Unreal II: The Awakening

Trochę zaskakujące zakończenie, aż mi się smutno zrobiło. Nie będę spojlerował ;)

Byłem strasznie ciekawy, o co tyle szumu z Unrealem 2. Został zjechany w branży po swojej premierze, a ja postanowiłem go sam sprawdzić i przekonać się, dlaczego i czy słusznie było go krytykować.

Trochę historii... Pierwszy Unreal to prawdziwa legenda wśród komputerowej rozrywki, kamień milowy w rozwoju gatunku FPS. Koniec i kropka. Dodatek Return to Na Pali to typowy mission pack, który wciąż trzyma poziom "jedynki". Nic dziwnego, że zapowiedź Unreal 2 rozbudzała nadzieje graczy. No i w końcu w roku 2003 ukazał się drugi Nierealny.

Powiem wprost- gracze i fachowcy w branży zjechali ten produkt, bo to nie jest pierwszy Unreal. I faktycznie, Unreal 2 ma niewiele wspólnego z pierwowzorem. Nierealny 1 to przede wszystkim wspaniały, mroczny, tajemniczy klimat, który wprost wylewa się z monitora podczas przemierzania przez graczy kolejnych poziomów. "Dwójka" niestety pozostała w tym polu daleko w tyle i to już na starcie odrzuciło to wielu fanów poprzedniczki. Z Unreala 2 pozostał "tylko" typowy, aczkolwiek solidny FPS.

Historia "dwójki" opowiada o byłym marines, który wraz ze swoim statkiem kosmicznym i załogą znalazł się pośrodku konfliktu i wielkiej międzygalaktycznej intrygi, i musi jakoś tu wszystko poukładać i zaprowadzić porządek. Ogółem, fabuła jest dobra, zgrabnie przedstawiona za pomocą cut scenek w przerywnikach pomiędzy misjami oraz poprzez rozmowy z załogą na statku, a zakończenie tej historii jest szczególnie interesujące. Także fabuła na plus.

Mechanika gry- tutaj wielkiej filozofii nie ma. Unreal 2 to typowy FPS, choć fani "jedynki" będą zawiedzeni, gdyż tam akcja była naprawdę gęsta i intensywna, zaś tutaj intensywność jest zdecydowanie mniejsza. Twórcy bardziej skupili się na stopniowaniu napięcia, na fabularnym wyjaśnianiu historii, akcja poszła niejako na drugi plan, co wyszło grze niestety na złe. Widać uskryptowienie poziomów, co oczywiście w "jedynce" też miało miejsce, ale nie było widoczne aż tak bardzo. Fajnie natomiast rozwiązano kilka misji, w których mamy do dyspozycji drużynę- jej członkom możemy wydawać proste rozkazy (zazwyczaj obrony jakiegoś punktu), możemy rozmieszczać pola siłowe i działka obronne w celu przygotowania do obrony. Fajnie to wygląda, frajdę sprawia że mamy tu wpływ na ogół sytuacji. Przemierzając levele mamy, wraz z postępem w grze, dostęp do kolejnych broni, których ilość jest pokaźna, graficznie prezentują się okazale, i przede wszystkim korzystanie z nich jest przyjemne i sprawia radochę. Mamy klasyki w stylu machineguna czy shootguna, ale też oryginały jak granatnik na różne rodzaje granatów (frag, EMP, smoke...), miotacz ognia czy broń obcych (w sumie najmniej z niej korzystałem).

Grafika- tutaj "dwójka" rozwala swojego protoplastę na łopatki, gdyż widać przeskok technologiczny. Nawet grając w to dziś grafika prezentuje się naprawdę ładnie, a efektów ognia nie oglądałem ładniejszych w żadnej innej grze. Majstersztyk!!! Muzyka i udźwiękowienie- tutaj pokuszę się o stwierdzenie, że co najmniej dorównuje swoim wysokim poziomem pierwszej części, jeśli nie przewyższa. Naprawdę dobrze przemierza się lokacje słuchając świetnych dźwięków i zróżnicowanej, pełnej dynamiki muzyki.

Klimat... no i psikus. Unreal 2 nie ma startu do "jedynki". Złożyło się na to kilka elementów. Po pierwsze- fabułę poznajemy podczas cut scenek, briefingów przed misjami, generalnie przerywników filmowych jest, moim zdaniem, za dużo. To psuje intensywność rozgrywki, jest mniej dynamiczna. Po drugie- krótkie poziomy. Owszem, całościowo gra jest dosyć długa (o tym za chwilę), lecz poszczególne poziomy są dosyć krótkie, co wpływa na obniżenie intensywności akcji. Po trzecie- przeciwnicy. Teraz będą nimi głównie ludzie, zaś znani z Unreala Skjaarowie i spółka pokażą się w nielicznych epizodach. Poza tym, ilość naboi, które trzeba wpakować w przeciwników, jest zdecydowanie za duża, przez co po raz kolejny spada intensywność starć. Po czwarte- lokacje. Nasze misje będą toczyć się głównie w zamkniętych obszarach, bardzo mało zwiedzimy otwartych lokacji, a napewno nie zwiedzimy tych lokacji znanych ze świata pierwszego Unreala (ale zaznaczam- graficznie wszystkie poziomy prezentują się bardzo ładnie).

Jednakże przy klimacie muszę na chwilę się zatrzymać i stwierdzić, że owszem, to nie jest pierwsza część, ale przynajmniej dwie lokacje zostaną w mojej pamięci na długo, bo są oryginalne. Ich przemierzanie budzi grozę, przeciwnicy są naprawdę nierealni, a ogół sytuacji buduje klimat survival horroru, nawet lepszy niż ten w Doom 3. Także tutaj nie jest tak do końca źle.

Na jak długo starcza nam Unreal 2? Sztucznie wydłużają grę cut scenki po każdej misji, etapy na pokładzie Atlantis, briefingi, dialogi. Widać, że twórcy naprawdę solidnie popracowali nad historią tej gry i chcieli ją przekazać bardzo dokładnie. Ja ukończyłem grę w 5-6 wieczorów. Jest krótsza niż część 1, ale taka długość to, moim zdaniem, odpowiednia dawka godzinowa.

Jak podsumować Unreal 2? To jest trudne zadanie. Jest to trudne jak w przypadku czwartej części Heroes of Might and Magic- ciężki jest los następnej części niemal idealnej gry. Summa summarum, jako odrębny produkt gra prezentuje się całkiem solidnie i jest to naprawdę kawałek dobrej strzelanki. Tylko tyle i aż tyle, bo potencjał gra miała zdecydowanie większy. Technicznie nie ma się do czego przyczepić, ale pierwszy Unreal po prostu porwał gracza do swojego świata. Sequel nie udźwignął presji, przez co stał się typowym, acz solidnym FPSem.

Pierwsza część Unreal była w swoim czasie grą wybitną z klimatem. Unreal II to już niestety bezpłciowy shooter, w świecie, który nie wciąga ani na chwilę. Dziś po ponad 20 latach nie ma sensu sięgać po ten tytuł bo nie ma tu nic kultowego. Lepiej zagrać w część pierszwą.

Unreal 2 sam w sobie nie jest zły, ale zakończenie pozbawiło grę sensu istnienia

Unreal II: The Awakening - recenzje graczy