Najciekawsze materiały do: Final Fantasy VII

Wypowiedzi nie ma, bo gra, jeszcze kilka dni temu, nie była dostępna dla Polaków i nie można jej było w naszym kraju kupić. Sam chętnie bym kupił gdyby nie ten koszmarny DRM.

Aha, jeśli dostawcą usług sieciowych dla Square jest Digital River (kiedyś był, może się to zmieniło), to lepiej zachowaj sobie pliki instalacyjne, bo po 30 dniach może cię spotkać niemiła niespodzianka.

nie wiem jak wy ale dla mnie grafa nie ma wogole znaczenia. mam 31 lat i gralem w wiele gierek. ale FF7 jest po prostu zakurwiaszcza!!!!!!!!! polecam bo naprawde daje rady!!!! 10/10

Numer jeden wśród Finali i jedna z najlepszych gier jRPG w historii. 10.

Piekne czasy psxa kazdy posiadacz tej konsoli musial grac w ta gre no teraz i na psp fajnie ze takie klasyki są ciagle grywalne i to jest piekne.

Aż się łezka w oku kręci. Pamiętam jak dziś.U kumpla zobaczyłem tego finala,i jak mi dał zagrać. Szturm na reaktor, licznik i walka ze skorpionem.Wtedy zapragnąłęm mieć konsole. Po wielu staraniach mi rodzice kupili. Opis przejścia w PSX Extreme. Pamiętam że miałem wtedy jakąś wadliwą karte pamięci i przy podróży do Costa Del Sol zepsuł mi się zapis gry i trzeba było zaczynać od początku i wtedy już do samego końca gry konsoli nie wyłączyłem hehe. Było warto. Tyle razy co tą grę kończyłem to długo nie było takiej. Ostatni raz na ps3 gdy ten tytuł pojawił się w psstore żeby wszystko odkryć czego nie zrobiłem wtedy. Wszystkie weapony,materie,limity i Yuffie. Można tak wymieniać. Aż tu nagle parę lat temu pojawił się Biały Wilk i przejął schedę najlepszej gry wszechczasów.

"Każdy nieunikniony i tajemniczy marsz ku przeznaczeniu" jest według H.P. Lovecrafta podstawowym elementem wzbudzającym grozę w jakiejkolwiek narracji. Jedną z technik wprowadzania dyskomfortu poznawczego, stosowanych przez Samotnika z Providence w opowiadaniach, jest dysproporcja skali, albowiem "nie ma zawrotów głowy bez pewnej dysproporcji skali, bez konfrontacji tego co szczegółowe, z tym, co nieograniczone".

Marsz ku przeznaczeniu i dysproporcja skali - tak w skrócie można opisać FF VII.

Co jest nie tak z wersją na ps3, że ma tylko 6.1?

Odziwo nie spodziewałem się, iż Final Fantasy VII w wersji na przenośnego telefonicza może być tak ciekawa :)

Piszę z perspektywy osoby która z jRPG jak dotąd miała znikomy kontakt, nie mam zatem żadnego punktu odniesienia którym mógłbym się podpierać więc przyjmowałem tę grę zupełnie na sucho mogąc ją porównywać jedynie do zachodnich produkcji. Generalnie wokół tej gry było i jest sporo dyskusji, nic dziwnego w końcu stała się klasykiem, światowym hitem i najbardziej rozpoznawalną częścią serii z racji na to że wyszła w dobrym dla siebie momencie przenosząc serię w 3D i miała ogromny wpływ na postrzeganie japońskich gier fabularnych na świecie.

I to właśnie przez jej popularność(a konkretnie ubóstwianie ją przez masę graczy) jest tak często krytykowana przez wielu fanów japońskich RPG, których jakby bolało to że FF7 uznawana za nich za średnią lub co najwyżej dobrą, przereklamowaną grę spoczywa na piedestale będąc wychwalaną pod niebiosa, podczas gdy masa lepszych produkcji z tego gatunku takich jak FF6, Xenogears czy Chrono Trigger nie doświadcza należnego im splendoru.

Cóż, z mojego jRPGowo-laickiego punktu widzenia muszę przyznać że bawiłem się zwyczajnie bardzo dobrze, dostrzegając przy tym zarówno wady które często są przytaczane w dyskusjach jak i mocne strony które po dziś dzień potrafią trzymać przy tej grze, a w czasie wydania musiały robić wrażenie na zachodnich odbiorcach.

