Kroniki Riddicka: Ucieczka z Butcher Bay

Zbieranie fantów w postaci papierosów to też jedna z fajnych rzeczy dotycząca tej gry :)

Każdy wie, że lubisz się rozpisywać ale teraz to chyba pobiłeś rekord w opisie jednej gry.

Wspomniałeś chociaż o zbieraniu paczek papierosów, które są jako znajdźki jeśli chodzi o tę grę? Dość unikalna i specyficzna kolekcja skoro sam Riddick chyba nie pali.

Kroniki Riddicka: Ucieczka z Butcher Bay - recenzje graczy

Kroniki Riddicka: Ucieczka z Butcher Bay to ambitna gra wydana w 2004 roku. To doskonała hybryda strzelanek pierwszoosobowych, elementów przygodowych i RPG, skradanki i walki. Gra choć w przeważającej mierze oparta na akcji opiera się też na fabule, która trzyma nas w napięciu przez wszystkie punkty kontrolne i satysfakcjonujące zakończenie. Jeszcze bardziej imponujące jest to, że studio było w stanie wypuścić tak kreatywną, oryginalną grę opartą na licencji. Równe połączenie wielu elementów gry jest znakomicie wykonane i jestem szczerze zaskoczony jak dobrze wykonane jest skradanie oraz walka wręcz w tej grze. Gry oparte na filmach mają tendencję do bycia źle zaprojektowanymi i tworzonymi w krótkim czasie, aby zarobić na szumie wokół popularnej, aktualnej premiery filmowej. Ucieczka z Butcher Bay nie jest oparta na konkretnym filmie, ale na serii Kroniki Riddicka i wypełnia lukę w fabule, którą normalnie wypełniłaby powieść. To właściwie prequel filmu Pitch Black, gdzie widzimy jak Riddick uciekł z więzienia i zyskał zdolność widzenia w ciemności. Moim zdaniem lepsze gry hybrydowe od Escape From Butcher Bay 2004 to w zasadzie tylko dwie przełomowe i wybitne produkcje Deus Ex 2000 i System Shock 2 1999.
Gameplay. Riddick to strzelanka pierwszoosobowa, która łączy w sobie strzelankę FPS, walkę wręcz, skradanie, ataki z ukrycia, a nawet elementy platformowe. Podejmuje zauważalne ryzyko w zatłoczonym gatunku i odnosi sukces. Od inspirowanej filmem prezentacji po minimalistyczny interfejs HUD i śmiertelnie poważną kreację sympatycznego zabójcy Diesela Riddick jest przesiąknięty elegancką atmosferą w stylu zabij lub zostań zabity, która przenika wszystko. Walka jest ostra, AI skuteczna i nieustępliwa, a projekt poziomów zręczny. Misje są niezwykle zróżnicowane i zaskakujące, ekscytujące i zabawne. Prawie zawsze istnieje wiele ścieżek, a system wentylacyjny jest złożony i rozległy. Niektóre sekcje są prostsze podczas gdy inne skupiają się wyłącznie na eksploracji jak na przykład kopalnie i drugie więzienie. Później w ostatniej części gry Riddick staje się w 100% strzelanką FPS w której można strzelać z miniguna, a nawet dosiadać mecha i niszczyć wrogów jak papierowe lalki. Gra obejmuje ponad szereg poziomów podzielonych na punkty kontrolne. Na początku nasza postać Riddick zostaje dostarczony przez łowcę nagród do Butcher Bay, najcięższego i najstraszniejszego więzienia w galaktyce z którego nikt nie uciekł. Vin Diesel wypowiada wszystkie kwestie Riddicka groźnie niskim pomrukiem. Idealnie pasuje do tej roli. Pierwszy poziom tak naprawdę wprowadza nas w życie więzienne i umiejętności postaci. Kiedy przybywamy po raz pierwszy dosłownie nie mamy nic więc pierwsza część gry odkrywa kulturę więzienia, jego system handlu oraz tajniki wzmacniania postaci. Poznajemy elementy RPG polegające na rozmawianiu z więźniami, przyjmowaniu od nich misji, zdobywaniu informacji i ostatecznie zdobywaniu małej broni ręcznej. Początek przypomina wręcz przygodówkę z elementami RPG. Szybko zapoznajemy się z systemem walki. Ponieważ broń strażników jest kontrolowana przez system zakodowany w DNA podniesienie jej powoduje porażenie prądem. Musimy więc pracować z tym co mamy. Aby zdobyć szacunek i informacje walczymy z najważniejszymi więźniami i strażnikami w pierwszoosobowych walkach wręcz. System walki wręcz jest prosty i łatwy do nauczenia, ale co najważniejsze daje dziką satysfakcję, bo rzadko widzi się to tak dobrze wykonane. Podnoszenie kastetów, noży i maczug zwiększa nasze umiejętności w walce. Zaczynanie od niczego