Dark Souls: Remastered

Nie lubię gier osadzonych w klimatach fantasy, a szczególnie średniowiecze fantasy, smoki, orki, rycerze, to nie dla mnie. Dark Souls to trzecia gra którą ogrywam od From Software. Pierwszą grą było Bloodborne które miało klimat Wiktoriańskie dark fanatsy i musze przyznać że to była świetnia gra. Potem wiozłem się za Sekiro i tu również świata gra. Skoro poznałem dwie gry od From Softwer to może trzeba sięgnąć po ich Magnom Opus czyli Trylogie Dark Souls. Grę kupiłem na XSX i działa w 60 fps dodam na marginesie. Jak już wspomniałem nie lubię średniowiecza ale dla tej gry zrobiłem wyjątek. Gra to średniowieczne dark fantays. Są smoki, rycerze, ale obok tego są inne kreatury z mackami itp.... więc to na plus. Zacznę może od innej strony zanim rozpisze się o legendarnym poziomie trudności. Fabuła w grze jest naprawdę fajna i ma ten element który lubię w grach czyli wybieranie mniejszego zła. Gra nakierowuje nas gdzie iść i tyle, ale jak się tam dostaniemy, gdzie jest droga to musimy znaleźć już sami. Przez większość czasu fabułę odpisują przedmioty w grze, okazjonalnie NPC których nie ma za wiele. Naprawdę trzeba się skupić aby złożyć to w całość, albo obejrzeć film na YT który opowiada wszyto po kolej hehe. Dobra przejdę do mięsa czyli "Kurde ale ta gra trudna". Gra jest trudna, a z jednym bossem (a raczej bossami) walczyłem około 4 godziny i miałem ochotę rzucić grę w kąt. W grach od From Software tak jak zawsze najsłabszy przeciwnik może zabić nas w dwóch ruchach a bosss w jednym. Trzeba dobrze opanować system bloków i szybkiego zmieniana broni z jedno ręcznej na dwu, bo inaczej przy starciach z bossami można się męczyć. Pierwsze podejście jest trudne, wydaje mi się że poziom trudności nie jest dobrze wywarzony. Ostatni boss nie jest tak trudny jak ten co pisałem wyżej. Niektórych można pokonać przy pierwszym podejściu, z niektórymi się meczy człowiek a jeszcze z niektórymi człowiek dostaje furii. Grę ukończyłem w 60 godzin i miałem 93 poziom. Obecnie jestem na NG+4 i jak raz się przejdzie grę to już później idzie gładko bo zna się taktyki bossów. Chociaż na NG+3 znów miałem problem z tymi bossami co pisałem wyżej. Na NG+ rośnie ilość HP bossów jak i obrażenia które zadają. Gry od From Software mają dobrze zaprojektowany świat gry. Trzeba bardzo uważnie patrzeć podczas gry, aby nie przeoczyć skrótów które ułatwiają nam grę ale i też przejść które dają nam opcjonalne nowe lokacje. Ja na NG+4 dalej znajduję ukryte przejścia które pomijają nawet całe lokacje. Polecam grę każdemu, ale to specyficzny typ rozgrywki, nie dla każdego. Rozumiem graczy którzy są nie cierpliwy i walka z bossem powyżej 30 min może ich zniechęcić. Moim zdaniem gry od From Software uczą motywacji, satysfakcja pokonania bossa jest nieziemska. Teraz pora na Dark Souls 2 za które wezmę się w okolicach wakacji a Dark Souls 3 zostawię sobie na późną jesień. Grać i próbować!

Właśnie powaliłem Lorda Gwyna i ukończyłem Dark Souls Remastered. Było to moje pierwsze prawdziwe spotkanie z tą grą. Pierwsze było lata temu kiedy nie wiedziałem jeszcze co to soulsy i po tęgich batach grę porzuciłem.Na plus na pewno klimat, lore, design lokacji ale jednak nie jestem pierwszym Dark Souls tak zachwycony jak Bloodborne czy Dark Souls 3 do których w przeciwieństwie do tej gry chciałbym w przyszłości wrócić. Gra jest zdecydowanie toporniejsza, wręcz drewniana i walki nie dostarczały mi tyle emocji i radości co w nowszych produkcjach FS ale jednak gra mnie wciągnęła i chciałem ją ukończyć. Oczywiście jest to usprawiedliwione tym że jest to (razem z Demon's Souls) protoplasta gatunku. Myślę że 8/10 to uczciwa ocena z mojej strony

Przez zaledwie jeden mały detal pierwsze Dark Souls chyba już zawsze będzie dla mnie sztandarowym przykładem soulslike’a. Brak szybkiej podróży w połączeniu z wysokim poziomem trudności sprawia, że zanim uzyskamy narzędzie umożliwiające teleportację pomiędzy ogniskami, nauczymy się na pamięć ścieżek i skrótów prowadzących przez poszczególne lokacje. Ta dogłębna znajomość pięknego, choć umierającego świata sprawia, że czujemy się jego integralną częścią. Nawet jeśli jest zamieszkane przez potworne monstra i szalonych rycerzy, Lordran na kilkadziesiąt godzin po prostu staje się naszym domem.

Niesamowicie wciągająca, super klimat, przepiękna muzyka, ciekawi bossowie, choć muszę przyznać że troszkę za słabi, nie wiem czy to wina Remastera czy tak było w oryginale, ale Artorias, Manus, Gwyn oraz Ornstein i Smough mogli by być trudniejsi do ubicia, w końcu to legendy Dark Souls. Na minus muszę zaliczyć, denerwujące ragdolle ciał, namierzanie przeciwników no i oczywiście czasami warująca kamera, ale to trochę czepianie się na siłę tej rewelacyjnej produkcji od From Software.

Po ukończeniu czuję jakąś wielką pustkę i rozczarowanie że to już koniec. Świetna produkcja i w sumie to chyba najbardziej żałuję, że zabrałam się za nią dopiero po ograniu dwójki i trójki.Plusy to raczej wszystko to jest do zaoferowania dla gracza, no bo co tutaj jest złe? Może jedynie odległość ognisk od bossów, ale to pryszcz w porównaniu do niesamowitego magnetyzmu jaki ma ta gra. Siądzie się na godzinkę, a tutaj w magiczny sposób upływa pół dnia. Uwielbiam Soulsy za poziom trudności, który zależy od samego gracza i umiejętności zapamiętywania ataków wroga i kombinowaniu jak się do niego dobrać. Tylko od ciebie zależy jak długo będziesz się męczyć z bossem. Albo ruszysz głową, albo będziesz umierać raz za razem. Bosko :D

Przyjemnie było wrócić (Prepare to Die skończyłem jakiś czas temu na ng6+). Grę przeszedłem na razie 3 razy, ale na pewno jeszcze wrócę, boć to jeden z najlepszych tytułów, w jakie miałem przyjemność grać w życiu. Ps. Oczywiście grałem mychą i klawiaturą.