Dobry God of War, jednak słabszy od swoich poprzednich części. Graficznie prezentuje się dobrze, ale nie jest to szok jak na konsoli poprzedniej generacji. Nacisk położono na bardzo duże lokacje i field of view. Niestety, same lokacje są mało ciekawe i atrakcyjne. Odpowiadały mi bardziej "przyziemne" lokacje z poprzednich części.
Ogólnie, polecam wszystkim, nie tylko fanom God of War.
Jedna z najsłabszych części tej całej serii. Graficznie chyba najlepszy God of War jaki ukazał się do 2013 roku. Nieco zmieniony gameplay i system walki niż w poprzednich częściach, ale nadal podstawy są te same. Fabularnie trochę zagmatwany i niezbyt ogólnie niezbyt ciekawa historia.
Gra sama w sobie może zasługuje na nieco wyższą ocenę, jednak porównując ją do konkurencji m.in Forza Motorosport, Gran Turismo 5 przegrywa na każdym punkcie.
Nie ma sensu wymieniać zalet, bo większość z graczy wie czego się spodziewać po Gran turismo bazując na poprzednich częściach. Kariera jest OK, licencje, ilość samochodów i wyścigów itp.
Wady to przede wszystkim oprawa audio. Kiepskie dźwięki, samochody rywali głośniejsze niż nasz własny, powtarzające się trasy, konieczność zdobywania EXP, brak dostępu do wszystkich samochodów (dealer samochodów używanych), kamera z zewnątrz pojazdu.
Podsumowując, GT5 jest najprawdopodobniej najsłabszą częścią ze wszystkich wydanych do 2010 roku. Nie oznacza to, że jest słabą grą wyścigową, ale oczekiwania miałem o wiele wyższe.
8 lat później, wróciłem ponownie do tego tytułu i muszę stwierdzić, że ta gra to jakieś nieporozumienie. Wszystko co były dobre w pierwszej części - tutaj zostało schrzanione. Brak Story Mode, grafika niewiele lepsza niż na PS2, praktycznie ta sama ilość zawodniczek, bezsensowne wyzwania po walkach (np. tańczenie za karę, albo robienie przysiadów), ilość rzeczy do odblokowania i sposób ich zdobywania zaprojektowany na 100-200h. Mając wysokie oczekiwania wobec kontynuacji całkiem Rumble Roses z PS2, ostatecznie stwierdzam rozczarowanie i chęć zapomnienia, ze Rumble Roses 2 w ogóle powstało.
Ocena: 3/10
F1 2020 pokazuje, że bliżej realizmu wyścigów Formuły 1 być już nie można. Pod każdym aspektem gra dopracowana w najmniejszym szczególe. Grafika na XBOX One S fenomenalna.
Do takich remasterów jak ten jestem zazwyczaj sceptycznie nastawiony. Seria Spyro, jeszcze z czasów PSX była idealną platformówką i każda próba jakiegokolwiek retuszu oznaczał herezję.
Aczkolwiek, jestem pod ogromnym wrażeniem jak idealnie ten remaster został wykonany. Zgodność z oryginałem w 100%. Te same stare przygody, ale w nowoczesnej oprawie AV. Polecam wszystkim, którzy spędzili dziesiątki godzin z padem w ręku przy PSX i Spyro.
Razem z The Sands of Time najlepsza część całej serii Prince of Persia. Idealnie połączona akcja, platformówka i gra logiczna. Dużo większy nacisk postawiony na fabułę i historię. Grafika na bardzo wysokim poziomie.
Według mnie, ta część zupełnie nie wyszła twórcom. Pomysł całkowicie nietrafiony. Pomimo dołożenia wszelkich starań i masy pracy, efekt końcowy jest nie najlepszy. Cała masa kiepskich i irytujących rozwiązań. Ciągły backtracking, nieczytelna mapa, momentami kosmicznie wyśrubowany poziom trudności, przekombinowane lokacje, bronie bez wyrazu i charakteru.
---RECENZJA DLA WERSJI XBOX ONE---
Kontynuacje epickich gier Rockstar opanował do perfekcji. Red Dead Redemption z 2010 roku był świetną grą w klimacie dzikiego zachodu. Druga część również trafia na listę "must play" dla fanów westernów, dobrej fabuły i sandboxów w stylu GTA. Zalety:
+fabuła - bardzo ciekawa historia, która z każdą kolejną godziną nabiera rozpędu. Misje poboczne zostały dobrze wplecione w główny wątek.
+główny bohater - twórcy nie mogli lepiej zaprojektować wizerunku bandyty przechodzącego metamorfozę swojej osobowości. Gracz utożsamia się z bohaterem i przeżywa jego przygodę na własnej skórze.
+zmienne warunki pogodowe - to co zrobili twórcy z pogodą to jest jakaś magia. Atmosfera dosłownie "żyje". Różnych typów pogody jest może 20, 30 albo i więcej. Żaden dzień podczas swobodnej gry nie został oskryptowany. Każdy wschód i zachód Słońca jest inny. Deszcz nigdy nie pada tak samo długo. Brawa dla twórców.
+grafika - na XBOX One S, gra wygląda rewelacyjnie. Widok FPP nadaje jeszcze więcej imersji.
+epilog z Johnem Marstonem - dobrze znowu wskoczyć w buty bohatera z poprzedniej części gry.
Wady:
-szybko mija czas - 24h godziny w grze to raptem około 24 minut w rzeczywistości. Mamy do wyboru opcje 12h i 24h, ale nawet ten dłuższy okres jest zbyt krótki. Przez to dochodzi do kuriozalnych sytuacji, gdzie i wschód Słóńca trwa minutę. W ciągu kolejnych 30 sekund już nie ma śladu porannej mgły, a jeszcze chwila i Słońce jest już prawie w zenicie.
-zbyt duży realizm - według mnie w grze akcji nie potrzebnie dodano całą masę elementów, które komplikują rozgrywkę. Spożywanie posiłków, spanie, golenie zarostu, zmienianie ubrań itp.
-nie można biegać w obozie - obozowiska są spore i musimy poruszać się po nich spacerkiem, czyli w "ślimaczym" tempie.
-muzyka - ogólnie rzecz biorąc utwory są na prawdę kiepskie. Muzyka bardzo cicha i nie buduje klimatu. Suwaki głośności w menu na niewiele się zdają.
-wanted level - dochodziło nie raz do absurdalnych momentów. Na drodze poza miastem zderzyłem się z nadjeżdżającym wozem i chcąc zaraz uregulować niewielką grzywnę 10$ udałem się do pobliskiego miasta na pocztę. Po drodze trafiłem na patrol stróżów prawa. Automatycznie otworzyli ogień i posłali mnie do piachu. Innym razem próbowałem stawić opór, ale jednostki policji zdawały się nie kończyć, mimo iż zastrzeliłem 15-20 z nich.
Reasumując, polecam gorąco tą produkcję. Fani RDR z 2010 roku będą zadowolenie. Nowi fani również.
Forza Motorsport 7 to najlepsza gra wyścigowa na tą konsolę i jest to wystarczająca recenzja tego tytułu. Nic dodaj, nic ująć.
Kto by się spodziewał, że taka gra indie pozamiata w środowisku rajdówek? Przy Art of Rally bawiłem sie lepiej niż przy wielu "colinach" i WRC wydanych w ostatnich latach. Bardzo dobrze dopracowany tryb single player, realistyczny model jazdy i szeroki wybór samochodów. Zdecydowanie polecam.
Tak samo jak RE2 z 2019 roku ten remake również udał się twórcą, aczkolwiek jest gorszy od poprzedniej części. Rzeczy które mi się nie spodobały to nie tylko fabuła, rozgrywka i ogólnie cały gameplay. Nie przemawia do mnie nowy wygląd bohaterów oraz Nemesisa...
Ta gra nie miała prawa się nie udać. Fenomenalna druga część z 1998 roku w nowoczesnej oprawie i z obecnie funkcjonującą mechaniką była strzałem w dziesiątkę. Absolutny "must have" dla fanów Residenta.
Kolejna fenomenalna część. Yakuza 0, 1 i 2 są lepsze, ale szósta część trzyma mega-wysoki poziom i pozwala przeżyć przygodę na własnej skórze. Polecam wszystkim fanom Yakuzy.
Szkoda się rozpisywać o zaletach tej gry, gdyż chyba już wszytko zostało powiedziane w komentarzach powyżej. Fenomenalna gra nawet na standardy 2022 roku. Zdecydowanie polecam wszystkim ceniącym klimat Mafii lub ogólnie lat 40-tych. Mistrzowska robota Rockstar.
Szkoda się rozpisywać o zaletach tej gry, gdyż chyba już wszytko zostało powiedziane w komentarzach powyżej. Fenomenalna gra nawet na standardy 2022 roku. Zdecydowanie polecam wszystkim ceniącym klimat Mafii lub ogólnie lat 40-tych. Mistrzowska robota Rockstar.
Komentarz dotyczy wersji Xbox 360
Akurat dwie najważniejsze kwestie, które w grach RPG stanowią fundament - fabuła i postacie, w FFX są kiepskie. Fabuła nudna i 50% gry to przydługie cutscenki. Postacie mają niedopracowany dubbing i są naprawdę "ekscentryczne", jeśli tak to można ująć.
Frajdę sprawiał mi gameplay. Walki w turowym systemie zostały dobrze wykonane. Muzyka również na plus.
Nie jestem fanem serii Final Fantasy, więc ta część również niezbyt przypadła mi do gustu. Ocena końcowa to solidne 7,0/10
Noo... w końcu udany Stronghold. Rozgrywka bardzo podobna do pierwszej części. Nie obeszło się jednak bez wad. Największy mankament to czasy ładowania. Optymalizacja i loading time zostały całkowicie schrzanione. Dodatkowo fatalny polski dubbing.
Ogólnie gra bardzo dobra. Polecam fanom pierwszych Strongholdów.
Gra totalnie przereklamowana i fałszywie "hypowana" przez redakcje i czasopisma gamingowe. Gdyby ta gra nie nazywała się Doom, to może jeszcze byłoby to do zaakceptowania. Walka daje naprawdę mało satysfakcji. Dla mnie, to totalny niewypał. Twórcy chcieli na siłę coś zmienić i tym samym zabili cały urok tej gry.
Bardzo dobry symulator F1 na X360. Zalety:
+symulacja (to nie jest żaden arcade. Sporo opcji dotyczących ustawienia bolidu, realistycznie oddany model jazdy, bardzo dobra fizyka)
+grafika (to jest chyba maximum możliwości tej konsoli. Gra wygląda świetnie nawet ponad 10 lat po premierze)
+tryb kariery (dobrze zorganizowany tryb kariery. Single Player szybko się nie znudzi)
Wady:
-dźwięki (dźwięki silnika są OK, ale cała reszta jest bardzo kiepska)
-zniszczenia (trzeba naprawdę mocno przywalić aby uszkodzić bolid, nawet na włączonym full damage)
-spadki FPS (szczególnie podczas deszczu. Mokre wyścigi nie należą do najprzyjemniejszych)
Reasumując, pozycja obowiązkowa dla fanów F1.
Gra jest zdecydowanie wyjątkowa. Sterujemy tak naprawdę nie głównym bohaterem, a komputerem pokładowym. Bardzo dobrze oddany klimat grozy w stylu Alien. Największe wady to: bardzo krótka, fatalna mimika twarzy, bez tutoriala można oszaleć.
Jeśli chodzi o serię Yakuza to właśnie ta część jest najlepsza i to pod każdym względem. Zalety:
+fabuła (w serii Yakuza, świetna historia to podstawa. Tutaj jest nie inaczej. Przeżywamy przygodę wraz z bohaterami)
+postacie (nie tylko Kiryu i Majima, ale cała ekipa świetnie zaprojektowanych i charyzmatycznych postaci)
+prowadzenie biznesu (nawet, gdy ukończymy tryb fabularny oraz misje poboczne, zawsze pozostaje nam dodatkowa aktywność jaką jest prowadzenie biznesów np. klubu z hostessami. Świetnie zrealizowany model ekonomiczny i ciekawa forma gameplayu)
+misje poboczne (nie są to jakieś typowe "zapchaj-dziury". Misje dodatkowe są ciekawe i często stanowią świetne uzupełnienie głównej linii fabularnej)
+walka, walka, walka (ile satysfakcji dostarcza okładanie mafiozów po mordach, to trudno opisać słowami. Coś niesamowitego. Prawie jak Jean Reno w Wasabi)
+muzyka (genialna ścieżka dźwiękowa. Soundtrack z tej gry słucham co jakiś czas po dzień dzisiejszy)
+długa (w świat Yakuzy wsiąkamy na niezliczoną ilość godzin. Zabawa na długi czas)
Wady:
-zbyt dużo cutscenek (momentami nasza gra polega tak naprawdę na oglądaniu filmików, które są dosłownie na każdym kroku. Wielu z nich nie można pominąć. Nie zachęcam do pomijania, ponieważ stracimy całą frajdę z odkrywania historii. Jednakże, czasami jest to nużące...)
Podsumowując, Yakuza 0 to najlepsza część z serii. Gorąco polecam.
Żyjemy w bardzo dziwnych czasach. Gnioty otrzymują oceny na poziomie 8-9, a świetne produkcje świecą się na żółto albo czerwono.
The Outer Worlds jest dla mnie gigantycznym zaskoczeniem. Najlepszą recenzją dla tego tytułu to: Bioshock + Fallout + Borderlands = The Outer Worlds.
Gra ma dwie wady:
- czas rozgrywki (ledwo 18h)
- spadki FPS (na Xbox One S animacji nie można nazwać płynną)
Gorąco polecam ten tytuł fanom wyżej wymienionych tytułów.
Co za dużo, to nie zdrowo. W przypadku tej gry nie chodzi o nadmiar cukierkowosci, kuriozum fabularny czy ilość odsłoniętych kobiecych brzuchów. Twórcy dodali zbyt dużo puzzli, łamigłówek, zagadek i przede wszystkim backtrackingu. Po drugie, formy Shantae są gorsze niż w poprzedniej części, walka nie tak satysfakcjonująca oraz fabuła okropna. Jedyna zaleta to świetna scieżka dźwiękowa.
Podsumowując, Half-Genie Hero było znacznie lepsze niż ta produkcja.
Seria Wasteland z każdą kolejną częścią tworzy coraz lepsze produkcje. Fenomenalna gra w klimacie post-apo. Zalety:
+fabuła (ciekawa linia fabularna, interesujące zadania poboczne, trzymająca w napięciu atmosfera)
+postacie (członkowie naszej drużyny są świetnie zaprojektowani i charyzmatyczni, NPC wiarygodni. No i ta Liberty Buchanan...)
+muzyka (ścieżka dźwiękowa bardzo dobra. Jeden utwór robi szczególne wrażenie - Battle Hymn Of The Republic. Tego trzeba posłuchać. To trzeba przeżyć)
+walka (COMBAT duzymi literami. Najlepszy aspekt gry, czyli mechanika walki. Świetnie wykonane turowe potyczki)
+świetne spolszczenie (zazwyczaj tłumaczone produkcje tracą swój oryginalny sens i przekaz. Tutaj wyjątkowo dobrze wykonano polską wersję)
+znaczące decyzje (działania, które podejmujemy mają wpływ na przebieg późniejszych wydarzeń)
+grafika (bardzo dobra optymalizacja. Inne produkcje z tego rocznika były nie do grania na GeForce 750Ti. Wasteland 3 wygląda świetnie i nie "chrupie")
Wady:
- błędy i glitche (nie jest ich sporo, ale zdarzają się. Strzelanie przez ściany i bariery, zacinanie się postaci, świrujące AI)
- długość rozgrywki (wątek główny mega krótki. Gdyby nie poboczne misje, to gra trwałaby o 70% mniej)
Reasumując, czekam na Wasteland 4. Ta seria po prostu rządzi.
W GTA zawsze brakowało dzieci z wiadomych powodów. Rockstar postanowił stworzyć grę, w której właśnie nieletni grają główne role i wyszło im to znakomicie.
Zalety:
+grafika (odległość rysowania, wykonanie postaci, efekty specjalne, tekstury, cienie, oświetlenie - wszystko prezentuje się fenomenalnie. Żadna część GTA nie miała tak dopracowanych cutscenek)
+muzyka (ścieżka dźwiękowa jest świetna. Nie był to aspekt wobec którego miałem spore oczekiwania, natomiast zostałem mocno zaskoczony. Muzyka przygrywająca w tle nadaje rozgrywce filmowego klimatu)
+fabuła (ścieżka fabularna potrafi wciągnąć. Bardzo ciekawe postacie, zwroty akcji, intrygująca historia i wraz z postępem odkrywamy nowe lokacje, przedmioty itp.)
+otwarty świat (duża mapa, różnorodne lokacje, możliwość swobodnej eksploracji)
+zmienna pora dnia (czas w grze płynie według określonego algorytmu, przez co mamy płynne przejścia dnia i nocy oraz nasze zadania są również zależne od pory dnia)
+klimat (tej gry nie można pomylić z żadną inną. Świat gry został zaprojektowany w unikatowy sposób. Grając w Bully wsiąkamy w wirtualny świat, który jest niezwykle realistyczny ze względu na grafikę oraz mechanikę rozgrywki)
+walka (dopracowany system walki. Możemy wyprowadzać kombinacje, rzuty, proste, kopniaki, obalenia, z główki itp.)
Wady:
-minimapa (tragiczna minimapa, która jest po prostu mikroskopijna. Często kompletnie nic na niej nie widać)
-framerate (gdy człowiek przyzwyczai się do grania w stałych 30/60 fps, to momentami Bully potrafi przerazić. Gra chodzi powoli. Są momenty, że jest płynnie i nie doświadczamy żadnego dyskomfortu - w granicy 25-30 fps. Aczkolwiek trzeba się przyzwyczaić do częstych spadków)
Podsumowując, Bully to pozycja obowiązkowa dla fanów twórczości Rockstara oraz dla tych, którzy chcą zagrać w naprawdę świetną grę i przeżyć przygodę.
Świetna gra wyścigowa w klimacie podobnym do serii FlatOut lub Burnout. Zalety:
+ grafika (dopracowane i przepiękne widoki, mnogość różnego rodzaju elementów do zniszczenia, ogromna przestrzeń, gra świateł, model zniszczeń)
+ destrukcja otoczenia (ciekawy pomysł z niszczeniem otaczających nas obiektów i używanie ich jako pułapek. Gdy "nastackujemy" nasz pasek na "fulla" to możemy zrobić wtedy gigantyczny kataklizm, który potrafi wpłynąć na wygląd trasy i zmienić tor jazdy)
+ ciekawe tryby rozgrywki (zwykły wyścig, time attack, eliminator, pościg za ciężarówkami, robienie uników przed bombardującym nas helikopterem)
+ koncepcja programu telewizyjnego (rozgrywka osadzona jest w świecie stworzonym na potrzeby programu rozrywkowego. Grając w Split/Second oglądamy tak naprawdę serial, który przedstawia wydarzenia w spektakularny sposób oraz każdy odcinek kończy się napisami i zapowiedzią następnego)
Wady:
- czasami poziom trudności (gdy bliżej końca gry, tym częściej będziemy sfrustrowani ciągłym powtarzaniem wyścigów. Samochody, którymi się ścigamy zaczynają nieco odstawać od rywali i musimy jechać bezbłędnie aby zdobyć zwycięstwo)
- muzyka (słaby soundtrack i zarazem największa wada gry)
Podsumowując, pozycja obowiązkowa dla fanów Burnouta i FlatOuta.
