Polecamy Recenzje Przed premierą Publicystyka Warto zagrać

The Outer Worlds Recenzja gry

Recenzja gry 22 października 2019, 15:00

Recenzja gry The Outer Worlds - RPG roku? Tak, ale 2012

Rok temu Obsidian święcił triumfy, zapowiadając The Outer Worlds na fali nagonki na Fallouta 76. Dziś, gdy Bethesda przestaje nadstawiać pleców, z których można by się wybić, pozycja duchowego następcy Fallouta: New Vegas już nie jest tak mocna…

Recenzja powstała na bazie wersji PC.

PLUSY:
  1. silny duch klasycznych Falloutów (i New Vegas);
  2. charakterystyczne barwne uniwersum z wyrazistym kierunkiem artystycznym;
  3. otwarta konstrukcja fabuły – każdy NPC może zginąć, a gracz nie musi stać po stronie dobra;
  4. mocne rozgałęzienie zadań i dialogów – sporo sposobów na rozwiązywanie problemów;
  5. rozbudowany system rozwoju postaci, który nieźle naśladuje SPECIAL.
MINUSY:
  1. siermiężna mechanika walki, którą dodatkowo psuje słaba SI przeciwników;
  2. gra jest zacofana technologicznie, a przy tym ma kiepską optymalizację (i trochę błędów);
  3. zadania i postacie mogłyby być ciekawsze (zwłaszcza towarzysze);
  4. poważna opowieść niezbyt współgra z niepoważnym światem.

The Outer Worlds to gra zagubiona w czasie i przestrzeni. Powstała jako list miłosny do fanów RPG, którzy wychowali się na tuzach gatunku sprzed dwóch dekad – ale włożony w pachnącą świeżością kopertę, mającą również przyciągnąć uwagę młodszych entuzjastów odgrywania ról. Sukces jest połowiczny. „Dinozaury” faktycznie mogą zachwycić się oldskulowym charakterem gry i niezliczonymi odwołaniami do serii Fallout. Reszta niestety raczej nie da się zwieść pozornie nowoczesnej otoczce i szybko przejrzy wszystkie jej archaizmy.

Właściwie to ten projekt powinien był odnieść stuprocentowy sukces. Przecież ekipa Feargusa Urquharta wyszła z podobnego założenia jak przy ostatnich swoich grach, z serią Pillars of Eternity na czele. Sięgnęła do korzeni gatunku RPG – w tym przypadku do początków serii Fallout – i podjęła próbę zaserwowania graczom raz jeszcze potrawy, w której świat tak zasmakował dwie dekady wcześniej, co najwyżej dodając do sprawdzonego przepisu kapkę autorskiej wizji i wykorzystując bardziej nowoczesną kuchenną aparaturę. Na czele przedsięwzięcia stanęli najlepsi ludzie, jacy mogli podjąć się tego zadania – Timothy Cain i Leonard Boyarsky, bez których Vault Boy nigdy by się nie narodził.

Obsidian odciął się tylko od rzutu izometrycznego (jego ostatnie doświadczenia wykazały, że boom na gry z taką perspektywą już się kończy) i przerzucił na trójwymiarowe środowisko. Zresztą już kiedyś tego próbował, jego Fallout: New Vegas po dziś dzień cieszy się estymą wielbicieli gatunku RPG, niejeden uważa go nawet za najlepszą odsłonę tej serii. Co mogło więc pójść nie tak w przypadku The Outer Worlds? Niestety, znalazło się parę takich rzeczy.

Krajobrazy Arkadii są niewątpl

Kelner! W moim Falloucie pływa Borderlands!

Spodziewacie się zapewne, że moja krytyka The Outer Worlds będzie dotyczyć głównie archaicznej warstwy technologicznej. Zgadza się, mam o niej niemało do powiedzenia – ale zacznę od mniej oczywistego, natomiast znacznie istotniejszego aspektu gry. Od przedstawionego w niej świata.

