Darkest Dungeon

Nadeszła najtrudniejsza gra ostatnich miesięcy. Darkest Dungeon to hardkorowe RPG, które albo się kocha... albo nienawidzi.

Gra jest świetna i wciąga jak bagno, ale jest też często niesprawiedliwa. Mam drużynę bohaterów na 6 poziomie, pokonuje dungeon z palcem w nosie i kiedy nadchodzi walka z bossem zaczyna się cyrk. Przykładowo: rozpoczyna się walka z tym dużym działem i wiem że muszę wyeliminować tego typka co oddaje strzał, ale gra postanawia się na mnie wypiąć i CZTERY ciosy KAŻDEGO z mojej drużyny chybiaja celu i typek odpala działo, które zjada praktycznie 80% życia mojej drużynie. Trzeba się wycofać i uciekać. Cała wyprawa oprócz zdobytego lootu na nic, bo miałam pecha. Serio fajnie się w to gra, ale takie akcje tylko dobijają i żadna strategia i przygotowanie do walki nic nie da, jak nie jest ci pisane zwycięstwo...

Wiele rzeczy przemawia za wysoką oceną tej gry choć niestety w pewnym momencie rozgrywka staje się nieco monotonna. Mimo wszystko zanim to nastąpiło bawiłem się świetnie.Zalety:1. Mackowata groteska. Inspiracje Lovecraftem są oczywiste a twórcy, całkiem celowo, posunęli do granic absurdu stopień mroku, grozy, szaleństwa i beznadziei którymi charakteryzuje się jego twórczość.2. Świetny głos narratora oraz pasująca, choć z gatunku tych gorzej nadających się do słuchania poza grą, muzyka.3. Grafika. Później już nie zwracałem na to większej uwagi ale pamiętam, że na początku szalenie podobał mi się wygląd poszczególnych lokacji. A jeszcze lepiej prezentowali się przeciwnicy, zwłaszcza mięsiści i ohydni bossowie.4. Taktyczna walka. Duża ilość bohaterów, dostępnych umiejętności i przedmiotów pozwala na zastosowanie wielu rozmaitych taktyk. Przeciwnicy też znają wiele brudnych sztuczek i gra jest ogólnie rzecz biorąc trudna. Przynajmniej dopóki na własnych błędach nie nauczymy się jaki jest najlepszy sposób na danego wroga.5. Przez pewien czas eksploracja kolejnych map jest całkiem przyjemna. Nie brakuje obiektów których możemy użyć a które mogą przynieść nam różne korzyści lub sprowadzić kłopoty, czasem możemy rozbić obóz, znajdujemy trochę notatek opisujących zwykle marny los jaki spotkał poprzednich śmiałków. Niestety wszystko zaczyna się bardzo szybko powtarzać i to co na początku sprawiało mi dużą przyjemności później robiłem już tylko mechanicznie.Wady:1. Czyhająca za rogiem nuda. Wspomnianych już obiektów jest nie tak znowu wiele, przeciwnicy cały czas się powtarzają, komentarze narratora szybko znamy na pamięć a walka, po zapoznaniu się z jej mechaniką, przestaje sprawiać dużą przyjemność.2. Permanentna śmierć, choć lubię trudne i bezlitosne gry, po jakimś czasie zaczęła mocno irytować. Śmierć danego bohatera zwykle oznaczała, że będę musiał po prostu zmarnować ileś tam czasu na wyszkolenie jego następcy podczas prostych i znanych na pamięć misji. W niektórych RPGach zdarza mi się samemu narzucać sobie zasady dotyczące np nie wczytywania po śmierci któregoś towarzysza. Pogłębia to immersje i sprawia, że czerpię większą przyjemność z gry. Tutaj tak nie było.

Moja ocena 5.5Fabuła bez rewelacji, choć narrator daje rade. Na papierze rozgrywka może nie imponuje, ale jak samemu się ogrywa to wciąga na początku jak bagno. Naprawdę świetny patent obozowania – chciałbym by inne RPG zaimplementowały jakoś wariacje tego elementu. Choć czasami przesadnie zdarza się że jeden postój w lochach bardziej odstresuje niż tydzień w zamtuzie ;)Wiele różnych bohaterów fajnie kreską narysowanych i posiadających różniące się funkcje. Zdaje sobie sprawę że śmiałków trzeba traktować jak zasób, ale i tak nadawałem im indywidualne imiona. Jako że każdy ma jakieś nawyki przyjemnie samemu budowało się ich historie. ( nie pasowało mi torche że po rajdach czasami niektóre nawyki ulegały wymianie ) Szkoda że nie mają statystyk typu najwyższy stres, ilość pokonanych wrogów/ bossów, ilość wrót śmierci itd. Niby RPG ale jeśli nauczy się zasad walk to w głównej mierze koncentrujemy się na zarządzaniu zasobami i rozbudowie wioski. Tym bardziej że co jakiś czas występuje jakieś wydarzenie (losowe bądź wynikające z ostatniej misji) które weryfikuje nasze plany. Niestety największą bolączka Najmroczniejszego Lochu jest ciągła powtarzalność. Podstawowych bossów jest osiem, a trzeba walczyć z każdym trzy razy. Jak byłem na początku grą zauroczony tak przy połowie wraz z ciągłym powtarzaniem i grindem moja ocena spadała. Ostatecznie dla mnie przeciętna, ponieważ po jej ukończeniu bardziej czułem ulgę niż satysfakcje.

Po Darkest Dungeon spodziewałem się, że wynudzi mnie równie szybko jak The Binding of Isaac. Ostatecznie mimo że na jej ukończenie nie starczyło już chęci to spędziłem w niej masę godzin, a monotonny, na dłuższą metę wydawać by się mogło nudny system rozgrywki polegający w głównej mierze na zarządzaniu zasobami potrafi dać dużo frajdy i satysfakcji, a to wszystko okraszone świetną oprawą audiowizualną.

Mroczny klimat, świetna narracja, niepokojąca (i arcyciekawa) historia, a przede wszystkim poziom trudności i mechanika rozgrywki, czynią Darkest Dungeon jedną z najlepszych i najoryginalniejszych produkcji ostatnich lat. Sztandarowy przykład obrazujący jak ważna jest, zwłaszcza w dobie nacisku na graficzne wodotryski, grywalność. Podobnej produkcji ze świe... pochodnią szukać. Chapeau bas.