Night City aktywnościami nie stoi. Ile w Cyberpunku jest GTA, a ile Deus Exa?

5 stycznia 2021

Night City aktywnościami nie stoi

W tym miejscu skala Night City zaczyna wychodzić Cyberpunkowi bokiem. Owszem, wśród zadań pobocznych nietrudno trafić na majstersztyki, które dorównują poziomowi – bardzo wysokiemu – głównych misji. Jednak tych znakomitych opowieści nie jest na tyle dużo, by obdzielić nimi całe miasto (i przyległości). CD Projekt RED zdawał sobie sprawę z problemu i zadbał, by na mapie nie brakowało znaczników aktywności, gwarantujących dziesiątki godzin zabawy. Tylko czy to na pewno jest dobra zabawa?

Mapę Night City mogłyby urozmaicić również lokale oferujące modyfikowanie wyglądu bohatera (np. fryzjerzy, salony tatuażu). Nawet Wiedźmin 3 robił z nich użytek.

Przez jakiś czas próbowałem skrupulatnie odhaczać w dzienniku kolejne kontrakty i zgłoszenia przestępstw – ale wtedy czułem się, jakbym grał raczej w Far Crya niż spadkobiercę Deus Ex. Przyznaję, kontraktom zdarza się mieć ciekawą i całkiem bogatą otoczkę fabularną. Nie zmienia to jednak faktu, że z reguły przypominają to, co robimy na co dzień w strzelankach Ubisoftu – wchodzimy do rozmaitych przybytków (posterunków) i rozwalamy cały personel, a dany nam wybór sprowadza się do tego, czy załatwimy rzecz dyskretnie, czy też wpadniemy do środka z ogniem i mieczem.

Być może CD Projekt RED chciał w ten sposób podkreślić – dochowując wierności duchowi Cyberpunka 2020 – że Night City to wyjątkowo niebezpieczne miejsce, gdzie przemoc czyha za każdym rogiem. No cóż, udało się, zgoda. Obraz miasta nie wydaje się jednak kompletny, gdy prawie wszystko, co gracz ma tu do roboty, to zabijanie lub okładanie ludzi pięściami, ewentualnie dokonywanie kradzieży i sabotaży w pilnie strzeżonych placówkach. Nawet wyścigi samochodowe połączono ze strzelaninami.

Oczywiście, zapraszanie kolegów na grę w kręgle wyglądałoby raczej niepoważnie. Ale czemu by nie wprowadzić chociażby hazardu w dowolnej, nawet najprostszej postaci? Poza tym tu i ówdzie na parkietach można tańczyć – to też dałoby się sprząc z minigrą. W klubie Afterlife stoi stół bilardowy – gracz mógłby zrobić z niego użytek. Nie wspominając nawet o tak prozaicznych rzeczach jak kursy taksówkarskie czy pogranie na automatach arcade, których rozsiano mnóstwo po całym mieście. Słowem, możliwości było wiele – i prawie wcale ich nie wykorzystano. Może gdyby „Redzi” nie spieszyli się tak z premierą...

Night City przynajmniej w jednym punkcie jest bardziej wiarygodne niż Los Santos – w GTA 5 brakuje dzieci na ulicach miasta.

Nie muszę dodawać, że pod tym względem Cyberpunk wypada szczególnie ubogo na tle serii Grand Theft Auto. Rockstar stwarza szansę uczestniczenia w życiu wielkiego miasta jak żaden inny deweloper – od wizyt w kasynach i klubach nocnych, przez zabawę na polach golfowych i kortach tenisowych, po realizowanie się jako strażak czy policjant (choć tych ostatnich atrakcji brakuje w GTAV, co jest pewnym krokiem wstecz względem starszych odsłon cyklu). Nawet Fallout 4 pozwala graczowi oderwać się od niebezpiecznej codzienności na pustkowiach, oferując garść minigier odpalanych na Pip-Boyu.

Night City – symulacja niesymulowana

Temat jest wałkowany dzień w dzień od premiery Cyberpunka, więc nie będę się przesadnie pastwić nad Night City. Zapewne wszyscy już słyszeliście o policjantach, którzy nie potrzebują (i nie używają) samochodów, bo potrafią momentalnie się teleportować i pojawiać za plecami kryminalistów (aż dziw, że przestępczość w mieście pozostaje tak wysoka); o cywilach, którzy bardzo niechętnie reagują na to, co gracz wyczynia wokół nich – a jeśli już silą się na reakcję, to zwykle okazuje się ona kompletnie nieporadna; jak i o ruchu ulicznym absolutnie niezdolnym do unikania korków. Zaiste, jest na czym sobie poużywać.

Silnik Cyberpunka ma problem nawet z symulowaniem pogody – warunki mogą zmieniać się po każdym przeładowaniu gry. Do zachowania wody też się nie przyłożono.

Być może ktoś zachodzi w głowę: dlaczego właściwie Cyberpunk miałby równać się z GTA na tym polu? W końcu to gry należące do dwóch odmiennych gatunków. Cóż, CD Projekt RED sam jest sobie winny. Gdy cofniemy się do 2018 roku i obejrzymy raz jeszcze pierwszy pokaz rozgrywki (zamieściłem go poniżej), usłyszymy następujące zapewnienia:

Ważną częścią naszego RPG jest interaktywny świat. [...] Naszym celem jest, by Night City było przekonującym otwartym światem [...]. Znacznie rozbudowaliśmy nasze systemy tłumu i społeczności, by stworzyć najbardziej wiarygodne miasto w grach z otwartym światem. Ulice roją się od ludzi z najróżniejszych sfer, żyjących własnym życiem – zarówno w dzień, jak i w nocy. [...]

Cholibka, tak niewiele zabrakło, by pobić GTA...

Gdyby CD Projekt RED potrafił ugryźć się w język i nie obiecywać gruszek na wierzbie, być może zbywalibyśmy wzruszeniem ramion niedostatki Cyberpunka w symulacji miasta. Pewnie faktycznie sporo byśmy mu wybaczyli, postrzegając go przede wszystkim przez pryzmat erpegowych walorów – a te przecież są niebagatelne. Ale „Redzi” zapragnęli stworzyć grę totalną, a nie „tylko” RPG. Mają więc za swoje.