Might and Magic VIII: Day of the Destroyer

WSPANIAŁY PÓŁPRODUKT. "Wspaniały", bo zachowuje grywalność poprzedniczek na tym silniku i rozwija cykl. "Półprodukt" - bo gra jest okaleczona, jakby część elementów wycięto i zastąpiono bylejakimi. Przyczyną takiego stanu rzeczy jest odrzucenie frakcji The Forge z "HOMM3", do której historii prologiem miała być gra "Might and Magic VII" (siły Ciemności zdobywają technologię Starożytnych z "Lincolna", a nekromantów zastępują cyborgi). Obie cechy powodują, że gra nadaje się do dwukrotnego przejścia: pierwsze - dla poznania mechaniki, bo fabuła nie ma wielu nawiązań do poprzedniczek, drugie - po przejściu "VI" i "VII" - dla pomarzenia sobie, jak mogło wyglądać zwieńczenie trylogii, gdyby zachowano pierwotne plany. Osobiście podejrzewam, że miejsce Niebiańskiej Kuźni w kampanii głównej zajęła albo Gildia Nekromantów (kopia "wytnij-wklej" frakcji z "VII"), albo Escaton (kopia Sheltema, głównego sprawcy kłopotów w "Might and Magic I-III").

Might & Magic" to chyba najbardziej zasłużony cykl gier cRPG na PC. Pierwsze pięć części to co prawda starocie, których wartość można porównywać do np. cykli "Ishar" czy "Eye of the Beholder", no ale swojego czasu były to istne perełki. Część szósta, już w pełnym 3D została uznana za najlepszą odsłonę cyklu i do dziś gra ta bije na głowę wiele nowszych produkcji. "Siódemka", pod względem fabularnym może już nie tak rozbudowana jak "szóstka", oferowała lepszą grafikę, więcej klas i ras oraz nowe umiejętności. Do tego dochodziła "gra w grze" czyli "Arcomage". Sama fabuła stała na dosyć wysokim poziomie, dostaliśmy dużo zadań pobocznych i bardzo długi czas gry (co było powodowane m.in. możliwością opowiedzenia się, mniej więcej w połowie rozgrywki, po stronie Światła lub Ciemnościm w wyniku czego zadania były zupełnie inne). Po dwóch ostatnich wybitnych tytułach miałem wielkie nadzieje związane z ósmą częścią cyklu.

Na początku wita nas intro kiepskiej jakości, w którym "jakiś pan" na środku miasta rzuca zaklęcie tworzące wielki kryształ i wchodzi do niego. Widzimy także skutki rzucenia owego czaru - anomalia pogodowe w rodzaju trzęsień ziemi, wybuchów wulkanów i powodzi.

Po krótkim, niewiele mówiącym filmie, tworzymy postać. I tu niespodzianka. Tworzymy tylko jedną postać, a nie całą drużynę, jak miało to miejsce w poprzednich częściach cyklu. Nie powiem, żeby takie rozwiązanie mnie zachwyciło, no ale trudno. Zrezygnowano także z podziału na rasy i klasy. Można powiedzieć, że zostały połączone w jedno. Do wyboru mamy: Rycerza, Wampira, Trolla, Mrocznego Elfa, Minotaura, Kleryka i Nekromantę. Później pozostaje rozdanie punktów na biegłości i wybór umiejętności. I tu kolejne rozczarowanie. Nie ma nowych umiejętności ani czarów! Niestety, żadnych zmian w stosunku do poprzednika! Grę zaczynamy na wyspie jaszczuroludzi - nie tylko jest odcięta od świata w wyniku trzęsienia ziemi, które zniszczyło drogi łączące ją z innymi miastami, ale w dodatku została zaatakowana przez piratów. Gracz musi wydostać się z wyspy, dowiedzieć się, co jest przyczyną katastrof naturalnych i powstrzymać Zło, które to spowodowało. Nie jest to mistrzostwo świata. Fabuła jest sztampowa do bólu, choć oczywiście ratuje ją mnóstwo zadań pobocznych. Na nasze szczęście już na wyspie jaszczuroludzi dołączy do nas Nekromanta i Wampir. I tu pojawia się szkopuł. Postaci, które zechcą się do nas dołączyć, jest kilkanaście, może troszkę więcej, a miejsc w drużynie mamy cztery (nie licząc naszej postaci głównej). O żadnym zżyciu z towarzyszami niestety nie może być mowy! Czemu? Bo żadna z postaci nie pobędzie z nami zbyt długo. Kiedy gracz i jego towarzysze mają poziom 10, spotykają postać na poziomie 30, trzeba kogoś z drużyny, brzydko mówiąc, wywalić. Później spotykamy postać na 50. i wywalamy tych, których przyjęliśmy nie tak dawno temu w zastępstwie tych pierwszych... A jak jeszcze zechcą do nas dołączyć Smoki to... No cóż, jest zbyt łatwo. Jeden Smok w drużynie stanowi potężną siłę, kiedy mamy ich dwa lub więcej jesteśmy niemal niepokonani i nawet walki z innymi smokami są prościutkie.