Zaczynając od tego co widzimy na ekranie - gra brzydko się zestarzała, zwłaszcza złożone z klocków trójwymiarowe modele postaci przypominające ludziki lego które na tle prerenderowanych, realistycznych krajobrazów wyglądają przedziwnie(dotyczy to w mniejszym stopniu ekranu walki na którym modele wyglądają lepiej). Jeśli chodzi o lokacje to bardzo pozytywnie się zaskoczyłem, spodziewałem się będzie w dużej mierze...industrialnie? Innymi słowy wyobrażałem sobie że gra będzie toczyć się tylko i wyłącznie w miejscach pokroju Midgaru, tymczasem na gracza czeka wędrówka od slumsów wielkiego miasta przez osadzony na pustkowiach Cosmo Canyon po majestatyczne Zapomniane Miasto. Jasne, krajobrazy zostały nadszarpnięte przez czas, jednak ich projekty i różnorodność wciąż mogą się podobać, a soundtrack pomaga w budowaniu oryginalnego dla każdej z nich klimatu. Zatrzymując się jeszcze przy ścieżce dźwiękowej wystarczy powiedzieć że jest ona po prostu fantastyczna, to z jaką lekkością wpada w ucho i jak dopasowana jest do każdej lokacji czy przeciwnika robi niesamowitą robotę: Wall Market, Turks, Nibelheim, wspomniany Cosmo Canyon i wiele innych...

Przechodząc do rozgrywki, gra wykorzystuje system ATB z którym miałem pierwszy raz styczność i który w moim odczuciu działa momentami trochę wbrew sobie, mam tu na myśli głównie sytuacje w którym system zdaje się "kolejkować" akcje nasze i przeciwnika podczas np. animacji co skutkuje tym że później może dochodzić do sytuacji w których mimo że po naładowaniu paska akcji szybko zdecydujemy się na ruch to szybkość działania nie ma znaczenia bo nasza akcja nie zostanie wykonana w momencie jej inicjacji tylko musi odczekać swoje aż np. przeciwnik zrobi to co zaplanował wcześniej... wiem że może to brzmieć trochę pokracznie, ale kto grał to zapewne wie o czym piszę.
Drugą kluczową rzeczą odnośnie rozgrywki jest system materii i tu bez zbędnego rozpisywania się - jest prosty, intuicyjny, dobrze rozbudowany i w teorii dający duże pole do kombinowania. A co w takim razie z grindem, tak powszechnie kojarzonym z jRPG? Osobiście podczas przechodzenia gry ani razu nie natknąłem na przeszkodę, która zmusiłaby mnie na poświęcenie odrobiny czasu na grind. Oczywiście, jeśli chce się maxować materie, limity, statystyki etc. to jedyną drogą do tego jest grind, ale gra jest tak skonstruowana, że gracz nie powinien zostać zmuszony aby zrobić sobie przerwę od fabuły, starcia po drodze do kolejnych celów powinny wystarczyć.

Na koniec kilka zdań na temat aspektów najważniejszych czyli cech którymi tak mocno różnią się japońskie RPG od tych zachodnich, a więc konstrukcja oraz podejście do fabuły i postaci. Najogólniej można powiedzieć, że Final Fantasy 7 jest historią o ratowaniu świata przed wielkim złem...historia jakich milion, nic odkrywczego. Jednak wiele fabuł można spłycić w ten sposób, a jak to wygląda w FF7? Ratowanie przez większość czasu idzie w parze z historią Clouda i poszukiwaniem jego tożsamości. To on jest tutaj najistotniejszy, to jemu poświęcono najwięcej czasu, najwięcej również włożono w zbudowanie jego historii. Koniec końców fabuła zmierza do sztampowego finału tj. pokonania wielkiego zagrożenia, jednak droga do ostatecznej batalii jest nieco zawiła. Przeszłość Clouda, Jenova, Cetra, planeta i jej "rozumność". Można się w tym pogubić, zwłaszcza jeśli ktoś nie czyta uważnie dialogów, np. pewna istotna retrospekcja w grze ma 3 wersje wydarzeń.
Pozostaje jeszcze kwestia antagonistów...cóż, Shinra jest wielką korporacją która niszczy planetę i jest po prostu...zła. Sephiroth jest postacią tragiczną, stał się ofiarą pewnych wydarzeń które czynią go potencjalnie bardzo dobrym villainem. Niestety w samej grze Sephiroth jest bardzo irytujący i w zasadzie pojawia się od czasu do czasu żeby pokazać jak bardzo jest zły i opętany, wielka szkoda że ten potencjał został tak bardzo zmarnowany, oby w remake`u wycisnęli z niego więcej.

