Graliśmy w Metro Exodus i wiemy, czym tak naprawdę jest nowe Metro

Seria Metro od lat znana jest jako klimatyczne, klaustrofobiczne, dość trudne i bardzo liniowe doświadczenie. O ile Last Light niewiele zmieniło w formule wypracowanej w pierwszej części, o tyle Exodus sprawia wrażenie kompletnej rewolucji. Ucieczka na powierzchnię, duże, otwarte lokacje, twórcy wspominają też coś o porach roku, co kieruje nasze myśli w stronę wiosennej zieleni i letnich pól pszenicy. Czy to w ogóle jest jeszcze Metro?

Artiom wraca

Fabularnie nowa gra zaczyna się mniej więcej tam, gdzie kończy się książka Metro 2035, i zabiera nas w podróż po Rosji. Autorzy obiecywali w materiałach promocyjnych, że zobaczymy cztery obszary, odpowiadające czterem porom roku. Na pokazie przyznali jednak, że to nie koniec niespodzianek. Wspomnieli też o etapach rozgrywanych w samym pociągu.

Każda z dużych map to przystanek na naszej drodze, którą razem z Artiomem odbywają jego żona Ania, jej ojciec Mielnik i jeszcze kilku innych spartan. W każdym miejscu pozostajemy tylko tak długo, dopóki nie uda nam się usunąć przeszkody w dalszej podróży, i już tam nie wracamy. Nie ma na to czasu, bo cała ta ekipa ma do wykonania ważną misję. Jaką? Nie dane mi było zobaczyć samego początku gry, ale bohaterowie wspominali o rosyjskim rządzie ukrywającym się od czasu wojny.

Wygląda jak piaskownica, ale nie znajdziesz tu grabek i łopatki

Kiedy nasz pociąg staje, oznacza to zawsze kłopoty. A jako że mamy do czynienia ze strzelanką, rozwiązujemy je, naciskając na spust.

Kiedy pociąg się zatrzymuje, ruszamy w teren i bardzo szybko odkrywamy, że ta gra ma tak wiele wspólnego z typowymi otwartymi światami, co Wolfenstein: The New Order z dokumentem o życiu codziennym mieszkańców Niemiec po II wojnie światowej. Mapy są faktycznie duże, możemy na nich spotkać dzikie zwierzęta i zbierać fanty. Możemy je swobodnie eksplorować. Nie znajdziemy tu jednak typowych dla sandboksów powtarzalnych questów pobocznych, wspinania się na wieże, wyzwań na arenie, handlu, rozwoju bohatera czy zabawy w polowanie na legendarne bestie. Jeśli tego szukaliście, możecie się odmeldować.

W grze występuje crafting i możliwość modyfikowania broni. To sprawia, że eksploracja jest w jakiś sposób nagradzana, ale materiały do rzemiosła istnieją ledwie dwa i zużywamy je głównie do produkcji amunicji. Możemy też czasem natrafić na jakąś znajdźkę, jednak w porównaniu z takim na przykład Falloutem 4 liczba rzeczy do zdobycia jest tu wyjątkowo skromna.

Moja ulubiona broń – wiatrówka. Żeby zachować odpowiednią siłę ognia, musimy co kilka strzałów chwycić za pompkę. Z drugiej strony naboje do tej „armaty” można produkować bez wysiłku.

Tak naprawdę do zwiedzania zachęca co innego – świetna atmosfera. Raz wczołgałem się na poddasze drewnianej chałupy, żeby odkryć zwłoki mężczyzny otoczone pustymi flaszkami. To właśnie takie małe detale budują klimat świata po końcu świata.

Po prostu strzelanka

Metro Exodus wydaje się grą bardzo konserwatywną. To jest po prostu strzelanka. Tak, monotonię ciągłego siania ołowiem przełamują dialogi, zbieractwo i skradanie, ale w samym rdzeniu to po prostu shooter. Taki, w którym na dobrą sprawę możesz zapomnieć dokąd i po co, i po prostu iść przed siebie (nie za szybko, bo Cię zastrzelą), i ładować do przeciwników (też nie za szybko, bo skończą Ci się naboje). Jeśli masz przy okazji ochotę poznać dalszą historię Artioma, tym lepiej.

Zdarzy nam się spotkać przyjaznych NPC-ów, ale nie spodziewajcie się poziomu interakcji jak w grach RPG.

W czasie pokazu nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że tytułem, do któremu Exodusowi najbliżej, jest Half-Life 2. Tam też mieliśmy rozbudowaną fabularną przygodę, trochę pojazdów, trochę otwartej przestrzeni, trochę wąskich korytarzy, ale w gruncie rzeczy nikt nie miał wątpliwości, że gra w FPS-a. Brakowało mi takich produkcji.

