Syberia II - recenzja gry

To już chyba moje ostatnie słowa... Nie wiem, ile jeszcze zdołam napisać, gdyż kres mojej podróży jest już coraz bliższy, zarówno tej ziemskiej, jak i duchowej... Zapewne, gdy będziecie czytać te słowa, ja już... Nieważne... Wierzę w to, iż starczy mi jeszcze sił, że zdołam na tyle mocno trzymać pióro w dłoni, by opowiedzieć wam tę historię. Czy będzie długa? Nie wiem... A czy długie jest jedno ludzkie życie?

Kiedy poznałem Kate Walker, początkowo wydawało mi się, że to jeszcze jedna, brutalna i agresywna, prawniczka zza Wielkiej Wody. Zazwyczaj ludzie stamtąd, których miałem okazję spotkać, wydawali mi się być nieokrzesanymi, twardo stąpającymi po ziemi prostakami, za nic mającymi ludzkie marzenia i pragnienia. Oni, zaślepieni dążeniem do zrobienia kariery i pieniędzy, potrafili zdeptać wszystko, co stanęło im na drodze. Kate jest jednak inna... Z czasem opowiedziała mi swoje przygody, których dane było jej zaznać, by mnie wreszcie odnaleźć, opisała słowami jak uporczywie szukała mnie w Valadilene, w Barrockstadt... Zdecydowała się nawet na to, by powędrować moimi śladami aż do Rosji, do zapomnianego przez Boga i ludzi Komkolzgradu... Aż wreszcie mnie odnalazła... Co nią kierowało, czy aby na pewno tylko zlecenie z jej kancelarii prawniczej? Chyba nie... Zresztą, po co ja o tym piszę, marnując papier i siły, pewnie większość z was o tym już wie, gdyż historia ta jakiś czas temu stała się tematem wielu opowiadań i artykułów w prasie...

Podpisując wówczas umowę w Aralbad, byłem święcie przekonany, że na tym koniec, że Kate Walker powróci szczęśliwie do swojego wspaniałego, amerykańskiego świata, będzie żyła tam długo, bogato i szczęśliwie, opowiadając wnukom, iż kiedyś miała okazję spotkać szaleńca, który wierzył w to, że gdzieś jeszcze żyją mamuty. Wszak osiągnęła wszystko to, po co została wysłana, a szefowie, naciskani przez jej matkę, uporczywie domagali się, by wracała do kancelarii. A jednak stało się inaczej... Jej bieg za pędzącym już pociągiem, był jednocześnie pogonią... za dzieciństwem, za tlącymi się jeszcze w niej dziecięcymi, niespełnionymi marzeniami.

Kiedy zasiadła przede mną w przedziale, poprosiłem ją, by zabrała mnie na Syberię, tam, gdzie wśród niebieskiej trawy żyją jeszcze ostatnie mamuty. Wiedziałem, że sam nie jestem w stanie tego dokonać, nawet przy nieocenionej pomocy Oscara... Czas poczynił straszliwe spustoszenia w moim organizmie, a podróż, która nas czekała, była niezwykle trudna i wyczerpująca... Widziałem w jej oczach wahanie, duchową rozterkę, obawę, że jednak jestem tylko oszalałym staruszkiem, który dąży do zguby własnej i innych... Na szczęście, to była tylko chwila, sekunda zawahania przed podjęciem życiowej decyzji... A potem ta obietnica, słowa, na które tak długo czekałem: Zabiorę cię, Hans, pojedziemy na Syberię...