Deathloop

Najnowsza produkcja studia Arkane – twórców Dishonored – to piorunująca mieszanka roguelike’owych mechanik, intrygującej fabuły i surrealistycznych klimatów. Wszystko to tworzy jedną z najlepszych gier tego roku.

Wybitny styl, klimat, wykorzystanie rogalikowych mechanik i bardzo dobry soundtrack bazujący na muzyce z lat 60. Gra wrzuca nas z miejsca do bardzo ciekawego, świetnie wykreowanego świata którego jesteśmy zwyczajnie ciekawi i chcemy zgłębiać jego tajemnice w czym pomagają bardzo dobre zagadki. Fabuła trzyma się kupy i jest wyśmienicie zagrana. Przechodziłem w obu wersjach językowych, polska wersja wypadła w porządku i jeżeli ktoś woli grać po polsku, raczej nic nie straci.

28h Rany jakie to dobre i wciągające Początek trochę chaotyczny, ale z czasem gra robi się dużo lepsza Atmosfera i stylistyka gry to po prostu arcydzieło - wybitny level design i kolorystyka Świetna i klimatyczna muzyka i piosenki MASA sekretów i tajemnic - wszystko ekscytujące i zachęcające do odkrywania Fabuła OK - zachęca do gry Przyjemna i oryginalna rozgrywka, fajne moce, bronie i ulepszenia Niestety AI dziwne i nieprzewidywalne - czasami durne Gra IMO za bardzo prowadzi gracza za rękę Zakończenie takie sobie - chce się zobaczyć kontynuację Tryb multi na nie, ale można wyłączyć

Z grami od Arakne jakoś mi nie po drodze, grałem tylko w Dishonored na X360 i to dlatego że był rozdawany w Games With Gold i nie wypadało nie sprawdzać. Deathloop zaciekawił mnie dość nietypową tematyką która nie jest poruszana w grach za często. Czy da się stworzyć dobrą grę opartą na backtrackingu? Odpowiedź brzmi to zależy hehe, dodam że ogrywałem na XSX. Jeżeli ktoś nie trawi bardzo mocnej powtarzalności to odbije się od gry po pierwszych 2-3 dniach w pętli ale dla tych którzy przetrwają czeka bardzo dobry, solidy gameplay. Klimat gry to taki retro futuryzm ala, lata 60. Nigdzie nie spotkałem się z tego typu settingiem i przyznam że jest oryginalny. Soundtrack gry jest naprawdę dobry moje dwa ulubione kawałki z gry przegrywają gdy walczy się z Charliem oraz Aleksisem. Płynnie przejdę do naszych wizjonerów muszę przyznać że Arakne przyłożyło się do nich. Nie są to papierowe postacie które zapomnisz po godzinie od ukończenia gry ale faktycznie ktoś zarysował ich background oraz charakter. Brawa też dla polskiego dubbingu ponieważ osoby za niego odpowiedzialne wykonały robotę perfekcyjne. Głosy są dobrze podłożone, humor też jest okej, można się uśmiechnąć. Przyznam że jest to kolejna gra która nie wykorzystuje nadmiernie przekleństw, rzuca je rzadko i bardzo dobrze, dzięki takiemu zabiegowi wulgarne słowa wybrzmiewają lepiej. Relacja pomiędzy Julianną a Coltem też jest świetna. Ogromny plus za rozbudowane opcje w grze, można zmodyfikować wiele rzeczy od kolorów interfejsu po ustawienia poziomu trudności i lootu. Okej płynie przejdę do systemu walki i elementem multiplayer z tym związany. System strzelania jest miodny i mięsisty. Projekty broni też są ładne i fajnie się strzela z broni która świetnie wygląda. Przed premierą nie interesowała mnie ta gra, po zwiastunach myślałem że to jakiś heroshooter który pożyje rok a następnie wyłączą serwery z braku graczy. Na szczęście okazało się inaczej. Przyznam że element multiplayer w grze jest naprawdę fajny i odradzam grę w trybie offline. Można wiele stracić grając samemu. Jednak gracz wcielający się w Juliannę potrafi wprowadzić zamieszanie oraz dreszcz emocji. Zastrzeżenie mam głównie do stabilności. Kilka razy gra zawiesiła się i trzeba było ją resetować. Nie podobały mi się zakończenia ale to kwestia gustu, myślałem że końcówka będzie bardziej ekscytująca. Wielka szkoda że gracz chcąc zagrać Julianną musi trochę poczekać sobie na wyszukiwanie gry. Ja czekałem nawet 15-30 min a czasami gra wchodziła od razu. Grając Coltem nie ma takiego problemu, Juliana pojawia się prawie zawsze jako inny gracz. Reasumując polecam zagrać, ja wciągnąłem się w tą pętle czasu grałem, grałem i grałem... .

