Legacy of Kain: Soul Reaver 2 - recenzja gry

Tak się jakoś utarło, że gdy tylko zjawiam się w redakcji z wygłodniałą miną pismaka, który akurat nie ma nic do roboty, a mieć chciałby, to zaraz każden jeden kolega napotkany po drodze zaczyna szukać w pamięci, czy aby się jakiś erpeg względnie strategia nie ma za chwilę ukazać. Faktem jest, że zapytany o najlepsze, najbardziej grywalne i najważniejsze dla rozwoju gatunku ludzkiego gry wyliczę bez zająknienia o dowolnej porze dnia i nocy: „Fallout”, „Arcanum”, „Monkey Island” i „Cywilizację”, a dopiero po chwili przyjdzie na mnie zastanowienie, czy aby „Quake” również nie był istotny. Nie znaczy to jednak, że nie miewam potrzeb wyżycia się czysto zręcznościowego, zwłaszcza gdy może się ono odbywać w takiej czy innej, ale przejmującej atmosferze. I absolutnie nie wstydzę się nocy spędzonych z kumplem podczas gry w „Dooma” przez kabelek, ani złamanego joysticka już po sześciu dniach bycia „Privateerem”, ani chowania się przed rodziną, by sobie poszaleć jako „Soldier of Fortune”. Niemniej jednak o to, by dostać w swoje wapniejące łapy coś na ich rozruszanie, musiałem się usilnie dopominać. Minę przy tym miałem przypuszczalnie naprawdę zgłodniałą, obnażone kły okapujące śliną, a skórę zsiniałą od panującego na zewnątrz mrozu, gdyż poszukiwania gry dla mnie skupiły się wokół niebieskoskórego, wychudłego wampira o anielskim imieniu Raziel.

Tym samym, razem z niebieską skórą, nieposkromionym apetytem na dusze wszystkiego, co się rusza począwszy od psów, poprzez ludzi, a na duszach duchów skończywszy i razem z cudowną sprawnością fizyczną dostałem również spory bagaż krzywd oraz powodowaną nimi żądzę zemsty. Raziel nigdy bowiem nie był wdzięczny Kainowi za to, że wyrwał jego duszę z umierającego ciała i odrodził ją w wampirzej postaci po to tylko, by dostać pod swoje rozkazy doskonałego wojownika. Teraz zaś, gdy po tysiącu lat wiernej służby Kain pozbył się swojego nieśmiertelnego sługi cisnąwszy go w Otchłań, Raziel poczuł się niedoceniony, nie lubiany i odepchnięty, żeby nie rzec zdradzony. Nic więc dziwnego, że udał się w odwiedziny do Kaina z mocnym postanowieniem wyrwania swojemu byłemu panu serca przez dziurkę w nosie. Nieco mniej go w tej chwili obchodził nieszczęsny los krainy Nosgoth, chylącej się ku upadkowi po części dlatego, że tak każe Przeznaczenie, a po części z winy Kaina. Można mu jednak śmiało tę odrobinę samolubstwa wybaczyć, gdyż śmierć tego ostatniego byłaby zadowalającym rozwiązaniem zarówno dla Raziela jak i całej krainy Nosgoth. Nie było to jednak takie łatwe...