i wspinanie się w górę w ponurym, nieludzkim otoczeniu zapewnia prawdziwe poczucie siły. Walka dystansowa w grze jest prosta, ale bardzo satysfakcjonująca. Strzelanie odbywa się z bliskiej lub średniej odległości przy użyciu broni palnej bezpośredniego ognia, w tym pistoletów, strzelb i karabinów szturmowych. Większe działa są również wyposażone w opcjonalną latarkę, która pomaga widzieć w ciemności, ale użycie światła może przestraszyć wrogów w pobliżu. Sztuczna inteligencja jest wyjątkowo dobra, szczególnie podczas strzelanin. Wrogowie realistycznie robią uniki na boki i korzystają z osłon. Riddick jest człowiekiem, ale niezwykle silnym, wytrzymałym i szybkim. Chociaż zestaw broni jest raczej niewielki postać nadrabia zręcznymi ruchami, umiejetnościami i ukrywaniem się. Od samego początku Riddick ma zdolność słyszenia bicia serca innej osoby dzięki czemu może przykucnąć w cieniu i podkraść się do wroga, aby skręcić mu kark. Naturalnie Riddick jest biegły w zabijaniu stosując zabójstwa z ukrycia oraz kontrataki. Kontry są niebezpieczne, ale niezwykle satysfakcjonujące, ponieważ chwytamy broń strażnika i następnie pociągamy za spust. Później Riddick ma umiejętność widzenia w ciemności co przydaje się w każdej sytuacji z wyjątkiem jasnych pomieszczeń. To doskonały dodatek nadający kolejny poziom głębi. Gra doczekała się też innego, innowacyjnego, genialnego rozwiązania. Nie ma graficznego wskaźnika wskazującego, kiedy jesteśmy ukryci przed wrogami, gdy się skradamy. Zamiast tego odcień ekranu zauważalnie zmienia kolor na niebieski. To subtelny efekt, który całkowicie działa. W grze zaimplementowana mechanika skradania jest bardziej satysfakcjonująca niż w większości gier, gdzie skradanie się jest głównym tematem rozgrywki co budzi szacunek. Kamera w grze jest tu inteligentna, bo przełącza się na perspektywę trzeciej osoby i pokazuje Riddicka z kilku innych perspektyw. Choć początkowo dezorientujące to rozwiązuje to odwieczny problem wspinania się po drabinach i ułatwia wspinanie się po skrzyniach i wślizgiwanie się do szybów wentylacyjnych. Gra jest przesiąknięta atmosferą od chwili, gdy Riddick wchodzi do wilgotnego, obskurnego więzienia o zaostrzonym rygorze. Jest ciemno, nie tylko w przenośni, ale w rzeczywistości ciemno. Jest wiele, wiele miejsc, w których panuje całkowita ciemność, a w powietrzu unosi się ciężki smród. Ściany pokryte są graffiti, cele są minimalistyczne z toaletą, łóżkiem i umywalką. Ogólnie rzecz biorąc im więcej postępów tym surowsze i brzydsze staje się więzienie. Prawie wszystko w grze działa dobrze, a po ukończeniu 12-godzinnej przygody chcemy więcej. Wątpię jednak czy uda się komuś ukończyć przy pierwszym podejściu każdą misję poboczną więc istnieje zachęta, aby zagrać w nią po raz drugi.
Grafika i udźwiękowienie. Pierwszym jasnym punktem oprawy wizualnej Riddicka jest znakomita prezentacja w stylu filmowym. Zdolność do uchwycenia esencji przypominającej film jest stała przez całą grę w prostych dialogach lub prezentowana w przerywnikach filmowych. Wszystko w grze jest maksymalnie dopracowane pod względem wizualnym tworząc wrażenie prawdziwego przebywania w kosmicznym więzieniu o potrójnym bezpieczeństwie. Ta gra nie tylko wygląda fenomenalnie na pierwszy rzut oka, ale ma mnóstwo świetnych, drobnych szczegółów. Rozżarzone do czerwoności dziury po kulach w litej stali stopniowo ochładzają się. Sporadyczne eksplozje również wydają się tak gorące, że można je praktycznie poczuć i oparzyć się.Pojawiająca się w grze krew podczas walki rozpryskuje się i tworzy smugi na ścianach i podłogach w przesadny, ale wiarygodny sposób. Riddick, którego widzimy z perspektywy trzeciej osoby podczas dialogów, przerywników filmowych i niektórych innych czynności wygląda niemal zupełnie jak Vin Diesel. Duże wrażenie robi też kontrast tak świetnej oprawy wizualnej i zminimalizowanego HUD-u. Z artystycznego punktu widzenia Riddick jest surowo wyglądającą grą, doskonale wyświetloną z szeregiem efektów specjalnych, wyboistymi