Jaka jest największa wada programu? Nuda pod koniec rozgrywki. Nie było o tym mowy w poprzednich częściach cyklu. Gdyby fabuła była lepsza, może grałoby mi się do końca z czystą przyjemnością, a tak kontynuowałem rozgrywkę tylko po to, żeby kolejny tytuł "zaliczyć". Możliwe, że tym powodem jest zbyt niski poziom trudności. Myślę, że gdybym grał w tę grę drugi raz (a póki co się na to nie zanosi), grałbym tylko z tymi postaciami które mają niski poziom i nie rekrutował tych silnych. Wtedy walki sprawiałyby jakieś wyzwanie...

Niewiele dobrego można także powiedzieć o grafice. Praktycznie nie zmieniła się od części siódmej. To skandal, a w dzisiejszych czasach, zwłaszcza u młodszych graczy budzić będzie uśmiech politowania. Co prawda, jak zawsze ładnie wyglądają postacie gracza oraz przedmioty w plecaku, ale to nie ratuje obrazu całości.

Dźwięk mnie nie zachwycił. Efekty dźwiękowe są... normalne, takie jak w poprzedniej części cyklu. Muzyka jest dobra, pasująca do gry, choć bez rewelacji. Ale jest kilka naprawdę bardzo dobrych utworów.

Coś może napiszę o zaletach, bo chyba nie myślicie, że ta gra ma same wady. Nie. Na uwagę zasługuje, jak w każdej części tego cyklu, system tworzenia i rozwoju postaci. Co prawda nie dodano nic nowego, żadnych dodatkowych umiejętności itd., ale mimo wszystko wciąż sprawuje się świetnie. Także różnice pomiędzy poszczególnymi klasami/rasami są znaczące i należy się poważnie zastanowić nad składem drużyny (bo chociaż gra nie jest bardzo trudna, niech nikt nie liczy, że wygra pięcioma Minotaurami, które co prawda walczą świetnie, ale z czarami jest u nich licho).

Cykl "Might & Magic" zawsze obfitował w wielkie ilości przedmiotów: od eliksirów, przez kilkanaście rodzajów broni i zbroi, przedmioty magiczne, artefakty, relikwie. Tak jest i tym razem. Gracz ma w czym wybierać. Na uwagę zasługuje także wielkość świata gry, co prawda wydaje mi się, że poprzednie części cyklu były większe, ale i w tym przypadku nie powinniśmy narzekać. Ilość zadań pobocznych jest naprawdę duża (cykl "Might & Magic" przoduje pod tym względem, nie licząc tylko "The Elder Scrolls"), zwłaszcza, że przyjdzie nam dwa razystanąć po stronie jednej z dwóch zwalczających się nawzajem grup, a ta, którą wybierzemy, daje nam zadania przeciwstawne do tych, jakie otrzymalibyśmy od drugiej strony sporu. No i jest jeszcze coś, coś najważniejszego, dzięki czemu nawet przeciętna gra wydaje się znakomita. Klimat. A klimat w tej grze jest. Zwiedzanie lasów, gór, wąwozów, jaskiń i zamków sprawia olbrzymią frajdę! I myślę, że ratuje on tę grę przed śmietnikiem zapomnienia.

Ta gra nie jest produktem złym. O nie! To produkt dobry, przy którym można miło spędzić czas. Problem w tym, że zarówno przed, jak i po"M&M VIII" wyszło wiele innych o wiele lepszych tytułów.

Pamiętacie World of Xeen? Ktoś wpadł na lepszy acz podobny pomysł połączenia nie dwóch a trzech gier w jedną.
https://www.celestialheavens.com/forum/10/16657
O dziwo wystarczy tylko zainstalować MM8 DoD, na szczęście Ubikacja ma wywalone na M&M więc nie przyczepia się do tej nieścisłości...