Nie zrozumcie mnie źle – Obsidian stworzył unikatowe i ciekawe uniwersum. Nazwane przewrotnie Arkadią dzikie rubieże kosmosu, gdzie panuje chwiejna korpokracja w retrofuturystycznym wydaniu, to interesujące miejsce do przeżywania przygód. Zwłaszcza że twórcy popuścili wodze fantazji i zaserwowali sporo szalonych pomysłów, a całość obficie podlali absurdalnym humorem.

Niestety, ktoś równocześnie zdecydował, że w tym niepoważnym świecie ma się rozegrać zupełnie poważna opowieść, z dylematami moralnymi, do których należy podejść na serio. Powiecie może, że brzmi to trochę jak Fallout. Owszem, taki był niewątpliwie zamysł deweloperów – tylko że przedobrzyli i zaparzyli czarną herbatę, do której wsypali dwanaście łyżek cukru, a na koniec dolali koktajl kolorowych wódek. W efekcie powstała mikstura, która co drugi łyk wywołuje dysonans poznawczy.

Świat Fallouta ma jednoznacznie ciężki, ponury klimat i czarnohumorystyczne wtręty tego nie zmieniają – ba, wręcz mocniej akcentują niewesołą rzeczywistość postapokaliptycznych Stanów Zjednoczonych. Ogólny zarys fabuły The Outer Worlds – walka o przetrwanie kolonii, której grozi śmierć głodowa – ma podobny ton. Problem w tym, że gra jest stanowczo przeładowana żartami jak na tak poważną historię.

Jeśli ktoś chce poczuć chociaż

Humor wprost wylewa się z ekranu. Władza korporacji to jeden wielki absurd, na każdym kroku zderzamy się z niedorzecznymi regulaminami czy procedurami, a koloniści, prawie co do jednego, to nieudolni biurokraci i skończeni idioci, którzy zgłaszają się do naszej postaci ze swoimi kretyńskimi problemami. Chcecie przykładów? Wystarczy rzucić okiem na screeny w niniejszym w tekście. Jest zabawnie, owszem – ale nie sposób wziąć tego wszystkiego na serio. A Obsidian ewidentnie chce, by jego dzieło koniec końców było brane na serio, skoro na owej karuzeli śmiechu co jakiś czas trafiają się zupełnie nieśmieszne wybory moralne, dotyczące takich kwestii jak chociażby poświęcanie ludzkiego życia w imię postępu.

Grając w The Outer Worlds, można się poczuć trochę tak, jakby czytało się Autostopem przez galaktykę, a co kilka czy kilkanaście stron trafiało na ustępy z Diuny, Fundacji bądź nawet z Solaris. Albo – mówiąc językiem graczy – jakby grało się w Borderlands i miało zainstalowane mody, które beztroską, szaloną rzeczywistość Pandory mieszają z co cięższymi wątkami z serii Mass Effect, a w paru miejscach może również z koszmarami rodem z Dead Space. Słowem – dysonans goni dysonans.

SIARCZYSTY POLICZEK Z ESTONII

Kapkę chwały kradnie też Obsidianowi niefortunnie dobrany termin premiery The Outer Worlds. W tym samym miesiącu, zaledwie dziesięć dni wcześniej, światło dzienne ujrzała bowiem gra Disco Elysium. To wizjonerskie spojrzenie na gatunek izometrycznych RPG, niepokorne, odważne, pełne intrygujących, a czasem nawet niepokojących koncepcji – przy tym wszystkim zaś zrealizowane z niebywałym rozmachem, artyzmem i pietyzmem, i to przez nieznane nikomu niezależne studio z Estonii. W kontekście takiej premiery archaiczne i odtwórcze The Outer Worlds jako reprezentant tego samego gatunku traci jeszcze bardziej.

