Jakoś lepiej się to chłonie... bez bugów. Filmowy Cyberpunk 2077 mógłby być arcydziełem!

• Niech ktoś zekranizuje Cyberpunk 2077, a dostaniemy filmowe arcydzieło
• Jakoś lepiej się to chłonie... bez bugów

Jakoś lepiej się to chłonie... bez bugów

Mieszanka gatunkowa zawsze wychodzi wszelkim formom filmowym na dobre, czyniąc seans nieprzewidywalnym i bardzo świeżym dla widza. Rzuca on bowiem odbiorcy wyzwanie i każe mu być uczulonym na najdrobniejsze smaczki. A ten siedzi pełen napięcia na sali kinowej, będąc ciekawym, w którą stronę twórcy zdecydowali się poprowadzić historię.

Jak na szpilkach można też siedzieć przy okazji gry, ale jest to, niestety, mocno ograniczone. Bo Cyberpunkowi 2077 fabuła wychodzi najlepiej, gdy wsysana jest ciurkiem – zadanie główne po zadaniu głównym. Jakikolwiek przestój czy mała przerwa na misję poboczną kończy się, co prawda, wtopieniem w ten świat, ale i oderwaniem od wiodącego wątku opowieści oraz zrzuceniem z siebie tych wszystkich emocji, które towarzyszą nam przy wspólnej akcji z przykładowymi Takemurą czy Judy. Nie wspomnę już nawet o glitchach i ścinkach całkowicie wybijających z immersji w najmniej odpowiednich momentach.

Dwugodzinny film byłby pod tym względem o wiele bardziej płynny, dynamiczny i angażujący. Bo wyobraźcie sobie, że w ciągu tego krótkiego kinowego doświadczenia skupilibyśmy się na całej fabularnej esencji Cyberpunka, samych mięsistych i zgrabnych dialogach oraz ciągłym budowaniu relacji bez zbędnych eliminacji lokalnych gangów czy cyberpsychopatów. Taka produkcja dostarczyłaby pożądanej liniowości – wszystkie atrakcje pisanego przez tyle lat scenariusza mielibyśmy podane na jednym talerzu i pochłonęlibyśmy je od razu. A potem z radością powrócilibyśmy po dokładkę.

Kto kim? I dlaczego?

Podsumujmy więc – nie musimy za dużo zmieniać w samej koncepcji, szukamy jedynie dobrych rzemieślników, którym uda przełożyć atrakcyjną już wizję gry wideo na język filmu. Koniecznie więc potrzebujemy reżysera o doświadczeniu scenariopisarskim, aby sam mógł sobie skondensować tekst „Redów”, dodać mu odrobinę autorskiej energii i podać nam tak, byśmy nie mieli żadnych ale, porównując efekt końcowy z materiałem źródłowym.

Do tej roboty prawie idealnie nadawałby się Denis Villeneuve, bo to człowiek, który ani razu w swojej karierze nie zaliczył wtopy i doskonale czuje cudze światy, a przy okazji ich nie psuje. Tak przynajmniej mówi o nim syn Franka Herberta (to w kontekście Diuny), a i sequel Łowcy androidów autorstwa Villeneuve’a uważany jest przez wielu fanów za wirtuozostwo na miarę Ridleya Scotta. Mam jednak dziwne wrażenie, że Denis nie wszedłby dwa razy do tej samej rzeki i nie chciałoby mu się po raz kolejny bawić estetyką cyberpunkową.

Dajmy więc szansę ludziom mniej docenionym, ale aspirującym do bycia wielkimi. Uważam, że poradziliby sobie zarówno Brandon Cronenberg, jak i Duncan Jones, czyli synowie wielkich artystów. Ojcem tego pierwszego jest legendarny David Cronenberg i co tu dużo mówić – Brandon to jego chodząca kopia, która doskonale podchwyciła charakterystyczny styl i klimat kręcenia filmów (dystopiczne historie skupione na wszelkich deformacjach ludzkiego ciała i umysłu).

Z kolei Duncan Jones to dziecko świętej pamięci Davida Bowiego, a więc króla muzycznego surrealizmu. W swojej karierze reżyserskiej skupił się przede wszystkim na science fiction. Nakręcił intrygujący film Moon o samotnym mężczyźnie na stacji kosmicznej i jego relacji z genetycznymi klonami oraz mocno cyberpunkowy obraz Mute, który nie był idealny, ale pokazał, że bardzo jarają go takie klimaty. Poza tym ekranizował już kiedyś grę wideo, bo Warcraft: Początek to jego dzieło, więc wie, z czym wiąże się przenoszenie na srebrny ekran tegoż specyficznego medium (przekonał się też, jakie ryzyko niesie próba upchnięcia zbyt wielu bajerów w jednym obrazie).

Co do aktorów, to Johnnym Silverhandem musi pozostać Keanu Reeves, bo jest w tej roli, moim zdaniem, znakomity – typ sympatyczny i opryskliwy zarazem. V powinien natomiast zostać zagrany przez kogoś o urodzie zajechanego przez życie młodzieńca, na pewno odstrzelamy więc gwiazdorów po czterdziestce, nawet jednostki wybitne i sprawdzone (choć zastanowiłbym się nad Jamesem Franco – bo to taki niegrzeczny rozbójnik o dość „szczeniackiej” buzi).

Myślę, że trafionym wyborem byłby Michael B. Jordan, czyli 33-letni aktor, którego kojarzyć możecie z tytułowej roli w Creedzie, spin-offie Rocky’ego, oraz z pamiętnej kreacji Killmongera – antagonisty z Czarnej Pantery. Idealny wiek, zadziorny charakterek, pasująca do V budowa ciała, a także mocny, hipnotyzujący głos.

Dalsze wybory castingowe pozostawię Wam, bo wiadomo – można rozwodzić się nad drugim i trzecim planem, ale zabrnąłbym wtedy z tą fikcją już trochę za daleko. I jakkolwiek życzeniowy nie jest ów tekst, tak naprawdę szczerze uważam, że film na bazie Cyberpunka 2077 dysponowałby potencjałem nie mniejszym od samej gry. Fundamentalna różnica polega jednak na tym, iż potencjał ten mógłby zostać z łatwością wykorzystany.