Recenzja Hollow Knight: Silksong. 6 lat czekania i każda minuta była tego warta

Stało się - dożyliśmy premiery Hollow Knight: Silksong, mocnego kandydata na najbardziej wyczekiwaną grę niezależną w historii branży. Zbiorowa psychoza fanów oczekujących na jakiekolwiek informacje o produkcji praktycznie zdefiniowała jej reputację, a silkposty, czyli całkowicie zmyślone newsy o grze i jej nadchodzącej premierze, pojawiają się nawet teraz. Choć nadal kompletnie nie rozumiem strategii marketingowej – lub raczej jej braku – australijskiego zespołu Team Cherry, nie można odmówić im pasji i talentu. Sześcioletni cykl twórczy widać po Silksongu gołym okiem, jest to niesamowicie dopieszczony produkt, w którym nie sposób doszukać się cięć lub półśrodków. Nic jednak nie byłoby w stanie sięgnąć hype'u, jaki przez lata zbierał się nad tą grą; Hollow Knight: Silksong jest zatem „tylko” jedną z najlepszych metroidvanii w historii branży oraz silnym pretendentem do tytułu GOTY w tym już przepełnionym świetnymi grami roku.

Nikt się nie spodziewał robaczej inkwizycji

Silksong to bezpośredni sequel pierwszego Hollow Knight, choć nieoczywistym jest, ile dokładnie czasu minęło od powstrzymania infekcji niszczącej robacze królestwo Hallownest. Nowa główna bohaterka, Hornet – pół-pająk, pół-bogini, nie-szerszeń – zostaje porwana i siłą przeniesiona do sąsiadującej teokracji Pharloom. Podczas podróży umyka jednak ponurej delegacji, lądując na samym dnie królestwa. Jako iż księżniczka Hallownest preferowałaby uniknąć w przyszłości podobnych przymusowych zaproszeń, postanawia ona zostać w Pharloom, znaleźć osobę odpowiedzialną za jej porwanie i stanowczo się z nią rozmówić. Wyprawa ta zabiera ją przez lądy dosłownie spoczywające w cieniu Cytadeli, ogromnej kościelnej fortecy, siedziby władców Pharloom oraz celu pielgrzymek wiernych szukających zbawienia.

Hollow Knight: Silksong, Team Cherry, 2025.

Narracja Silksonga przez całą grę trzyma wysoki poziom, głównie dzięki dwóm aspektom – świetnie zbudowanemu światu i postaciom. Podczas pielgrzymki do Cytadeli gracze mają okazje zwiedzić ogromną ilość zróżnicowanych lokacji – rozpadające się osady, wulkaniczne kopalnie, opuszczone miasta i upadłe cywilizacje, których mieszkańcy harują na rzecz najwyższej kasty lub popadają w szaleństwo przez zsyłane z góry, wiążące ich jedwabne nici. Odwiedzane miejsca opowiadają historię królestwa duszonego przez religijną dyktaturę, a najlepiej robi to sama Cytadela – gigantyczny, piękny monument dla bogini wypluwający brud do czystych rzek poniżej, podtrzymywany niemal niewolniczą pracą robotników harujących pod podłogą wśród niczym niezabezpieczonej maszynerii, płacących zarówno za przywilej odpoczynku, jak i przywilej spowiedzi w zautomatyzowanym konfesjonale nakazującym dodatkową pracę jako pokutę. Stopniowe odkrywanie Pharloom fascynuje i budzi obrzydzenie obecnym stanem rzeczy oraz współczucie wobec nielicznych pielgrzymów, którym udało się osiągnąć cel podróży.

