Legacy of Kain: Soul Reaver

Swoją drogą w sierpniu wyszedł całkiem fajny fanowski remaster bazujący na wersji z Dreamcasta.
https://www.youtube.com/watch?v=3_VljwNYgig&t=3889s&ab_channel=RainaAudron

Legacy of Kain: Soul Reaver to druga część cyklu po Blood Omen z 1996 roku, ale pierwsza w trójwymiarowym środowisku i z widokiem TPP. Soul Reaver świetnie równoważy eksplorację świata z rozwiązywaniem zagadek, akcją i przygodą.
Fabuła. Seria Legacy of Kain to historia dynastii wampirów opowiedziana z niesamowitą wizją i wyobraźnią w języku szekspirowskim. Każdy aspekt jest przesiąknięty złym przeczuciem, mrocznym gniewem, inteligencją i mozolnymi szczegółami. To kompletny świat oraz niemal doskonała realizacja koncepcji, która nigdy nie została osiągnięta z taką przejrzystością. Bohaterem opowieści jest wampir Raziel, jeden z generałów Kaina, który wraz z swym panem i braćmi ewoluował. W momencie, gdy Raziel zdobył skrzydła i tym samym prześcignął w ewolucji Kaina ten w złości niszczy mu skrzydła po czym rzucił go w otchłań na wieczne potępienie. Minęło tysiąclecie, gdy wampir Raziel odrodza się, bo zostaje wskrzeszony przez Starszego Boga, aby stać się jego łupicielem dusz i dokonać zemsty. W miarę postępów w grze wszechobecne poczucie zła pogłębia się dzięki wspaniałemu użyciu złowrogiego języka oraz poczuciu miażdżącej zagłady i rozkładu, które ożywiają ponure otoczenie, gdy zwiedzamy walące się miasta, mrożące krew w żyłach jaskinie i głębokie, podwodne tunele.
Świat. Cała akcja ma miejsce w kranie Nosgoth, a raczej w jej dwóch wymiarach materialnym i duchowym. W momencie gdy siły witalne Raziela skończą się zostaje on przeniesiony do świata duchowego. Jest on koszmarną wersją tego pierwszego więc cała sceneria ulega zmianie. Struktury skalne wyginają się w przerażające, osuwające się skały. Bloki wystają z miejsc o których można by pomyśleć, że są ruchome. Budowle przypominające grecką świątynię zamieniają się w rozpadające się, krzywe jaskinie śmierci. Oglądanie tego sprawia przyjemność. Aby powrócić do świata materialnego trzeba zgromadzić wystarczającą ilość energii. Łamigłówki środowiskowe mieszczą się na średnim poziomie trudności z kilkoma twardzielami tu i ówdzie, gdzie trzeba delikatnie wysilić szare komóreczki. Kraina Nosgoth jest ogromna i niezbadana. Nie musimy iść po wyznaczonej ścieżce i rozwiązywać wszystkich zagadek w obawie, że później nie będziemy już tego mogli zrobić. W dowolnym momencie możemy wrócić w miejsca jakie odwiedziliśmy. Mamy ogromną swobodę poruszania się po świecie wraz z przeskakiwaniem między dwoma wymiarami co jest największą zaletą. Zadziwiającą kwestią techniczną w tej grze są tak płynne przejścia między światami bez loadingów, a było tak już na premierę.
Bohater. Raziel nie jest zwykłym wampirem. Już nie pragnie krwi, bo teraz konsumuje dusze. Natomiast jego skrzydła mimo, że zniszczone umożliwiają mu szybowanie oraz latanie na krótkie odleglości. Potrafi także skradać się. Jego pazury stanowią groźną broń w walce ze sługusami Kaina. Jednak bardziej przydatne są włócznie znajdowane podczas wędrówki. Dodatkowo może uzywać magii. Jednak by rzucić czar wcześniej musi nauczyć się zaklęcia rozwiązując rozmaite zagadki w świątyniach. Używanie magii ma też cenę, bo powoduje utratę energii życiowej. W miarę postępów Raziel staje się co raz silniejszy oraz uczy się nowych umiejętności wchłaniając dusze pokonanych bossów jak przykładowo umiejętność przechodzenia przez ściany, wspinanie się, zwężanie, pływanie itp. Dzięki nowym umiejętnościom można dostać się do wcześniej niedostępnych miejsc na podobnej zasadzie jak w innej grze z tego samego roku Shadow man.
Grafika. Wszechobecna zielona mgła stwarza wręcz niesamowity klimat. Dobre wrażenie sprawiają też wrogowie, których jest ponad 20 rodzajów, a każdy z nich zachowuje się w unikalny dla siebie sposób. Sam Raziel zbudowany jest z przyzwoitej liczby poligonów i odziany w dobrej jakości teksturki, ale największe wrażenie wizualne robią animacje poruszania się postaci podczas walki, które wyglądają rewelacyjnie jak na standarty 1999 roku.
Muzyka. Wielkie brawa należą się twórcom muzyki, bo utworki są znakomite. Mroczne i niepokojące oraz w idealny sposób oddające klimat zniszczonego przez zło świata. Klimatyczna ścieżka dźwiękowa zmieszana z plemiennymi rytmami jest idealna do tak mrocznej, ponurej opowieści.
Podsumowanie. Gra opowiada historię tak elegancko z taką surowością, że jest oszałamiająca. To poczucie klasy i powagi z jaką traktuje się opowieść. Przejście obu części to fascynujące przeżycie. Bardzo oryginalne i klimatyczne. Polecam mocno Soul Reaver oraz także Soul Reaver 2, gdzie Raziel poznaje lepiej swoje przeznaczenie.
https://www.youtube.com/watch?v=3_VljwNYgig&ab_channel=RainaAudron

Jest najgorzej, grafika żal, walka jakby gorsza niż w 2, opowieść ok, jak dla mnie ciutke powyżej średniak żal

Powiem tak. Zapamiętałem inaczej:) Ogólnie, układanie klocków, przestawianie wajch itp. - nudy, że mała głowa. Jak bym wiedział, to bym nie wracał do tego.

Legacy of Kain: Soul Reaver - recenzje graczy