Recenzja gry NFS Heat – nowy Need for Speed dowozi... i nie dowozi

„Not great, not terrible”. Słynny mem z serialu Czarnobyl doskonale opisuje grę Need for Speed: Heat, która generalnie nie jest zła, ale nie jest też jakoś szczególnie wspaniała. Jeśli ktoś ma małe wymagania co do pozycji tego typu, chce sobie po prostu pojeździć i potuningować ulubione samochody, to powinien znaleźć w NFS Heat wszystko, czego mu potrzeba. Zawiodą się jednak ci, którzy oczekiwali jakieś nowej jakości w serii, odświeżenia na miarę tego, co zrobiło ostatnio Modern Warfare dla Call of Duty.

Heat przede wszystkim usuwa parę bolączek dwóch poprzednich odsłon cyklu i na razie nieśmiało zerka w stronę Forzy Horizon. Wróciły więc normalne części tuningowe zamiast lootboksowych kart, fabuła jest nieco bardziej znośna, a świat gry stanął otworem dzięki niemal pełnej destrukcji elementów otoczenia. Z Forzy zapożyczono też możliwość wystrojenia naszego kierowcy w niezliczone kombinacje hipsterskich ciuchów. Największym „heatem” tej odsłony jest jednak wyraźny podział na wyścigi w dzień i w nocy – mechanika, która mogłaby być naprawdę świetna, gdyby tylko została należycie dopracowana.

Sportowiec za dnia, pirat drogowy w nocy

W Need for Speed Heat za każdym razem wybieramy, czy wyjeżdżamy na miasto w dzień, czy w nocy, i jak można się domyśleć, legalne ściganie za dnia nijak ma się do emocji podczas nocnych wypadów. Dzięki temu jednak, że musimy jednocześnie zbierać pieniądze w ciągu dnia oraz budować swoją reputację w nocy, by rozwijać fabułę i odblokowywać coraz szybsze wozy, czujemy motywację, by dzielić czas pomiędzy obie formy wyścigów.

W dzień w zasadzie tylko podziwiamy okolicę i zarabiamy kasę na kolejne zakupy ulepszonych części oraz nowe auta. Trasy zawodów otoczone są barierkami, ruch uliczny jest wyłączony, policja się nie wtrąca – po prostu impreza sportowa w mieście, choć nie doszukiwałbym się tu klimatu z Need for Speed: ProStreet.

To, co dzieje się po zmroku, to już jednak zupełnie inna bajka. Nielegalne wyścigi odbywają się wśród innych uczestników ruchu, nie ma żadnej sportowej oprawy, a na trasie czyhają policyjne radiowozy. Tylko że w serii Need for Speed to przecież nic nowego... Skąd więc owe wspomniane wcześniej emocje? Wszystko dzięki mechanice podobnej chociażby do tej z ostatniego Tom Clancy’s The Division.

Wyścigi w nocy są niczym wejście do „strefy mroku”. Im bardziej łamiemy prawo i zwiększamy poziom policyjnej „gorączki” wokół nas (tytułowy „heat”), tym więcej reputacji możemy zyskać, ale i łatwo wszystko stracić w jednej chwili, kiedy nie uda nam się wrócić do garażu. Pomysł wspaniały, jednak zawiodło wykonanie. Bo policja w Need for Speed: Heat jest jak pitbull, jak Tommy Lee Jones w Ściganym. Gdy wywęszy pirata łamiącego kodeks drogowy w tuningowanym golfie – nie odpuści za nic, a my stracimy swój czas i zdobyte punkty.

Samochodowa skradanka

Jeśli w ostatnich odsłonach NFS policja zachowywała się jak straż miejska wioząca blokady parkingowe, teraz przypomina brygadę antyterrorystyczną, która błyskawicznie znosi nas z powierzchni asfaltu. W zasadzie od poziomu gorączki „3” i więcej jest już pozamiatane – uciec można tylko przy odrobinie szczęścia lub nieco oszukując system. Radiowozy są jak uczestniczące w gymkhanie tarany – szybkie, zwrotne, ciężko je zniszczyć, a w miejsce wyeliminowanych i tak materializują się nowe.

Przez te małe oszustwa sztucznej inteligencji NFS: Heat nocą stało się dla mnie pierwszą w historii skradanką samochodową! Mając sporo punktów reputacji do dowiezienia, decydowałem się na jazdę w żółwim tempie i wpatrywanie się w minimapę, by omijać czerwone ikonki radiowozów. Nie mam nic przeciwko większemu wyzwaniu, ale czuć tu głównie brak właściwego balansu.

Odniosłem też wrażenie, że był to generalnie celowy zabieg autorów, by nieco spowolnić nasz progres i wydłużyć czas poświęcony kampanii czy odblokowywaniu lepszych samochodów. Szkoda, bo można było dodać więcej ułatwień – choćby jeden patent z dawnych odsłon serii, jak miejsca do schowania się czy zatrzymywanie policji destrukcją większych obiektów, i pościgi byłyby wciągającym elementem rozgrywki. W obecnej postaci są trochę jak niesprawiedliwa bitwa z twórcami, by nie stracić zainwestowanego w grę czasu.