Jeśli chodzi o backstory towarzyszy Clouda i ich znaczenie w historii to bywa z tym różnie, chociaż o wszystkich można powiedzieć że dostają za mało czasu ekranowego, może z wyjątkiem Tify. Jak wspomniałem wcześniej, Cloud jest bardzo dobrze nakreślony i oczywiście jako główny bohater jest niemal cały czas "pod prądem" co za tym idzie jego koleżanka z lat dzieciństwa i najbliższa mu osoba, Tifa, dostała więcej miejsca. Z pozostałymi jest niestety nierówno: Barret odgrywa ważną rolę na początku, później niestety poza kilkoma zrywami gaśnie, Red XIII ma świetny, wzruszający wątek w swojej rodzinnej miejscowości przez który osobiście bardzo go polubiłem, niestety później jego obecność się rozmywa, Aerith nie pokazuje swojej osobowości na tyle żebym przejął się tym co się z nią dzieje

Cid miał bardzo dobry story-arc związany z jego marzeniem i niełatwą osobowością(do tego udzielał się nieco częściej z powodu jego profesji), Cait Sith i Yuffie mieli swoje 5 minut, czego nie można powiedzieć o Vincencie któremu poświęcono zdecydowanie najmniej uwagi..
Z postaci pobocznych na wyróżnienie zasługują Turks którzy są po prostu świetni: dialogi, podejście do obowiązków, spotkanie na wakacjach...

Reasumując, ciężko jest nie przyznać że Final Fantasy 7 jest przereklamowany, co nie znaczy że jest słabą grą. Wręcz przeciwnie, nawet dla kogoś nie przywdziewającego okularów nostalgii jest to rzecz warta polecenia nie tylko z racji na to jaki wpływ i znaczenie dla gier miała, ale również dlatego że jest to zwyczajnie dobra gra.