Można tą grę porównać do Forzy, z tą różnicą, że PGR4 jest nieco bardziej arcade i wyścigi są rozgrywane w większości na zamkniętych torach. Zalety:
+ warunki pogodowe (deszczu, śniegu i mgły nie doświadczymy w Forzie. W PGR ta kwestia została świetnie zrealizowana)
+ motocykle (oprócz aut, mamy do dyspozycji również motocykle. Stanowi to dobrą odskocznie od jazdy samochodami i nie powoduje monotonii)
+ widok z wnętrza pojazdu (wnętrza samochodów świetnie wykonane. Mamy możliwość rozglądania się po kokpicie, a podczas jazdy w deszczu wycieraczki pracują oczyszczając przednią szybę)
+ grafika (pod względem wizualnym gra prezentuje się bardzo dobrze. Oświetlenie, wykonanie samochodów, trasy i warunki atmosferyczne są bardzo realistyczne)
Wady:
- spadki FPS (gra nieco słabo zoptymalizowana. Zdarzają się spadki klatek)
Podsumowując, PGR4 to pozycja obowiązkowa dla fanów wyścigów.
Jeżeli pamięta ktoś Test Drive Unlimited z 2006 roku i bawił się przy nim dobrze to Forza Horizon jest świetną kontynuacją tamtej przygody. Forza Horizon to najlepsza gra wyścigowa na Xbox 360. Zalety:
+ grafika (Forza Motorsport 4 wyglądała idealnie, natomiast Horizon wygląda jeszcze lepiej. Malownicze krajobrazy to chyba najlepszy element dotyczący grafiki. Samochody realistyczne, animacja ultrapłynna)
+ zmienna pora dnia (w trakcie rozgrywki następuje płynna zmiana dnia i nocy. Będziemy brać udział w wyścigach o świcie, przy palącym słońcu w samo południe, przy zachodzie lub w ciemną noc)
+ duża mapa (dostępne drogi są rozległe i podzielone ze względu na charakterystykę otoczenia. Są miasta, kaniony, lasy itp)
+ cutscenki (filmiki dobrze wyreżyserowane i świetnie wyglądające)
+ zniszczenia (uszkodzenia wizualne samochodu dodają realizmu rozgrywce)
+ długa (długi tryb fabularny i sporo aktywności pobocznych)
Wady:
- brak zmiennych warunków pogodowych (niestety nie doświadczymy deszczu, mgły, śniegu itp.
- polski dubbing (odradzam granie w polską wersję językową. Głosy aktorów jak w filmie animowanym Disneya)
- brak torów wyścigowych (szkoda, że nie mamy do dyspozycji przynajmniej 1 lub 2 popularnych torów aby móc poćwiczyć jazdę na czas)
Podsumowując, gorąco polecam tą grę. Najlepsza ścigałka na X360.
Są setki a może nawet i tysiące recenzji tej gry, więc nie będę się niepotrzebnie rozpisywał. HALO 4 jest świetne pod każdym względem i naprawdę warto w niego zagrać, aczkolwiek jedyną wadą i zarazem największym rozczarowaniem jest długość rozgrywki. Gra jest po prostu megakrótka.
Najlepsza część z serii, która zachwyca rozmachem już od pierwszej misji. Zalety:
+ grafika (miasto i postacie wyglądają znacznie lepiej niż w GTA IV. Framerate nie jest płynny, ale momentami chodzi sprawniej niż produkcja Rockstara)
+ rozmach (misje są świetnie zaplanowane, "filmowa" atmosfera. Wybuchy, destrukcja, komedia i ciągła akcja)
+ miasto (duży obszar, który mamy do swobodnej eksploracji)
wady:
- błędy (chyba standard jeśli chodzi o serie Saints Row)
- radio (słabe stacje radiowe i słaba muzyka)
- zbyt dużo walki (momentami strzelanie zaczyna irytować i przestaje sprawiać jakąkolwiek przyjemność)
Polecam Saints Row 3 wszystkim, którzy chcą się dobrze bawić przy konsoli.
Świetna gra, która stanowi fundament serii. Zalety:
+ grafika (bardzo przyjemna szata graficzna, zniszczenia, wybuchy, fizyka, rag-doll. Wszystko na przyzwoitym poziomie),
+ miasto (dobrze zaprojektowany świat. Każda lokacja ma swój styl)
+ misje poboczne (bardzo fajne aktywności, które w pewnym sensie musimy wykonywać)
+ cutscenki (przerywniki filmowe są świetnie wyreżyserowane, postacie charyzmatyczne a dialogi przezabawne)
+ radio (stacje radiowe grają muzykę w różnych klimatach. Każdy znajdzie coś dla siebie)
Wady:
- błędy (wszelkiego rodzaju glitchy, błędów i bugów jest w grze sporo. Często utrudniają wykonanie a nawet ukończenie niektórych misji)
- monotonia (po paru godzinach niektóre misje i zadania zaczynają nużyć)
- spadki FPS (ogólnie rozgrywka nie jest płynna. Zdarzają się momenty gdy klatki spadają do 15-20)
Reasumując, Saints Row 1 i 3 to najlepsze części z serii. Polecam.
Gra sama w sobie może i zasługuje na ocenę 7,0, ale w związku z tym, iż grałem poprzednie części oraz uważam Borderlands 2 za dzieło sztuki, najnowsza część to istna herezja. Zacznę od zalet:
+ strzelanie (rozwałka nadal sprawia przyjemność. Sporo broni, totalna destrukcja, świetne celowanie, adrenalina na najwyższym poziomie 24/7)
+ znane postacie (w grze spotkamy takich bohaterów jak Lilith, Maya, Brick, Mordecai, Claptrap, Hammerlock itp.)
Wady:
- fabuła (główny wątek fabularny oraz misje poboczne to kompletne dno. Tylko jedna misja główna podobała mi się i zainteresował mnie przebieg wydarzeń. Nowi bohaterowie sa nudni i bez charyzmy. Główni antagoniści to jakieś emo-dzieciaki, raczej godni politowania, niż budzący respekt.
- LGBT i feminizm (tzw. "tolerancja" pełną parą. Cała akcja rozgrywa się wokół bohaterów, którymi są same kobiety. Lilith, Maya, Ava, Tannis i jeszcze wybierając żeńskiego zawodnika na początku gry, okazuje się, że w głównej ekipie nie ma nikogo z chromosomem XY)
- grafika (na Xbox One S doczytywanie się tekstur to jakaś plaga. Stojąc pół metra od obiektu i gapiąc się w niego przez dobre kilka sekund, obserwujemy jak skokowo tekstura staje się coraz bardziej wyraźna, aż do momentu 100% załadowania)
- loadingi (podczas uruchamiania gry przez co najmniej 5 minut patrzymy się na zapełniający się pasek Loading. Na samo skakanie miedzy lokacjami i systematycznym powrocie do Sanctuary straciłem dobre 10% całkowitej rozgrywki czekając na załadowanie się.)
- dźwięki (na wbudowanych głośnikach TV nie słuchać muzyki praktycznie wcale. Suwaki w menu to są chyba tylko po to, aby były. Raz dialogi są zbyt głośne, raz dźwięki wystrzałów cichną bez powodu. Ta kwestia została kompletnie skopana...)
Reasumując, więcej wad niż zalet. Borderlands 3 może sprawiać frajdę i warto w niego zagrać nawet z czystej ciekawości, ale zagorzałym fanom poprzednich cześci Borderlands, zdecydowanie odradzam. Tego nie da się odzobaczyć...
Recenzja dotyczy siódmej części Heat The Soul. Tak jak Tenkaichi Budokai 3 jest najlepszą grą w świecie Dragon Balla, tak Heat The Soul jest najlepszą w uniwersum Bleach. Tryb fabularny podzielony na pojedynki znane z anime. Tryb tournament, arcade i multiplayer to podstawa takiej bijatyki.
System walki jest świetny. Sporej ilości paski zdrowia, umożliwiające dłuższe walki. Ciosy specjalne i rzuty prezentowane są dynamicznymi ujęciami kamery. Aktywując Bankai ciosy zmieniają się i możemy wyprowadzać potężniejsze combosy.
Liczba postaci jest ogromna. Brakuje kilku pobocznych postaci, a to wielka szkoda. Przy takiej, ilości zawodników, mogli twórcy dodać, że 2 lub 3 brakujących bohaterów.
Grafika jest bardzo dobra. Animacja szybka, spora ilość efektów, liczne rozmycia, gra świateł.
Jedyna wada to tylko jedna wersja językowa. Głosy są oryginalne japońskie natomiast wszelkie napisy i menu są w języku chińskim.
Jedna z najładniejszych bijatyk 2D, jakie dotychczas widziałem.
Zalety:
+ grafika (wygląd postać i ich animacja to absolutnie pierwsza liga. Dopracowane i świetnie zaprojektowane tła dopełniają całość oprawy graficznej. Styl przypomina mi nieco Cupheada)
+ postacie (każda z nich ma swój unikalny styl i zestaw ciosów. Różnią się od siebie znacząco, więc każdy znajdzie swoją ulubioną postać)
+ mechanika walki (walki są ekscytujące, a zestaw dostępnych ciosów i kombinacji ogromny)
+ unlockables (spora ilość dostępnych dodatków i nagród do odblokowania. Są rysowane grafiki i filmiki z trybów fabularnych itp)
+ tagi (możemy brać udział w drużynowych walkach po 3 osoby w drużynie)
Wady:
- nudna fabuła (tryb fabularny jest dla każdej postaci oddzielny i bardzo krótki. Historia nie jest zbyt interesująca. Autorzy mogli się bardziej skupić na historii i genezie każdej z postaci, rozwijając pomysł otaczającego świata)
- monotonia (w ciągu paru godzin można w zupełności nasycić się trybem singlowym. Tryb multi wydłuża nieco rozgrywkę, ale ogólnie brakuje treści)
- mało postaci (szkoda, że jest tak mało postaci, bo grając w poszczególne tryby, ciągle trafiamy na tych samych przeciwników)
Podsumowując, mam nadzieję, że w przyszłości doczekamy się lepszych i bardziej dopracowanych części Skullgirls. Powyższa gra jest bardzo dobra, ale tylko przez 30-60 minut. Później jest już coraz gorzej.
Praktycznie to samo co w Yakuzie z 2006 roku, tyle że więcej, lepiej, ładniej i dłużej.
Zalety:
+ system walki (sterowanie i wyprowadzanie ciosów zostało nieco usprawnione w stosunku do poprzedniej części. Toczenie walk to jedna z największych atrakcji w grze . Szybka, emocjonująca i dopracowana)
+ grafika (od samego początku widać "przeskok" w oprawie video na wyższy poziom w stosunku do "jedynki". Ładniejsze i bardziej szczegółowe otoczenie, dopracowane postacie, wysokiej jakości tekstury i filmowo zrealizowane cutscenki)
+ rozbudowana (w Yakuzie 2 mamy do dyspozycji, aż 2 miasta, 2 razy więcej misji pobocznych, więcej atrakcji, miejsc do zwiedzenie, możliwość prowadzenia własnego klubu itd.)
+ postacie i fabuła (charyzmatyczni bohaterowie to wizytówka serii. Nie inaczej jest w Yakuzie 2, gdzie wątek fabularny porusza wiele ciekawych kwestii a zadania poboczne pozwalają poznać nowe postaci i ich interesujące historie)
Wady:
- zbyt dużo filmików (twórcy przesadzili z ilością i długością cutscenek. Wiele z nich jest nudna i niepotrzebnie marnują czas, który można by wykorzystać na granie. Momentami gra zaczyna przypominać visual novel a nie grę akcji)
- sterowanie i kamera (twórcy poprawili nieco tę kwestię od czasu "jedynki", ale nadal jest to jedna z głównych wad w grze. Walka w ciasnych korytarzach to nadal porażka)
Podsumowując, Yakuza 2 to bardziej dopracowana część niż poprzednia, która sama w sobie była fenomenalna. Niewiele jest gier, którym wystawiam ocenę 10/10, ale w tym przypadku jest to zasłużone w pełni.
Jedna z najlepszych gier na PS2 i chyba jedna z najbardziej niedocenianych. Gra swoim japońskim klimatem może nie przypaść każdemu do gustu, ale warto dać jej szansę i spróbować przeżyć prawdziwą przygodę.
Zalety:
+ fabuła (od samego początku napięcie jest systematycznie budowane, liczne zwroty akcji, genialne cutscenki, misje poboczne dopełniające wątek główny. Jeszcze żadna gra nie wprowadzała gracza w sam środek burzliwych porachunków japońskiej yakuzy)
+ główny bohater (nasz protagonista to gość wyrwany żywcem z filmów sensacyjnych z lat 90' i 2000. Przypomina mi Jeana Reno z filmu Wasabi. Kazuma dysponuje iście nadludzką siłą a jego ciosy sieją spustoszenie. Z charakteru to sympatyczny, wrażliwy i wyrozumiały koleś, ale dla bandziorów nie ma żadnej litości. Dawno żadna postać z gier nie zachwyciła mnie tak bardzo)
+ otwarty świat (miasto, po którym poruszamy się, to "żyjący organizm". Ogromne tłumy przechodniów, spora ilość dialogów, interakcji z ludźmi i otoczeniem. Do tego dochodzą sklepy, restauracje, siłownie, salony gier, kasyna, sklepy spożywcze, kluby nocne, kawiarnie, apteki, lombardy itd. Miasto jest duże, ciekawe i dostępne do swobodnej eksploracji)
+ grafika (nie jest to szczyt możliwości konsoli, a dopiero Yakuza 2 wrzuciła oprawę na wyższy poziom i korzystała z większości zasobów PS2. Jednakże, "jedynka" przetarła szlak innym produkcją korzystającym z podobnych pomysłów i wyróżniała się od konkurencji dbałością o szczegóły. Kolory są żywe, krawędzie wygładzone lekkim blurem, obszerne przestrzenie i krótkie loadingi)
+ mechanika walki (pojedynki z przeciwnikami dają sporą frajdę i satysfakcję. Model walki jest przyjemny, jak z serii God of War. Czuć siłę ciosów, możliwość demolowania otoczenia oraz wyprowadzanie specjalnych combosów)
Wady:
- sterowanie i kamera (walka sprawia niesamowitą frajdę, ale tylko do czasu, dopóki kamera nie zacznie świrować. Prawie w każdym momencie możemy swobodnie obracać kamerę, ale często automatycznie obraca się, w szczególności podczas walki. Najgorzej sprawa wygląda w ciasnych pomieszczeniach oraz kiedy walczymy z przeciwnikiem , który potrafi robić uniki. Wtedy sterowanie postacią, staje się prawdziwym koszmarem)
- voice-acting (w angielskiej wersji językowej, głosy postaci są dobrze dobrane, pasują do charakterów postaci. Natomiast wiele kwestii i dialogów pozbawione są jakichkolwiek emocji. Niektóre cutscenki są po prostu "odczytane" a nie "zagrane". Całkowicie psuje to imersję)
Podsumowując, Yakuza zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Świetna fabuła, charyzmatyczne postacie, satysfakcjonujący gameplay i "otwarty świat".
Obie części Underground są chyba najlepszymi z całej serii.
Zalety:
+ grafika (niewielka różnica między THPS4, lecz zauważalna)
+ lokacje (duże i dobrze dopracowane. Manhattan "miażdży system" drapaczami chmur)
+ skate shop (wybór ciuchów i desek jest spory)
+ fabuła (THPS nigdy nie rozwijał wątku fabularnego, bo było to niepotrzebne. Underground podjął się wyzwania i zrealizował je wyśmienicie)
+ zadania (różnorodne, wymagające i czasami przezabawne zadania)
+ free roam (tak jak w THPS4 możemy swobodnie się przemieszczać bez ograniczenia czasowego)
Wady:
- muzyka (chyba najsłabsza ścieżka dźwiękowa jak do tej pory)
Podsumowując, jeśli szuka ktoś najlepszej odsłony Tony Hawka na PS2 to zdecydowanie jest nim seria Underground. Natomiast jeśli ktoś chce dopiero zacząć przygodę z serią to polecam THPS 3 na początek.
THPS4 to swego rodzaju rewolucja jeśli chodzi o serię. Czas jazdy nie jest już ograniczony do 2 minut, tylko mamy pełną swobodę w poruszaniu się po lokacji. Pod pewnymi względami jest to zaleta, aczkolwiek 2-minutowe przejazdy nie przeszkadzały mi, a nawet więcej, stanowiły dodatkową atrakcję.
Uważam, że THPS4 jest jedną z najsłabszych części serii, dlatego iż parę lokacji jest słabych, a niektóre zadania są zbyt przekombinowane i zniechęcające przy powtarzaniu ich w kółko.
Kto grał w "jedynkę" i "dwójkę" i dobrze się bawił to przy THPS3 będzie tak samo. Jest to nadal ta sama formuła tyle, że przeniesiona na konsole nowej generacji. Świetne lokacje, muzyka oraz grafika. Klasyczne zadania do wykonania w ciągu 2 minut. Jedyna wada to niewielki wybór, jeśli chodzi o tworzenie skatera oraz wybór deski.
Prosta, pozbawiona fabuły gra z prostą i nieskomplikowaną mechaniką. Na swoje czasy była niezwykle kontrowersyjna i pewna część osób nadal będzie poruszona bezmyślną brutalnością. Wydaje mi się, że jest to główny atut tej produkcji. Zupełnie jak seria Mortal Kombat znana jest z wyrywania kręgosłupów, tak Postal kojarzy się z mordowaniem wszystkich dookoła bez większego powodu.
Jedyne wady jakich mogę się doszukać to brak celownika i dosyć krótka rozgrywka. Etapy są odpowiedniej długości, jednak jest ich mało. Bez celownika ciężko się celuje i bardzo często stojąc naprzeciwko wroga nie możemy go trafić.
Persona 4 to bardziej przygoda, niż gra, a mówiąc dokładnie - wspaniała przygoda.
Zalety:
+ fabuła (pomysł i jego wykonanie jest świetne. Liczne zwroty akcji, atmosfera trzymająca w napięciu, a im bliżej końca tym więcej wątków zostaje wyjaśnionych)
+ postacie (dawno nie zaprzyjaźniłem się z komputerowymi postaciami. Ich charyzma oraz świetnie wykonany voice-acting, sprawia, że te postacie na prawdę "żyją")
+ mechanika (świetny turowy system walki, dopracowane elementy RPG, ogromna ilość Person i różnorodność ich ataków)
+ muzyka (ścieżka dźwiękowa nadaje klimat całej rozgrywce. Nic dziwnego, że twórcy dołączyli do gry dodatkową płytę DVD z oficjalnym soundtrackiem)
+ klimat (gra w zrównoważonym stopniu przepełniona jest japońszczyzną. Dodatkowy klimat nadają NPC, którzy przechadzają się po ulicach i można z nimi rozmawiać. Otoczenie wraz ze zmieniającymi się porami roku również ulega zmianie. Postacie zmieniają ubrania, trawa się zieleni itp.)