Krzysztof Mysiak

Krzysztof Mysiak

Z GRYOnline.pl związany od 2013 roku, najpierw jako współpracownik, a od 2017 roku – członek redakcji, znany także jako Draug. Obecnie szef Encyklopedii Gier. Zainteresowanie elektroniczną rozrywką rozpalił w nim starszy brat – kolekcjoner gier i gracz. Zdobył wykształcenie bibliotekarza/infobrokera – ale nie poszedł w ślady Deckarda Caina czy Handlarza Cieni. Zanim w 2020 roku przeniósł się z Krakowa do Poznania, zdążył zostać zapamiętany z bywania na tolkienowskich konwentach, posiadania Subaru Imprezy i wywijania mieczem na firmowym parkingu.

więcej

TWOIM ZDANIEM

Wolisz RPG izometryczne, czy w 3D?

Izometryczne
21,9%
3D - z perspektywy pierwszej osoby
21,4%
3D - z perspektywy trzeciej osoby
56,7%
Zobacz inne ankiety
Oceny redaktorów, ekspertów oraz czytelników VIP ?

LilXavi VIP 25 lipca 2023

(PC) Praktycznie na każdej płaszczyźnie gra maksymalnie 7/10. Jednak pod względem wątku RPG gra wybitna, zdecydowanie najlepsza prawdziwa gra RPG w jaką grałem zaraz obok Disco Elysium. Obsidian opracował system RPG bliski perfekcji szczególne w dialogach. Ilość rzeczy na które możemy wpłynąć podczas gry jest oszamiałająca, każdy npc może zginąć nawet te postacie które są w głównej historii, która jest solidnie opowiedziana podobnie jak nasi towarzysze. Gdyby tylko obsidian miał lepszą technologie poprawiającą mimike postaci, grafike i mechanikę ocena mogłaby się zbliżyć do 10. Polecam gorąco.

9.0

Drusix2 VIP 1 listopada 2019

(PC) The Outer Worlds jest poprawnie zrobioną grą, która na premierę wyszła bez błędów uniemożliwiających rozgrywkę. Niestety tylko tyle można o niej powiedzieć. Fabuła jest wciągająca, ale brakuje jej odcieni szarości. Walka między złymi i dobrymi jest zbyt oczywista, więc ludzie, którzy szukają w grach ciężkich decyzji mogą się poważnie zawieść. Gra ma problem ze zbyt niskim poziomem trudności i z systemem walki, który polega na spammowaniu umiejętnościami naszych towarzyszy. System atutów nie daje zbyt wiele przez co fobie, których można się nabawić w czasie rozgrywki, są nieopłacalne.

7.0
Recenzja gry The Thaumaturge. Urzeka polskością, nuży gameplayem
Recenzja gry The Thaumaturge. Urzeka polskością, nuży gameplayem

Recenzja gry

The Thaumaturge ma niespecjalnie zajmujący gameplay, a wyglądem momentami przypomina pierwszego Wiedźmina, jednak pod tą warstwą kryje się naprawdę przyjemna gra, oferująca wiele smaczków i wyróżniająca się ciekawą fabułą.

Recenzja gry Final Fantasy VII Rebirth. Wielka, piękna, bezkompromisowa
Recenzja gry Final Fantasy VII Rebirth. Wielka, piękna, bezkompromisowa

Recenzja gry

Reguły zawsze były oczywiste – gry są albo krótkie i intensywne, albo długie i powtarzalne. Prosta zasada. Jednak Final Fantasy VII Rebirth przy całym swoim ogromie potrafi jakimś cudem zaskakiwać, angażować i ani myśli zwalniać przez dziesiątki godzin.

Recenzja gry Banishers: Ghosts of New Eden. Ni śmierć, ni budżet nie powstrzyma zakochanych
Recenzja gry Banishers: Ghosts of New Eden. Ni śmierć, ni budżet nie powstrzyma zakochanych

Recenzja gry

Sześć lat po wydaniu średniego Vampyra twórcy Life Is Strange znów celują w gatunek RPG. Tym razem poszło im znacznie lepiej. Banishers: Ghosts of New Eden udanie łączy rozgrywkę a la God of War z klimatem, jakiego nie powstydziłby się Wiedźmin.