autor: Czarny Wilk
Bez umiaru pożre gry oraz filmy, nie pogardzi też soczystym komiksem albo dobrze upieczonym serialem.
Recenzja gry No Man's Sky - w kosmosie nikt nie usłyszy twojego ziewnięcia
No Man’s Sky to nieudany eksperyment, który oferuje niewyobrażalnie duży świat, ale nie dostarcza przy tym wystarczającej motywacji do jego zwiedzania i szybko zabija entuzjazm podróżników poważnymi błędami technicznymi.
Recenzja powstała na bazie wersji PS4. Dotyczy również wersji XONE
- pierwsze godziny zabawy są całkiem przyjemne;
- klimatyczna ścieżka dźwiękowa;
- niektóre planety potrafią zrobić wrażenie swoim wyglądem;
- niesamowita technologia, dzięki której wszechświat jest naprawdę olbrzymi i różnorodny.
- mimo ogromu świata, niewiele jest w nim do robienia;
- zabawa oparta na robieniu w kółko tych samych, nieciekawych czynności;
- nudne walki;
- rozczarowujący finał;
- olbrzymia liczba błędów, w tym takich zawieszających całą grę;
- oprawa wizualna, zwłaszcza dorysowywanie się obiektów na oczach gracza.
Już od pierwszych publicznych prezentacji No Man’s Sky wywoływało niemałe poruszenie. Malutki zespół deweloperski pod wodzą Seana Murraya obiecywał niewyobrażalnie wielki, proceduralnie generowany wszechświat, składający się z trylionów planet różniących się od siebie panującymi na nich warunkami atmosferycznymi, zagęszczeniem minerałów oraz występowaniem odmiennej fauny i flory. Gracz na pokładzie swego statku kosmicznego miał mieć możliwość eksplorowania i badania dowolnego ciała niebieskiego, pojedynkowania się z piratami i cywilami, handlowania na stacjach kosmicznych i odkrywania tajemnic międzygwiezdnej przestrzeni – a wszystko to w lekko kreskówkowej, ale nieustępującej pod tym względem największym hitom oprawie wizualnej. Tak imponująca koncepcja podbiła serce niejednego gracza, czyniąc produkcję studia Hello Games jedną z najbardziej wyczekiwanych gier tego roku.
Oczywiście nie zabrakło też osób, którym założenia te wydawały się zbyt piękne, by mogły być prawdziwe. Przede wszystkim bardzo często pojawiającą się wątpliwością było to, czy tak olbrzymi, tworzony za pomocą skomplikowanych wzorów matematycznych, wszechświat nie okaże się boleśnie powtarzalny i czy po odwiedzeniu kilku pierwszych obiektów astronomicznych gracz nie zostanie skazany na wykonywanie w kółko tych samych czynności, tyle że z innym krajobrazem w tle. Niestety, koniec końców okazuje się, że sceptycy mieli rację i bardzo szybko okazuje się, że olbrzymi obszar gry ma wyjątkowo mało do zaoferowania osobom spragnionym czegokolwiek więcej niż tylko ładnych widoków – na dodatek zdarzających się bardzo rzadko.
Na krańcu świata
No Man’s Sky od razu rzuca gracza na głęboką wodę, wybierając losową planetę gdzieś na krawędzi wszechświata i zostawiając go tam razem z uszkodzonym statkiem kosmicznym. W rogu ekranu pojawiają się podpowiedzi wyjaśniające, jak otworzyć panel ekwipunku i w jaki sposób go przejrzeć, co oraz jak naprawić, ale gdzie odnaleźć potrzebne surowce, gra milczy i poszukiwaniami należy zająć się na własną rękę. Osobiście miałem sporo szczęścia i „moja” planeta okazała się dość przyjemnym miejscem, w którym panowało znośne minus kilkanaście stopni Celsjusza, a lokalna fauna składała się wyłącznie z roślinożerców. Mogłem więc bezstresowo zapoznać się z podstawami zbieractwa, eksplorowania oraz walczenia ze spotykanymi niemal wszędzie tajemniczymi strażnikami.
