę, bo są z niej zadowoleni, a nie, bo muszą?

Y.P.: Myślę, że jest to możliwe, przynajmniej w teorii. Ale jest też czynnik samej pracy nad grą – może się zdarzyć wszystko. To płynny proces, w którym mogą pojawić się nowe rzeczy, wymagające zmiany wszystkich początkowych planów. Z jednej strony wierzę, że możliwe jest wypuszczenie gry świetnej od samego początku. Jednocześnie może to i tak nie być dokładnie taka gra, jaką początkowo planowałeś wydać.

H.S.: Relikt był całkiem interesującym drzewkiem umiejętności. Dlaczego stał się dostępny dopiero dzięki Widmu wolności? Miejsce na to drzewko było od zawsze. Czy od początku planowaliście, że dodacie je później?

Y.P.: Było całkiem przydatne, całkiem potężne i współgrało z tym, co mogliśmy zrobić. Niestety, nie mam starożytnej wiedzy o tym, dlaczego to dodatkowe miejsce tam było – jeszcze nie pracowałam wtedy w firmie. Ale była to też dla nas szansa, którą mogliśmy wykorzystać w rozszerzeniu, ponieważ tak naprawdę potrzebowaliśmy nowego drzewka umiejętności. Dlaczego więc nie połączyć tych dwóch rzeczy?

H.S.: Rozumiem. Co do innej mechaniki – zastanawiałem się, dlaczego V nie cierpi na cyberpsychozę. Większość bohaterów cyberpunkowych opowieści zapada na tę chorobę, jeśli mają za dużo wszczepów.

Y.P.: Kiedyś usłyszałam naprawdę dobre zdanie, które porównywało bohatera serii anime [Cyberpunk: Edgerunners – przyp. red.] – Davida z bohaterem naszej gry – V. David myślał, że jest inny niż wszyscy, podczas gdy V faktycznie był inny niż wszyscy. Myślę, że jest to jeden z najważniejszych czynników. V to bardzo potężna postać, wyróżniająca się nawet na tle wszystkich anomalii świata Cyberpunka. Po drugie, uważam, że Relikt odegrał w tym jakąś rolę. Zdecydowanie nie jestem mistrzynią wiedzy o uniwersum Cyberpunka, ale nasza postać ma w głowie niemal kosmiczną technologię. Najprawdopodobniej ochroni cię ona przed dowolnym sprzętem niższego poziomu, który zamierzasz sobie wszczepić.

H.S.: Tak, to ma sens. Umieściliście też w grze nową aktywność – pościgi samochodowe. A co z wyścigami? Nie kusiło Was, żeby ustawić jakiś generator losowych wyścigów? Pomimo swoich wad ta seria zadań była całkiem przyjemną częścią rozgrywki.

Y.P.: Dodaliśmy pościgi samochodowe, aby zapewnić mocne kinowe wrażenia z dużą ilością przemocy. Od aktualizacji 2.1 gracze mogą też wziąć udział w nielegalnych wyścigach organizowanych na ulicach Night City nawet po ukończeniu questów z Claire. Nie są to co prawda losowo generowane trasy, ale można zarobić dodatkowe eddiesy czy zdobyć zniżki na nowe pojazdy.

H.S.: Czy trudno było ponownie zbalansować mechanikę Cyberpunka?

Y.P.: Tak, bardzo. Przede wszystkim dlatego, że jest tak wiele umiejętności. Dodaj do tego ogromne ilości wyposażenia, jak broń, kamizelki kevlarowe itp. W pewnym momencie w zasadzie musieliśmy zacząć monitorować każde źródło wszystkich statystyk w grze, aby sprawdzić, co jeden gracz może osiągnąć w trakcie pojedynczego przejścia. Było to niezwykle trudne zadanie.

H.S.: Co było najtrudniejsze? Wszczepy, drzewka umiejętności, przedmioty czy coś innego?

Y.P.: Coś innego. A tym czymś były dosłownie wszystkie elementy naraz domagające się jednoczesnej uwagi: „Zbalansuj nas tak, abyśmy do siebie pasowały i reprezentowały spójną wizję gry. Nie można nas balansować po kolei. Musisz zbalansować nas wszystkie naraz!”. [śmiech]

H.S.: Czytałem, że pracujesz także nad Polaris [nazwa kodowa Wiedźmina 4 – przyp. red.]. Jaka jest Twoja rola w tym projekcie? Możesz powiedzieć o nim coś więcej, czy to wszystko ściśle tajne?

Y.P.: [śmiech] Mogę jedynie zdradzić, że nadal odpowiadam za projekt rozgrywki.

H.S.: Kurczę. Wiemy, że pracujesz na silniku Unreal. Trudno było porzucić REDengine? Czy łatwiej pracuje się na Unrealu?

Y.P.: Do REDengine’u byłam przywiązana wyłącznie dlatego, że wiedziałam, jak z nim pracować. A potem trzeba było od nowa nauczyć się nieznanego mi wcześniej silnika. Więc zdecydowanie odczułam pewną stratę. Z drugiej jednak strony, nie zamierzam porównywać REDengine’u i Unreala. Nie powiedziałabym, że na którymś z nich obiektywnie łatwiej się pracuje. To tylko kwestia przyzwyczajenia. Dla mnie jako projektantki jest to zwykłe narzędzie.