Z tego co zauważyłem jest trochę mniej mobków lochach i na zewnątrz, czuć to szczególnie gdy startujemy od pierwszej mapy z M&M7 i M&M8 gdzie przeciwników jest tyle co kot napłakał.

Poszczególne części dzieli wiele lat więc postarano się o wyjaśnienie fabularne, jest zabawne - herosi z pozostałych dwóch części zostali wymazani z kart historii na skutek podróży w czasie przez jakichś szalonych magów-naukowców. Dostajemy kryształ do komunikacji i co jakiś czas pojawia się znikąd postać zaczepiająca nas i przekazuje kolejne instrukcje - mamy ocalić świat w pozostałych dwóch częściach gry.

Jest lekki bajzel w awansach ->
Możemy wybierać tylko klasy przypisane do portretów postaci, które występują w danej części cyklu.
W efekcie czego nie możemy np. wybrać klas z Mandate of Heaven dla portretów postaci startowych z M&M 7 czy M&M8, może to ograniczenia techniczne? Nie wiem...

Jak za starych czasów - szatkowanie mobków, wbijanie poziomów i wymiana wyposażenia.
Udało mi się znaleźć 2 artefakty - miecz oraz morgensztern dla kapłana. Ten pierwszy był w wierzbie w Ravenshore a drugi za fortecą ogrów w Alvarze.
W miarę szybko udało mi się wbić Master of Water Magic (na 20lvl) i dostać w swe łapska Town Portal, teraz tylko Mastery of Air Magic by latać bo łażenie jest powolne.
Nie wiem czy to błąd ale piętra w ulu w Alvarze są za wysoko i zaklęcie Jump nie działa tam dobrze.

Fajnym bajerem jest niewielka regeneracja many, dzięki czemu możemy czekać (pod klawiszem R) zamiast odpoczywać ograniczeni przez racje żywnościowe.

Nie wiem w którym momencie możemy natrafić na portale przenoszące nas do innych światów, sprawdziłem Town Portal i tam nie ma opcji przeskoczenia.
edit - z tego co widzę muszę znaleźć jakieś „miejsca mocy" w świecie gry - kręgi kamienne, głazy z wyrytymi runami, powinien się pojawić komunikat „You feel high magic presence here" i wtedy Town Portal powinien dać nam możliwość przeskoczenia do światów z pozostałych dwóch części cyklu.
Mam nadzieję że nie ma ograniczeń typu konieczność ukończenia wątku głównego czy coś...

Mod jest dostosowany do nowych sprzętów i działa od razu w wysokiej rozdzielczości jednak pojawiają się okazjonalne glitche czy artefakty graficzne.

To co mnie wkurza to usunięcie slotów dla NPCów, jesteśmy przez to zmuszani do usuwania ludzi z drużyny którzy potem muszą nadrabiać stracony czas i jesteśmy przez to mniej skuteczni.

Jedna z tych gier która w małym stopniu angażuje uwagę gracza, całkiem przyjemnie się przy tym odprężyć mimo widocznego regresu względem poprzedniczek. Kiepska i szczątkowa fabuła, niedopracowany antagonista, obniżony poziom trudności, uproszczone dungeony, końcowa faza gry jakby tworzona na siłę i bez pomysłu(podczas ratowania żywiołaków i ponownym skakaniu po wymiarach miałem deja vu), generalnie wygląda to jak mocno niedopracowany produkt robiony pod presją czasu który jest podtrzymywany przez grywalność charakterystyczną dla tej serii... a to podobno dziewiąta część jest za takową uznawana. Wracając i odbiegając od narzekania, skądinąd słusznego, ósemka wprowadziła duże zmiany w drużynie, grywalnych rasach i przyłączaniu NPCów - gracz tworzy tylko jedną postać a nowopoznanych, chętnych do dołączenia towarzyszy może przyłączać podczas podróży, pozbyto się również postaci pomocniczych które w poprzednich częściach odpowiadali za premie dla zespołu.

Seria M&M zmieniła moje podejście do grindowania do którego kiedyś podchodziłem głównie z negatywnym nastawieniem, dlatego też mimo że gra wyraźnie słabsza od poprzedniczek to nieźle się przy niej bawiłem, a to za sprawą rdzenia rozgrywki czyli stopniowego polepszania ekwipunku i umiejętności, przemierzania kolejnych lokacji i czyszczenia lochów ze wszystkiego co żywe.

Might and Magic VIII: Day of the Destroyer - recenzje graczy