Ah, Arkane... Mimo najszczerszych starań twórców, by mnie do tej gry zniechęcić, mimo fatalnie zwodniczej kampanii marketingowej i mimo ogromu innych gier, które domagały się mojej uwagi ja i tak się uparłem i w "Deathloopa" zagrałem. I wcale nie żałuję. Gameplayowo jest to naprawdę świetne przeżycie, co rozgrywka zawdzięcza swej paradoksalnej naturze. To z jednej strony gra bardzo zachowawcza, przypominająca "Prey'a" i oba "Dishonoredy", ale skręcająca w stronę klasycznego współczesnego looter-shootera i przez to, zdaje się, bardziej akcentująca rozwałkę niż skradanie się. Swoją drogą: nareszcie nie miałem tu moralnego kaca po skuszeniu się na przemoc zamiast drogi ducha, bo to przecież i tak pętla czasu. Z drugiej jednak strony jest to tytuł najzupełniej innowacyjny, łączący rouge-like'owość z uczeniem się zachowań Wizjonerów i odkrywaniem tajemnic wyspy. I to również zrealizowane jest rewelacyjnie. Gdyby każdy rouge-like przynosił z każdym podejściem do gry nowe informacje na temat jej eksploracji zamiast odblokowywania kolejnych bezużytecznych itemów, lubiłbym ten gatunek nawet jeszcze bardziej. Jedyny problem, jaki mam z rozgrywką "Deathloopa" to ten, że wydała mi się za łatwa, zwłaszcza po odblokowaniu kilku bajerów w późniejszym etapie gry. Niby to shooter, a ja i tak wszędzie biegałem z maczetą i zażynałem wrogów na potęgę, bo miałem bonus, który sprawiał, że każdy zadany cios wręcz mnie leczył, czyniąc mnie tym samym mniej-więcej nieśmiertelnym. Ale o to mniejsza, bo mimo to gra się w to naprawdę dobrze. O samej głównej fabule mam mało do powiedzenia, bo jest w gruncie rzeczy króciutka i prostawa. Prawdziwa zabawa dzieje się tutaj w settingu, lorze i wątkach pobocznych. Otóż osadzenie fabuły gry wokół wątków tajnych eksperymentów naukowych na wyspie gdzieś na kole podbiegunowym bardzo do mnie przemówiło, ale wydaje mi się że twórcy zbyt chętnie poszli w realizm i zatracili przez to prawdziwy potencjał drzemiący w tym tytule. Kiedy usłyszałem, że będzie chodzić o estetykę lat 60-tych, myślałem, że artyści z Arkane tym razem pójdą na całość i stworzą mnóstwo kolorowych lokacji w stylu umysłu Milli z pierwszego "Psychonauts", albo chociaż zakręcone kostiumy rodem z "The Operative: No One Lives Forever" i Austina Powersa. Dostaliśmy coś zdecydowanie mniej kreskówkowego, bardziej zachowawczego, i choć szanuję tę decyzję twórców, to gdzieś głęboko we mnie jest jednak żal, że nie poszli w tym drugim kierunku. Na pewno wymagania też byłby wtedy mniejsze, a mój siedmioletni pecet miałby mniejsze problemy z utrzymaniem tu stabilnego klatkażu. No nic, mój wewnętrzny esteta na pewno niedługo naje się do syta. Wszak zamierzam wreszcie zagrać w piątą "Personę"...