+ długa (przejście z dobrym zakończeniem zajęło mi ponad 80h na średnim poziomie trudności. Aby ukończyć wszystkie zadania poboczne i rozwinąć znajomość z każdą postacią, na pewno trzeba dodać z 10 godzin więcej)
+ edukacyjna (podczas zajęć lekcyjnych w Yasogami High School nauczyłem się wielu ciekawych rzeczy)
+ humor (wiele razy zdarzyło mi się parsknąć ze śmiechu, a elementy humorystyczne przeplatają się non-stop)
+ wciąga na godziny (save'a nie możemy robić w dowolnym momencie, a czasami aby dojść do sytuacji, w której mamy taką możliwość, trzeba posiedzieć przy konsoli. To nie jedyny powód. To co nas trzyma to chęć poznawania tajemniczej zagadki oraz wspaniałe towarzystwo naszych bohaterów)
+ znaczące decyzje (podczas rozgrywki często dokonujemy wyborów, które mają mniejsze bądź większe znaczenie. Gdy podejmiemy zły wybór, gra może się skończyć w 70% całości, przez co zagadki nigdy nie wyjaśnimy, a zakończenie będzie złe)
Wady:
- grind, grind, grind (chyba jedyna frustrująca rzecz w całej grze. Aby pokonać poszczególnych bossów, trzeba być odpowiednio silnym, a to oznacza powtarzanie etapów i nieskończone walki, aby zdobyć doświadczenie i lepsze uzbrojenie. Problem ten nie jest tak zauważalny na łatwym poziomie trudności. Dopiero przy średnim zaczynają się schody)
- downgrade graficzny względem Persony 3 (grafika jest nieco gorsza niż w poprzedniej części. Dodatkowo postać porusza się "ospale", lokacje wczytują zbyt długo, dostępne miejsca i lokacje są mniejsze a kolorystyka nieco przytłumiona)
- zaawansowana znajomość języka angielskiego (od razu zaznaczam, że nie jest to wadą, ale muszę o tym wspomnieć, aby ktoś czytający tą recenzję nie rozczarował się gorzko po uruchomieniu gry. Osoby nie znające angielskiego w stopniu zaawansowanym nie powinny nawet zaczynać grać w tą grę. Ilość dialogów i cała frajda Persony 4 to historia i rozmowy bohaterów)
Podsumowując, Persona 4 jest jedną z niewielu gier na PS2, które w pełni zasługują na ocenę 10/10. Aczkolwiek, zostałem zmuszony obniżyć notę o "połówkę" po zagraniu w Personę 3 i dostrzeżeniu pewnych słabych stron. Pod względem fabuły, Persona 4 bije Persone 3 na głowę i to właśnie fabuła jest dominującą przewagą nad poprzednią częścią oraz innymi RPGami na konsolę szóstej generacji.
To jest jedna z tych gier, które się "przeżywa" i zapamiętuje na bardzo długi czas po ukończeniu.
Zalety:
+ muzyka (oprawa dźwiękowa jest świetna. Bardzo dobry voice-acting, klimatyczne utwory podczas rozgrywki. Każda lokacja ma inny motyw przewodni, a w trakcie walki możemy dobrać sobie jeden z kilku dostępnych utworów)
+ postacie (główni bohaterowie oraz pozostali NPC są niezwykle charyzmatyczni, a ich osobowość sprawia, że szybko ich polubimy bądź znienawidzimy)
+ długa (ukończenie trybu The Journey to ponad 70 godzin rozgrywki na poziomie łatwym. Do tego dochodzi "dodatek" The Answer, który liczy około 20-30h w zależności od umiejętności gracza)
A teraz przejdę do przedstawienia zalet względem jej następcy, czyli Persony 4 z 2008 roku.
+ grafika (lepsza grafika, żywsze kolory, szybsza animacja)
+ mroczniejszy klimat (nie wiem czy to zaleta czy wada, ale na pewno jest to różnica. Motyw śmierci, depresji i samobójstw przejawia się na każdym kroku)
+ więcej animowanych cutscenek (o wiele więcej animowanych przerywników, których brakuje w Personie 4)
+ większe i ciekawsze miasto (P3 ma więcej dostępnych lokacji, w których możemy robić więcej rzeczy. Na pewno nie ma nudy i monotonii. Ciągle jest co robić)
+ uzbrojenie (naszą postać i towarzyszy wyposażamy nie tylko w broń i kamizelkę, ale również w buty)
+ losowanie nagród (po walce, losujemy karty, któe zawierają broń, pieniądze, doświadczenie, personę lub regenerują zdrowie)
+ projekt poziomów (ponad 200 leveli w Tartarusie zawierających teleporty będące swego rodzaju checkpointami oraz walki mini bossami)
+ akademik (nie mieszkamy we własnym domu, ale w akademiku razem z przyjaciółmi. W P4 mogliśmy wieczorem porozmawiać z Nanako, Dojimą lub pójść łowić ryby. W P3 jest o wiele więcej do roboty)
+ tryb The Answer (po ukończeniu gry mamy dostęp do specjalnego trybu, który rozwija fabułę i tłumaczy wiele niewyjaśnionych wcześniej kwestii)
Czas na wady:
- gorsza fabuła (niezbyt zachwyciła mnie koncepcja Dark Hour, zatrzymanie czasu, zamienianie "cywili" w trumny itd. Persona 4 jest tak genialnym thrillerem psychologicznym z elementami detektywistycznymi, że scenariusz Persony 3 wydaje się być napisana przez gimnazjalistę)
- tryb The Answer tylko na hard (dodatkowy tryb jest tylko w jednym poziomie trudności, który odpowiada trudnemu z głównej linii fabularnej. Zmusza to do ciągłego grindu, powtarzania tych samych walk i niepotrzebnego wydłużania rozgrywki)
Podsumowując, Persona 3 jest pod wieloma względami zdecydowanie lepsza niż nowsza Persona 4. Gdyby fabuła była na poziomie "czwórki" to śmiało można by wystawić maksymalną ocenę 10. Biorąc pod uwagę całokształt, zarówno Persona 3 i 4 są na jednakowym poziomie. Polecam oba tytuły.
Prasa w formie papierowej nie skończy się w najbliższym czasie, ale już od dawna widać wzrost wersji cyfrowych i spadek papierowych.
Czasopismo CDA było świetne. Kupuje regularnie numery od 2004 roku.
Szkoda, że 50% komentarzy pod tym artykułem to obwinianie jednej osoby za upadek 24-letniego czasopisma.
Pozdrawiam i życzę autorom CDA powodzenia.
"Kiedy jedne drzwi się zamykają, drugie się otwierają" - Alexander Graham Bell.
Burnout 3 Takedown zachwycił mnie bardziej niż każda inna samochodówka, niestety kolejne części z serii nie przypadły mi do gustu. Na szczęście Burnout Paradise wraca na właściwe tory.
Zalety:
+ model zniszczeń (bardzo dopracowana fizyka i zniszczenia samochodów. Na zbliżeniach w zwolnionym tempie widać realistycznie zgniatające się karoserie)
+ warsztaty, stacje paliw (podczas wyścigów możemy korzystać ze stacji paliw błyskawicznie uzupełniających boosta, warsztatów naprawiających samochód itp.)
+ liczba samochodów (sporo samochodów będących klonami oryginalnych marek)
+ otwarty świat (od początku dostępne miasto, po którym możemy swobodnie się przemieszczać. Dostępny region to zarówno tereny pozamiejskie jak i zurbanizowane centrum. Wzgórza oraz tereny przybrzeżne również są w grze)
+ brak barier (podczas wyścigów, trasa nie jest z góry założona, wszystkie drogi otwarte i nie ma barier na skrzyżowaniach. Nie ma strzałek, ani nawigacji, a sugerowana trasa wskazywana jest za pomocą migających kierunkowskazów)
+ zmienna pora dnia (wraz z upływem czasu, zmienia się pora dnia znacznie dodając imersji rozgrywce)
Wady:
- brak nawigacji i szybkiej podróży (brak szybkiej podróży zachęca nas do zwiedzania miasta, natomiast szkoda, że nie można zaznaczyć na mapie markera i otrzymać jakąś pomoc w nawigacji)
- muzyka (utwory są fajne i oprawa dźwiękowa mogłaby zostać potraktowana jako zaleta. Niestety jest to ta sama ścieżka dźwiękowa co w Burnout Dominator, jedynie wzbogacona dodatkowymi utworami)
- brak restartu (po przegranym wyścigu nie mamy możliwości natychmiastowego powtórzenia wyścigu. Trzeba wrócić się na miejsce startu i rozpocząć od nowa. Opcja restartu przysługuje nam jedynie w trakcie trwania wyścigu. Po zakończonym, jest już po wszystkim)
- prezentacja nowych aut (gdy odblokujemy nową furę i pojedziemy na junkyard, musimy patrzeć na prezentowany nam przez 15 sekund spadający wrak, którego nie możemy przewinąć. 15 sekund to nie dużo, ale jak odblokujemy 10 lub 20 fur, a na złomowisku zjawimy się tylko raz, to przyjdzie nam wpatrywać się w spadające wraki przez 5 minut)
- monotonia (eventy do wyboru to m.in. stunt, wyścig, road rage, pościg i jazda na czas. Po godzinie, dwóch gra zaczyna się nudzić, bo widzieliśmy już praktycznie wszystkie rodzaje zawodów i wszystkie regiony miasta. Jedynie klasy samochodów się zmieniają)
Podsumowując, Burnout Paradise jest nieco lepszy niż Dominator i Revenge, aczkolwiek nie stanowi najlepszej części serii.
Produkcja skierowana głównie w środowisku fanów heavymetalu. Średni hack & slash z elementami strategicznymi.
Zalety:
+ muzyka (główna zaleta gry to świetny dobór kawałków)
+ Jack Black (frontman grupy Tenacious D, udowadniał nie raz, że ma zarówno talent muzyczny jak i aktorski. Jack idealnie pasuje do postaci głównego bohatera)
+ znani artyści (w trakcie gry napotykamy wielu znanych muzyków ze świata rocka m.in. Lemmy Kilmister, Ozzy Osbourne, Rob Halford)
+ tuning auta (odblokowujemy liczne upgrade'y naszego auta dotyczące wyglądu, broni, wytrzymałości i prędkości)
Wady:
- misje poboczne (monotonne zadania, które nie wnoszą nic do fabuły, jedynie dają dodatkowe punkty)
- elementy strategiczne (szkoda, że prawie całość rozgrywki opiera się na sterowaniu oddziałami minionów, które potrafi być problematyczne i niepotrzebnie komplikuje grę)
Reasumując, żałuje, że Brutal Legend nie postawiło na mechanikę znaną z większości slasherów typu Diablo, God of War. Gdyby nie elementy strategiczne, ta ocena byłaby znacznie wyższa.
Swego rodzaju połączenie Duke Nukem i Dooma, przy czym większość tutaj Duka m.in 20-letni silnik graficzny.
Szkoda, że o tym tytule nie było głośniej, bo zdecydowanie gra zasługuje na zainteresowanie się nią.
Zalety:
+ dynamiczna (bieganie, strzelanie, skakanie, strzelanie, przeładowanie, wysadzanie, destrukcja, kolejna lokacja, bieg, strzał, granat, skok, trzy trupy, przeładowanie, strzał itd.)
+ bronie (arsenał nie jest wielki, ale każda broń to inny rodzaj z różnymi trybami strzału, mająca swoje wady i zalety)
+ wrogowie (dobrze zaprojektowani i różnorodni)
+ projekt poziomów (otwarte przestrzenie, ciasne korytarze, neonowe miasta i piaszczyste pustynie. Wiele sekretów i znajdziek)
+ grafika (stworzenie gry na przestarzałym silniku graficznym i uzyskanie takiego efektu to sztuka. Oprawa jest po prostu "ponadczasowa")
+ główna bohaterka (żeński odpowiednik Duka. Policjantka nie boi się niczego, kładzie wrogów trupem jeden za drugim, kąpie się w ich krwi, a na śniadanie je omlet z ich jąder. Do tego nieco arogancki charakter, język ostry jak brzytwa i nieco mniej podtekstów seksualnych niż w przypadku napakowanego blondasa)
Wady:
- muzyka (początkowe utwory są niezłe, natomiast połowa gry ma niezbyt udane tło muzyczne. W takiej grze muzyka stanowi jeden z fundamentów rozgrywki, więc "przeciętna" oprawa audio, jest poniżej oczekiwań)
- krótka (kilka sesji po kilka godzin i tyle)
- linia fabularna (drobna wada, bo w tej grze fabuła praktycznie nie ma znaczenia. Szkoda tylko, że w tak dobrze stworzonym świecie i klimacie zabrakło nawet drobnych przerywników starających się podgrzać atmosferę i podtrzymać gracza w zainteresowaniu)
- męczy wzrok i komputer (po 30-40 minutach grafika męczy wzrok, natomiast funkcja V-Sync "męczy" komputer, bo na sprzęcie spełniającym rekomendowane wymagania, po zaznaczeniu w settings tej opcji, FPSy spadają i zdarzają się chrupnięcia)
Podsumowując, wydaje mi się, że 8,5 to najwyższa ocena jaką można tej grze wystawić. Warto zagrać, bo produkcja tego typu stanowi świetną odskocznię (np. na weekend) między ogrywaniem bardziej ambitnych tytułów.
Gdy, brakuje świeżych pomysłów, odgrzewa się coś co zostało już wymyślone z nadzieją na sukces (np. popularne remake i remastery). Hot Pursuit z 2010 roku z pewnością sukcesem nie jest.
Zalety:
+ trasy i warunki pogodowe (trasy nawiązują do tych znanych z serii Hot Pursuit. Szosy i pozamiejskie drogi główne, zamiast neonowych ulicznych tras między skrzyżowaniami w centrum miasta. Warunki pogodowe bardzo ładnie zrealizowane. W nocy czuć klimat, o poranku słońce oślepia a zachody można podziwiać z drinkiem w dłoni)
+ samochody (sporo dopracowanych wizualnie fajnych fur)
+ włączanie świateł (ciekawy pomysł z możliwością zapalania świateł mijania w dowolnym momencie)
Wady:
- wymagania (jak na taki poziom grafiki, wymagania są dosyć wysokie. Na jednakowym sprzęcie, nowsze produkcje chodzą płynniej, a Hot Pursuit potrafi zwolnić do 15-20 fps)
- brak ustawień grafiki (na domiar złego, ustawienia grafiki są ograniczone do minimum. Nie ma dostępu do opcji zaawansowanych i wprowadzeniu włsnych zmian)
- osiągi aut (bardzo dziwne osiągi aut. Mazda RX-8 potrafi rozpędzić się do 280 km/h. Byłem przekonany, że auta dostępne w grze są w wersji "salonowej" bez tuningu. Ewidentnie się myliłem i każda fura musi być mocno "doładowana")
- downgrade graficzny ( gra ma spore wymagania, ale wygląda gorzej niż np. NFS Shift Unleashed)
- nuda (wyścigi są mało emocjonujące. Przeciwnicy mało agresywni, mały ruch uliczny, monotonne rodzaje zawodów)
Według mnie, Hot Pursuit to bardzo słaba część z serii. Zdecydowanie bardziej wole Hot Pursuit 2 z 2003 roku.
Idealny przykład, w jaki sposób nie powinno się tworzyć kontynuacji po dwóch udanych częściach serii. W przypadku Mass Effecta, Bioware stworzyło dzieło sztuki pod względem trzeciej części. W DA jest zupełnie na odwrót.
Zalety:
+ grafika (pod względem grafiki Dragon Age wkroczyło na zupełnie inny poziom w porównaniu do poprzednich części. Modele postaci są szczegółowe i dopracowane, piękne otoczenie, sporo efektów itp.)
+ sterowanie (sterowanie jest bolączką całej serii, tutaj nic się nie zmieniło. Polecam grać w Inkwizycje na padzie)
- zbieranie lootu (aby podnieść zostawione przez wrogów przedmioty, musimy podejść bardzo blisko i dopiero wtedy itemy stają się widoczne. Grając na klawiaturze i myszce to przeszkadza, na padzie nie zwracamy na to większej uwagi)
- grafiki postaci (grafika i awatary postaci są tragiczne. Powinny to być trójwymiarowe twarze jak w poprzednich częściach, a nie jakieś narysowane obrazki, gdzie wyglądem nie przypomina grywalnej postaci)
- mini mapa (tragiczna mini mapa, która jest zupełnie nieczytelna i nic na niej nie ma. Wyświetla same ikony, brak narysowanych ścieżek, szlaków itp. Szkoda nawet na nią zwracać uwagę, bo wcale nam nie pomaga w nawigacji)
- błędy (sporo błędów różnego rodzaju)
- ograniczone wsparcie dla modów (obie poprzednie części można było poprawić dodatkową zawartością z Internetu. W Inkwizycji jest mało modów a instalowanie ich często powoduje wysypanie się aplikacji i konieczność reinstalacji)
- zbyt dużo sci-fi (mam wrażenie, że twórcy niepotrzebnie wpletli zbyt dużo elementów rodem z Mass Effect. Chwilami miałem wrażenie, że walczymy z kosmitami a nasz bohater wyposażony jest w sprzęt z Gwiezdnych Wojen)
Podsumowując, Inkwizycja jest najgorszą częścią z serii Dragon Age. Jeżeli komuś nie przeszkadzają wyżej wymienione wady to można śmiało grać i dobrze się bawić.
Poprawiona wersja Origins i najlepsza część z trylogii.
Zalety:
+ system walki (walka jest o wiele bardziej dynamiczna i dająca większą frajdę niż w Origins. Główną część rozgrywki stanowi walka więc ciesze się, że ten aspekt został dopracowany)
+ fabuła (ciekawa fabuła, interesujące misje poboczne, wiele sytuacji, kiedy musimy podejmować decyzje)
+ postacie (postacie są bardziej charyzmatyczne i lepiej dopracowane pod względem ilości dialogów oraz jakości voice-actingu. Sporo misji dodatkowych dotyczących naszych kompanów)
Wady:
- sterowanie (pomimo licznych poprawek, Dragon Age nadal sprawia problemy dotyczące poruszania się i walki)
- zbyt dużo walk (sporo niepotrzebnych starć, które zapełniają grę i nic nie wnoszą do fabuły)
Podsumowując, Dragon Age 2 wnosi sporo poprawek do serii, ale nadal boryka się z problemami, które zmniejszają frajdę rozgrywki.
Bioware potrafi robić świetne gry, aczkolwiek Dragon Age nie jest na poziomie Mass Effecta. Jeżeli chodzi o trylogię serii Dragon Age, to Origins jest na poziomie dwójki oraz zdecydowanie lepsza niż Inkwizycja.
Zalety:
+ questy (misje główne oraz poboczne są dosyć interesujące i nie powtarzają tego samego schematu)
+ postacie (główni bohaterowie są charyzmatyczni, dobry voice-acting, wiarygodni NPC, możliwość romansowania, dobieranie drużyny podczas podróżowania
+ mody (sporą zaletą są mody tworzone przez indywidualnych twórców i darmowe do pobrania. Wiele z nich urozmaica rozgrywkę, poprawia wgląd postaci lub otrzymujemy dodatkową zawartość)
Wady:
- sterowanie i kamera (nigdy nie zderzyłem się z tak fatalną kamerą i sterowaniem. Poruszanie się jest prawdziwą udręką dla początkującego gracza. Dopiero po jakiejś godzinie, dwóch, opanowałem sterowanie i nie przeszkadzało mi tak bardzo. Nie zmienia to faktu, że Dragon Age ma jedno z najgorszych sterowań ze wszystkich znanych mi RPGów)
- brak auto attack (towarzysze nie chcą automatycznie atakować wrogów, dopiero po ustawieniu taktyki dla każdej postaci indywidualnie, zaczynają walczyć jak należy. Niestety, nie ma takiej opcji dla obecnie kontrolowanej postaci. Gdy zabijemy wroga, nasza postać stoi bezczynnie atakowana ze wszystkich stron i czeka na kolejną komendę)
- błędy (błędy wszelkiego rodzaju m.in. znikające tekstury, zacinające się postacie itd.
Podsumowując, jest to dobra gra, aczkolwiek mam wrażenie, że Bioware przed wydaniem Dragon Age Origins nie miało żadnych testerów, którzy zwrócili by uwagę na wyżej wymienione wady.
Jedna z tych gier, które w znacznym stopniu zrewolucjonizowały postęp technologiczny gier komputerowych.
Główną zaletą jest świetny silnik graficzny oraz zaawansowana fizyka. Musze niestety przyczepić się do fabuły. Pomysł jest ciekawy, natomiast wykonanie nie do końca. Momenty fabularne przeplatają się z etapami pozbawionymi jakichkolwiek dialogów, wstawek itp - parcie do przodu, strzelanie, rozwiązywanie zagadek, spotkanie z jakąś postacią i tak wkoło Macieju.
