Slay the Spire

41h Piekielnie wciągający tytuł Świetne połączenie roguelike z karcianką Na plus cztery rożne postaci, gdzie każdą gra się zupełnie inaczej i u każdej można tworzyć rożne "buildy" Dużo możliwości, wiele rodzajów przeciwników, fajne tekstowe wydarzenia Bardzo dobrze "przycięte" RNG-w dobrze zbudowanej talii każda dobrana karta będzie dobra, chociaż z czasem samo RNG zaczęło męczyć przy samym otrzymywaniu artefaktów oraz przy wyborze kart które chcemy dodać do decku Na duży minus uczucie meta-progresu oprócz kilku kart/artefaktów oraz dodatkowego aktu, dosłownie nic nowego się w grze nie pojawia

Pod powłoką mocno ograniczonej zawartości Slay the Spire kryje długie godziny coraz to bardziej wymagającej zabawy. Obieranie odpowiednich ścieżek, ulepszanie talii, eksperymentowanie z poszczególnymi kartami – trzeba sporo czasu, zanim gracz nauczy się poprawnie wykorzystywać różne mechaniki i dobierać odpowiednią taktykę do poszczególnych wrogów. Ale gdy zamiast jednocyfrowych obrażeń zaczniemy wyprowadzać kombinacje ciosów wzmocnionych dodatkowymi efektami, trudno nie poczuć niezwykłej satysfakcji. Nietuzinkowa mała gra, z której czerpie się więcej radości, niż można by podejrzewać.

Nie uwierzyłbym, gdyby ktoś mi powiedział, że pobiorę grę, która waży mniej niż 1 gb i spędzę przy niej większość doby. Slay the Spire przypomniało mi złote czasy łamania zębów na Darkest Dungeon, z tym że StS jest grą w podstawach niewiarygodnie wręcz prostą. Podstawowe zasady są na poziomie skomplikowania gry w kamień-papier-nożyce, ale już masterowanie decków, zbieranie reliców, bossowie i rng... Rozkminy na długie godziny. W dodatku mamy język ojczysty, coś pięknego.