- Darek zbiera karabiny, a Draug wozi miecz w swoim subaru - hobby pracowników GRYOnline.pl
- Dariusz „DM” Matusiak lata na ziemi
- Filip „fsm” Grabski jest bardzo wygadany, ale potem wysyła mi zdjęcie, na którym szyje na maszynie
- Krzysztof „Draug” Mysiak wymachuje mieczem na firmowym parkingu
- Łukasz Telesiński upija postronnych
- Karol Laska jest ultrasem i dokonuje najważniejszego wyboru w życiu każdego faceta
- Karol Ryka nadstawia ucha
- Michał „Kwiść” Chwistek, mistrz felietonu, brawurowo porównuje malarstwo Masaccia do bossa w Bloodbornie
Karol Ryka nadstawia ucha
Z Karolem znam się już całkiem długo – przyszedł do nas jako wsparcie działu poradników, a dziś jest jego szefem. To on podejmuje decyzje, do czego robimy poradnik, jak ma on wyglądać i czego ma dotyczyć. Ale Karol ma też bardzo specyficzne hobby.
Najprościej byłoby napisać, że jestem audiofilem – tak przynajmniej odbiera to większość moich znajomych. Problem polega na tym, że dla „prawdziwych” audiofilów jestem zdecydowanie zbyt casualowy – nie dość oddany sprawie duchem i portfelem. Bo i faktycznie nie uważam, żeby do osiągnięcia brzmieniowej satysfakcji konieczne było wydawanie kolejnych dziesiątek tysięcy złotych, które w zamian podniosą jakość o jakieś kilka procent. Kable sygnałowe albo zasilające za kilkadziesiąt tysięcy są dobre w miejscach, z których pochodzą – w laboratoriach naukowych typu CERN albo studiach filmowych pokroju Pixara. Tam to ma wymierne znaczenie, w warunkach domowych raczej różnie z tym bywa. Ale jak kogoś stać, to proszę bardzo!
Przyznam się, że jako osoba, która słyszy raczej słabo, kompletnie tego nie rozumiem. Tym bardziej słucham Karola, gdy zaczyna opowiadać o dźwięku. Bo to często są historie, które trochę nie mieszczą się w głowie. Tymczasem zaczęło się całkiem zwyczajnie – od taty.
Pasją do poszukiwania lepszego dźwięku zaraził mnie mój tata, który jest fanem bardzo naturalnego, czystego brzmienia. Jak wychowujesz się w takim domu, gdzie muzyki słucha się na elektrostatycznych słuchawkach marki Stax (oczywiście na początku lat 90. sprowadzonych z Niemiec, bo u nas nikt wtedy nie myślał o tak egzotycznych luksusach), to uczysz się pewnej jakości i prawidłowości brzmienia, która jest zgodna z rzeczywistością. Możecie mi wierzyć bądź nie, ale z tej drogi nie ma odwrotu – jeśli posłuchasz czegoś na „normalnym” sprzęcie albo, co gorsza, na takim, który próbuje podbić basy czy soprany, jednocześnie mając w nosie poprawność i prawdę, to „czujesz” niemal fizycznie ten fałsz. Dosłownie i w przenośni – jakbyś nie umiał już nie słyszeć inaczej. Można to porównać z przyzwyczajeniem do grania w 60 klatkach na sekundę (lub więcej niż 60). Jeżeli z jakichś powodów nagle będziesz musiał zagrać w 30 FPS-ach, to będzie to dla Ciebie dość koszmarne doświadczenie. Tak to działa.
Najważniejsza jest kasa. W tym wypadku można się spodziewać, że nie są to małe kwoty. Sprzęt swoje kosztuje, a sprzęt dla koneserów to już w ogóle zupełnie inna para kaloszy. Ale Karol zaznacza, że to wcale nie jest konieczny warunek. Jak to często bywa, wszystko zależy od nas.
Ile to kosztuje? Na polskie warunki pewnie dużo, ale wszystko zależy od poziomu, jaki nam odpowiada. Przygodę z lepszym brzmieniem można zacząć od słuchaweczek za 150 złotych (legendarne Koss Porta Pro), telefonu i subskrypcji Tidal w wersji hi-fi. W zasadzie w audio jedyne granice, jakie występują, to te finansowe. Ale dla mnie masa satysfakcji płynie z takiego dobierania sprzętu, żeby za niewygórowane pieniądze brzmiał on porównywalnie z systemami kosztującymi setki tysięcy. Dla mnie granica rozsądnego wydatku plasuje się gdzieś w okolicach ceny, jaką musisz wyłożyć za nowy gamingowy pecet średniej klasy. Z tym, że audio ma jedną niezaprzeczalną przewagę nad komputerami – nie starzeje się. To, co brzmi dobrze dzisiaj, za 10 lat też takie będzie. Dlatego warto naprawiać sprzęt, gdyż może się okazać, że dobre brzmienie będzie dla nas sporą, ale jednak jednorazową inwestycją na długie lata.
Muzyka rozwija, łagodzi obyczaje i uczy ogłady. W internecie znajdziecie filmik, z którego wynika, że krowy bardzo lubią muzykę klasyczną. Nie wiem, czy potem takie krowy są bardziej odprężone i szczęśliwsze, wiem natomiast, że nie wyobrażam sobie żyć bez muzyki. Karol podobnie, choć on odbiera ją na zupełnie nieznanych mi, niedostępnych poziomach wtajemniczenia. Czy jego hobby czegokolwiek go nauczyło?
Audiofilia poza samym słuchaniem dała mi bardzo wiele: dzięki swoim „umiejętnościom” i pomaganiu tacie w prowadzeniu bloga o audio trafiłem na kilka lat do branży. Jeździłem na liczne wystawy, dzięki którym zwiedziłem Paryż, Berlin, Monachium i Londyn. Objechałem całą Polskę wzdłuż i wszerz, pracując u dystrybutorów kilku zagranicznych marek sprzętu, a szkoląc załogi sklepów, poznałem całą masę świetnych osób, z którymi mogliśmy się potem prawie zawsze spotkać na corocznej wystawie Audio Video Show w Warszawie. Wiele z tych przyjaźni przetrwało do dzisiaj. Koordynowałem też prezentację najdroższego systemu głośnikowego, jaki kiedykolwiek trafił do Polski (Vox Olympian), co było niesamowitą, wyczerpującą i satysfakcjonującą przygodą. I chyba najważniejsza rzecz – gdyby nie praca w audio, najpewniej nie poznałbym swojej żony.