Ocena ode mnie 6,5. Czyli taka, że każdy fan skradanek lub studia Arkane powinien zagrać, ale nie każdy gracz w ogóle. Nie zrozumcie mnie źle, nie jest to zła gra, warto w nią zagrać! Ale nie jest tak wybitna jak Prey lub Dishonored. Będę porównywał ją właśnie do wcześniej wymienionej gry Dishonored, którą uważam za jedną z najlepszych serii gier jakie powstały, więc poprzeczka była bardzo wysoko. Opinia po przejściu całej gry, z wykonanymi wszystkim misjami pobocznymi i większością ciekawostek. Zacznę może od plusów, przede wszystkim oryginalna historia z tą pętlą, to chyba pierwsza większa gra z takim zabiegiem, grając mniej więcej pół roku po premierze nie spotkałem ani jednego buga czy glicza, a to bardzo dobry wynik! Na plus znana z poprzednich gier responsywność postaci, interaktywność z otoczeniem, fajne animacje, bardzo fajne dialogi z Julianą, muzyka w miarę, grafika w miarę, ale jest to poziom 2017 roku a nie 2022. Broni mamy wprawdzie kilka, ale są wszystkie istotne "typy" broni, więc to też do plusów. Minusów jest sporo, z czego kilka jest sporych moim zdaniem: Przede wszystkim nierozsądne ograniczanie w ilość tabliczek (mocy specjalnych) noszonych jednocześnie do dwóch, rozumiem że taki zabieg miał za zadanie nieco utrudnić grę, albo aby skierować nasz styl gry założonych preferencji (np skradanka lub strzelanka), ale w moim mniemaniu traci wówczas to co było najlepszą zabawą dla mnie w Dishonored czyli eksperymentowanie z zabijaniem/ogłuszaniem na wiele sposobów postaci. Pamiętam dało robić się takie rzeczy poczekanie aż przeciwnik wystrzeli pocisk, zatrzymać czas, przenieść go w miejsce tam gdzie strzelał, aby sam się zabił, można było nasłać stado szczurów na postacie, sposobów na morderstwa/ogłuszanie w Dishonored były dziesiątki, jeśli nie setki, tu tego niema, mamy dwie moce i koniec! To baaaardzo ogranicza naszą zabawę. Na domiar tego wszystkich mocy jest 5 więc też szału niema, choć mały plusik za to, ze można je "personalizować", ale to zdecydowanie zbyt mało w porównaniu z tym co można było wyprawiać w Dishonored, łącznie z tworzeniem nowych amuletów, które mogły łączyć różne moce! Kolejnym ograniczeniem dla mnie była mała ilość map, konkretnie 4, to jest chyba żart! W poprzednich grach było blisko około 10, tu dostajemy 4. Są wprawdzie przygotowane bardzo szczegółowo, są całkiem spore, a w dodatku o każdej z czterech pór dnia się trochę zmieniają, o konkretnej porze otwierają się dodatkowe części mapy, ale nadal to tylko cztery! Wolałbym 8 mniejszych, ale za to bardziej różnorodnych niż to co dostaliśmy. Kolejnym minusem to dialogi i pozostałe postacie (wizjonerzy), a w zasadzie ich brak, praktycznie nie istnieją, nie da się z nimi porozmawiać, tylko podsłuchać coś i to na tyle, więc postacie też na minus, nawet podsłuchiwanie to raptem kilka % tego co w Dishonored, tam ten element też był majstersztykiem. Sporym minusem też będzie brak wyboru w kwestii fabuły, jest jedna ścieżka i tyle, w Dishonored dało się wpłynąć na zakończenie ograniczając zabijanie, tutaj nie mamy tego wyboru, wyboru dokonujemy na końcu i tylko tam... Jeśli chodzi o menu gry, to początkowo było dla mnie dosyć toporne, ale finalnie przyzwyczaiłem się, więc nie jest najgorzej. Początek gry trochę mnie przytłoczył i wręcz znużył, zbyt dużo informacji w krótkim czasie i zbyt dużo poradników "czytanych", ale nie było w sumie bardzo źle pod tym względem, ale mimo wszystko gra na początku była dość nudna i już miałem zrezygnować, ale jakoś się przemogłem i potem się na szczęście rozkręciło. Kolejnym minusem jest prawie brak neutralnych/pozytywnych postaci na mapach, brakuje trochę kupców, brakuje trochę ludzi z którymi można porozmawiać, tutaj wszyscy z miejsca wiedzą kim jesteś i od razu chcą Cię zabić! Styl graficzny także był dość specyficzny i mi jakoś szczególnie nie przypadł do gustu, postacie dziwnie kolorowe, bardzo dużo czerwieni czy kolorów ogólnie, sporo monitorów w różnych miejscach bez jakiegoś przeznaczenia, sporo masek i dziwacznych struktur, wolałem bardziej mroczny/zwykły klimat serii Dishonored. Jako że zwykłem przechodzić gry na 100% lub blisko 100% (wykonując wszystkie misje poboczne, ale nie zbierając wszystkich znajdziek itp) To przejście zajęło mi dość sporo (+- 50 godzin) i powracanie do tych samych map po kilkanaście/kilkadziesiąt razy dało stało się monotonne, ale nie na tyle by gry nie ukończyć. Grę przeszedłem bez kilku dniowych/tygodniowych przerw więc się nie znudziła na tyle by ją olać / lub by się zmuszać, mimo wszystko grało się bardzo przyzwoicie. Gra praktycznie jest pod każdym względem gorsza lub okrojona od ich poprzedniczki Dishonored, dlatego tylko 6.5. Całościowo to całkiem niezła gra, ale ma sporo wad.

