Marvel's Midnight Suns

Mimo wycenienia tej gry na kilkaset złotych Marvel’s Midnight Suns przypomina budżetową produkcję małego studia. Granie weń okazuje się męczące i żadne aktualizacje tu nie pomogą. Tytuł ów nie jest przyjemny w samych swoich założeniach.

Nie zakupiłem gry wcześniej patrząc ile miała złych recenzji, ale kompletnie tego nie rozumiem. Teraz season passik za 57zł, mamy dodatkowe misje, gra się fajnie. Aspekt dzień/noc też w porządku. Zbieramy karty, losujemy, farmienie nie przeszkadza, bo walka jest w porządku. Rozmowy tylko na początku są dziwne, potem są okej. Zawsze kilka aktywności do wykonania, zwiedzanie. Nie wiem, ja spokojnie 8.0 daje grzę. Rozumiem tylko że za 400zł wersja legendarna była nieopłacalna. Cena tutaj odstraszała, ale 2 lata po premierze można ograć na luzie.

Gra skończona, na liczniku 58,7 godzin gry, w tym czasie:- zrobione wszystkie poziomy przyjaźni i wyzwania,- odblokowane wszystkie karty,- 80% osiągnięć STEAM.Główny atut to mechanika i "głębia" gry. Możliwości kombinowania, rozwiązywania problemów, wpadanie wielkich złych (niczym Chosen z XCOM2), losowość kart (nigdy nie wiadomo, którą się wylosuje). Jak ktoś lubi łamigłówki, taktyczne rozgrywki, kombinacje i szukanie najlepszego rozwiązania - to szczerze Midnight Sun polecam. Nie było w tym roku tak przyjemnej dla mnie gry, która kazała przewidywać następne ruchy z uwzględnieniem losowości. Niesamowicie nierówne postacie - niektóre w pewnym momencie zacząłem przewijać, tak glęboko miałem ich historię. Nie mam pojęcia, jakie traumy/ambicje mają naprzykład Nico, Magik, Strange, Iron-Man, Captain America, Captain Marvel - od pewnego momentu przewijałem bez czytania ich wypowiedzi. A to aż prawie połowa grywalnych postaci! Są one napisane naprawdę w płaski sposób, niczym pierwsze komiksy Marvela - może taki także był zamiar, odnieść sie do nostalgii, ale w pewnym momencie zgrzytałem zębami z zażenowania, a od połowy gry te postacie już dla mnie nie istniały fabularnie (bo Nico i Magik to moje ulubione postacie taktyczne). I są perełki, takie jak pewny w swojej niepewności Spider-Man, zapatrzony w innych Ghost Rider (oraz jego bromance z pajączkiem), zakochany Blade, straumatyzowana "spojler postać", próbujący się odnaleźć we współczesności Wolverine. Fabuła - jest. Nic więcej nie można powiedzieć, wszystko przewidywalne, ot, wielkie zło powraca, zbierz drużynę, powstrzymaj zło, oglądnij zachodzące słońce, obejrzyj "ukrytą scenę po napisach" - niczym dowolny film Marvela.Na ogromny minus poziom trudności. Jest ten sam problem, co trawił np. Phoenix Point - zjadłeś zęby na taktycznych grach? To (póki nie odblokujesz najwyższego poziomu trudności) będziesz ziewać. Mimo całej głębi kart i ich kombinacji, póki nie odblokowałem wyższych poziomów trudności gra była absurdalnie prosta, dopiero wyższe trudności (a wraz z nimi większe życie wrogów) kazało myśleć, a nie używać w kółko kart zwracających koszt użycia. Trzy przedostatnie poziomy trudności pozwalają już się niekiedy spocić (mózgowi). Plusik także za podejście do tego poziomu - każdy zaczyna na "normalu". Idzie Ci dobrze? To odblokowują się coraz wyższe poziomy trudności. Fajny zabieg, pozwalający stopniować i dopasować poziom przeciwników do gracza.Pomiędzy misjami można zwiedzać siedzibę i odkrywać jej sekrety - lubię lizać ściany, więc mi się podobał zabieg "RPG" o poranku i nocy, XCOMa w dzień.Oczywiście, nie mogło obyć się bez craftingu - absolutnie niepotrzebnego, gdyż przydatne są może z 5 itemów (z ponad 20, liczba z głowy). Występuje także płatny sklep w grze - ale sprawnie schowany, oferujący skórki, które (moim zdaniem) wyglądają tak odrażająco, że to graczom powinno się płacić za ich używanie.

Przez 60 godzin gry ani razu nie popadłem w znudzenie. Świetna gra dla fanów Marvela (takich jak ja xD) Interakcje z innymi bohaterami są wyrąbiste.Walka też jest zajefajna.Z mojej strony serdecznie POLECAM.