The Thing: Remastered

To jest świetny motyw na remake. Na papierze gra ma kapitalne mechaniki angażujące gracza emocjonalnie, trzymające w napięciu, ale i pozwalające się wyżyć, dając dużo okazji do walki. To jest kapitalna sprawa, że idziemy z zespołem npców, z których ktoś może okazać się impostorem. Taki Among Us tylko że w singlu.Wszystkie jednak mechaniki w tej grze są wykonane, ale tak jak to przystało na przeciętniaka sprzed 20 lat - pobieżnie. Nasi towarzysze to mięso armatnie, jest ich dużo, ciągle znajduje się nowych i oni ciągle giną, bo tak ma być. Gra często wykłada lachę na nich, bo dochodzimy do końca poziomu z zespołem, ekran ładowania wjeżdża i oni po prostu znikają. Zmienianie się w kosmitę też działa bardziej jak wirus zombie, a nie to co w filmie. Możemy zrobić komuś test, wyjdzie negatywny, ale jak go mocno poatakują przeciwnicy, to on i tak się po chwili zmieni.Z drugiej strony nigdy nie będzie tak, że ktoś zmieni się w kosmitę w spokojnej chwili, po to by nam serię w plecy władować, więc nie ma sensu sprawdzać, kto jest kosmitą, a kto nie, bo i tak pożytek z takiego nawet zakażonego członka zespołu zawsze jest. Jeden plus dla gry, że npce są faktycznie pomocne, dobrze sobie radzą w walce, nie blokują drogi mocno, no i leczą za darmo, więc warto chodzić z ekipą, nawet jak nie da się do niej przywiązać. Od takiej strony fabularnej, w tej grze nie ma nic budowania żadnej postaci. Bohaterów w sumie może trzech występuje i żaden z nich, w tym sterowany przez nas typ, nie mają żadnej osobowości, czy indywidualnych cech. W ogóle fabuła również raczej nie istnieje, bardziej po prostu chodzi się przez dość monotonne levele i robi swoje. Wszystko w tym tytule jest strasznie miałkie. Zróżnicowanie przeciwników nie imponuje, tu akurat stare modele działają na niekorzyść. Granaty mają dziwną parabolę. Nie można wycelować sobie pod stopy, co irytuje w grze, gdzie jest pełno pełzających po ziemi, małych przeciwników. Strzelanie jest dość płytkie, nie czuć mocy broni, no i nawet ze snajperki przycelować konkretnie się nie da. Pociski raczej tak mniej więcej lecą w dane miejsce. Widać, że to gra z konsol i w wersji na PC nawet jak ustawimy najniższy możliwy autoaim, to wciąż wspomaganie celowania jest dość odczuwalne. Nightdive ewidentnie wyłożyło lachę na wersję pecetową, więc słabo, że tyle pieniędzy proszą. Też jak chodzi o poprawienie bugów, no to tak średnio wyszło. Zdarzają się gliche wizualne, które w niczym nie przeszkadzają, ale zdarza się też, że jeden z naszych kompanów zapadnie się pod ziemię (jak na screenie obok), zablokuje za skrzynką lub że w ogóle staną w miejscu i nie będą więcej za nami iść. Jak na remaster to trochę mocno wstyd. Tym bardziej, że mechanicznie również występuje sporo drobnostek, które irytują, jak drzwi zamykające się same po kilku sekundach czy automatyczna zmiana broni na paralizator po użyciu apteczki? Miałkie i nijakie to jest, bez specjalnego kimatu czy napięcia, ale przechodzi się bezboleśnie, bo dużo jest amunicji i wszelkich zapasów. Poziom trudności jest raczej niski, bossowie są super prości, szczególnie ten ostatni. Tę grę powinno się zrobić od nowa, z faktycznym zaimplementowaniem mechaniki zaufania i dopisaniem wątków pobocznych dla postaci pobocznych, no i głównych też. Nic tu nie ma właściwie. Callisto Protocol jest znacznie lepsze, więc lepiej w CP zagrać.