Ciekawy pomysł na grę, ale wykonanie niezbyt udane. W Bad Day L.A. główne skrzypce gra specyficzny humor. Nie każdemu przypadnie do gustu, ale tym którzy nie czują się urażeni słysząc rasistowskie, seksistowskie lub najzwyczajniej niesmaczne żarty, powinni być rozbawieni. Kreskówkowa grafika w stylu Simpsonów sprawdza się OK, ale tylko na początku. Wraz z biegiem akcji wychodzą na światło graficzne niedoróbki. Zaraz potem natrafiamy na sporą ilość błędów psujących frajdę z rozgrywki. Wisienką na torcie jest fatalnie wykonane udźwiękowienie. Dialogi zbyt ciche, powtarzające się kwestie i okrzyki, niekiedy zupełna cisza mimo biegających wokół zombiaków)
Reasumując, nie warto polecać tego tytułu osobom, które szukają czegoś więcej niż kreskówkowa grafika i zabawny klimat.
Jeśli chodzi o symulatory wyścigowe to każda epoka ma swoją wiodącą serię. W 2005roku wyszedł rFactor, który dawał (i nadal daje) największy realizm. W 2009 seria NFS wypuściła Shifta, który starał się być symulatorem i to z powodzeniem. Dwa lata później Shift Unleashed okazał się udoskonaloną wersją. Wraz z premierą Project CARS, korona króla symulatorów została przekazana tej serii.
Zalety:
+ grafika (grafika bliska rzeczywistości przy czym wymagania sprzętowe nie są ogromne)
+ zmienne warunki pogodowe (w trakcie wyścigu, mamy okazje doświadczyć zmieniających się warunków pogodowych. Nadaje to realizmu oraz dramaturgii rozgrywce.
+ tryb kariery (bardzo dobry tryb kariery, w którym na podstawie kalendarza wyścigowego możemy przebijać się przez poszczególne kategorie samochodów na sam szczyt. Ciekawe są statystyki oraz tabele z wynikami. Ponadto, nasze wyniki są komentowane w social mediach i stanowią dodatkową atrakcję)
+ trasy (wiele popularnych i świetnie odwzorowanych tras z całego świata m.in. Imola, Nurburgring, Silverstone)
Wady:
- błędy, bugi, glitche (błędów jest sporo. Czasami są to sprawy kosmetyczne i mniej istotne a czasami utrudniające rozgrywkę)
- zbyt nagłe zmiany pogodowe (podczas krótkiej sesji kwalifikacyjnej, potrafi dwukrotnie rozpadać się deszcz i chwilę później nawierzchnia potrafi przeschnąć jakby nigdy nie wcześniej nie spadła kropla)
- AI przeciwników (zachowanie przeciwników pozostawia sporo do życzenia. Potrafią agresywnie atakować, co w rzeczywistości skończyło by się karą lub dyskwalifikacją. Rzadko kiedy rywale popełniają błędy, a w kwalifikacjach mają dwukrotnie lepsze tempo niż w wyścigu)
Nie miałem okazji zagrać w Project CARS 2, więc stwierdzam, że "jedynka" jest jednym z najlepszych ogólnie dostępnych symulatorów wyścigowych.
Jedna z najlepszych platformówek na PlayStation 2. Ponadto, "jedynka" przypadła mi do gustu najbardziej ze wszystkich części Ratchet & Clank.
Zalety:
+ grafika (oprawa wizualna jest świetna. Przede wszystkim ogromny view distance. Mapa w całości jest zrenderowana i możemy podziwiać krajobrazy bez żadnej mgły i rozmycia. Animacja jest ultra-płynna - stałe FPS przez całą rozgrywkę)
+ bohaterowie (wszystkie postacie w grze są niezwykle sympatyczne i idealnie pasują do klimatu)
+ projekt poziomów (etapy bardzo dobrze zaprojektowane. Mamy zarówno zimowe krajobrazy jak i palące w słońcu pustynie. Zielone dżungle oraz betonowe metropolie)
+ bronie (wybór broni w sklepie jest duży. Arsenał różni się siłą rażenia i sposobem zadawania obrażeń)
Wady:
- checkpointy (gra potrafi niezwykle frustrować. Rzadko rozstawione checkpointy sprawiają, że często będzie trzeba powtarzać cały etap od nowa)
- trudna (z jednej strony wysoki poziom trudności to zaleta, aczkolwiek nie poleciłbym tego tytułu młodszym lub mniej wprawnym graczom. Trzeba wykazać się sporym refleksem oraz inteligencją w licznych łamigłówkach)
Podsumowując, pozycja obowiązkowa dla każdego posiadacza PS2
Zupełnie inna gra niż w wersji na PC i pod pewnymi względami lepsza.
Zalety:
+ miasto (Manhattan jest ogromny, ciągły ruch na ulicach chodnikach, zadania poboczne, zmienna pora dnia, możliwość wchodzenia do sklepów i to wszystko z trójwymiarową mapą oraz bez przycinania i loadingów. Skakanie między budynkami daje sporą satysfakcję)
+ fabuła (wątek główny porusza wiele historii i dodaje sporo oryginalnych postaci i wydarzeń)
+ szybkie loadingi (jak już wspomniałem wyżej, nie doświadczymy często długich ekranów ładowania. Prawdopodobnie tylko przed rozpoczęciem misji albo podczas śmierci. Wszelkie interakcje, sprawdzanie mapy, wykonywanie misji pobocznych oraz sami uruchamianie gry jest błyskawiczne)
+ system walki (ciosy i możliwość kupowania ulepszeń to spora zaleta gry. Gdy opanujemy sterowanie, możemy wyprowadzać naprawdę efektowne combosy)
Wady:
- błędy (liczne glitche i bugi dotyczące sterowania, kamery i zacinających się postaci)
- kamera (operowanie kamerą powinno być w tego typu grach podstawową rzeczą, która musi działać łatwo i intuicyjnie. Tutaj kamera jest wkurzająca i często utrudnia przemieszanie się po mieście)
- monotonia (powtarzające się misje typu earn 1000/2000/3000/5000 Hero Points. Ciągle ratujemy samobójców, łapiemy porywaczy samochodów lub wspieramy policję w wymianie ognia z bandytami. Gdyby nie te krótkie misje to grę by można ukończyć w 2-3 godziny)
Ciężko stwierdzić jednoznacznie, na którą platformę Spider-Man 2 jest najlepszy. Pewne jest to, że według mnie zasługuje na ocenę 7,5 a każdemu kto lubi przygody człowieka-pająka polecam zagrać samemu.
Jedyną sensowną recenzją tej gry jest opisanie jej w trzech słowach: przemoc, ciężka akcja i styl Quentina Tarantino.
Zalety:
+ filmowy klimat (cutscenki, jak i normalna rozgrywka przepełnione są kwestiami z oryginału, charakterystycznymi głosami aktorów i świetnym wykonaniem)
+ mechanika (sposób walki, porywanie zakładników, negocjacje z gliniarzami jest są ciekawie zrobione i ta mechanika wyróżnia się z pośród innych tytułów)
+ pościgi (etapy, w których pędzimy na złamanie karku przez zatłoczone ulice, z patrolem policyjnym na ogonie są fenomenalne)
+ grafika (bardzo dobre wykonanie postaci, otoczenia, efektów oraz etapów samochodowych)
Wady:
- irytująca policja (najlepszym porównaniem pościgów policyjnych jest porównanie ich do tych z Drivera z 1999 roku. Gliny pojawiają się znikąd oraz mają 2x szybsze i cięższe fury. Potrafią napsuć nerwów co nie miara)
- bonusy (dodatkowa treść, którą odblokowujemy dzięki zbieraniu dokumentów jest mało interesująca)
- krótka (bardzo krótka rozgrywka. Tryb fabularny jest przeplatany wartką akcją i krótkimi etapami, które nie stanowią większego problemu z ukończeniem. Maksymalnie 3-4h gry to zdecydowanie zbyt mało)
Reasumując, gra miała potencjał na świetną produkcję, niestety wyżej wymienione wady psują całokształt.
Witam.
Chętnie kupię gry PSX oraz literaturę w formie poradników. Oto czego poszukuję:
Gry:
- Kingsley's Adventure,
- Tomba (Tombi),
- Knockout Kings 2001
Koniecznie w wersji PAL. Preferuję wydania kompletne (pudełko+płyta+instrukcja), ewentualnie niekompletne też biorę pod uwagę.
Poradniki:
- Księga Kodów PSX Fan Special - Tips & Tricks (z bohaterami South Park na okładce),
- Kompendium PlayStation Tom III (Snake z MGS na okładce),
- Horrorowe kompendium
Osoby, które mogą mi pomóc proszę o pisanie w temacie lub wysyłać wiadomości na mój email: [email protected]
Nie można dokonać oceny i napisać recenzji o Split Second nie porównując go do serii Burnout. Od dłuższego czasu królujący w temacie arcadowych ścigałek/rozwałek duet Burnout/FlatOut doczekał się konkurenta, a trzeba przyznać, że Split Second jest mocnym konkurentem.
Zalety:
+ grafika (elementy otoczenia, wszechobecna destrukcja, mnogość efektów na ekranie i stałe FPS. Gra śmiga bez zadyszki nawet podczas, gdy cały świat się wali, a akcja nabiera kosmicznego tempa)
+ samochody (mimo iż Split Second nie wykupiło licencji na oryginalne wozy to wszystkie stworzone mają swoje odpowiedniki w rzeczywistości. Mamy fury bardzo przypominające 2010 Camaro, Audi R8 i inne)
+ trasy (trasy są świetnie zaprojektowane. Wiele miejsc i elementów otoczenia podlega interakcji. Trasy są o wiele lepsze niż w Burnout Dominator.
+ fabuła (może nie do końca fabuła, bo Split Second nie posiada jej jako tako. Chodzi mi przede wszystkim o tematykę wokół której toczy się akcja. Pomysł z programem telewizyjnym dotyczącym wyścigów urozmaiconym pułapkami jest genialny. Przypomina to film Wyścig Śmierci/Death Race z 2008 roku)
Wady:
- muzyka (ścieżka dźwiękowa jest słaba. Burnout pod tym względem nokautuje Split Second, a nawet FlatOut wygrywa jednogłośnie na punkty)
- brak ruchu ulicznego (nieco brakuje lawirowania między innymi użytkownikami dróg jak w Burnoucie, jednak z drugiej strony, puste ulice pasują do otoczki fabularnej gry)
Szukając gry w klimacie FlatOuta lub Burnouta, śmiało brać Split Second i cieszyć się frajdą jaką daje rozgrywka.
Shadow Hearts 2: Covenant pokazał jak powinno robić się sequel. W stosunku do pierwszej części poprawiono wszystko i wydano świetną grę, w której do niewielu rzeczy można było się przyczepić. From The New World natomiast, jest idealnym przykładem jak powinno wyglądać zwieńczenie trylogii, dzieło przełomowe i najlepsze, swoisty Magnum Opus coś jak Mass Effect 3, Crash Bandicoot 3 lub GTA 3. Gry z numerem trzecim, które swoim wykonaniem przebiły poprzednie części.
Zalety w stosunku do Shadow Hearts 2:
+ mapa (główna wada Covenant, została wyeliminowana. Prosta, przejrzysta mapa z zaznaczonymi najważniejszymi punktami. Po naciśnięciu R1 od razu pojawia się na ekranie i nie trzeba jej szukać w menu lub ekwipunku jak w wielu innych grach)
+ fabuła (tak wielu ciekawych indywidualnych wątków nie było jeszcze w SH. Częste zwroty akcji, niespodziewane wydarzenia i sporo aktywności pobocznych)
+ postacie (każda z 7 grywalnych postaci reprezentuje inny styl walki, charakter i swoją własną historię . Postacie są charyzmatyczne i szybko przypadają do gustu)
+ humor (bardzo specyficzne poczucie humoru przypadło mi do gustu. Przezabawne dialogi, kuriozalne wręcz sytuacje i wygląd niektórych postaci to razem z systemem walki największe atuty From The New World)
+ stellar charts (element RPG dodany w FTNW sprawdza się znakomicie. Trzeba chwli czasu, aby zrozumieć zasadę działania tych gwiazdozbiorów, ale dzięki opcji HELP w menu, bez problemu można ogarnąć temat)
+ 30-40h grania na 1 DVD (FTNW nie jest tak długa jak Covenant, ale upchnięcie całości na jednym krążku DVD to nie lada wyczyn)
+ naprawione dialogi (napisy, w końcu zgadzają się z dialogami bohaterów)
Podsumowując, nie widzę większych wad w tej produkcji. Gdyby soundtrack był lepszy to gra pewnie otrzymała by ocenę 10/10.
Bardzo dobra gra o tematyce thrillera, science-fiction i kryminału.
Zalety:
+ fabuła (ciekawy wątek główny oraz stopniowo rosnące napięcie wraz z postępem rozgrywki)
+ mechanika (przełączanie się między postaciami, sekwencje QTE, interakcje z otoczeniem i przedmiotami nadają grze unikatowego stylu)
+ picture in picture (podzielenie ekranu na kilka fragmentów i przedstawienie akcji z różnych ujęć kamer robi wrażenie)
Wady:
- sterowanie (bieganie i chodzenie to istna porażka)
- format obrazu (Fahrenheit nie obsługuje formatu widescreen, ale cała rozgrywka toczy się właśnie w widoku panoramicznym, czyli mamy 16:9 w 4:3. Oznacza to znaczne ograniczenie rozmiaru obrazu. Około 30-40% ekranu jest czarne o bokach, górze i dole. Nie polecam grać na małych telewizorach. Fahrenheita odpalać przynajmniej na TV o przekątnej 30 cali)
- spadki FPS (szczególnie podczas sekwencji picture in picture)
- krótka (około 5-6h maksymalnie)
- etapy ze skradaniem (etapy ze skradaniem są męczące ze względu na niedopracowane sterowanie kamerą i postacią. To nie jest Hitman lub Splinter Cell i trochę na siłę twórcy wrzucili te etapy)
- głupie interakcje (wiele miejsc i przedmiotów podlega interakcji. Można otwierać szafki w pokoju, przeglądać się w lustrze, zaparzyć kawę z ekspresu, porozmawiać z NPC, ale ta funkcja potrafi być wkurzająca. Dzieje się tak, gdy ucieka nam czas i musimy zrobić coś szybko np. uciec. Zbyt wiele możliwych interakcji powoduje kuriozalne sytuacje takie jak, gdy pali i wali się nam dam i powinniśmy zwiewać, możemy równie dobrze włączyć spokojny utwór na Hi-Fi lub iść do toalety odcedzić kartofelki)
- przekombinowany finał (zjawiska paranormalne, elementy okultyzmu i nieco horroru jest przez większość gry do przyjęcia i dobrze się wszystko dopełnia. Natomiast bliżej finału nie byłem pewien czy gram w Fahrenheita, czy w produkcję z bohaterami z komiksów Marvela, co ostatecznie zepsuło cały klimat)
Podsumowując, Fahrenheit to gra z kategorii "jeśli masz PS2, to pasuje w nią zagrać". Gdyby nie fakt, że gra ma więcej wad niż zalet, to ocena była by znacznie wyższa.
----REZENZJA DLA PORTU PLAYSTATION 2----
Gra bardzo podobna do tych z serii GTA.
Zalety:
+ miasto (duże, zróżnicowane miasto, w którym jest ciągły ruch i można poczuć klimat Los Angeles)
+ model zniszczeń (nie chodzi o samochody, a o elementy otoczenia. Destrukcja w barach i restauracjach jest wyjątkowo efektowna. Można niszczyć wszystko wokół)
+ grafika (grafika zdecydowanie lepsza niż w grach Rockstara)
Wady:
- sterowanie (poruszanie się jest fatalne, animacja postaci sztywna, a celowanie z broni wyjątkowo irytujące)
- mało FPS (dopracowana grafika przekłada się na częste spadki animacji)
- krótka (nawet krótki True Crime New York City jest dłuższy)
Porównując do serii GTA, True Crime wypada dosyć blado.
To samo co w "jedynce", tyle że lepiej. Poprawiono fabułę (więcej dialogów i ciekawych postaci), dodano wersję PL, lepsza oprawa muzyczna (więcej utworów) i wydłużono długość gry dwukrotnie przez co nie jest taka krótka. Ponadto, dodano target lock, który znacznie poprawia rozgrywkę.
Reasumując, goście z Dennaton Games pokazali jak powinno się robić poprawnie kontynuację gry.
Jak narazie to chyba najlepsza część z serii Senran Kagura, mimo iż uzbrojeniem nie jest broń biała lecz pukawki na wodę.
Zalety:
+ dobieranie składu (przed rozpoczęciem misji możemy dobrać 5-osobowy skład zmieniając dziewczyny, ich uzbrojenie i specjalne umiejętności)
+ umiejętności (skille są przypisane do specjalnych kart, które zdobywamy wraz z postępem w grze. Są to umiejętności defensywne np. leczące lub zapewniające ochronę oraz ofensywne np. strzał laserem itp.)
+ bronie (motyw z broniami na wodę jest świetny. Mamy pistolety, karabiny, strzelby, snajperki, wyrzutnie rakiet, gatling gun itd.)
Wady:
- monotonia (główna wada wszystkich części z serii. Po kilku godzinach jedyną motywacją jest grind i odblokowywanie nowych kostiumów, kart, zdjęć w galerii i ciuchów)
Reasumując, Peach Beach Splash razem z Estival Versus z 2015 roku to według mnie jedyne odsłony z serii Senran Kagura warte zagrania
Przyjemny slasher z małymi planszami i krótkimi zadaniami do wykonania. System walki jest OK, grafika w porządku, muzyka bez rewelacji, fabuła prosta i głupia, jednakże główną atrakcją w grze są bohaterki. Urocze dziewczęta potrafią przechodzić transformacje, zmieniać ciuchy i tracić je w wyniku otrzymywanych obrażeń. Absurdalnie wielkie biusty można zmniejszyć według własnych preferencji poprzez moda dostępnego w sieci. Chęć przechodzenia kariery kolejnymi postaciami i kupowanie im kiczowatych strojów w sklepie za uzbierane monety oraz możliwość przeprowadzania im sesji zdjęciowych, a nawet dotykania ich ciała (wirtualnie oczywiście) to jedyna motywacja do gry w Senran Kagura EV dłużej niż godzinę.
Podsumowując, gra nie dla każdego, ale warto spróbować tym, którzy gustują w nierealnych, animowanych japońskich dziewczynach.
Ta gra mnie wielce zaskoczyła, gdyż nie miałem sporych oczekiwań i byłem nieco sceptycznie nastawiony do tego tytułu. Zaskoczenie było absolutnie pozytywne, a gra otrzymała u mnie wysoką ocenę.
Zalety:
+ grafika (pierwsza rzecz, na którą zwrócimy uwagę to niezwykle dopracowana oprawa wizualna. Zwierzęta wyglądają świetnie, otoczenie jest bogate w szczegóły, daleki draw distance, efekty świetlne oraz rozmycia)
+ NPC (nasi towarzysze to bardzo sympatyczne postacie. Dialogi z nimi są zabawne i ciekawe)
+ różnorodne zadania (strzelanie z dojków do celu, gra w golfa, latanie kurczakiem, jazda samochodem, wyścigi rowerowe i wiele, wiele innych)
+ zmienne pory dnia (w trakcie gry czas upływa nonstop, przez co zmieniają się pory dnia, Słońce wędruje po nieboskłonie a w nocy zastępuję je Księżyc)
+ muzyka (świetne krótkie utwory przeplatające się w trakcie gry stanowią wspaniałe uzupełnienie klimatu)
+ farma "żyje" (na farmie ciągle coś się dzieje. Za dnia zwierzęta przebywają w swoich ulubionych miejscach, natomiast w nocy wszystkie zbierają się w stodole, która jest swego rodzaju klubem/barem)
Wady:
- dialogi bez audio (wielka szkoda, że postacie wypowiadają tylko jedno zdanie po czym następnie przewijają się napisy)
- powtarzalność (wiele zadań powtarza się w trakcie postępu w grze. Zwiększa się jedynie poziom trudności i trasa podczas wyścigów)
Podsumowując, Barnyard to gra bardzo niedoceniona i niestety chyba zaszufladkowana jako gra dla najmłodszych. Jako 27-latek bawiłem się przy niej świetnie i największą rekomendacją jaką mogę jej dać to nazwać ją swoistym klonem GTA, tylko że bez przemocy, seksu i narkotyków.
