Recenzja gry Gotham Knights - przygoda bardziej dla Robinów niż Batmanów

Niezależnie od tego, co naprawdę przydarzyło się Bruce’owi Wayne’owi, istotne jest to, że teraz obowiązki stróżów miasta musi przejąć jego przyszywana rodzina: Batgirl, Nightwing, Red Hood i Robin. To oni są tytułowymi rycerzami w nowej grze studia Warner Bros Games Montreal, które wcześniej stworzyło m.in. Batmana: Arkham Origins. I dostaliśmy w zasadzie kolejną odsłonę serii Arkham, tyle że tym razem bez Batmana, co już od samego początku może być dla niektórych problemem. Bo o ile taki Nowy Jork bez Spider-Mana ma wystarczająco dużo własnego charakteru, tak Gotham City trochę jednak traci bez Człowieka Nietoperza, bez powodów do włączania reflektora rzucającego jego słynny znak na niebo, bez Batmobila na ulicach – przynajmniej w oczach takiego laika, jeśli chodzi o uniwersum DC, jak ja.

Z drugiej strony Gotham Knights to bardzo poprawna gra, która powinna zadowolić każdego, kto chce po prostu miło spędzić czas z padem w rękach. Bo czegoż tu nie ma... Jest filmowo poprowadzona i nawet wciągająca fabuła pełna cutscenek. Są angażujące misje fabularne w różnorodnych, starannie przygotowanych lokacjach. Mamy akcje, skradanie się i zagadki środowiskowe. Jest mnóstwo walki wręcz i strzelania, a także otwarty świat, po którym można się szybko poruszać w każdym kierunku. Do tego dodajcie Batmanowy motocykl, aktywności poboczne, znajdźki, rozwój postaci, crafting, wyzwania, odblokowywanie strojów, kolorków i wreszcie – aż czwórkę głównych bohaterów do wyboru plus opcjonalny co-op. A to wszystko w singlowej grze akcji z otwartym światem i bez mikrotransakcji!

Dostajemy więc kompletny pakiet różnego dobra! W czym więc tkwi jakiś haczyk? Nie licząc niedoskonałości stricte technicznych, Gotham Knights będzie atrakcyjne głównie dla tych mniej wymagających graczy. Hardcore’owcy szybko przekonają się, że tym wszystkim różnorodnym mechanikom brakuje trochę głębi i znaczenia, bohaterowie niewiele się od siebie różnią, a całą grę można przejść bez bawienia się w crafting czy umiejętne dobieranie perków na drzewku rozwoju. To idealnie casualowa pozycja dla casualowych graczy, co jednocześnie może być jej zaletą lub wadą – zależnie od naszych oczekiwań.

Batman wiecznie żywy

Casualowa nie jest jedynie fabuła, choć na pewno daleko jej do doskonałości pod względem głębi, pomysłowej narracji czy zapadających w pamięć bohaterów. Z jednym wyjątkiem – Harley Quinn, która w każdej swojej scenie wypada absolutnie genialnie i przyćmiewa wszystkie inne postacie, z Rycerzami Gotham włącznie. Chodzi bardziej o ogólne rozeznanie w uniwersum DC Comics, kojarzenie, czym jest Liga Cieni, Trybunał Sów czy różne ważne persony. Znajomość tych podstaw nie jest może niezbędna do zrozumienia fabuły, ale na pewno pomaga wyławiać wszystkie smaczki i detale. To właśnie te dwie tajne organizacje odgrywają w tej historii ważną rolę zamiast dużo bardziej znanych złoczyńców pokroju Jokera.

Odniosłem też wrażenie, że scenarzyści przez cały czas chcą nam ten brak Człowieka Nietoperza jakoś osłodzić, co chwilę wplatając do gry wspomnienia o nim i nawiązania do jego postaci. W lokacjach natrafiamy na obiekty i ślady związane z jego przeszłością, wirtualny Batman pomaga nam w treningu i nauce nowych zdolności, główni bohaterowie i inne postacie stale go wspominają w licznych przerywnikach filmowych. Pojawiają się też starzy znajomi, jak chociażby Pingwin. Ale pustkę po Batmanie nie jest łatwo wypełnić i młodym rycerzom chyba nie do końca się to udaje.

Młodzi superbohaterowie dla młodych graczy?

Pierwszy Robin pojawił się w komiksach o Batmanie po to, by przyciągnąć do serii nieco młodszych czytelników. Rycerze Gotham, z kolejnym Robinem i jego niewiele starszymi towarzyszami, chyba mają teraz takie samo zadanie. Myślę, że gdybym miał 12 lat, byłbym nimi zachwycony. Ale starsza wersja mnie jakoś nie zapałała sympatią do żadnego z nich. Nie pomagają w tym, niestety, dedykowane im przerywniki filmowe w bazie Belfry, mające na celu pokazać trochę bardziej ich charakter czy przybliżyć wydarzenia z przeszłości. Ich rozmowy pełne są przebrzmiałych banałów, a oni sami wypadają w swoich rolach nieprzekonująco.

Po spędzeniu trochę czasu z każdym z nich ostatecznie zostałem na dłużej przy napakowanym klonie Deadpoola, czyli Red Hoodzie – ale tylko w związku z tym, że dysponował normalnymi pistoletami, a dzięki jego posturze ciosy powalające wrogów wyglądały bardziej wiarygodnie. Twórcy ogólnie starali się, by każda z postaci wyróżniała się innym stylem walki i gadżetami. Red Hood jest strzelcem i może pochwalić się większą siłą, Robin polega na skrytym działaniu, Batgirl hakuje na odległość i używa drona, a Nightwing przydaje się zwłaszcza w co-opie. I generalnie te różnice przyjemnie się ogląda w trybie kooperacyjnym, ale w praktyce nie mają one wielkiego znaczenia.

Gotham Knights to gra pełna wszystkiego. I nie ma tu ubisoftowego przesytu, a raczej przyjemna różnorodność.

Każdą misję, każdego bossa da się zaliczyć obojętnie jaką postacią bez większego analizowania drzewka rozwoju, które ma mnóstwo śmieciowych pozycji zwiększających tylko jakieś statystyki o ileś procent. Ataki specjalne, wymagające naładowania tzw. paska pędu, różnią się wizualnie, ale i tak nie zmienia to faktu, że walka z każdym mocniejszym od zwykłego „mobka” przeciwnikiem polega na tym samym – używa się na przemian uniku i zwykłych ciosów, by nabić „supera”, odpala atak specjalny i znowu powtarza cały ten schemat. Można też załatwiać oprychów po cichu, w czym jak zawsze pomaga ich słaba, niestety, SI – wrogowie widzą, co się dzieje przed nimi, ale nie słyszą duszenia kumpla metr od nich, jeśli odbywa się to za ich plecami.

Niezbyt serio potraktowano również crafting, który niby jest, ale równie dobrze mogłoby go nie być. Surowce zbiera się praktycznie automatycznie, co akurat okazuje się dobrym pomysłem. W bazie można natomiast kliknąć ekwipunek i stworzyć nowy kombinezon lub broń o większej mocy, ale gra dba o to, by w trakcie misji i tak z automatu zdobywać przedmioty o lepszych statystykach. Tak czy siak, awansując na kolejne levele, nowy sprzęt zawsze mamy w plecaku – czy go sobie stworzyliśmy sami, czy nie. Do relaksu na kanapie z padem takie podejście do tematu jest w sam raz – ale finezji i jakiejś wirtuozerii w układaniu swoich strategii i buildów próżno tu szukać.