20. Max Payne (2008). 28 najbardziej dochodowych filmów na bazie gier

• Ile zarabiają filmowe adaptacje gier - 28 najbardziej dochodowych growych filmów
• 28. Ratchet & Clank (2016)
• 26. Super Mario Bros. (1993)
• 24. Mortal Kombat: Annihilation (1997)
• 22. Pokemon 3: The Movie (2000)
• 20. Max Payne (2008)
• 18. Street Fighter (1994)
• 16. Resident Evil (2002)
• 14. Resident Evil: Apocalypse (2004)
• 12. Resident Evil: Extinction (2007)
• 10. Pokemon: The First Movie (1998)
• 8. Resident Evil: Retribution (2012)
• 6. Lara Croft: Tomb Raider (2001)
• 4. Resident Evil: The Final Chapter (2016)
• 2. Angry Birds (2016)

20. Max Payne (2008)

Max Payne wydawał się idealnym materiałem do przeniesienia na ekrany kin. W końcu grę o zgorzkniałym policjancie mścicielu uznawano za jedno z najbardziej filmowych doświadczeń w historii wirtualnej rozrywki. Produkcja Remedy w pas kłaniała się konwencji noir, pokazując brudne miasto zalane falą narkotyków, brutalne wojny gangów i samotnego gliniarza, który spluwę wymienia tylko na butelkę. Okazuje się, że solidny materiał wyjściowy nie wystarczył. Do dobrej ekranizacji potrzeba czegoś więcej, na przykład lepszego reżysera. John Moore w kinie akcji sprawdzał się bardzo różnie, położył koncertowo Szklaną pułapkę 5, a i z Maxem poradził sobie tylko połowicznie. Klimat grzesznego miasta oddał całkiem sugestywnie, lecz opowiadania historii już nie udźwignął, a i montaż walk kulał.

19. Silent Hill (2006)

Nie wiem, czy istnieje seria gier odpowiedzialna za więcej zawałów niż Silent Hill (wirtualne kasyna się nie liczą). Produkcje te przerażały na wielu poziomach: atmosferą, wyobcowaniem, przeciwnikami – i przede wszystkim prawdą o naturze ludzkiej. Historie trzymały za gardło i kopały po nerkach, zwłaszcza w pierwszych odsłonach cyklu. Z wybitnym dziedzictwem trudno się mierzyć. I paradoksalnie – choć film Christophe’a Gansa nie wytrzymuje porównania z pierwowzorem, okazuje się całkiem przyzwoitym obrazem grozy, swobodnie adaptującym pierwsze Silent Hill. Wizualnie błyszczy, na płaszczyźnie fabuły już mniej – scenarzysta trochę przedobrzył, choć widać, że się starał.