Postacie są bardzo silnym elementem gry – praktycznie każdy napotkany bohater niezależny jest przyzwoicie ucharakteryzowany, nawet ci, którzy nie grają ważnej roli. Duża w tym zasługa zapadających w pamięć, rożnorodnych projektów wizualnych – po drodze spotkamy muchy, mrówki, modliszki i insekty wszelakie, różnorodnych kształtów i rozmiarów. Ważniejsi NPC pojawiają się wielokrotnie i każde spotkanie z nimi cieszy – nie sposób nie pokochać Garmonda i Zazy, starego, wąsatego, bardzo głośnego i podekscytowanego jak na swój wiek błędnego rycerza oraz jego wierzchowca-biedronkę. Postacie ponadto mają swoje osobiste cele, z którymi możemy im pomóc – oni zaś odwdzięczają się pomocą w potrzebie. Czasem napotkamy ich w oskryptowanych miejscach, czasem przyjdą nam z pomocą kompletnie losowo. Ponadto z każdym ważniejszym wydarzeniem fabularnym lub ukończoną misją poboczną stan napotykanych osad oraz niektórych lokacji zmienia się, skutkując światem, który wydaje się żywy i na który mamy wpływ.

Hollow Knight: Silksong, Team Cherry, 2025.

Skoro o bohaterach mowa, nie można nie wspomnieć o Hornet. W porównaniu z NiePustym Rycerzem z pierwszej części córa Hallownest jest znacznie bardziej wygadana i świetnie sprawdza się w roli protagonistki, a po jej dialogach widać zarówno wyrafinowaną księżniczkę jak i doświadczoną łowczynię. Jest pewna siebie, inteligentna i dobroduszna mimo pozornego zimna oraz nie boi się sprzedać bardziej natrętnym rozmówcom klapsa w dziąsło. Nie jest nieomylna i popełnia błędy, które mają bardzo poważne konsekwencje, jednocześnie walcząc ze swoją boską naturą, budzącą w niej żądzę podboju i władzy. Jako że Hornet w Silksongu awansowała z roli Vergila na protagonistkę, dostała w pakiecie swojego własnego Vergila. Jej spotkania, rozmowy i potyczki z napastującą ją Lace są świetnie wykonane, a sama rywalka również zapada w pamięć, będąc na tyle butną i agresywną, by jej pokonywanie sprawiało satysfakcję, lecz na tyle ludzką by można jej współczuć po poznaniu jej historii.

Nić i igła

Jeśli chodzi o rozgrywkę, gracze zaznajomieni z pierwszym Hollow Knightem poczują się tu jak w domu. Podstawowe mechaniki pozostały takie same – Silksong to metroidvania 2D, stawiająca równy nacisk na platformowe skakanie i na walkę. Atakując wrogów, ładujemy pasek jedwabiu, który wykorzystywać możemy na ataki specjalne lub leczenie się – prosty system nagradzający aktywną walkę i zachęcający do podejmowania ryzyka. Jak pewnie mieliście okazję już usłyszeć, Silksong wzbudziło nieco kontrowersji z uwagi na swój wysoki poziom trudności. Choć absolutnie jest to wymagająca produkcja, stawiane przed nami wyzwanie jest w pełni uzasadnione potęgą głównej bohaterki. Hornet to nie Rycerz z „jedynki” i choć jest od niego mniej wytrzymała, z nawiązką nadrabia swoje braki mobilnością.

Hollow Knight: Silksong, Team Cherry, 2025.

Przesiadkę z Rycerza na Hornet mogę porównać do przesiadki z Dark Souls na Bloodborne lub Sekiro – jeśli będziecie grać w Silksonga tak jak w pierwszego Hollow Knighta, gra odpowie, okładając was kapciem, aż nie przestaniecie. Hornet jest piekielnie szybka, potrafi w mgnieniu oka przemierzać mapy i areny oraz jest tak samo niebezpieczna na ziemi i w powietrzu. Choć odnosi większe obrażenia, jej leczenie przywraca jej trzy punkty zdrowia naraz, a na dodatek działa w trakcie skoku, co daje jej znacznie więcej okazji do bezpiecznego uzdrawiania się. Szczególnie uzdolnieni gracze mogą parować wrogie ciosy oraz pociski, atakując w odpowiednim momencie, tym samym natychmiast zyskując okazję do kontrataku. Ponadto możemy wyposażać się także w różne narzędzia, czyli broń specjalną o ograniczonej ilości amunicji. Tych jest do wyboru multum, a każde ma inne zastosowanie – noże do rzucania, oszczepy, obszarowe pułapki, bomby, wiertła, piły tarczowe, eliksiry, ostrzałki, drony, nawet broń palna. Poprawnie korzystając z dostępnych dla nas opcji szybko zrównujemy się z wrogami, a każda walka zmienia się w intensywny taniec, gdzie często balansujemy na granicy życia i śmierci. Przez cały czas czujemy pełną kontrolę nad bohaterką, jej ruchy są płynne, responsywne, a każdy sukces sprawia niemałą satysfakcję, czy to podczas starć, czy wymagających sekwencji platformowych.