No nie powala. Pomysł niby dobry - takie rogue lite, gdzie teoretycznie każde przejście gry zbliża nas do jej ukończenia, zdobywamy coraz więcej informacji, lepsze bronie, talizmany, ulepszenia itp. itd. O ile mamy na tyle dużo czasu, żeby przejść poziom czy dwa zanim zginiemy i przewiniemy czas. Niestety często zdarza się tak, że giniemy przez głupi błąd. Np. nie trafiamy strzału w głowę z tłumikiem, wybucha strzelanina albo triggerujemy bossa który wysadza całą wyspę w powietrze podczas gdy my biegamy w kółko jak głupi próbując rozbroić bombę.Recenzje zachęciły mnie bo miała to być dosyć liniowa gra, dająca satysfakcję z każdego przejścia, same przejścia miały być też krótkie. Niestety czasem spędzam pół godziny w jednej porze dnia i np w 2 czy 3 porze dnia ginę przez taki głupi błąd przez co 2 godziny grania idą w kosz. Nie wiem jak komukolwiek może dawać to satysfakcję. Są też questy poboczne ale i one nie dają satysfakcji - np. odpowiadamy na trudne pytania w zagadce i nagrodą jest nic.. albo znosimy dziwne przedmioty dla manekina który w nagrodę daje nam lipne ulepszenia, ale i tak za każdym razem trzeba robić to od nowa, a najlepsza nagroda od niego wymaga zamówienia korby i odebrania jej w drugiej porze dnia, więc tracimy 2 pory dnia z 4 żeby dostać jedno lipne ulepszenie. I nawet nie jest ono permanentne, musimy sami je ulepszyć by zostało z nami na zawsze, a questa można za każdym razem robić od nowa, więc nie ma się wrażenia wykonania czegoś z dobrą nagrodą.Większość broni mało użyteczna. Taki trochę fortnite czy inny battle royale - zbieramy bronie w różnych kolorach, z różnymi dodatkowymi bajerami. W praktyce i tak trzeba zdobyć i zapamiętać jakiś cichy pistolet lub gwoździownicę, bo inaczej nie da się grać - każdy strzał ściąga nam na głowę garstkę przeciwników, a na normalu giniemy na 3 strzały. Walki z bossami to masakra, są gąbkami na pociski, nie ma na nich żadnego sposobu, więc każda walka to w zasadzie wymiana pasków życia, bieg po leczenie i kolejna wymiana ognia. Albo się uda albo będziemy powtarzać cały dzień od nowa.I tak w kółko przez kilkanaście godzin, aż zdobędziemy na tyle dużo fabuły i broni, że zabijemy wszystkich jednego dnia. Gramy w kółko na 4 małych lokacjach. Bawi to chyba tylko jakichś maniaków którzy dishonored przechodzili po 20 razy. Ja tam wolę zwiedzać nowe lokacje i zabijać po cichu permanentnie. A po śmierci powtarzać jeden obszar, kilka minut gry, a nie 2 godziny..

Ukończyłem grę po 31 godzinach. Wybrałem "dobre" zakończenie. Ale przede mną jeszcze sporo zagadek do rozwiązania, więc może zrobię kilka dodatkowych pętli.Ocena: 8.5/10. Bardzo dobrze się bawiłem, ale to jednak nie jest poziom arcydzielnego "Prey". Poprzednia gra Arkane była lepsza pod niemal każdym względem.

Bardzo fajnie prowadzą naracje, shooter taki sobie, ale warto grać dla mechaniki i smaczków.