Świetny RPG z turowym systemem walki. Zalety:
+ system walki i elementy RPG (system walki oparty na Judgement Ring to cecha charakterystyczna serii. Rozwijanie postaci, umiejętności i dobór ekwipunku to cecha dominująca Shadow Hearts Covenant)
+ fabuła (ciekawa historia, która buduje napięcie wraz z postępem w grze)
+ długa (normalne tempo rozgrywki to około 40-50 godzin)
+ grafika (postacie, otoczenie i efekty prezentują się bardzo ładnie)
+ humor (mieszanka czarnego humoru z absurdalnymi dialogami momentami potrafi rozśmieszyć)
+ szybkie loadingi (walki, lokacje i filmiki bardzo szybko się włączają)
+ cutscenki (na szczęście zostały dobrze wykonane, bo jest ich naprawdę sporo. Gdyby ta kwestia została skiepszczona, byłby to wielki mankament tej produkcji)
+ tutoriale (każdy nowy element rozgrywki, menu lub przedmiot jest szybko i zrozumiale wytłumaczony)
Wady:
- brak mapy (przy tak zaawansowanym stopniu zagmatwania lokacji, brak mapy potrafi doprowadzić do szaleństwa. Schemat każdego etapu trzeba rysować na kartce, bo inaczej można zabłądzić po 5 minutach)
- poziom trudności (tocząc wszystkie walki, nie uciekając przed wrogami, mając najdroższe uzbrojenie i opanowane skille drużyny, po uruchomieniu drugiej płyty zetknąłem się z murem. Z płytą pierwszą nie miałem większych problemów, natomiast wrogowie w pierwszej lokacji z DVD2 są nieprawdopodobnie silni)
- napisy (w trakcie cutscenek w wielu momentach występuje niezgodność napisów w prowadzonymi dialogami. Niektóre kwestie bohaterów są skrócone lub zastąpione innymi zwrotami.
Podsumowując, Shadow Hearts Covenant jest znacznie poprawioną wersją "jedynki". Warto w nią zagrać i przeżyć wspaniałą przygodę.
Prince of Persia z 2008 roku to zupełnie inny wizerunek księcia znanego z poprzednich części.
Zalety:
+ grafika ("animowana" grafika w stylu Borderlands jest bardzo ładna. Krajobrazy, roślinność, woda i postacie prezentują się bardzo szczegółowo)
+ bohaterowie (nasz protagonista i księżniczka Elika to wyjątkowo trafione towarzystwo. Ich przeciwne charaktery uzupełniają się i powodują wiele zabawnych momentów)
+ motyw umierania (gdy tracimy życie w wyniku obrażeń lub wpadając w przepaść, Elika ratuje nas z opresji, powodując swego rodzaju szybki respawn do miejsca gdzie popełniliśmy błąd. Takie rozwiązanie eliminuje checkpointy i konieczność powtarzania tych samych fragmentów)
+ system walki (walki są niezbyt rozbudowane, ale za to proste, intuicyjne i przede wszystkim efektowne. Momenty parowania ataku i wyprowadzanie kontry wraz z dynamicznym przejściem kamery prezentuje się świetnie)
+ wiemy, gdzie trzeba iść (w momencie, gdy nie wiemy, w którym kierunku mamy się udać, możemy skorzystać z pomocy Eliki. Za pomocą świetlnego ognika wskazuje nam właściwy kierunek oraz sugerowaną trasę)
+ muzyka (motyw przewodni i kilka klimatycznych utworów zdecydowanie zasługuje na pochwałę)
Wady:
- projekt poziomów (oderwane od rzeczywistości poziomy to pierwsza wada, z którą się spotykamy. Lewitujące skały i budynki przypominają Columbię z Bioshicka Infinite, a wszechobecne corruption, czyli czarne wciągające nas gluty pasują do gatunku kosmicznego science-fiction)
- powtarzalność (główna część rozgrywki polega na zbieraniu świetlnych ogników w lokacjach, które już przeszliśmy. Aby dostać się do kolejnych obszarów będziemy musieli sporo pobiegać i skakać po terenach dobrze nam już znanych)
- sterowanie (momentami sterowanie irytuje, szczególnie podczas kręcenia dźwigniami. Kręcąc analogiem w jedną stronę, przesuwający się element często cofa się w przeciwnym kierunku)
- przedostatni boss (Ahriman jest wyjątkowo trudnym przeciwnikiem ze względu na jego trudne do odparowania ciosy oraz możliwość szybkiego leczenia)
- kompletna pustka (przez całą grę nie spotkamy żywej duszy. Nasi przeciwnicy to demony, których jest zaledwie po jednym w każdej lokacji. Brak jakichkolwiek NPCów czy zwierząt)
Reasumując, Prince of Persia 2008 to całkowite odejście od klasyki. Warto zagrać i przeżyć przygodę głównych bohaterów, ale po ukończeniu jest niedosyt i wrażenie zmarnowanego potencjału produkcji)
Symulatorem zamachowca jest seria Hitman, natomiast arcadem Hotline Miami. Zalety:
+ stylistyka (gra utrzymana w oprawie 8-bitowej, która mimo wszystko jest zdumiewająco czytelna i widać wiele szczegółów)
+ dynamiczna (szybka akcja, szybki respawn przy śmierci i krótkie lokacje jedna po drugiej)
+ taktyczna (trzeba planować dobieranie broni, kolejność szturmowania pokoi oraz dobór maski przed akcją)
+ muzyka (krótkie wzorowane na latach 80-tych utwory idealnie pasją do maskowego mordowania)
+ brutalność (krew, flaki, kości i czerwony kolor dominuje na ekranie podczas gry)
Wady:
- krótka (w jeden wieczór można przejść bez problemu)
- fabuła (przerywniki między misjami są nieco słabe, chociaż w końcówce zaczyna się robić ciekawie)
Reasumując, Hotline Miami to świetna gra do weekendowego odstresowania po całym tygodniu pracy.
Mechanika i rozgrywka bardzo zbliżona do tej znanej z części pierwszej. Znacznie ulepszono system walki dodając pancerz fizyczny i magiczny. Walki są teraz ciekawsze. Jednak Divinity Original Sin 2 nie jest lepszy od swojego poprzednika. Wiele rzeczy poprawiono, ale jest kilka kwestii, które obniżyły moją ocenę końcową.
Przede wszystkim gra uniemożliwia zdobywanie doświadczenia na pewnych etapach gry. Nie mamy możliwości powrotu na poprzednie mapy w celu ukończenia misji pobocznych. Gry nie udało mi się ukończyć, gdyż na 20 lvl nie miałem szans w ostatniej walce. Zadań pobocznych nie unikałem, wiele z nich ukończyłem, ale gdybym wiedział jak skonstruowana jest końcówka gry, to zaliczałbym wszystkie misje. Dobra rada dla osób zaczynających przygodę z DOS2: Zaliczajcie wszystkie zadania poboczne od samego początku gry, aby nie rozczarować się pod koniec, gdy nie będzie już możliwości zdobycia większej ilości EXP.
Kolejną wadą są słabo zaprojektowane mapy. W DOS1 każda mapa miała swój urok, natomiast tutaj lokacje są nieciekawe.
Sterowanie podczas walk potrafi irytować. Szczególnie, gdy kursor płata figle np. zamiast zaatakować, nasza postać idzie w miejsce wroga, marnując turę.
Podsumowując, muszę obniżyć ocenę końcową o 0,5 punktu w porównaniu do Divinity Original Sin 1. Z jednej strony Larian Studios poprawiło swoje najnowsze dzieło, ale z drugiej osłabiło mocne atuty serii.
Dodaję bardziej szczegółową recenzję, po ponownym ukończeniu gry.
Świetny RPG z turowym systemem walki.
Zalety:
+ fabuła (ciekawy wątek główny, interesujące zadania poboczne oraz chęć ciągłego poznawania świata Rivellonu i odkrywania jego sekretów i nowych lokalizacji)
+ opraw audio (jeden z najlepszych soundtracków z jakim się spotkałem. Utwory to prawdziwe dzieła sztuki. Potrafią zagrzać do walki, rozbawić a nawet wzruszyć)
+ oprawa wizualna (grafika prezentuje się bardzo dobrze. Roślinność i ukształtowanie terenu wygląda bardzo kolorowo i realistycznie. Gdy zbliżymy kamerę to widać szczegółowość postaci)
+ bohaterowie i NPC (tworzymy dwie własne postacie, oraz dobieramy w trakcie gry kompanów, którzy będą nam towarzyszyć w przygodzie. Główni bohaterowie jak i spotkani NPC są niezwykle charyzmatyczni, prowadzą ciekawe dialogi oraz na długo zapadają w pamięci)
+ system walki (jestem fanem turowych systemów walki. Ten z Divinity funkcjonuje znakomicie. W przebiegu walki ogromne znaczenie ma m.in. ustawienie postaci, typ podłoża na którym się znajdują, nabyte odporności na czynniki zewnętrzne itp.)
+ broń i itemy (różnorodność broni, opancerzenia, mikstur i innych rzeczy jest spora. Zmiana opancerzenia zmienia aktualny wygląd postaci. Bardzo rozwinięty jest również crafting. Zbieramy surowce, z którymi później możemy eksperymentować lub odczytywać przepisy ze znajdowanych książek)
+ lokacje (4 mapy różniące się od siebie klimatem i motywem przewodnim. Co najważniejsze, mamy możliwość przemieszczania się miedzy nimi swobodnie przy pomocy portali i szybkiej podróży)
Wady:
- problematyczne zadania (niektóre zadania poboczne są słabo wyjaśnione i kilka razy musiałem skorzystać z poradnika lub solucji aby je ukończyć. Divinity Original Sin to wyjątkowo dobra gra. Świetny system walki, wykreowany świat oraz bohaterowie to główne atuty tej produkcji.
Ocena ostateczna 10/10. W pełni zasłużona.
Kolejny świetny tytuł od Rockstara.
Zalety:
+ grafika (oprawa wizualna pokazuje możliwości konsoli PS2. Ogromne obszary, efekty rozmycia, dymu, wybuchów, refleksy w wodzie)
+ klimat (prawdziwy western pełną gębą. Muzyka rodem z filmów z Clintem Eastwoodem, charakterystyczne postacie, wygląd budynków i interfejs menu)
+ bohaterowie (gra nie pozwala, aby bardzo dobrze poznać wszystkie postaci i jest to wielka szkoda, bo jest tu zmarnowany potencjał. Mimo wszystko Red, Annie Stokes czy Shadow Wolf zapadnie mi w pamięci chociaż na najbliższy czas)
+ system walki (sterowanie sprawia frajdę. Kasę dostajemy za każde trafienie, mnożymy za killing streak i robimy combosy po kilkaset dolców, które później możemy wydać w sklepie)
Wady:
- brak objectives (brakuje informacji o aktualnym zadaniu. Szkoda, że po włączeniu pauzy nie mamy jakiejś informacji ;ub wskazówek o aktualnym zadaniu)
- krótka (tryb fabularny na góra 3-4 godziny)
- tekstury niskiej jakości (gra działa płynnie niestety kosztem tekstur niskiej jakości. Na filmikach i zbliżeniach postacie i obiekty wyglądają kiepsko)
- błędy (podczas gry zdarzyły się błędy z czarnym ekranem, strzelaniem przez ściany, brakiem możliwości ukończenia misji przez nie włączający się skrypt)
Reasumując, pomimo swoich wad Red Dead Revolver jest godnym poprzednikiem genialnego Read Dead Redemption z z 2010 roku.
Spodziewałem się slashera, a ku mojemu zdziwieniu to klasyczna przygodówka. Więcej tutaj elementów platformowych niż walki.
Zalety:
+ bohaterowie, NPC i świat (bardzo dobrze stworzony świat Primala, w którym postacie są charyzmatyczne, szczegółowo przedstawiona historia i wysoka dbałość o detale)
+ kooperacja (Jen i Scree prowadzą ciekawe oraz czasem śmieszne dialogi oraz wzajemnie pomagają sobie w wykonywaniu czynności)
Wady:
- backtracking (sporo cofania się do poprzednich lokacji)
- nudne walki (walki są monotonne i nudne. Niby mamy kilka ciosów, ale walki z różnymi przeciwnikami przebiegają tak samo. Poza tym przeciwnicy mają zbyt dużo zdrowia, przez co walki są niepotrzebnie długie)
- voice-acting (głos Scree w porządku, ale często w głosie Jen nie słychać żadnych emocji.. Jej dialogi są w większości "recytowane". Szkoda, bo to detal, który pozostawia sporą szramę na mojej ocenie końcowej)
Reasumując, pozycja obowiązkowa dla fanów przygodówek typu Prince of Persia, Beyond Good & Evil.
Sandbox na miarę Grand Theft Auto.
Zalety:
+ grafika (gra prezentuje się bardzo dobrze. Grafika GTA jest może ładniejsza, ale w Just Cause dominuje odległość rysowania terenu i jego elementów. Szczególnie efektowne są skoki ze spadochronu lub patrzenie ze wzgórz na horyzont)
+ ogromna mapa (tereny są bardzo rozległe. Porównałbym wyspę do tej z Test Drive Unlimited . Hawajski klimat spora ilość łąk, lasów, wzgórz i długie szosy ze sporą ilości samochodów)
Wady:
- sterowanie (sterowanie w 2019 roku potrafi irytować. Poruszanie się postaci jest archaiczne. Rico porusza się śmiesznie niczym główna postać z Drivera 2 na PSX)
- błędy (bugi, glitche, niedoróbki i inne tym podobne zjawiska. Postać potrafi się zaciąć, NPC potrafią się zaciąć, pojazd lub kontener ze sprzętem potrafi też. Przenikanie kul i postaci również się zdarza. Miałem sytuację, gdy rozpędzony na zakręcie zjechałem na przeciwny pas i zamiast czołowego zderzenia z samochodem, po prostu przez niego przeniknąłem)
- fizyka (na motocyklu można robić cuda nie mówiąc o przepychaniu cięższych samochodów. Sterowanie samochodem momentami również przeczy prawom Newtona)
- minimapa (minimapa jest beznadziejna. Pokazuje obszar w takim pomniejszeniu, że lepiej włączyć menu i sprawdzić całą mapę, gdyż na małym wyświetlaczu nie widać kompletnie nic)
- spadki FPS (świetna oprawa wizualna jest bezwzględna wobec stałej ilości wyświetlanych klatek. Trzeba się przyzwyczaić do momentów, gdy animacja "chrupnie". Jeżeli komuś nie przeszkadza średnie 20-24 fps to może pominąć tą wadę mojej recenzji.
Podsumowując, Just Cause to świetna alternatywa dla serii GTA. Bardzo dobry sandbox z trochę kiepskim wykonaniem.
Jeden z najlepszych symulatorów samochodowych. To samo co w części pierwszej z 2010 roku, z tym, że tutaj jest lepiej i więcej. Dodano widok z kasku, który dodaje imersji, przez co można na prawdę wczuć się w jazdę. Dźwięki zostały bardziej dopracowane (system głośników 5.1 sprawdza się znakomicie). Szkoda tylko, że zniszczenia są niezbyt realistyczne. Trzeba konkretnie "przydzwnonić" aby uszkodzić wóz.
Świetna gra czerpiąca garściami z serii Grand Theft Auto.
Zalety:
+ grafika (świetna oprawa graficzna utrzymana w stylu znanym z GTA Chinatown Wars, czyli widok izometryczny, tekstury nieco kreskówkowe itp.)
+ model jazdy (jazda samochodem bardzo dobrze odwzorowana. Poślizgi na deszczu oraz utrata przyczepności na piachu lub żwirze. Jazda sprawia sporą frajdę)
+ klimat lat 80-tych (postacie, budynki i samochody utrzymane w czasach osiemdziesiątych ubiegłego wieku. Fani starych amerykańskich filmów sensacyjnych będą zachwyceni)
+ muzyka (soundtrack jest ŚWIETNY. Utwory idealnie pasują do tematyki gry, nadając jej unikatowego klimatu)
+ zniszczenia (otoczenie realistycznie ulega zniszczeniu, gdy wjedziemy w nie samochodem. Rozwalamy ogrodzenia, ścinamy drzewka, przesuwamy cięższe przedmioty itp.)
+ ciekawe misje (misje polegające na szybkiej jeździe i strzelaniu to podstawa, natomiast mamy również sterowanie dźwigiem, widlakiem, koparką, przewożenie ładunków lub zmarłych w trumnie czarną karawaną i wiele innych)
+ zadania poboczne (mamy do dyspozycji szukanie skrytek, wyścigów na czas, szalonych skoków samochodem)
+ elementy RPG (zaliczając misje zdobywamy gotówkę i punkty doświadczenia, które możemy wydać na przydatne umiejętności naszej postaci)
Wady:
- OGROMNA ilość BŁĘDÓW (dym spod kół podczas wolniejszej jazdy, trzęsące się lub lewitujące zwłoki oraz policja czasami goni nas, mimo że nie posiadamy statusu ściganego. Z drugiej strony policja często nie reaguje podczas zderzenia się z nimi czołowo. Nasza postać potrafi się również zaciąć uniemożliwiając dalszą grę)
- momentami fatalna fizyka (cuda które dzieją się z ragdollem postaci to tylko jedna dziwnych zasad panujących w grze. Policyjne radiowozy potrafią taranować i z łatwością przepychać kilkunastu-tonową ciężarówkę)
- dźwięki silnika (dźwięki samochodów mogły by być bardziej dopracowane, skoro ta gra polega w większości na jeżdżeniu autem)
- zniszczenia samochodów (otoczenie ulega całkowitej destrukcji, ale samochody tylko niewiele uszkadzają się wizualnie)
- krótka (na tych 3 małych mapach można było zrobić nieco dłuższą linie fabularną)
Podsumowując, American Fugitive to bardzo dobra gra, skierowana nie tylko do fanów GTA. Gdyby twórcy poprawili wspomniane wyżej wady, to moja ocena końcowa była by jeszcze wyższa.
---RECENZJA DLA PLATFORMY PlayStation 2---
Kolejna część serii Rainbow Six, która nie do końca jest prawdziwym rainbowem.
