Recenzja Nioh 2 – gry, w której chcesz zginąć tysiąc razy

Tak, Nioh 2 to gra zrobiona przez kalkę. Ma podobną oprawę, identyczną wręcz konstrukcję oraz ten sam charakter co część pierwsza. W podobnym stylu „dwójka” przedkłada podejście ilościowe nad jakościowe, zasypując gracza setkami sztuk broni z losowymi statystykami, raczej miałkimi zadaniami pobocznymi i pomniejszymi, mało znaczącymi mechanikami, pokroju układania herbacianej ceramiki na półce. Oglądając niepodpisane screeny z obu gier, sam miałbym problem, żeby rozpoznać, który z nich pochodzi z nowszej odsłony cyklu.

To wszystko brzmi jak niemała katastrofa, ale natychmiast uspokajam osoby wypatrujące kolejnej okazji do ściągnięcia repliki katany znad kominka. Nioh 2, mimo braku rewolucyjnych zmian i odważnych decyzji dewelopera, potrafi wciągnąć tak samo mocno i w dalszym ciągu ma duszę. Te niewielkie modyfikacje, o jakie się pokuszono, przynoszą nową warstwę taktyki, która stoi u podstaw systemu walki, ale też niespotykany wcześniej element nieco niezbalansowanego chaosu. Studio Team Ninja słusznie wyszło z założenia przyjętego już tysiące lat temu przez azjatyckich myślicieli, że mając dobrą grę, trzeba użyć wszystkich sił, by postarać się jej nie zepsuć.

Co się stało z „japońskim wiedźminem”?

Jedną z pierwszych rzeczy, jakie trzeba wiedzieć o Nioh 2, jest to, że rozstajemy się z bohaterem „jedynki”, czyli Williamem, który w naszym kraju bywa nazywany „japońskim Geraltem” albo „podrabianym wiedźminem”. Nioh 2 jest bowiem prequelem i wprowadza nowego śmiałka – bezimiennego wojownika, którego matka zostaje zamordowana przez tajemniczego mężczyznę z laską (nawiasem mówiąc, teraz możemy określić wygląd postaci w edytorze). Ów samuraj skrywa pewien sekret, gdyż nosi w sobie krew yokai, a więc demonów, z którymi ludzie toczą walkę. Bardzo szybko jednoczymy siły z Mumyo, przywódczynią Sohayo, frakcji skupiającej się na polowaniu na demony, oraz z Tokichiro, ambitnym najemnikiem i podróżnikiem, który poszukuje kamieni duszy dających moc.

Jak się to wszystko skończy, wiemy nie tylko na podstawie „jedynki”, ale i z lektury podobnych historii. Wspomniany minerał, owszem, gwarantuje powodzenie, ale nie za darmo. Kosztem potęgi jest utrata człowieczeństwa i pogrążanie się w ślepej chciwości. Ten trop fabularny wydaje się wyświechtany, ale w konwencji takiej gry jest zupełnie naturalny, tym bardziej że wszystko zostało przewiązane ładną wstążką nawiązań do pierwszej odsłony serii.

Na pozycji prequela druga gra z cyklu mości się komfortowo, pokazując początki dobrze znanych postaci, ale też wprowadzając nowe osobistości. Część z nich możecie znać z lekcji historii, bo podobnie jak pierwsza odsłona serii Nioh 2 do budowania dramaturgii wykorzystuje prawdziwe wydarzenia i postacie z dziejów Japonii, a konkretnie z okresu Azuchi-Momoyama. Przez znaczną część kampanii śledzimy na przykład próby zjednoczenia kraju przez Odę Nobunagę, jednego z wielkich japońskich przywódców, który zresztą wystąpił jako postać w wielu innych grach (np. w serii Samurai Warrior czy w strategicznym Nobunaga’s Ambition). Historia jego rządów pełna jest chwalebnych zwycięstw na polu bitwy, krzewienia kultury, ale też zakulisowych rozgrywek i intryg, włącznie ze zdradą, która doprowadziła do jego śmierci.

Przyznać muszę, że te historyczne akcenty Nioh są naprawdę świetne, bo w paru miejscach ładnie zbiegają się z rzeczywistymi wydarzeniami, na temat których można sobie doczytać. Demony pojawiające się w tle stanowią wręcz symboliczną reprezentacją wad ludzkiego charakteru, ulegającego pokusom władzy. Tyle tylko, że tu demony są prawdziwe i trzeba wbijać w nie ostre przedmioty.

Na tle ciekawych historycznych bohaterów walczących w imię dobra lub zła i zmagających się z wewnętrznymi demonami niknie nieco nasza „postać z edytora”. Pozbawiony głosu bohater potrafi tylko się przyglądać i próbować zrozumieć swoją rolę. Nie uważam tego jednak za duży minus, bo przecież naszym wkładem w grę ma być machanie mieczem, a nie charyzma i charakter. Dla mnie pewną wartość mają natomiast krótkie notatki na temat wspomnianych postaci historycznych, ale też demonicznych kreatur, jakie deweloperzy umieścili w tym uniwersum.

Oczywiście nie sposób traktować tego bezkrytycznie w kategoriach wiedzy kulturoznawczej, ale i tak twórcy zaserwowali sporo intrygujących ciekawostek na temat japońskich wierzeń czy zwyczajów. W chacie bohatera można na przykład ustawiać Licytowanie się, kto ma bardziej wystawną ceramikę do parzenia herbaty, opatrzone takimi parametrami jak „splendor”, „prostota” czy „oryginalność”. Wojna na wystawną ceramikę to rzecz w Polsce nie tak znowu obca, bo przecież, kiedy do domu przybywa zacny gość, na stół wjeżdża najdroższa zastawa, zwykle trzymana za szybą kredensu.