To oznacza jednak także pewien problem. Mam spore wątpliwości, czy każdy da radę grać dziesiątki godzin bez dodatkowych zachęt w postaci punktów doświadczenia i bogatego lootu. Gry przyzwyczaiły nas do rozwoju i postępu, a tego w nowym Metrze nie znalazłem. Dodatkowo przez tych kilka godzin miałem wrażenie, że na dłuższą metę podobne zadania, sprowadzające się w zasadzie tylko do strzelania, mogą zacząć nużyć. Wydaje mi się jednak, że sam klimat, historia i dobrze zrealizowany rdzeń rozgrywki (żeby nie powtarzało się słowo „strzelanie”) powinny być wystarczającym powodem, by dotrzeć do napisów końcowych.

Morze Kaspijskie to lokacja, która z pewnością ucieszy fanów Mad Maksa.

Różowa apokalipsa? Nigdy o tym nie słyszałem

Jeśli boicie się, że nowe Metro dołączy do Rage’a 2 i Far Crya: New Dawn, to mogę Was uspokoić. Jasne, przejdziemy się tutaj po lesie, który siłą rzeczy nie jest tak mroczny jak tunel między stacją Majakowskiego i Białoruską, ale klimat i tak wylewa się z gry wiadrami.

Stara lokomotywa zabiera nas w podróż przez spory kawał Rosji. Po drodze mamy szansę zobaczyć, jak bardzo wojna zniszczyła tę już wcześniej smutną krainę.

Zobaczymy zrujnowane portowe instalacje na środku pustyni, małą cerkiew, w której przy świecach odprawia nabożeństwo sekta czcząca wodnego potwora, pomnik Lenina, któremu ptaki od lat robią na głowę, i stary radziecki bunkier pełen potworów. Ukraińscy twórcy nie zawodzą. Ich gra wciąż jest tak samo oblepiająco brudna, smutna i depresyjna jak poprzednie.

To nie jest horror, ale będziesz się bać

Metro: Exodus nie jest horrorem, ale nie brakuje tu mocniejszych momentów. Zdarza nam się schodzić pod ziemię, mierzyć z potworami, stawać oko w oko z zombiepodobnymi mutantami i nerwowo ładować latarkę na dynamo, zastanawiając się, co tak chrobocze w mroku. Czasem zresztą latarka się całkiem psuje, a my musimy radzić sobie z zapalniczką.

Do podziemii zejdziemy przy wielu różnych okazjach, choć nic na razie nie wskazuje na to, byśmy mieli odwiedzić prawdziwe tunele metra.

Klimat buduje tutaj sam świat. Gdy płynąłem starą drewnianą łodzią, nagle wylądowało na niej czarne ptaszysko, a chwilę potem na sekundę z wody wynurzył się grzbiet jakiejś maszkary, przypominającej ogromnego skorupiaka. Gdy jechałem autem przez pustynię, z dalekich ruin do lotu wzbił się gigantyczny, podobny do smoka stwór. Już szykowałem się na walkę na śmierć i życie, ale on nawet się mną nie zainteresował.

Widziałem też wielkiego węża i nie mam pojęcia, czy gdybym był bliżej, ten nie rzuciłby się do ataku. Innym razem minęło mnie stado jeleni gonionych przez wilki. Ten świat żyje swoim zdeformowanym, przerażającym życiem i sprawia, że czujemy się w nim jedynie mało znaczącym gościem, który powinien znać swoje miejsce i na wszelki wypadek się nie wychylać.

To nie jest survival, ale będziesz liczyć naboje

Choć na liście przeciwników znalazło się wiele potworów i mutantów, najgroźniejsi zdają się inni ludzie.

Nowa gra raczej nie będzie niczym Dark Souls FPS-ów, nie będziemy w niej musieli także szukać wody do picia i jedzenia w puszkach, ale nie liczcie na radosną strzelaninę jak w Call of Duty. Amunicja stanowi tu dobro deficytowe i strzelanie ogniem ciągłym bardzo szybko skończy się wczytaniem save’a.

Równie skąpe są nasze zasoby zdrowia. Zdarza się zginąć od pojedynczego pocisku i jeśli w jakimś miejscu czeka na nas więcej żywych i uzbrojonych przeciwników, konieczne może okazać się skradanie. Gra na szczęście dostarcza sporo narzędzi, które w tym pomagają – od noży do rzucania po światełko na nadgarstku, podpowiadające, że zostaliśmy zauważeni.

To po prostu dobra gra i będziesz się dobrze bawił

Pamiętacie, co na początku pisałem o metrze i bunkrach?

Z pokazu wyjeżdżałem zupełnie spokojny. Nowe Metro może nie będzie produkcją przełomową, mogą w nim niepokoić sztywne dialogi i pewna powtarzalność, ale jest to wystarczająco solidna, piękna, nastrojowa i satysfakcjonująca pozycja, żeby wyposzczeni fani singleplayerowych strzelanek poczuli się nasyceni.

Mam nieodparte wrażenie, że dla serii Metro trzecia część może być tym samym, czym Dziki Gon dla Wiedźmina. Dwie poprzednie gry pozwoliły ukraińskim deweloperom zdobyć dość doświadczenia i zaufania wydawcy (co przekłada się na budżet), by teraz mogli oni stworzyć tytuł o rozmiarach i jakości, które mają szansę przyciągnąć prawdziwie masową widownię.