Zalety:
+ grafika (gra prezentuje się bardzo dobrze, postacie są dopracowane, pomieszczenia wyglądają realistycznie z masą szczegółów)
+ wizjer (gogle, w które jesteśmy wyposażeni to świetny gadżet nadający grze unikatowego charakteru. Nie dość, że urządzenie ma wbudowany noktowizor, rozpoznawanie przeciwników oraz kamerę termowizyjną. Mało tego, dodatkowo wraz z ubytkiem zdrowia powstają pęknięcia na szybce, gdy pada deszcz, spływają krople wody, gdy jest zimno to zachodzą szronem itp. Genialny pomysł)
+ savegame (możliwość zapisu przysługuje nam w dowolnym momencie gry. Opcja bardzo się przydaje, aby w przypadku śmierci nie powtarzać etapu od nowa)
+ elementy taktyczne (pewne elementy planowania nadal są obecne w tej części. Dobieramy uzbrojenie drużyny oraz wydajemy proste polecenia podczas rozgrywki np. "go there, open the door, follow me")
Wady:
- 50% klasycznego Rainbowa (według mnie Lockdown, to odejście od podstawowych założeń serii Rainbow Six. Twórcy poszli w kierunku Call of Duty lub Black również z konsoli PS2. Potencjał taktyczny jest niewykorzystany. Misje są nie tyle długie, co strasznie obszerne. Bardzo dużo pomieszczeń, jeszcze więcej przeciwników i mało elementów skradania)
- terminator mode (grając na poziomie normal, jeżeli ktoś bardzo dobrze opanuje sterowanie, to jest w stanie przejść każdy etap biegnąć przed siebie i niszcząc wrogów, którzy praktycznie nie zadają nam większych obrażeń)
- znikające ciała (szkoda, że trupy po kilku sekundach znikają, ale biorąc pod uwagę, że w każdej misji mamy do pokonania ze 100 terrorystów w w PS2 procesor chyba by się zapalił jakby ciała nie znikały)
- błędy, bugi, glitche (w grze nie jest ich może bardzo dużo, ale jest ich wiele rodzajów. Członkowie naszej drużyny potrafią się momentami za chwilę zaciąć, tekstury podczas niektórych interakcji przenikają przez siebie ukazując niepokojące obrazy, niekiedy przeciwnicy rzucają niewidzialne granaty, lub chyba najczęstszy błąd, gdy giniemy od jednego strzału mając więcej niż połowę życia)
Podsumowując, w grę warto zagrać. Fani serii Rainbow Six też powinni być zadowoleni. Typowa strzelanka bez zbędnej fabuły, w sam raz na odstresowanie się po ciężkim dniu.
Najlepsza część Formuły 1 przed wprowadzeniem idiotycznego systemu halo, przesłaniającego spore pole widzenia podczas widoku z kokpitu. Główną zaletą gry jest zrównoważony balans poziomu trudności. Z jednej strony jest to idealny symulator dla wszystkich fanów F1 oraz graczy, którzy chcą szlifować swoje umiejętności esporcie. Z realistycznym poziomem zniszczeń i wyłączonych wspomaganiach trzeba naprawdę sporych umiejętności, aby po prostu przejechać okrążenie, nie mówiąc o wyśrubowaniu szybszego czasu. Natomiast, jeżeli ktoś szuka gry bardziej arcade to również F1 2017 spełnia to zadanie . Każdy nowicjusz powinien zacząć swoją przygodę od klasycznego ścigania się z włączonymi systemami wspomagania aby poznać trasy i wczuć się w zachowanie bolidu.
Jeżeli konstrukcje bolidów w przyszłych latach nie przejdą generalnych zmian to F1 2017 nadal będzie moim ulubionym symulatorem F1.
W miarę udana kontynuacja serii. Zalety:
+ grafika (stylistyka jest nadal ta sama. Poprawione zostały tekstury, animacje, efekty itp)
+ układ etapów (wybór levelów znany z Crasha 3. 5 światów, 5 leveli i walka z 5 bossami)
+ projekty poziomów (etapy zostały świetnie zaprojektowane. Są dosyć obszerne z dużą ilością skrzynek. Mamy poziomy klasyczne, ale i również etapy pływane, uciekanie przed gigantyczną kulą, latanie samolotem)
Wady:
- fabuła (wiadomo, że nie jest to gra ze zbyt ambitną fabułą, ponieważ jest to gra typowo zręcznościowa. Natomiast cutscenki i sceny fabularne są naprawdę kiepskie i można było sobie ich całkowicie darować)
- długie loadingi (długie wczytywanie etapów potrafi irytować)
- CD zamiast DVD (gra została wydana na nośniku CD jak całkiem sporo innych gier na PS2. Szkoda, bo można było grę bardziej rozwinąć, stworzyć więcej etapów i dodać parę innych rzeczy)
Podsumowując, The Wrath of Cortex jest udaną kontynuacją serii z PSX. Nie ma się co spodziewać większych zmian, ponieważ ich nie ma. Ale w przypadku serii Crash Bandicoot, nie warto zmieniać czegoś co od lat sprawdza się idealnie i sprawia sporo frajdy.
Kontynuacja przygód Snake'a. Całość jest bardzo podobna do poprzedniej części, więc wspomnę tylko o zmianach.
Zalety:
+ grafika (gra świetnie prezentuje się pod względem wizualnym. Animacja jest płynna i FPSy nie spadają)
+ tryb FPP (dodano widok z oczu podczas celowania z broni)
+ usprawniony intercom (PTT znane z poprzedniej części jest identyczne, z tym że zamiast zdjęć postaci, mamy animowane modele 3D)
Wady:
- słabo wykonane filmiki (cutscenki są słabo zrenderowane. Mam wrażenie, że przerywniki mają gorszą oprawę niż podczas normalnej rozgrywki)
- brak pomocy z intercomu (w grze jest sporo, nawet jak na serię MGS rozmów i filmików. Można je pomijać, ale wtedy nie wiemy co musimy zrobić w misji. W poprzedniej części zawsze mogliśmy zadzwonić po wskazówkę do pułkownika lub naszej przyjaciółki. Natomiast w Sons of Liberty, ciężko otrzymać od naszych pomocników jakąkolwiek wskazówkę na temat naszej misji. Czasami trzeba dzwonić do Otacona trzykrotnie, aby powiedział coś dotyczącego misji)
Podsumowując, Sons of Liberty to całkiem udana kontynuacja serii, aczkolwiek nie jest lepsza od części pierwszej na PSX.
Najlepszy Mortal na PlayStation 2 i jedna z najlepszych bijatyk konsol szóstej generacji.
Zalety:
+ grafika (postacie są świetnie animowane, tekstury dokładne oraz mega-płynna animacja. FPSy nie spadają nawet podczas wielkiej zadymy)
+ liczba postaci (63 najpopularniejsze oraz nowe postacie z serii)
+ kreator postaci (dużo strojów, modyfikacji twarzy i ciała, stylów walki itp.)
+ tryb fabularny (tryb zwany Konquest jest na prawdę świetny. Bardzo przypomina mechaniką God of War. Na jego potrzebę stworzono indywidualny system walki, zupełnie inny niż w standardowych potyczkach 1 vs 1. Tryb Konquest jest przede wszystkim długi, co jest wielką zaletą. Ciekawa fabuła, cutscenki dobrze odegrane, zbieramy pieniądze do wydania w sklepie, odblokowujemy nowe stroje, postacie, areny itd.)
+ szybkie loadingi (walki wczytują się bardzo szybko)
+ brutalność ( gra jest na tyle brutalna na ile można się spodziewać po serii MK. Tryskanie krwi, wyrywanie kończyn i łamanie kręgosłupów to standard. Nie ma tu żadnych ograniczeń ze strony twórców oraz żadnej cenzury)
+ tryb Motor Kombat (tryb, którego się nie spodziewałem. Generalnie jest to Mario Kart tylko, że w uniwersum Mortala. Świetna zabawa!)
+ profil zabezpieczony hasłem (gdy tworzymy nowy profil, zabezpieczamy go własnym hasłem polegającym na wprowadzeniu odpowiedniej kombinacji przycisków na padzie. Nie ma możliwości, aby ktoś grał na naszym profilu bez naszej zgody)
Wady:
- brak wstawek przed pojedynkami (przyzwyczailiśmy się z innych bijatyk do krótkiej wymiany zdań przed rozpoczęciem walki. Twórcom sprawiło by chyba bardzo dużo pracy nagranie indywidualnych kwestii dla ponad 60 postaci)
- mało wyszukanych fatalities (generalnie każda postać ma dostęp do przeprowadzenia tego samego Fatality. Nie ma tutaj odsyłania przeciwnika ze świata żywych w indywidualny sposób dla każdej postaci.
Podsumowując, wady znalezione zostały naprawdę na siłę, gdyż nic więcej nie można zarzucić tej produkcji. Polecam fanom Mortala, fanom bijatyk lub osobom chcącym spróbować hybrydy slashera rodem z God of War połączonej z klasycznym mordobiciem.
Zmarnowany potencjał na świetną grę. Zalety:
+ intro (świetnie wykonane, typowo filmowe wprowadzenie do gry. Szybkie przedstawienie fabuły i ujęcia kamery, których do tej pory nie widziałem w wielu grach)
+ soundtrack (szczególnie utwór Welcome to New Radius)
+ grafika (bardzo dobre tekstury, animacje postaci, duże lokacje)
Wady:
- bezsensowna walka (walki wręcz jest zdecydowanie zbyt dużo. Gdyby gra nazywała się Fight Club albo Def Jam to owszem tłumaczyłoby to ilość walk. Szkoda, że twórcy zamiast subtelnie wpleść sporadycznie walki w całość, oparli na niej większość rozgrywki)
- monotonia (szczególnie irytuje malowanie tego samego graffiti w odstępach 5 metrów od poprzedniego. Jeden podpis na ścianie powinien wystarczyć, po co aż cztery?)
- dźwięki (odgłosy postaci są mega niedopracowane, szczególnie podczas walki)
Bardzo dobry slasher z nieco przestarzałą już dzisiaj mechaniką. Zalety:
+ Rayne (świetna postać bezwzględnej, nie znającej strachu, seksownej wampirzycy. Voice acting i mimika twarzy nie jest zła. Zmysłowy głos Rayne połączony z jej czarnym poczuciem humoru to świetna kombinacja)
+ oprawa graficzna (grafika zarówno na plus jak i na minus. Gra wizualnie ma swoje momenty, wyróżniając się fizyką włosów, ciał, wody oraz krwią, zostawiającą trwałe ślady na podłodze)
+ brutalność (przemoc wyróżnia tą grę. Na początku nie mamy okazji tego doświadczyć, gdyż po tutorialu walczymy z pająkami i mutantami. Natomiast po przejściu kilku lokacji, gdy trafimy na nazistów, wtedy doświadczymy kwintesencji latających kończyn, głów i lejącej się krwii)
+bronie (oprócz sztyletów, możemy korzystać z broni palnej)
Przechodzimy teraz do wad:
- brak checkpointów (aby dojść do save'a trzeba ukończyć dany etap. Są proste kolacje, gdzie po 3-5 minutach mamy możliwość zapisu i idziemy dalej. Natomiast są lokacje, przy których męczymy się długo i giniemy tuż przed końcem etapu)
- grafika (oprócz "dobrej strony" ma również tą gorszą, gdy gra wygląda jak z konsoli poprzedniej generacji - PSX)
- poziom trudności (poziom trudności jest dosyć wysoki, lokacje zagmatwane, ciągle nie wiadomo gdzie iść i jak się dostać do wyznaczonej lokacji)
- sterowanie (przestarzała i ciężka kontrola nad główną bohaterką. Skakanie potrafi doprowadzić do białej gorączki)
- regulacja dźwięku (głos Rayne jest zbyt cichy w stosunku do pozostałych efektów dźwiękowych)
- mało nazistów (mało typowo nazistowskich poziomów, które od pewnego etapu w grze są najciekawszymi lokacjami. O wiele większą frajdę sprawia walka z uzbrojonymi po zęby hitlerowcami, niż nudne wytępianie pająków na bagnach czy pustych mokradłach)
Podsumowując, jak na swoje czasy BloodRayne wyróżniała się na tle innych gier, co stanowiło wyjątkową siłę tego tytułu. 17 lat później od momentu premiery i po poznaniu takich tytułów jak np. God of War, BloodRayne zostaje daleko w tyle.
Całkowity klon serii Command & Conquer i moja ocena będzie się odnosić właśnie w zestawieniu z tą grą. Najpierw zalety:
+ prosta (każdy bardzo szybko przyswoi sobie zasady rozbudowywania bazy i jednostek dzięki prostemu interfejsowi)
+ dynamiczna (już po 2 minutach można stworzyć piechotę i ruszyć na nieprzyjaciela, czyli nie trzeba czekać na akcję. Im więcej wojska tym walka jest bardziej intensywna i ciekawa)
Wady:
- wcale nie "8-bitowa" (oprawa graficzna jest bardziej w stylu Minecrafta, niż w 8-bitach znanych z epoki NESa. Muzyka i dźwięki też nie są 8-bitowe. Na prawdę nie wiem czy jest coś, co zachowane jest w stylu 8-bit)
- szybko się nudzi (generalnie po odblokowaniu wszystkich jednostek i budowli nie ma nic ciekawszego do roboty. Brak ulepszeń zwiększających mobilność, dodatkowe ataki i zadawane obrażenia itp)
- fatalny "fog of war" (cała mapa jest widoczna od razu. Obszar, który jest "niewidoczny" jest lekko przyciemniony. Utrudnia to bardzo rozgrywkę, gdy jadąc pustą drogą nagle pojawiają się jednostki wroga jak duchy)
Reasumując, ta gra próbuje naśladować serię C&C w wyjątkowo nieudolny sposób.
Bardzo dobra gra, niestety z ilością wad dorównujących ilości zalet. Najpierw zalety:
+ klimat (całokształt bardzo podobny do Painkillera. Dominują ciemne lokacje, ciasne korytacze, cmentarze i inne ponure miejscówki)
+ oprawa dźwiękowa (dźwięki są świetne m.in. strzały z broni, wybuchy, głosy przeciwników. Muzyka wzorowana na filmie Dobry, zły i brzydki z Clintem Eastwoodem. Motywy z filmu ciągle przewijają się w trakcie rozgrywki)
+ grafika (oprawa graficzna jest na bardzo wysokim poziomie. Bardzo dużo efektów rozmycia, dymu i eksplozji. Niestety przekłada się to na spadki FPS'ów)
+ częste save-pointy (bardzo krótkie misje podzielone dużą ilością checkpointów i save'ów. Jest to zaleta, gdyż można usiąść do tej gry nawet na 10 minut i zrobić jakiś postęp)
+ power-up'y (system dodatkowych umiejętności zależny od dobrych i złych decyzji podejmowanych w trakcie rozgrywki)
+ różne lokacje (nie ma ich wiele, ale twórcy starali się jakość urozmaicić rozgrywkę. Są etapy pustynne, zimowe, gonitwy konno za pociągiem, sterowanie mechem)
Wady:
- monotonność (nie oszukujmy się, to nie jest RPG, nie ma tutaj ciekawej i zawiłej fabuły, a rozgrywka jest liniowa i polega głównie na jednym - strzelaniu i przechodzeniu z jednej lokacji do drugiej)
- krótka (w momencie, gdy miałem wrażenie, że rozgrywka nabiera tempa i powoli się rozkręca, tak naprawdę zbliżała się do końca)
- poziom trudności (bardzo dziwny poziom trudności. 4 poziomy do wyboru z czego pierwszy "dla żółtodziobów" wydaje się klasycznym NORMAL. Wyższe poziomy przekładają się na idiotycznie wysoką ilość HP przeciwników. Wtedy w ogóle nie ma poczucia siły rażenia naszej broni - jakbyśmy strzelali z broni zabawkowej, a nie potężnej dwu-lufowej strzelby)
- mało różnych przeciwników (w grze opierającej się tylko na walce z nieumarłymi, twórcy mogli dać się ponieść większej fantazji w projektowaniu stworów. Te które zaprojektowali są świetne np. lewitujące banshees, przerośnięci banditos, ale twórcy mogli stworzyć więcej rodzajów)
- cutscenki (dobrze, że wogóle są, natomiast mają troche zbyt groteskowy wygląd animacji jak na tak ciężki klimat gry. Styl pasowałby idealnie, gdyby przez całość gry przewijałby się humor. Tutaj nie ma humoru, jest krew, rozczłonkowane zwłoki, wszechobecna śmierć oraz masa podtekstów seksualnych na czele z odważną sceną erotyczną)
Podsumowując, polecam grę fanom gier typu Painkiller, Quake, Doom. Grę można ukończyć w weekend więc pasuje idealnie dla osób, które nie mają zbyt wiele czasu na granie)
Bardzo dobra gra zbliżona mechaniką trochę do Gran Turismo, aczkolwiek to jest typowy arcade niż symulator. Szkoda tylko, że przez cały czas grając w Auto Modelliste miałem wrażenie, że to nie jest finalna wersja gry, tylko coś w zasadzie early-access, ale o tym więcej w wadach poniżej. Najpierw zalety gry:
+ grafika (świetny komiksowy design, wysoka dbałość o szczegóły, cała masa detali, świetna gra świateł, efektów pogodowych, bardzo podobna do anime Initial D)
+ ilość samochodów (mamy dostęp jedynie do japońskich marek takich jak Toyota, Mazda, Nissan, Mitsubishi i innych, natomiast całkowita liczba samochodów to prawie 60 modeli)
+ obszerny tuning (sporo modyfikacji wizualnych np. zderzaki, spojlery, felgi, malowanie nadwozia, numer tablicy rejestracyjnej oraz modyfikacji mechanicznych np. układ wydechowy, turbodołądowanie, opony itd.)
Wady:
- fatalne udźwiękowienie (zaczynając od muzyki a kończąc na odgłosach silnika, które w grze wyścigowej powinny być w miarę realistyczne)
- bardzo krótka (po przejściu garage-life w 3-4 godziny, nie wiele więcej jest do "zaliczania")
- mało tras (tras jest mało, a twórcy żeby wydłużyć rozgrywkę o 50% jednocześnie nie przepracowując się, dodali te same trasy tylko w odwrotnym kierunu jazdy)
- tryb kariery (tryb "garage life" jest czymś na wzór Gran Turismo Mode, aczkolwiek nie zdobywamy tutaj pieniędzy ani żadnych kredytów. Już od samego początku mamy dostęp do większości samochodów i modyfikacji. Level 1 kariery możemy od razu przechodzić "dopakowanym" Mitsubishi GTO i zostawiać rywali 2km z tyłu)
- wrażenie "early-access" (grając miałem wrażenie, że ta gra jeszcze nie została dokończona i czeka na ewentualne poprawki. Jak wyżej wspomniałem, od samego początku mamy dostęp do większości samochodów i modyfikacji co nie bardzo zachęca do dalszej rozgrywki, skoro generalnie po kilku wyścigach już wszystko widzieliśmy.
Gdyby nie te wady, o których wspomniałem to tytuł ten mógłby naprawdę być czymś niezwykłym. Po prostu jest to gra, w którą warto zagrać dla pierwszego efektu "WOW", ale po godzinie już nie ma czym się zachwycać.
Polyphony świetnie weszło w nową generację konsol z tym tytułem. Po dwóch poprzednich arcydziełach wyścigowych Gran Turismo i Gran Turismo 2 dostaliśmy świetnego spadkobiercę ich osiągnięć. Zalety:
+ grafika (gra po 18 latach nadal prezentuje się świetnie. Oprawie wizualnej nie można niczego zarzucić - trasa jest dobrze widoczna, elementy wokół trasy są czytelne, żadnej "sieczki pikseli", samochody wyglądają świetnie)
+ tryb kariery (zdobywanie Licencji, kupno pierwszego samochodu, powolne dochodzenie do wyższych kategorii oraz odsłanianie trudniejszych wyścigów)
+ opcje tuningu (bardzo realistycznie odwzorowane zmienianie ustawień samochodu oraz wyposażanie go w nowe części. Brakuje tylko w opcji tuningu wizualnego Racing Modification)
+ długość rozgrywki (to nie jest gra na 8-10 godzin. Można spędzić z tą grą nawet pare miesięcy i dalej są wyścigi do wygrywania i samochody to zdobycia)
Wady:
- brak deszczu (mówię o tym tylko z tego powodu, gdyż w zaliczaniu Licencji są zadania w deszczu. Dlaczego twórcy nie stworzyli wyścigów z uwzględnieniem tej opcji? Szkoda, bo niewiele pracy więcej a znacznie poprawiłoby to poziom rozgrywki)
Chyba najlepsza gra zimowa na PlayStation 2. Zalety:
+ piękna grafika (trasa oraz krajobrazy w tle prezentują się na prawdę świetnie)
+ swoboda przemieszczania po stokach (w pewnym sensie przypomina sandboxa. Mamy pełną dowolność wybierania zawodów podczas swobodnej jazdy po stoku. Ponadto możemy wstąpić do "lodge", w którym dodajemy punkty zdolności, kupujemy sprzęt, zmieniamy wygląd)
+ rozległość tras (trasy są naprawdę ogromne, nie mówiąc o 15-minutowych etapach, w których bez przerwy zjeżdżając obserwujemy zmieniające się scenerie, albo zapada zmrok)
Wady:
- poziom trudności (dużo powtarzania tych samych konkurencji aby dojść do jakiegoś konkretnego wyniku. Poza tym, brak jakiegokolwiek tutoriala, w którym można by nauczyć się podstaw jazdy i wykonywania tricków)
- muzyka (raptem kilka ciekawych kawałków, które przypadną większości graczy do gustu. Zwolnienia melodii oraz "wyciszanie" podczas skoków lub wjazdu do tunelu jest trochę idiotycznym pomysłem)
Podsumowując gra jest świetna. W sam raz dla lato, gdy można pomarzyć o śniegu i stokach narciarskich.