Zły porucznik zamiast ziomali

Oprócz przesadzonej mocy policyjnych radiowozów największą bolączką nowego Need for Speed jest mała liczba trybów wyścigów. Mamy sprint, okrążenia, drift, off-road, pojedynek z „duchem” i to w zasadzie wszystko. Brakuje chociażby starć na 1/4 mili czy eliminacji. Ściganie szybko staje się przez to nieco monotonne, zwłaszcza że rozgrywka często zmusza nas do małego grindu reputacji, by rozwinąć wątek fabularny. Małą pociechę stanowią zawiązane właśnie z nim misje, w których – na wzór pierwszej części The Crew – znajdziemy nie tylko wyścigi, ale też unikatowe zadania śledzenia jakiegoś auta, eskortowania czy staranowania przeciwnika.

Generalnie chyba po raz pierwszy od wielu lat mogę stwierdzić, że fabuła w Need for Speed nie okazuje się kompletnie żenująca. Nadal jest to forma opowiadania o brutalnych, skorumpowanych gliniarzach i łamaniu prawa w formie przyjaznej dla dzieci. Czasem czuć, jakby w tej historii brakowało sporej gromady bohaterów i postaci pobocznych, ale na tle poprzednich części i tak nie jest źle. Całość wydaje bardziej poważna, autentyczna, bez ziomali, przesadzonych scen rodem z Szybkich i wściekłych czy wielkich eksplozji. Dobre wrażenie robią zwłaszcza antagoniści – policjanci, którzy naprawdę zachowują się jak źli do szpiku kości ludzie. Ogólnie – da się to oglądać.

Palm City, dawniej Miami

Need for Speed: Heat to także całkiem ładne otoczenie i świat gry. Widać, że wolno, bo wolno, ale jednak dostosowywanie silnika Frostbite do gry wyścigowej jakoś postępuje. Wciąż nie jest tak ślicznie jak w Forzy Horizon, niemniej wzorowane na Miami Palm City wraz ze swoim wiejskim otoczeniem może się podobać. Świetnie prezentują się zwłaszcza drapacze chmur czy niezwykle szczegółowo oddane obiekty portu oraz żwirowni. Po całym mieście rozrzucone są też autorskie graffiti i murale, których odkrywanie stanowi niezły bodziec do eksploracji świata gry.

Szkoda tylko, że przy tym całym rozmachu i detalach Palm City jest kompletnie martwym miastem. Liczba samochodów na ulicach nasuwa skojarzenia z ruchem w Nowy Rok o 8 rano – nie ma ludzi na chodnikach, nie jeżdżą pociągi, nie ma żadnych oznak, że ktoś tu mieszka. Need for Speed ciągle tkwi w swoim zacofaniu, mimo że takie Midnight Club: Los Angeles już w 2008 roku pokazało, iż metropolia w grze wyścigowej może tętnić życiem. Na ulicach Palm City najbardziej aktywny jest deszcz, który pada kilka razy dziennie, tak jakby twórcy chcieli się pochwalić wyłącznie refleksami na kałużach.

Tuning dla mechaników i szafiarek

Nowe Need for Speed nie zawodzi za to w swoim kluczowym elemencie, czyli tuningu samochodów. Coraz lepsze części odblokowujemy klasycznie, przy kolejnych poziomach reputacji lub wygrywając specjalne wyścigi. Każde auto też ma swój poziom, który możemy zwiększać mocniejszymi komponentami, by zachować ulubioną brykę do coraz trudniejszych wyścigów. Tak jak w rzeczywistości – jedne pojazdy da się bardziej stuningować wizualnie, zmieniając praktycznie każdy element nadwozia, a inne w mocno ograniczonym zakresie, jak chociażby egzotyczne modele McLarena czy Ferrari.

Miłośnicy tuningu optycznego mogą wymieniać nie tylko progi, maskę, felgi, lusterka czy zderzaki w prawie trzydziestu kategoriach, ale także modulować dźwięk wydechu oraz aplikować na karoserię unikatowe malunki znajdywanych w mieście graffiti. A oprócz tego da się jeszcze tuningować siebie – czyli wygląd swojego bohatera. Do naszej dyspozycji jest niemal 700 sztuk przeróżnych czapek, fryzur, bluz czy butów – w tym mnóstwo z firmy z trzema paskami i tylko jedna para tej z kotem. Tak dla równowagi. Crossover Simsów i Need for Speed chyba zbliża się wielkimi krokami!

Not great, not terrible

Za każdym razem, gdy słyszałem o tym, że wydawca robi przerwę w corocznym cyklu, by stworzyć naprawdę dobre Need for Speed, by powrócić do korzeni, dokonać rebootu serii, oczyma wyobraźni widziałem nowoczesną grę, która ponownie ustanowi standardy w swoim gatunku. Marzyłem o produkcji z hollywoodzkimi pościgami na ulicach, z widokiem z kokpitu, który można po raz pierwszy personalizować, z tętniącym życiem miastem i niezłym modelem jazdy. I kiedy konkurencyjne tytuły oferują większość tych rzeczy od lat i eksperymentują z nowościami pokroju zmiennych pór roku, Need for Speed niestety stoi w miejscu, za każdym razem serwując to samo.

To już dawno nie jest ta dobra stagnacja, bycie wiernym swoim założeniom, a utknięcie w przestarzałych rozwiązaniach. Najwyższy czas na małą rewolucję. Heat z pewnością jest najlepszym NFS-em tej generacji sprzętu, ale na tle poprzednich odsłon cyklu nie jest to akurat żaden wyczyn. To pozycja, od której seria powinna rozpocząć swoją obecność na ósmej generacji urządzeń do grania. Być może dziś byłaby już w zupełnie innej, lepszej formie? Na razie jest to takie akceptowalne minimum – ani kompletnie źle, ani za dobrze. „Not great, not terrible”.