H.S.: Jak Twoje dotychczasowe doświadczenia z Cyberpunkiem wpływają na sposób, w jaki pracujesz nad Polaris i myślisz o nim jako projekcie?

Y.P.: Całe doświadczenie, które zdobyłam podczas pracy nad Cyberpunkiem, wykorzystam w przyszłości. Zdaję sobie już sprawę z wielu luk i błędów, które można popełnić, pracując nad takim projektem – będzie więc łatwiej ich uniknąć.

H.S.: Wracając jeszcze do Yulii jako osoby i projektantki. Do CDPR trafiłaś z innego środowiska, masz za sobą inne studia. Jak to się stało, że naprawiasz Cyberpunka i zabierasz się za kolejny wielki i ściśle tajny projekt? Czy ta historia jest długa i dramatyczna, jak w przypadku wspomnianych seriali anime?

Y.P.: I krwawa, jak anime. [śmiech] Ale za to zdecydowanie mniej skomplikowana. Studia ekonomiczne po prostu nie były dla mnie, więc rzuciłam naukę na pierwszym roku. Pracowałam chwilę w firmie produkującej żywność, która należała do mojego taty. Zgadnij, co stało się później? Ta praca też nie przypadła mi do gustu.

H.S.: Widzę wzór.

Y.P.: Tak. A potem po prostu odnalazłam swoją własną drogę. I był nią CDPR i gamedev. Gry mnie naprawdę zawsze fascynowały. Gram w nie, odkąd pamiętam. To był mój nowy sposób na życie i trzymam się go do dziś.

H.S.: Jak wyglądał wówczas proces uczenia się? Rozgrywka jest dość zaawansowaną rzeczą do zaimplementowania. To rdzeń gry i prawdopodobnie jedno z zadań najbardziej opartych na narzędziach.

Y.P.: To była bardzo ciężka nauka. Początkowo dołączyłam do CDPR jako stażystka w dziale encounter designu, który w zasadzie był odrębną częścią projektowania poziomów. A potem przeniosłam się do zespołu odpowiedzialnego za rozgrywkę. Zmiana w poziomie złożoności była nieporównywalna. W zespole odpowiedzialnym za rozgrywkę nie było ani jednej osoby, której nie zawracałam głowy do tego stopnia, że prawdopodobnie rozważała wyciszenie moich powiadomień. To była swego rodzaju próba ognia – dołączyłam do zespołu, dostałam zadania i w pewnym momencie projekt „na papierze” został zamknięty i musiałam zacząć go wdrażać. Po pewnym czasie faktycznie zaczęłam to robić.

H.S.: Czego najtrudniej było się nauczyć w CDPR podczas tworzenia rozgrywki?

Y.P.: Powiedziałbym, że najtrudniejsza była część techniczna.

H.S.: Kodowanie?

Y.P.: Tak, ponieważ jako projektantka rozgrywki musiałam pisać własne projekty w skrypcie RED, który jest niestandardowym językiem kodowania. Może dam ci trochę kontekstu, jak to wyglądało na początku: nie potrafiłam odczytać danej funkcji i zrozumieć, co ona oznacza i jak działa. Po prostu otwierałam jakiś program, patrzyłam na hieroglify i myślałam: „Dobra, kiedyś to zrozumiem”. I ten dzień nadszedł. [śmiech]

H.S.: Super. I trafiłaś tutaj, do jednej z największych firm zajmujących się grami dla pojedynczego gracza. Ale wspierasz także program mentorski „Dziewczyny w grze!”. Jak wygląda Twoja praca jako mentorki?

Y.P.: Cóż, czasem jest to praca, ale przeważnie traktuję to jako okazję do nauki. Przede wszystkim dlatego, że mam szansę nauczyć kogoś rzeczy, które sama chciałam wiedzieć w czasach, kiedy to ja zaczynałam karierę. W roli mentorki ważne dla mnie jest to, aby przekazać wszystkie te informacje młodej, superinteligentnej i pełnej pasji osobie, która bardzo chce zawodowo projektować gry. Nie jestem pewna, kto w tej sytuacji zdobywa więcej doświadczenia i więcej się uczy – ja czy moje podopieczne.

H.S.: Czy widzisz jakieś obiecujące talenty w grupie, z którą współpracujesz?

Y.P.: Zdecydowanie. Spotykam się z moimi podopiecznymi raz w tygodniu. To nasz rytuał. Wtedy przeglądam, co dały radę stworzyć, i jestem pod ogromnym wrażeniem ich pracy i zaangażowania.

H.S.: Czy trudno teraz wejść do gamedevu?

Y.P.: Ciężko powiedzieć. Jeden z głównych powodów, dla których jestem tu, gdzie jestem, to to, że nie miałam pojęcia, jak ciężkie w rzeczywistości okaże się tworzenie gier wideo. Po prostu weszłam do branży oknem i poczułam się jak w domu. Subiektywnie powiem tak – dla każdego, kto chce się teraz zająć robieniem gier, będą to znacznie trudniejsze czasy. Na całym świecie jest mnóstwo utalentowanych osób, które szukają pracy po tych wszystkich smutnych wieściach z branży. Jeśli więc mogłabym coś doradzić, to prawdopodobnie należy być czujnym, jeżeli chodzi o konkurencję na rynku.