Final Fantasy VII to czysta anielska wspaniałość, która stała się najbardziej legendarną grą jRPG. Tak więc, jeśli chodzi o samą głębię skali tematycznej, narrację historii i postaci, które idzie pokochać i na których naprawdę nam zależy, a także po prostu ogólne bogactwo tego co możemy zyskać prawdziwie zagłębiając się w tę grę musiałbym ją określić jako jedną z najlepszych gier RPG jakie powstały. Gdy Sony zaklepało sobie tą część na Psx rozpętało się istne szaleństwo. Popularność gry wystrzeliła w kosmos. Wcześniejsze odsłony wydawane były na konsolach Nintendo, a siódemka była pierwszą odsłoną wydaną na konsoli Playstation i Pc. Pamiętam, że długo wzbraniałem się przed zagraniem w tą grę w latach 90', gdy znajomi mnie zachęcali opowiadając o swych doświadczeniach z Psx. Gdy sięgnąłem po port Pc w końcówce lat 90' zostałem szybko oczarowany i w sumie przez ostatnie 25 lat przeszedłem FF7 pięć razy. Gdy przekroczymy pierwszy próg przezwyciężając opory przekonujemy się, że podobnej perły wcześniej nie widzieliśmy, bo gra jest jedyna w swoim rodzaju. Czeka nas prawdziwie nieziemska rozkosz, bo gra okazała się niezwykle oryginalna i nierealnie doszlifowana do najmniejszych detali. Wspaniała fabuła, niesamowita muzyka, świetne postacie, wyrazisty antagonista Sepiroth, zapierające dech w piersiach otoczenie, cudowny klimat. W grze wcielamy się w Clouda, byłego żołnierza Shinry, a obecnie najemnika wynajętego przez małą grupę „terrorystyczną”, aby pomóc ich w walce ze złym korporacyjnym zagrożeniem Shinrą, która powoli niszczy planetę, zanieczyszczając własne miasta, rozciągając swoją dominację. Ich reaktory Mako powoli, ale skutecznie niszczą planetę. Ale to co zaczyna się od serii bombardowań reaktorów wkrótce przeradza się w znacznie, znacznie większą opowieść, gdy poznajemy brudne sekrety firmy i terror, który przyćmiewa nawet Shinrę pod względem zniszczeń jakie spowoduje. Dość szczególnym fenomenem są przypadkowe pojedynki, gdy podczas wędrówki wskakuje ekran pojedynkowy i musimy zetrzeć się z nieprzyjaciółmi. Główną siłą jest niewiarygodna, epicka fabuła tworzona przez tony dialogów i setki renderowanych sekwencji pełna nieoczekiwanych zwrotów akcji, radości i trosk. Są tu jednak inne walory, którym nie można skąpić pochwał. FF7 ma jeden z najlepszych soundtracków muzycznych z gier jakie kiedykolwiek słyszałem. Nie wiem zresztą jak ci Japończycy to zrobili, ale dzięki urzekającej muzyce towarzyszącej nam zarówno w FF7 i FF8 mimo, że postacie są nieme potrafili wywołać w odbiorcy niemal kompletną skalę stanów ducha od horrendalnej wściekłości, aż po niespodziewane rozrzewnienie. Kiedy zwróciłem pierwszy raz uwagę na to zjawisko okazało się ku memu zaskoczeniu, że była to zwykła, poczciwa łezka, bo ta gra na przemian skutecznie łamie i rozgrzewa serce. Członkowie naszej drużyny są wyraziści i świetnie zarysowani. Nie tylko bohater Cloud, ale siłacz Barret, piękna i wzniosła Aeris, trygrysek Red XIII, drobna Tifa, kapitan Higwind oraz wszyscy pozostali stają się przyjaciółmi w sposób tak naturalny, że sami odczuwamy dotliwie każdy cios jaki dosięgnie ich ze strony nieprzyjaciół czy losu. Wzajemne relacje między postaciami mają różne odcienie, od nienawiści do miłości, od zaufania do zdrady, od szacunku do pogardy. Nie wszyscy będą mogli cieszyć się finałem, bo FF7 to nie bajka, gdzie czeka happy end. Jest to historia sci-fi potraktowana poważnie w której zetkniemy się z rozpaczą, cierpieniem i żalem nad stratą przyjaciół. Także od naszych wyborów zależy kogo potraktujemy lepiej, a kogo gorzej. Te wzajemne relacje bohaterów są ujete bardzo taktownie i subtelnie. Żadnej postaci nie da się zaszufladkować. Główny bohater Cloud od samego początku może budzić mieszane uczucia, bo początkowo walczy po stronie buntowników tylko dlatego, bo ktoś zadecydował dać mu za to pieniądze. Później okazuje się, że nie jest zbyt krystaliczną postacią i ma swoje grzechy na sumieniu. Praktycznie wszyscy mają coś do ukrycia przed innymi albo przed samym sobą. Mamy zdrajców, marzycieli, postacie o utraconej tożsamości, altruistów i szalejących zabójców. To wszystko jest nadspodziewanie realistyczne. Jeśli mowa o grafice to jest to styl oryginalnej japońskiej mangi ze wszystkimi jej cechami. Postacie kobiece są drobne i wydłużone z długimi włosami i mającymi olbrzymie oczy. Mężczyźni są potężnymi, charyzmatycznymi typami, a ich bronie są często większe od nich samych. Oprócz wspaniałych sekwencji video i świetnych ujęć jest tu także interfejs w pełnym 3d oraz mapa świata 3d. Czas gry jest sprawiedliwie podzielony między wędrowaniem po mapach, zwiedzaniem miast i rozmowy z postaciami, a trenowaniem postaci, majstrowanie z ich inwentarzem i pojedynkami. Niektóre lokacje są niemal wyłącznie do zabawy. Dobrym przykładem jest latające miasto Gold Saucer będące olbrzymim kasynem i lunaparkiem z tonami atrakcji. W tym mieście możemy spędzać długie godziny za zarabianiu i wydawaniu pieniędzy oraz na innych formach radosnego leniuchowania zanim ruszymy w dalszą przygodę. Tuzin minigier. W grze ciekawe jest też sterowanie łodzią podwodną, snowboard, wyścigi na oswojonych kogutach Choboco, mini-strategie oraz inne atrakcje niespotykane w innych grach RPG. Wyjdzie z wszystkich atrakcji zaoferowanych kolosalna całość po której widać ile włożono serca i wysiłku na końcowy efekt. Final Fantasy VII było kolejną grą RPG, gdzie system magii można uznać za rewolucyjny z ogromem kombinacji zabawy materią. Mamy możliwość uzbrojenia własnej ekipy w sposób unikatowy. System walki i system „Materia” są genialne i nie są przeznaczone dla niecierpliwych graczy wideo. Dodatkowe zadania i aktywności udowadniają, że ta gra ma głębię. Muzyka jest fantastyczna! Utrzymuje przepływ emocji w opowieści w centralnym, dramatycznym tempie. Ta gra w zagadkowy sposób uzależnia i zostaje gdzieś głęboko w Twoim sercu już na zawsze. Wiele subtelności, zadań pobocznych i ogólnej doskonałości sprawia, że jest to jedna z najlepszych gier wszech czasów. Biorąc pod uwagę wszystkie te obecne bezużyteczne, okropne śmieci pochodzące z recyklingu, które są dziś na porządku dziennym Final Fantasy VII jest filarem gier w najlepszym wydaniu i wzorem do naśladowania jak podejść ambitnie do produkcji gry video. Jedna z najlepszych gier jakie kiedykolwiek stworzono. Stała się ikoną konsoli Playstation.
https://www.youtube.com/watch?v=k-493S68IP0&ab_channel=cloudraven