Recenzja Half-Life: Alyx – najlepsza gra, w którą nigdy nie zagracie

Opowiadanie ze szczegółami, jak Valve stworzyło jedną z najlepszych serii gier, by ją na ponad dekadę porzucić, nie ma większego sensu. Chyba każdy zna tę historię: po dwóch świetnych odsłonach Half-Life’a i równie dobrych epizodach firma Gabe’a Newella pozostawiła graczy z obietnicą domknięcia historii, przerwanej w niezwykle dramatycznym momencie. Mityczny epizod trzeci nie pojawił się jednak nigdy i tak minęło kilkanaście lat, podczas których plotki o grach z numerem 3 powracały wielokrotnie w najróżniejszej postaci. Czy w którejś z nich był choćby cień prawdy? Tego zapewne się już nie dowiemy. Kiedy parę lat temu Valve zainteresowało się technologią VR, internetowe przemyślenia dotyczące ewentualnego powrotu serii skręciły w innym kierunku: nie brakowało żartów, że kolejna odsłona cyklu pojawi się jako tytuł ekskluzywny dla tej technologii. Zabawne, bo tak właśnie się stało.

Gdyby ktoś powiedział mi rok temu, że Valve zapowie Half-Life’a: Alyx właśnie w tej postaci, zaśmiałbym się głośno i prorokował wyłącznie negatywną reakcję graczy. Ale już pierwszy zwiastun dawał nową nadzieję: na powrót nie tylko świetnego uniwersum, ale też firmy, która od zawsze tworzyła najlepsze tytuły dla jednego gracza. Teraz, po kilkunastu godzinach spędzonych z kaskiem VR na głowie, znam odpowiedź. Chociaż jest to wręcz nieprawdopodobne, jest ona bardzo optymistyczna: po tych wszystkich „krzywdach” ze strony Valve, jaram się Half-Life’em jak nigdy dotąd.

Nowy początek

Jak po tylu latach wrócić do tak wyrazistego uniwersum i zainteresować graczy spin-offem? Firmie Valve wystarczyło do tego jedno zdanie, pojawiające się na początku gry. Dostajemy w nim wyraźną informację, że to, co oglądamy, pozostaje w bezpośredniej relacji do wydarzeń z drugiego epizodu drugiej odsłony serii. To wtedy nastąpił potężny cliffhanger, który „wisiał w powietrzu” kilkanaście lat. Do dzisiaj. W grze, której akcja ma miejsce pięć lat przed wydarzeniami z Half-Life’a 2, wcielamy się w Alyx Vance, odbywającą jedną z pozornie rutynowych misji rekonesansowych. Alyx jest już poważnie zaangażowana w walkę z Kombinatem, militarystyczną, obcą organizacją sprawującą władzę nad City 17. W trakcie jednej z operacji bojowych Kombinat porywa Eliego, ojca bohaterki. Uzbrojeni w charakterystyczny pistolet, ale też nowe zabawki, czyli rękawice grawitacyjne – wynalazek przygotowany z myślą o rzeczywistości wirtualnej – ruszamy bliskiej osobie na ratunek.

Chociaż punkt wyjścia dla fabuły wydaje się pretekstowy i mało istotny, przygoda prowadzi nas w samo serce tajemnic świata Half-Life’a i pozwala uzyskać odpowiedzi na przynajmniej część zadawanych od lat pytań. Ważniejsze jednak wydaje się to, że historia opowiadana jest w typowym dla Valve stylu: okazuje się ona jednocześnie emocjonująca i dramatyczna, ale też lekka i przystępna. Mamy świetne humorystyczne dialogi między Alyx i Russellem, naukowcem, który wspiera nas radą i przejawami braku empatii. Są mroczne knowania Kombinatu tłamszącego udzkość coraz wymyślniejszą technologią. Są nieoczekiwani sprzymierzeńcy, w postaci chociażby przyjaznego obcego, który lubuje się w gotowaniu headcrabów. Jest humor, dramaturgia, emocjonalność – czyli wszystko to, co Alyx reprezentowała swoją postacią w Half-Lifie 2.

Nawet charakterystyczny dla serii terminal leczniczy robi wrażenie.

Valve cały czas stara się, by fabuła i rozgrywka mieszały się w płynny sposób i jak zawsze wychodzi mu to świetnie. Jak zawsze też próżno szukać tu przerywników filmowych, które w kontekście grania w rzeczywistości wirtualnej nie mają większego sensu. Wszystko oglądamy bezpośrednio, z perspektywy naszej bohaterki, widząc przed sobą jedynie jej nadludzko dopracowane wizualnie dłonie (jeśli się im dobrze przyjrzeć, zobaczymy nawet brud pod paznokciami). O ile pierwszy Half-Life wyprzedził swoje czasy, rezygnując z cutscenek, tak Alyx robi kolejny krok naprzód: usuwa granicę między graczem a grą. Postawienie na VR, choć przez wielu uznane za zbędne, sprawia, że wizyta w tym uniwersum jest czymś absolutnie niezwykłym.

Zbieranie kart dostępu, szukanie amunicji, walka? To prawdziwa gra!