Mam wrażenie, że jest to krok wstecz pod względem poprzedniej F1 05. Twórcy zrobili tą grę chyba głównie pod kątem nowszej generacji (PlayStation 3) a do portu na PS2 nie przyłożyli wiele pracy. Nawet grafika była lepsza w F1 05. Mimo wszystko, jest to dobra gra.
Gra nie do końca do mnie przemawia, mimo, iż jestem fanem thrillerów psychologicznych oraz survival horrorów typu Silent Hill. Główne wady, na które natknąłem się w grze to:
- fatalna mechanika walki (postać zadaje ciosy powoli, mają mały zasięg, trzeba precyzyjnie być ustawionym do wroga na wprost aby go trafić, a przeciwnicy bez problemu nas trafiają. Nie mówiąc o walce z pierwszym bossem nauczycielem, który potrafi doprowadzić do rage quitu)
- zbyt dużo chodzenia między lokacjami (tak duża ilość pomieszczeń w połączeniu z brakiem mapy, to szczyt bezczelności. Gdyby nie było psa, który ułatwia nam nieco zadanie, to cały schemat pomieszczeń trzeba by rysować na kartce)
- braki w voice actingu (prerenderowane wstawki mają podłożony głos, natomiast w normalnej rozgrywce postać powie jedno zdanie a reszta to same kanonady tekstu)
Bardzo podobny do kultowego Crash Team Racing z PSX, jednak gorszy od swojego poprzednika. Zalety:
+ bardzo ładna grafika
+ tryb fabularny
Wady:
- słabo zaprojektowane trasy (większość z nich jest zbyt skomplikowana, mają mało charakteru i unikalnego stylu)
- mało postaci do wyboru (w trybie fabularnym tylko 6 postaci, czyli mniej niż w poprzedniku z 1999 roku, gdzie było 8 postaci na początku)
- wysoki poziom trudności (trzeci świat w Adventure Mode potrafi napsuć tyle nerwów, że można się zniechęcić do dalszej gry)
Podsumowując, nie do końca udana kontynuacja serii, ale można się przy niej dobrze bawić.
Mogła być to świetna gra, ale liczne wady zmuszają mnie do obniżenia ostatecznej oceny. Najpierw wymienię zalety gry, których też jest niemało:
+ świetny klimat (twórcy przenoszą gracza na wzburzone morze, które naprawdę można poczuć)
+ grafika (świetna gra świateł, dobre tekstury, woda spływająca po ekranie podczas stania na deszczu)
+ bronie (niezbyt duży wybór, ale każda spluwa różni się od innych siłą rażenia, celnością, pojemnością magazynka itd.)
+ fizyka (podczas sztormu ciężko utrzymać równowagę na pokładzie, nie mówiąc o celowaniu do wrogów podczas którego trzeba złapać się barierki, aby ustabilizować tryb celowania. Elementy otoczenia również przesuwają się podczas wychyleń statku)
+ potrafi przestraszyć (głównie za pomocą jump-scare'ów, chociaż są momenty, gdy nagle gaśnie światło, panuje totalna ciemność i cisza)
Teraz trochę o wadach gry:
- idiotycznie rozstawione save pointy (pierwsza wada w zestawieniu i zarazem największa. Dwukrotnie gra mnie zniechęciła do dalszej rozgrywki, gdy na samym starcie, po rozpoczęciu New Game przez 45 minut nie doszedłem do żadnego checkpointa, a pierwsze starcie z mutantem w sypialni od razu kończyło się śmiercią. Dalej jest jeszcze gorzej... Momentami wystarczy przejść przez 2 drzwi od jednego save'a a już dostajemy możliwość kolejnego zapisu)
- mała różnorodność przeciwników (naliczyłem się około 5 rodzajów stworów spotkanych przez całą grę)
- skopana fabuła (pomysł z eksperymentami na statku jest ciekawy, ale ostateczne wykonanie bardzo słabe. Cutscenki niezbyt ciekawe, mało rozmawiania, ciągle tylko dokumenty do zbierania, które niewiele wnoszą do historii)
- bardzo dużo backtrackingu, który jest niesamowicie upierdliwy, gdyż W COLD FEAR NIE MA MAPY (ten element przekłada się zarówno na zaletę jak i wadę. Brak mapy potęguje survivalowy klimat sprawiający ciągłą niepewność i zagubienie. Aczkolwiek, niektóre lokacje są tak rozbudowane, szczególnie, gdy dojdziemy do etapu z użyciem wind, że nie wiemy nawet, na którym piętrze jesteśmy a co dopiero zrealizowanie zadania polegającego na znalezieniu jakiejś lokacji)
Podsumowując gra bardzo dobra, na pewno warto zagrać i nie zniechęcać się po pierwszej śmierci. Gdyby wyżej wymienione wady były poprawione, gra na pewno zyskała by tytuł kultowej.
Świetna gra z dopracowanym systemem turowym. Największe zalety oprócz systemu walki to: świetnie zaprojektowane mapy, bohaterowie i NPC, humor, grafika, muzyka.
Stary dobry Burnout ze świetną grafiką i muzyką, który posiada trochę wad, jednak według mnie największym mankamentem tej serii są mapy zaprojektowane na "jedno kopyto". Trasy są do siebie bardzo podobne, w większości bierzemy udział w centrach miast i szerokich drogach 3-4 pasmowych przy gigantycznym natężeniu ruchu. Jedyną trasą, która posiada klimat poprzedniej serii to Glacier Falls - ładne widoki, drogi pozamiejskie, świetne zakręty do driftu.
Kolejnym minusem jest ciągle to samo oświetlenie, jakby każdy wyścig odbywał się późnym popołudniem.
Miałem większe oczekiwania wobec tego tytułu.
Najlepszy symulator F1 na PSX. Świetna grafika, realistyczny model jazdy, pełny weekend Grand Prix (sesja treningowa, kwalifikacyjna, wyścig)
Świetna rozwałka dla osób lubiących hack n slashe. Zalety to świetnie zaprojektowane lokacje, grafika oraz postać Bruca Willisa.
Mechanika gry zmieniła się w porównaniu do pierwszej części i to zaleta, bo zmieniła się na lepszą. Bardzo przypomina Resident Evil (ekwipunek, save room ze skrzynią z przedmiotami, klimatyczna oprawa dźwiękowa). Parasite Eve 2 wypada lepiej niż wspomniana wyżej seria z zombiakami dzięki elementom RPG. Świetna fabuła, duże lokacje, ale niestety bardzo trudne zagadki, które potrafią zablokować na długie godziny a nawet dni.
Zdecydowanie nie warto sugerować się niską oceną. Według mnie jest to bardzo dobra część.
Zalety:
- bardzo dobrze oddany klimat Wielkiej Brytanii
- niektóre misje są ciekawsze niż w "jedynce"
- ładny głos policjantki podczas pościgów
Wady:
- najmniejsza mapa, w porównaniu do GTA1 i GTA2
- dosyć krótka
Od tej gry wszystko się zaczęło: sandboxy, kradzieże samochodów i liczne kontrowersje... Po upływie ponad 20 lat od premiery, gra nadal trzyma klimat GTA, daje pełną swobodę i pozwala cieszyć się "żyjącym miastem"
Ta część zapoczątkowała kult Unreala jako najbardziej dynamicznej strzelaniny multiplayer.
Twórcy gier, powinni wzorować się na przykładzie Riddicka. Mało jest takich gier, które w idealnych proporcjach łączą dynamiczną rozgrywkę, ze skradaniem oraz filmowymi wstawkami. Vin Diesel idealnie zagrał postać Riddicka. Klimat w Butcher Bay jest tak gęsty i realistyczny, iż można prawie poczuć wydarzenia na własnej skórze. Dzieło sztuki.
Zdecydowanie najlepszy Soul Calibur do tej pory. W końcu naprawde dobrze zrobiony i rozbudowany kreator postaci. Ciekawy tryb fabularny, z elementami RPG w którym zdobywamy lokacje rozproszone po całym świecie. Świetna grafika.
Zaskakuje mnie tak niska ocena na GOLu. Gra jest świetna. Zalety:
- grafika
- model zniszczeń (najprawdopodobniej najlepsze efekty eksplozji w grach wideo)
- świetna optymalizacja
- sympatyczne postacie
- gigantyczna mapa
- różnorodne misje
- świetny dodatek DLC (jetpack, latająca baza jako dodatkowa lokacja)
Wady:
- bardzo dużo koniecznego zdobywania prowincji polegająca zawsze na tym samym
- słabo wykorzystany potencjał pojazdów (twórcy nie zachęcają nas do korzystania z samochodów, helikopterów, samolotów, ponieważ mamy ciągle dostępną paralotnie lub jetpack, które są najszybszym i najłatwiejszym środkiem transportu)
Najlepsza ze wszystkich części. Ciekawe i różnorodne misje, kapitalny soundtrack, dobry AI przeciwników.
Ta gra to świetny dowód jak nie powinno się robić kontynuacji kultowych gier. Mechanika gry została zmieniona na gorszą, brakuje charakterystycznego dla serii humoru, zbyt dużo skradania w stosunku do akcji.
Sequel jeszcze lepszy niż pierwsza część. Każdy posiadacz PSX powinien w nią zagrać.
Fear Effect razem z późniejszym sequelem to jedne z najlepszych gier na PSX. Charakterystyczna grafika, świetna fabuła, sympatyczne postacie.
Porównując tą grę z całym uniwersum Dragon Balla, wypada bardzo słabo. Bardzo przypomina Mugen. Twórcy dodali niepotrzebnie elementy RPG oraz słabe nagrody i itemy w sklepie. Mała ilość bohaterów, nie można zmieniać form SSJ, słaba linia fabularna.
Świetna gra. Bardzo podobna do serii NFS. Gra posiada dosyć wysoki poziom trudności.
Według mnie słabsza niż poprzednia część. Bardzo wolna rozgrywka i słaby motion capture.
Wszystko to samo co w "jedynce" jednak niżej wymienione wady psują sporo frajdy.
- zupełnie inny klimat (np. misje w zamku, walki z rycerzami w pełnej zbroi wymachującymi mieczami)
- źle zbalansowany poziom trudności (niektóre misje można przejść w 5-6 minut a inne są tak MEGATRUDNE, że po dzień dzisiejszy przeklinam twórców tych etapów)
- nieco mniejszy dostęp do broni (generalnie jest to pistolet, automat oraz granaty - w "jedynce" w większości misji mieliśmy: pistolet, rifle, automat, shotgun, granaty)
Prawdopodobnie najlepsza strzelanka na PSX. Świetny klimat, ładna grafika, ciekawe misje, genialny multiplayer na split-screenie.
Jedna z gier, w które trzeba zagrać mając konsolę PSX. Świetny model jazdy i zniszczeń. Miasta odwzorowane z największą dokładnością. Jedyny minus to wysoki poziom trudności, w szczególności ostatnia misja.
Największą zaletą jest unikalna mechanika gry, czyli współpraca z członkami drużyny, dzielenie się amunicją, tworzenie zaufania oraz ciągłe poczucie zagrożenia. Wady to przede wszystkim słaby voice-acting, długość rozgrywki (niecałe 4h), zła dystrybucja przedmiotów w poszczególnych lokacjach (raz mamy full amunicji i apteczek, żeby potem przez kilka następnych leveli nie znaleźć nic).
Jedna z najlepszych gier do grania ze znajomymi przy jednym komputerze.
Gra świetnie się zaczyna i wciąga do dalszej rozgrywki przez najbliższą godzinę. Później, powtarzający się schemat rozgrywki i mało ciekawe lokacje sprawiają, że gra staje się nudna.
Bardzo dobra gra rajdowa. Największe zalety to grafika i świetnie przepięknie zaprojektowane trasy. Minusy to tryb Rally Cross, model zniszczeń i monotonny tryb kariery.
Świetny system walki, humor oraz ciekawa fabuła. Według mnie, ta część jest lepsza niż poprzednia.
Świetna gra. Około 7h rozgrywki. Barwne postacie, ciekawe moce, oprawa audio (dubbing Cristiny Vee, kapitalna muzyka)
według mnie, jest to najsłabsza część z serii NFS. Słaba grafika, sterowanie oraz muzyka.
Od poprzednich cześci różni się przede wszystkim tym:
- lepsza grafika
- lepsza muzyka
- mniej opcji tuningu
- zniszczenia
- lepsze sterowanie
Zdecydowaną wadą jest wysoki poziom trudności.
Lepsza grafika niż w Most Wanted oraz ciekawy system kooperacji z członkami drużyny.
Świetna gra multiplayer. Randomowi gracze dosyć "ogarnięci" (w porównaniu na przykład do League of Legends). Główne zalety to przypadające do gustu postacie, grafika oraz ekscytujący gameplay.
Bardzo słaba część. Powtarzalność misji oraz ciągłe strzelanie sprawia, że gameplay nuży i zniechęca do przechodzenia kolejnych misji.
Świetna gra. O wiele lepsza od poprzedniej części. Główne zalety: "otwarty świat", muzyka oraz bardzo dobra grafika.
Świetna część. Warto było na nią czekać tak długo. Jedyna wada: krótka. Pod względem rozgrywki, F4 stoi na poziomie Fallouta New Vegas. Ocena: 9,5
Jeszcze lepsza od poprzedniej części z 2013 roku. Najładniejsza grafika jaką do tej pory widziałem.
Znacznie lepsze od poprzedniej części. Gra ma swój klimat. Świetne misje i ciekawa rozgrywka
Trochę przypomina Gran Turismo 1 z PSX. Nawet dobra wyścigówka, jednakże Midnight Club lub The Fast and the Furious Tokyo Drift są lepsze.
Dobra dynamiczna gra akcji. Grafika również na wysokim poziomie oraz różnorodne misje. Jednakże gra z czasem trochę nudzi i posiada niewykorzystany potencjał. Niektóre elementy rozgrywki mogły by być bardziej dopracowane lub rozwinięte.
Najprawdopodobniej najlepsza część DBZ na PSP. Na tle poprzednich części, gra przytłacza ilością postaci oraz długością rozgrywki.
Mimo, że gra posiada gorszą grafikę od poprzedniej części to posiada więcej postaci i ma bardziej rozbudowany tryb fabularny.
Ze wszystkich 3 gier DBZ na PSP, to właśnie Shin Budokai 1 ma najlepszą grafikę, ale to chyba jedyna przewaga nad pozostałymi częściami. Gra posiada mniej postaci, bardzo łatwy tryb fabularny, brakuje "tagu" z pomocnikiem.
Cała seria Metal Slug przeniesiona na PSP. Właśnie takie gry są najlepsze na przenośne konsole.
Jeżeli chodzi o serię NBA Live to według mnie klasyfikacja wygląda następująco: Najlepszy NBA Live 08, następnie Live 09, a najsłabszy Live 07 (we względu na brak zdobywania "osiągnięć")
Jeżeli chodzi o serię NBA Live to według mnie klasyfikacja wygląda następująco: Najlepszy NBA Live 08, następnie Live 09, a najsłabszy Live 07 (we względu na brak zdobywania "osiągnięć")
Jeżeli chodzi o serię NBA Live to według mnie klasyfikacja wygląda następująco: Najlepszy NBA Live 08, następnie Live 09, a najsłabszy Live 07 (we względu na brak zdobywania "osiągnięć")
Według mnie najsłabszy NBA na PSP. Słabo dopracowana mechanika gry oraz przeciętna oprawa graficzna.
Całkiem dobra gra. Podobna do Midnight Club. Dużo samochodów, możliwości tuningu, nawet dopracowany model jazdy i dobra oprawa muzyczna. Wady: brak ruchu ulicznego, podczas zawodów DRIFT punkty mnożą się nawet po uderzeniu w bandę, ciągłe ładowanie
Jeśli chodzi o PSP to seria Maddenów 09-11 to najsłabsze części. Graficznie prezentują się gorzej od poprzednich części. Jedyny plus to zaktualizowane składy.
Klasyczny NHL od EA Sports, czyli bardzo dobra gra. Grafika lepsza niż się spodziewałem. Starsze gry na PSP prezentują się znacznie lepiej niż nowe tytuły.
Ta część ma najlepszy roster (listę zawodników) z całej serii. Graficznie wypada słabiej niż nowsze części, jednak dostępność takich zawodników jak: Boogeyman, Kurt Angle, RVD, Mr Perfect czy Tazz, rekompensuje niedoskonałości wizualne.
Nie rozumiem oceny czytelników. Ocena: 4,8? Razem z SvR 2011 to najlepsze części w wersji na PSP. Możliwość tworzenia frakcji oraz pasa mistrzowskiego. Dodatkowo zawodnicy z ECW jak i największe legendy WWF.
Bardzo dobra gra. Dodano edytor finisherów jednak zabrano kilka legend takich jak: Booker T, Sandman, Bret Hart, Mick Foley...
Świetna gra. Trochę słabsza niż SvR 2011 i SvR 2008 pod względem dostępnych zawodników.
Najlepsza część w wersji na PSP pod względem graficznym i grywalnym. Duży wybór wrestlerów i ciekawy tryb kariery.
Pierwsza część z serii na PSP i chyba najsłabsza, aczkolwiek można grać z przyjemnością. Brakuje dobrego tutoriala oraz 6-Man-Matches, słabe udźwiękowienie i niedopracowany tryb fabularny.
Wszystko w porządku, jednak sterowanie i mechanika jazdy psuje dobrą zabawę.
Ciągłe strzelanie i zero klimatu. Do tego dochodzi słaba mechanika i okropne sterowanie. Zdecydowanie nie polecam
Świetna gra. Mechanika gry i klimat zachowany ze starych wersji na PSX, co jest dla mnie wielkim plusem. Znacznie lepsze od Wipeout Pure.
Grafika dobra, oryginalne samochody, ciekawe trasy. Wady to mało dynamiczna rozgrywka, bardziej gra arcade niż symulator.
Dobra grafika i ciekawe trasy. Największy minus to sterowanie oraz niski poziom przeciwników.
Pomimo długiego czasu wczytywania oraz braku opcji szybkiej powtórki, gra jest całkiem niezła. Zanim opanuje się sterowanie i ogarnie mechanikę rozgrywki, trzeba stracić sporo nerwów.
Poza grafiką oraz brakiem kamery z wnętrza pojazdu, ta wersja nie różni się niczym od wersji na PS2. Główne zalety: free roam, duża liczba pojazdów, rozległa mapa.
Nie jest to symulator, lecz typowa gra zręcznościowa. Dużo akcji oraz dosyć ciekawe misje. Główna wada to ograniczona kontrola nad śmigłowcem (brak możliwości zmiany pułapu oraz kątu pochylenia)
Świetna gra logiczna. Bardzo dużo etapów zróżnicowanych pod kątem poziomu trudności.
Jedna z najlepszych części SH. Graficznie prezentuje ten sam, bądź niewiele niższy poziom co PS2. Fabuła i klimat to największe zalety.