Choć poziom trudności zdecydowanie pasuje do gry i nigdy nie był przesadnie przytłaczający – cóż, prawie nigdy, nie jestem w stanie zrozumieć jakim cudem boss Savage Beastfly trafił do gry w tym stanie, i to dwukrotnie – zdarzają się momenty, kiedy wyzwanie ustępuje miejsca mozołowi, a najbardziej zauważalne jest to przy odległości punktów kontrolnych od bossów. Ławki ustawione niedaleko areny są luksusem, a najczęściej przed kolejnym podejściem do bossa musimy przejść przez kilka pomieszczeń pełnych platformowania i przeciwników. Być może rozpieściły mnie posążki Mariki z Elden Ringa, ale konieczność powtarzania w kółko tego samego fragmentu przed dostąpieniem przywileju ponownego podejścia do bossa nie pomaga mi odetchnąć i pomyśleć, a tylko frustruje. To prowadzi do pośpiechu i chęci jak najszybszego powrotu do areny, pośpiech prowadzi do błędów, błędy do obrażeń, a obrażenia wymuszają grind jedwabiu na zwykłych wrogach by móc się uleczyć i nie zaczynać walki z niepełnym zdrowiem, jeszcze bardziej wydłużając cały ten proces. Szczególnie okrutny jest tu boss niemal pozbawionego checkpointów obszaru Bilewater, bowiem przed każdym podejściem do niego musimy ponownie przejść całą lokację. Bardzo uważni gracze mogą znaleźć wyjątkowo dobrze ukrytą sekretną ławkę, lecz to niewielkie pocieszenie – skraca ona drogę tylko o połowę oraz wymusza przejście przez zarobaczałą wodę blokującą możliwość leczenia. Na szczęście twórcy posłuchali społeczności i zdążyli wprowadzić już nieco poprawek poprzez łatki – najważniejsza z nich, czyli zmniejszenie obrażeń zadawanych przez przeszkody środowiskowe, czyni eksplorację znacznie przystępniejszą i przyjemniejszą.

Hollow Knight: Silksong, Team Cherry, 2025.

Skoro jednak mowa o bossach, Silksong również nie ma się tu czego wstydzić (cóż, prawie). Gra zawiera potężny katalog ponad 40 głównych wrogów – połowa z nich jest wyśmienita, większość pozostałych jest dobra lub przyzwoita, a dwoje z nich to Savage Beastfly. Choć nie brakuje tu ogromnych bestii do ubicia, szczytami Silksonga są pojedynki z innymi wojownikami. Mają one często zawrotne tempo i wpierw przytłaczają natłokiem ataków, z których na każdy reagować trzeba inaczej. Każdej walki można jednak się szybko nauczyć. Bossowie nie mają wielu ataków, więc nie musimy zapamiętywać wielu animacji i reakcji – wyzwanie zamiast tego leży w dotrzymywaniu im kroku, podczas gdy ich ruchy stają się coraz szybsze i coraz bardziej złożone, oraz wypatrywania i bezwzględnego wykorzystywania każdej okazji, jaka się nadarzy. Nie ma większej radości od opanowania movesetu przeciwnika, który z początku zdawał się być niemożliwy, atakowania z powietrza i spadku na ziemię w samą porę, by uniknąć kontry. Każdy przeciwnik zapada w pamięć nie tylko dzięki mechanikom, lecz także wyrazistym projektom postaci. Walka z Cogwork Dancers szczególnie zapada w pamięć – choć nie jest przesadnie trudna, opowieść, której można domyślić się z ruchów bossów a następnie poznać w całości od pewnego bohatera niezależnego, potrafi mocno uderzyć.