Darek zbiera karabiny, a Draug wozi miecz w swoim subaru - hobby pracowników GRYOnline.pl

Najprościej byłoby napisać, że jestem audiofilem – tak przynajmniej odbiera to większość moich znajomych. Problem polega na tym, że dla „prawdziwych” audiofilów jestem zdecydowanie zbyt casualowy – nie dość oddany sprawie duchem i portfelem. Bo i faktycznie nie uważam, żeby do osiągnięcia brzmieniowej satysfakcji konieczne było wydawanie kolejnych dziesiątek tysięcy złotych, które w zamian podniosą jakość o jakieś kilka procent. Kable sygnałowe albo zasilające za kilkadziesiąt tysięcy są dobre w miejscach, z których pochodzą – w laboratoriach naukowych typu CERN albo studiach filmowych pokroju Pixara. Tam to ma wymierne znaczenie, w warunkach domowych raczej różnie z tym bywa. Ale jak kogoś stać, to proszę bardzo!

Pasją do poszukiwania lepszego dźwięku zaraził mnie mój tata, który jest fanem bardzo naturalnego, czystego brzmienia. Jak wychowujesz się w takim domu, gdzie muzyki słucha się na elektrostatycznych słuchawkach marki Stax (oczywiście na początku lat 90. sprowadzonych z Niemiec, bo u nas nikt wtedy nie myślał o tak egzotycznych luksusach), to uczysz się pewnej jakości i prawidłowości brzmienia, która jest zgodna z rzeczywistością. Możecie mi wierzyć bądź nie, ale z tej drogi nie ma odwrotu – jeśli posłuchasz czegoś na „normalnym” sprzęcie albo, co gorsza, na takim, który próbuje podbić basy czy soprany, jednocześnie mając w nosie poprawność i prawdę, to „czujesz” niemal fizycznie ten fałsz. Dosłownie i w przenośni – jakbyś nie umiał już nie słyszeć inaczej. Można to porównać z przyzwyczajeniem do grania w 60 klatkach na sekundę (lub więcej niż 60). Jeżeli z jakichś powodów nagle będziesz musiał zagrać w 30 FPS-ach, to będzie to dla Ciebie dość koszmarne doświadczenie. Tak to działa.