@clacksed - tą misję da się przejść, wystarczy odpowiednio się rozpędzić. W grze nie doszukałem się większych błędów. Zaletą jest oprawa muzyczna, rozległa mapa oraz różnorodność samochodów. Wady to przede wszystkim sterowanie, oprawa graficzna (słabo dopracowane samochody), oraz mało ciekawa rozgrywka. W skrócie jest to słabsza wersja Midnight Club.
Kolejny świetny remake. Byłem zachwycony Resident Evil HD i teraz również się nie zawiodłem. Jedyne wady: krótka, trochę słaba fabularnie
Według mnie najlepsza część trylogii, chociaż "dwójka" jest niewiele gorsza.
Kolejna świetna część. Lepsza od "jedynki" pod względem grafiki i grywalności.
Swietna gra. Zalety to fabuła, bohaterowie i dynamiczna rozgrywka. Ciężko doszukać się większych wad.
Dla mnie trochę zbyt wysoko oceniona gra. Zalety to ciekawa fabuła i unikalny klimat. Wady to przede wszystkim wysokie wymagania sprzętowe, które nie przekładają się na świetną grafikę. Do tego skomplikowana mechanika gry - można podnosić każdy przedmiot, ale po co? Lokacje są wypełnione niepotrzebnymi gratami, z którymi zabawa nic nie wnosi.
Idealny remake. Mam nadzieję, że doczekamy się kiedyś remake RE:2 i RE:3
Połączenie FlatOut i Burnout, ale niezbyt udane. Gra ma własny rodzaj rozgrywki, lecz po niedługim czasie zaczyna się nudzić. Główna zaleta to dynamika
Właśnie takie gry są najlepsze na PSP. Nie skomplikowana, wciąga do ciągłej gry, spora ilość rzeczy do odblokowania i kupienia.
Świetna gra w klimacie uniwersum Fallouta. Jedyna wada to brak aktualizacji poprawiających jakość rozgrywki (naprawione błędy, dodane nowe pomieszczenia, stroje, bronie itp.) oraz sterowanie (problem pojawia się przy populacji >100)
Trochę słaba mechanika gry i grafika. Przypomina nieco Quake II na PSX.
Świetna nowa lokacja Solstheim oraz bardziej mroczny, ponury klimat. Bardzo dobre DLC
Jeden z najlepszych RPG. Gra powinna przypaść do gustu nawet graczom którzy nie są zwolennikami gatunku.
Skoro Fallout 3 i New Vegas zasłużyły sobie dla mnie na 10/10 to w takim razie brakuje oceny dla Fallouta 4. Już zaczynam zbierać kasę na nowy PC i egzemplarz gry w dniu premiery.
Bardzo dobry hack n' slash. Zalety to: czarny humor, sympatyczne postacie, dobra oprawa dźwiękowa, klimat. Wady: bardzo krótka, czasami irytująca kamera
Znacznie lepszy od Battlefield Hardline pod względem fabuły i grafiki. Grafika prezentuje się znacznie lepiej a gameplay wciaga niesamowicie. Szkoda tylko, ze single player taki krótki
To nawet lepiej, że prace zostały wstrzymane. Ostatni Downpour był tragiczny a gdy usłyszałem o Silent Hills to byłem przekonany o totalnym upadku serii. Lepiej niech wydadzą remake poprzednich części w HD zamiast wypuszczać kolejne gnioty...
Poprzednia część była tragiczna ale widać seria Resident Evil podniosła się z kolan. Ciekawa fabuła, wymagające misje, wiele trybów rozgrywki, ładna oprawa graficzna.
Fabularnie lepsza od Battlefield 4, ale rozgrywka trochę słabsza. Brakuje m.in. granatów oraz dłuższej rozgrywki (50% gry to cutscenki). Silnik Frostbite czyli niby ten sam jednak miejscami wygląda lepiej niż poprzednia część. Na początku gra wydała mi się mało atrakcyjna ze względu na słaby gameplay i grafikę, ale z każdym kolejnym rozdziałem gra mnie bardziej wciągała i akcja toczyła się w coraz ciekawszych lokacjach. Ocena ta sama co dla BF4
Popieram przedmówcę. Anomaly 2 to poprawiona wersja Warzone Earth, jednakże brakuje jej czegoś co sprawiało, że "jedynka" była tak bardzo grywalna. Być może to przez uciążliwe sterowanie lub większe skupienie na fabule. Mimo wszystko gra zasługuje na wysoką ocenę
Kolejna świetna produkcja w stylu LEGO. Twórcom nie brakuje wyobraźni i fabuła jest bardzo dobrze przemyślana. Możliwe, że trochę przegięli z tym Manhattanem. Ogromna mapa, ogrom postaci, ogrom wszystkiego. Ciezko to wszystko ogarnąć, ale przynajmniej gra wystarczy na długo aby zaliczyć ją na 100%
Świetna gra. Porównujac do Outlasta, Alien prezentuje się o wiele lepiej. Muzyka, dźwięki, grafika, klimat - mistrzostwo. Również świetna optymalizacja silnika graficznego. Jedyna wada to liczne błędy i glitche.
Pozytywne recenzje i opinie zachęciły mnie do zagrania w tą grę. Niestety zostałem rozczarowany. Największe wady to niezbyt ciekawa fabuła oraz duża ilość błędów. Gra chwilami przypomina Alana Wake'a, jednak brakuje jej sporo do konkurenta. Już nawet kiepski Silent Hill: Downpour wypada lepiej niż The Evil Within. Podsumowujac: spore oczekiwania przerodziły się w spore rozczarowanie.
Zręcznościowy arcade dla mało wymagających graczy. Fizyka i sterowanie to największe wady, które zniechęciły mnie do dalszej gry.
Nic szczególnego twórcy nie pokazali, poza słabo dopracowanym systemem rozgrywki, poziomem trudności, średnią grafiką, mało rozbudowaną fabułą i całą masą błędów. Znacznie lepiej się bawiłem przy WWE Smackdown vs Raw 2009 na PS2.
Wysokie oczekiwania zostały spełnione. Świetne uzupełnienie fabuły pomiędzy Borderlands i Borderlands 2.
Jeszcze przed premierą mialem wysokie oczekiwania wobec tej gry i musze przyznać, że Wasteland 2 spełnił moje oczekiwania. Zalety: bardzo długa, ładna grafika, świetny klimat, bardzo podobna do Fallouta, ciekawe misje, system rozwoju postaci, bardzo dobry RPG. Wady: słabo rozwiniety kreator postaci oraz cała masa bugów uniemożliwiających ukończenie wielu misji jak i samej gry (grałem w pierwszą wersję, jeszcze przed patchem, wiec nie wiem jak jest teraz).
Spodziewałem się, że Crusader 2 będzie na poziomie jedynki albo chociaż niewiele słabszy, natomiast ta część poległa totalnie. Nie ma sensu czepiać się grafiki, ale optymalizacja jest fatalna. Dzwieki i muzyka zerznieta z poprzednika. System walki o wiele gorszy - dosyć często jednostki się zacinają albo atakują nie tych co trzeba, a niekiedy łucznik zadaje wieksze obrazenia niz cieżka piechota. Skirmish rownież niedopracowany. To co w jedynce dzialalo swietnie, tworcy postanowili zmienić na o wiele gorsze. Jednym słowem wielkie rozczarowanie.
Fabularnie całkiem niezła, akcja wciąga, bardzo dobra muzyka, udany dubbing w polskiej wersji językowej. Wady: grafika troche słaba (brakuje realizmu obecnego w wersji na PC), dużo błędów, krótka.
Gra bardzo dobra. Główne zalety to system walki i niesamowicie dopracowane otoczenie. Dzięki temu gra zyskuje specyficzny i oryginalny klimat. Wadą jest niestety zbyt skomplikowana fabuła oraz mnogość cutscenek. Twórcy chyba się troche zapomnieli i zrobili FILM zamiast GRY. Mimo tych wad gra świetna.
@lysergtolachociag - robak dorwał sie jakimś cudem do komputera w przerwie miedzy zbieraniem jeżyn a sprzedażą garnków. A co do samej gry to popieram Lyserg1260. Norman Reedus głównym bohaterem? Tryb FPP? Silent Hill ledwo sie trzymał po fatalnym Downpour ale teraz mogę otwarcie przyznać, że seria na zawsze już umarła...
Swietna platformówka. Twórcy z EA odwalili kawał niezłej roboty. Jedyne wady to: trochę krótka, słaba fabuła.
Silent Hill z perspektywy FPP? Głównym bohaterem Norman Reedus? Jakby to był 1 kwietnia to bym sie zaśmiał, a tak to można jedynie płakać nad ostatecznym upadkiem serii SH, zwłaszcza po tragicznym Downpour...
Trzecia odsłona jest zdecydowanie bardziej przygodówką niż poprzednie cześci. Grafika wyciska chyba maksimum możliwości z konsoli, przez co oprawa wizualna zapiera dech w piersiach. Ogólnie rzecz biorąc, według mnie to najlepsza cześć z trylogii i czekam na następną z niecierpliwością.
@Humalien - kolejny miłośnik Fallouta 1 i 2, który nie akceptuje przeniesienia gry do trybu "nie-turowego". Pewnie dzieła Bethesdy tez ci sie nie podobają? Szkoda, że nie napisałeś co ci sie nie podoba w Brotherhood of Steel? Gra ma wszystkie podstawowe rzeczy z uniwersum Fallouta, świetną fabułę, bardzo dobry system RPG, świetną grafikę i wciąga jak cholera. Nie czaje gościa... :/
Znacznie lepsza od "jedynki". Poprawiono wiele rzeczy a przede wszystkim: klimat (gra potrafi niekiedy przerazić), grafika (znacznie udoskonalony silnik graficzny), bardziej rozbudowany system modyfikacji broni, o wiele lepsza fabuła (w końcu wszystko trzyma się kupy i akcja trzyma w napięciu), bardziej grywalna (ze względu na poprawione "niedociągnięcia" z DS1)
Generalnie to samo co "jedynka" jednak usprawniono kilka rzeczy. Podstawowa wada, czyli brak poziomu zdrowia przeciwników nadal w znacznym stopniu psuje zabawę.
Gra dosyć dobra chociaż podstawową wadą jest brak poziomu zdrowia przeciwników. Niekiedy pokonujemy ich w ciągu kilkunastu sekund a czasem meczymy sie kilka minut. Dosyć poważny bład według mnie.
Bardzo dobry Tony Hawk. Zalety: mega grywalny, dobra muzyka, ciekawe lokacje. Wady: edytor postaci mogłby być bardziej zaawansowany
Gra całkiem dobra. Nie wiem skąd taka słaba ocena? Zalety to przede wszystkim grafika, otwarty świat, dynamiczna rozgrywka. Wady: trochę słaba fabuła (niektóre misje ograniczają się zaledwie do wygrania wyścigów lub zniszczenia posterunku wroga), uciążliwi przeciwnicy (niekiedy pojawiają się znikąd i ich liczebność uniemożliwia pokonanie lub ucieczke przed nimi).
Gra nie jest zła. Bardzo dobre samochody, ciekawe trasy. Jeżeli ktoś szuka gry na PSX w podobnym klimacie to Need For Speed 4 znacznie lepszy
Zaraz po CMR 2.0 i V-Rally 2 to najlepsza gra rajdowa na PSX
Jedyny Final Fantasy jakiego zdołałem przejść. Nie ze względu na poziom trudności, ale na dosyć dobrą grywalność. Do FF podchodziłem wiele razy i nie daję rady grać w tą serie po prostu. Głównym atutem tej gry są oryginalne postacie z bajek i dosyć ciekawa fabuła.
Zalety to ogromna ilośc samochodów (wraz ze wszystkimi DLC) oraz grafika (samochody jak prawdziwe). Główną i prawdopodobnie jedyną wadą jest tryb kariery - monotonny, mało wymagający i po ukończeniu kilkunastu wyścigów szybko nudzący się. Twórcy mogli wziąć przykład z Single Playera z Gran Turismo
Bardzo słaba gra. Przede wszystkim uciążliwe sterowanie oraz słaba grafika. Ta gra nadawała by się co najwyżej na telefon a nie na konsolę PSP.
Chyba najsłabszy Resident Evil z całej serii. Nawet nie zdołałem ukończyć gry - nie ze względu na poziom trudności, tylko ze względu na nudę i słabą rozgrywkę. Zalety: -twórcy postanowili wrócić do korzeni czyli jedna i ta sama lokacja, szukanie kluczy, skrzynie z bronia itp. Wady-mimo wszelkich starań nie wyszło za dobrze -słaba grafika -mało interesująca fabuła -liczne błędy
Kolejna częśc z serii LEGO, czyli wszystko po staremu, ale jednak ta część różni się od poprzednich w pewnym sensie - jest troche bardziej sandboxowa.
Według mnie najlepsza część GTA. Zalety: niesamowity klimat (nawet lepszy niż Vice City), cudowna grafika, wciągająca fabuła, bohaterowie
@chris17939 - po pierwsze łapie za kamerę ponieważ dzięki niej moze poruszac sie w ciemnosci i jest w stanie udokumentować to co dzieje sie w ośrodku. Po drugie: [SPOJLER] Taki z ciebie kozak ze byłbyś w stanie ogłuszyć sztachetą dwa razy większego kolesia bedąc nagi, wycieńczony i ze złamaną nogą? Zdaje mi się ze nie grałes w tą grę, tylko obejrzałes jeden fragment gameplayu na YouTube i wyciągasz takie wnioski
DLC jak DLC. Rozszerzenie wersji podstawowej. Twórcy niczego nowego nie wprowadzili - zresztą, po co mieli coś zmieniać skoro wersja podstawowa była świetna
Bardzo dobrze odwzorowana i zabawna fabuła, oryginalna muzyka, ciekawe misje, rozbudowane lokacje, dużo bohaterów, świetna grafika. Wszystko bardzo dobrze tylko sporym problemem są niektóre momenty w rozgrywce, gdzie ciężko odszyfrować co dalej zrobić. Zapewniam wszystkich, że nie raz będzie trzeba skorzystać z poradnika lub walkthrough na YT. Tak było w moim przypadku.
Rumble Roses bardzo mi się spodobało na PS2 i miałem wysokie oczekiwania wobec XX. Niestety zawiodłem się. Cały system rozgrywki jest słaby, brak story mode itd. Wad jest wiele a zalety to tylko nieznacznie poprawiona grafika i dodane kostiumy, stroje...
Szukałem świetnego survival horroru i jednej z najstraszniejszych gier konsolowych i natknąłem się na Dead Space. Jednak gra nie do końca spełniła moje oczekiwania. Zalety: -system rozgrywki (sposób walki i ulepszanie broni), -bardzo wciągająca (nie wiem co jest przyczyną, ale mimo wszystko nie chce sie odejsc od konsoli). Wady: -mało straszna (Fear, Slender, Outlast - to są prawdziwe straszaki), -słaba fabuła (pomysł ciekawy ale wykonanie kiepskie), -nie do końca "survival-horror" (już od samego początku zdajemy sobie sprawę, że główny bohater to Terminator siejący spustoszenie wśród niezidentyfikowanych stworów, a nie starający się ujść z życiem inżynier), -niedopracowana fizyka (wystarczy nadepnąć na zwłoki, skrzynie, pudełko aby zamienić się w pług do odśnieżania nawierzchni).
Świetna fabuła, świetny klimat, świetna rozgrywka. Jeden minus: dosyć krótka
Znacznie lepsza od jedynki. Seria Borderlands jest świetna po prostu.
Lol gra ma ocenę 9.0 na PC i nieco ponad 7.0 na konsolę. Ludzie, ludzie... A tak na poważnie: South Park śmiało będzie mógł kandydować na grę roku 2014. Twórcy odwalili kawał niezłej roboty i stworzyli niesamowicie dobrą przygodówkę. Jeżeli ktoś jest fanem South Park na pewno spodoba mu się Stick of Truth ze względu na ogromne podobieństwo do serialu. BRAWO Obsidian Entertainment
Kolejny udany DLC. Twórcy Bioshocka są dla mnie mistrzami i oddaję im pokłon.
Gra całkiem udana jednak kilka wad zdecydowanie psuje całą frajdę. Najpierw zalety - świetna grafika, ciekawe trasy. I to by było na tyle... Wady: brak kariery, aby odblokowac wszystkie trasy nalezy zdybyc 25lvl co przeklada się na ukonczenie setki tych samych wyscigów, niedopracowana fizyka, troche slaba muzyka.
Będąc fanem serii muszę z bólem przyznać tej grze ocenę 7. Nie wiem jak Konami mogło wydać takiego "gniota". Porównując Downpour do poprzednich "dzieł sztuki", ta gra w ogóle nie ma klimatu Silent Hilla. Nie wystarczy umiejscowić akcję w miasteczku spowitym mgłą i osadzić w zagmatwanej fabule, żeby nazwać grę Silent Hill. Ale dobra, do rzeczy... Zalety: grafika, muzyka (następca Akiry z pewnością nie dorównuje mistrzowi, ale ogólnie całkiem przyjemne dźwięki). Wady: słaba fabuła, mała różnorodność przeciwników, z czasem się nudzi (niechętnie odpalałem konsolę będąc przy 80-90% postępu w grze).
Podobna do serii F.E.A.R. Zalety: grafika, ciekawa akcja, w rolach głownych David Duchovny i Marilyn Manson
Musialem zagrac w tą gre aby przekonac sie czy rzeczywiscie jest taka slaba jak wiekszosc osob twierdzi. Szczerze mowiąc - nie jest źle. Grafika bardzo dobra, fajne samochody, ciekawa mapa, wyscigi. Wady: duza ilosc bledów (od problemow z AI, po idiotyczne refleksy ulicy - jezdnia swieci sie jakby byla nasmarowana parafiną...), niezbyt interesujace cutscenki (rowniez cala fabula), ograniczone mozliwosci tuningu. Jeśli chodzi o porównanie do NFS: Carbon to poprzednia czesc wydaje się lepsza.
@Rey Mysterio - blagam Boze, zabierz go do siebie zanim złoży jaja ten sku*wiel...
Jedna z lepszych strzelanek na ps2. Zalety: bardzo, ale to bardzo dobra grafika (wyglada prawie jak Black lub James Bond. Zdecydowanie lepiej sie prezentuje niz Killzone), fabula (ciekawy pomysł z podrózowaniem w czasie), główny bohater (Cortez jedną z najsympatyczniejszych postaci na PS2), wiele rodzaji rogrywki (Multiplayer, Challenges, Arcade, edytor map). Wady: zbyt krótka (przygodówka na góra dwa dni)
Bardzo dobra grywalność, bajeczna grafika i ciekawa fabuła - szkoda, że tak nie doceniana...
Przypomina Crash of The Titans. Główna wadą utrudniającą rozgrywkę jest cofanie się do poprzednich lokacji (brak trybu podrozowania po mapie) przez co ciezko jest przejsc niektore etapy.
Dobry survival horror. Główną zaletą jest dobrze dopracowany tryb paniki, poczucie zagrożenia i chowanie się. Wady: trochę zbugowana kooperacja z towarzyszem, słaba fabuła, nie można przewinąć scenki po śmierci (dlugi czas oczekiwania), brak opcji load game i wyjscia do menu w trakcie rozgrywki. Mimo licznych wad gra nie jest słaba, ale posiada niewykorzystany potencjał
Swietna grafika i grywalność. Silnik graficzny Snowblinda czyli gra wygląda identycznie jak m.in Fallout. Wedlug mnie ta czesc jest lepsza od Dark Alliance 2
Bardziej rozbudowana od swojej poprzedniej czesci m.in: więcej bohaterów, więcej skillów, lepsza grafika (można zoomować kamerę). Jednak bardziej przypadła mi do gustu Dark Alliance 1 może ze względu na lepszą fabułę.
Zalety: grafika, grywalność, samochody, muzyka. Wady: troche monotonny tryb kariery, słaba fabuła
GRYOnline.pl:
tvgry.pl:
