Coś więcej. Recenzja serialu Wiedźmin – czy Netflix dał radę?
Coś więcej
Kiedy już serial porzuca ekspozycję i przechodzi do opowiadania obrazem – robi to na pełnym wykopie. Zwłaszcza gdy czerpie z estetyki dark fantasy i horroru. Starcie wiedźmina ze strzygą to wizualny popis (szkoda, że przy okazji spłycono postać króla Foltesta, ale to zaboli tylko miłośników gier i książek – zwykłym widzom powinien wystarczyć taki, jakiego zobaczą). Kilka innych potworów też robi imponujące wrażenie. Może akurat niekoniecznie złoty smok, choć i ten wstydu nie przynosi.
Kiedy wiedźmin rusza do walki z maszkarami, Cavill dba o to, byśmy wiedzieli, że nie będzie brania jeńców ani żadnej litości. Starcia na miecze wyglądają intensywnie, bezlitośnie i krwawo. Efekty czarów zaskakują pomysłowością i nawet jeśli czasem straszą widmem taniego CGI, operatorzy pięknie wtłaczają je w kompozycję obrazu. Każde zaklęcie niesie ładunek emocjonalny. I kosztuje swoje.
Być jak Geralt
Nawet po powieściach i adaptacjach Netflixa oraz CD Projektu (a także tej dawnej, z czasów prosperity Lwa Rywina, wiecie której) czy komiksowych dopiskach – możecie nie mieć dość. Ale to nie jedyne opcje, by przeżywać przygody w świecie Geralta. Zawsze można odegrać wiedźmina lub inną postać z tego uniwersum w jednym z larpów (Live Action Role-Playing – fabularna gra na żywo, w której wcielamy się w danego bohatera). Najpopularniejszym jest organizowany kilka razy do roku Witcher School. Ma miejsce na długo przed wydarzeniami z sagi, kiedy Vesemir był jeszcze młody, i pozwala zostać nowym adeptem wiedźmińskiego cechu.
Ciężko ostatecznie ocenić Wiedźmina. Na szczęście z pomocą przychodzą dwa prawidła rządzące światem. prawo niespodzianki – bo jak z nim zadrzemy, to świat zwali nam się na głowę. Oraz prawo adaptacji. Warto dać się zaskoczyć zmianom. W większości pojawiły się po to, by materiał był zrozumiały dla nowego odbiorcy – oraz po to, by czymś zadziwić fanów. To jest adaptacja, nie wierna ekranizacja, więc zmiany są wpisane w naturę projektu. Oczywiście przez interpretację przebija momentami duch Hollywood – i tego szkoda.
Serial Netflixa ma sporo problemów. Ale mimo wszystko, mimo cięć i okazjonalnej pustki – ogląda się go naprawdę dobrze. Kiedy już odwołuje się do emocji – to trafia w dziesiątkę i gra na podobnych nutach co literacki pierwowzór. Bohaterowie zachowali urok i charyzmę z oryginału, niektórzy (Yennefer) nawet zyskali trochę głębi, choć kosztem tajemnicy. W ich dialogach nie brakuje humoru i życia.
Po pierwszym sezonie Wiedźmin stoi na rozdrożu. Jeśli Hissrich i spółka pójdą na łatwiznę, produkcja ta osunie się w ładnie obramowaną przeciętność. Skończy w tym samym rowie co Gra o tron. Jeśli jednak dopracują narrację, wypełnią tło i przemyślą rozłożenie niektórych akcentów fabularnych – „Geralt” może wzbić się na wyżyny. W gruncie rzeczy zaczyna z całkiem niezłego pułapu.
O AUTORZE
Niedługo przeprowadzam się na drugi koniec Polski. W zestawie podręcznym na pierwszy rzut biorę ze sobą kilka książek, w tym dwa zbiory opowiadań, które towarzyszą mi od czternastu lat – Ostatnie życzenie i Miecz przeznaczenia. Bez tych książek nie byłoby mnie tam, dokąd zmierzam. Najprawdopodobniej nie zacząłbym pisać. Dlatego spojrzenie na serial Netflixa z pozycji w miarę neutralnej wymagało pewnej gimnastyki umysłowej. Starałem się patrzeć zarówno jako fan, jak i jako świeży widz. Lekko nie było, bo nowy Wiedźmin miłośnikom prozy i growej adaptacji dostarcza sporo pożywki, ale i rozczarowań. Niemniej ostateczne wrażenia mam całkiem pozytywne.