teksturami i ogólnie płynną liczbą klatek na sekundę. Więzienia mają minimalną teksturę w odcieniach szarości, bieli i metalicznych kolorów oraz są pokryte porysowanymi, skorodowanymi teksturami. Więzienia są pełne surowych graffiti i zimnych, ciemnych powierzchni, a każdy z więźniów wyróżnia się własną osobowością. Technicznie to wspaniała gra. Używając techniki zwanej Normal Mapping jest w stanie oświetlić wszystkie statyczne i poruszające się obiekty na świecie tak jakby były prawdziwymi obiektami 3D z subtelnymi krzywiznami i organiczne kształty zamiast sztywnych trójkątów i krawędzi. W rezultacie postacie nie wyglądają jak blokowe wielokąty, a bardziej jak gładkie, zakrzywione, realistyczne postacie. Robi wrażenie i przyciąga wzrok. Chociaż tekstury i otoczenie nie są aż tak szczegółowe to taka technika oświetlenia sprawia, że wyglądają fantastycznie. Sam dźwięk nie ma sobie równych, a być może jest nawet lepszy od oryginalnej oprawy wizualnej, ponieważ jeszcze trudniej jest tu znaleźć choćby cień wady. Podkład głosowy jest znakomicie zrealizowany. Vin Diesel i Cole Hauser dali najlepsze występy. Dialogi w grze są pełne przekleństw, ale idealnie pasują do tematu, są mocne i zwięzłe. Do tego dochodzi doskonała, dynamiczna partytura, która eksploduje do życia, gdy zaczynają lecieć pięści lub kule, ale napięcie uspokaja się pomiędzy potyczkami. Ta zapadająca w pamięć ścieżka dźwiękowa z łatwością nadaje się na hollywoodzki hit. W przeważającej części Riddick oferuje futurystyczny zestaw melodii wojskowych oraz dramatyczną ścieżkę dźwiękową w stylu filmowym, która brzmi jakby pracowała nad nią cała orkiestra.
Podsumowanie. The Chronicles of Riddick: Escape From Butcher Bay to jeden z tych niezwykle rzadkich typów gier, który zapewnia wyjątkowo wysoką jakość na każdym kroku i samodzielnie podnosi stawkę dla wszystkich podobnych gier. Nie opiera się na typowej strukturze znanej z innych gier akcji, ale zamiast tego skutecznie splata ze sobą różne typy rozgrywki w kontekście kilku dyskretnie różnych, dość otwartych obszarów. Istnieje kilka dobrze rozmieszczonych i naprawdę dobrze zaimplementowanych elementów rozgrywki składających się na genialny gameplay, które dopełniają całą akcję. Jest tak niewiarygodnie dobra, że niemal wydaje się, że została przeniesiona w czasie, ponieważ większość dzisiejszych gier akcji po prostu nie należy do tej samej ligi. Nasza postać Riddick to zatwardziały przestępca więc jest groźny i zastraszający jak tylko się da, a jednak jest coś naprawdę godnego podziwu w jego rozsądnym i nieskrępowanym podejściu do przetrwania. Gra odważnie przeciwstawia się konwencjom gatunku gier akcji z perspektywy pierwszej osoby stawiając nas w różnorodnych sytuacjach, które same w sobie są wyjątkowo niebezpieczne, a nie tylko pozwalając nam używać coraz silniejszej broni palnej przeciwko coraz trudniejszym wrogom. Oznacza to, że gra nieustannie trzyma nas w niepewności i nigdy nie nudzi zmuszając do powtarzania sekwencji. Gra jest tak mroczna, tak szorstka, a jednocześnie tak ironiczna i wykorzystująca dojrzałe motywy. Sceneria jest tak zimna i złowieszcza, że niemal namacalna, ale to efekty oświetlenia otoczenia niemal kradną całe przedstawienie, ponieważ dodają bogactwa i realizmu przebiegowi wydarzeń. Gra niesamowicie imponuje mechaniką rozgrywki, gameplayem, intensywnościa, tempem i czystym spektaklem. HALO spotyka się tu z Doom i Thief. Wiele subtelności, zadań pobocznych i ogólnej doskonałości sprawia, że jest to jedna z najlepszych gier w swoim gatunku. Biorąc pod uwagę wszystkie te obecne bezużyteczne, okropne śmieci pochodzące z recyklingu, które są dziś na porządku dziennym taka produkcja jest filarem gier w najlepszym wydaniu i wzorem do naśladowania jak podejść ambitnie do produkcji gry video. Ta gra jest jedyna w swoim rodzaju. Polecam.
https://www.youtube.com/watch?v=unu7tXi7vZw&ab_channel=P.B.HorrorGaming

Ukończyłem w tamtym roku na xboxie i gierka jest na wypasie. Świetnie odwzorowany Vin Diesel i więzienny klimat.