Amnesia: Rebirth

Strach, bezsilność, osamotnienie, smutek a przede wszystkim nadzieja. W grze znajdziemy spektrum emocji bohaterki, które odczuwamy razem z nią. Jedne bardziej, inne mniej – tutaj zależy od naszego poziomu empatii, dojrzałości, doświadczenia życiowego i własnych przeżyć. Im ich więcej, tym bardziej jesteśmy w skórze Tasi Trianon. Dla mnie Amnesia: Rebirth to dobry horror a jeszcze lepszy dramat.W pierwszych chwilach od razu rzuca się miejsce akcji, które rzadko pojawia się w grach. Północna Afryka a dokładniej Algieria bardzo rzadko pojawia się w grach – poza produkcjami wojennymi, chyba w ogóle. Do tego dodajmy jeszcze obcą cywilizację i całkiem inny świat. Świat pełen bólu i cierpienia. W nim musi odnaleźć drogę do domu nasza bohaterka, ratując również własne dziecko. Ten miks do mnie trafił, bo po prostu lubię tego typu setting. Niby mamy wyświechtane motywy, ale zostały one ubrane w niecodzienne szaty. To wystarczyło, by Amnesia: Rebirth wyróżniła się na tle innych survival horrorów. Szkoda, że inni twórcy idą na łatwiznę i serwują nam ciągle nawiedzone rezydencje.Gra mnie łatwo wciągnęła na te 10 godzin. Co prawda zrobiłem sobie przy niej jedną dłuższa przerwę (aby na ostatnie dni w gamepassie ograć sobie jeszcze w nim kilka gier – koniec końców przedłużyłem abonament), ale doskonale wiedziałem w jakim momencie uprzednio zakończyłem przygodę, bo przeżywałem ją razem z bohaterką.Początkowo gra jest symulatorem chodzenia – dzieje się niewiele, ale gdy już docieramy do „miasta” pojawia się niepokój, który towarzyszy nam przez kolejne godziny. Po połowie gry zanika, ale to nic nie ujmuje gęstemu klimatowi wykreowanemu przez twórców. Co prawda nie jest to poziom rewelacyjnej SOMY, ale w mojej opinii jest tak samo dobra jak pierwsza Amnesia i lepsza od drugiej części.Fabuła mi się podobała – opowieść została poprowadzona przyzwoicie. Teksty czyta się dobrze. Bohaterka – z krwi i kości. Początkowo drażniła ciągłą gadką, tak samo jak i przerywniki z powracającymi wspomnieniami, które wybijały z rozgrywki, ale to z czasem ustąpiło. Elementy survivalowe – są. Zagadki – są, co prawda proste, ale nie są jakieś abstrakcyjne. Graficznie jest przyzwoicie, choć niektóre tekstury nie były z wysokiej półki. Dźwiękowo- top.Polecam, szczególnie dojrzalszym graczom. Dla dzieciaków będzie to symulator chodzenia z głaskaniem się po bebzonie. Co kto jak woli. Dla mnie 8/10.

Niestety średnia gierka. Chodzenie i czytanie notatek wcale nie jest takie złe, ale po Amnesii w tytule spodziewałam się o wiele lepszej historii i o wiele lepszego klimatu. Moim zdaniem największym błędem było dodanie tak dużej ilości dialogów dla głównej bohaterki, która zwyczajnie nie wie kiedy się zamknąć. Tasi nieustannie gada o wszystkim. Ciągle mówi o tym że się boi, o tym że coś widzi, o dziecku, o mężu, o przyjaciołach, o tym że jest gorąco itd itd. Tutaj pierwszych skrzypiec nie gra osoba siedząca przed monitorem, tylko główna bohaterka i jej wieczna paplanina. Przez to wszystko resztki jakiegokolwiek klimatu uciekają jak tylko się pojawiają, a elementy horroru które trwają dosłownie minuty są żenujące i mało straszne. Do ukończenia się zmusiłam i naprawdę starałam się wczuć w historię, ale ona jest zwyczajnie mało ciekawa. Ze wszystkich gier tego studia Rebirth jest niestety na ostatnim miejscu.

Amnesia: Rebirth to frapujący survival horror. Plusy... Na wstępie zaznaczę, że bardzo odpowiadały mi pustynne realia eskapady. Eksploracja katakumb trzyma w napięciu, jednak prawdziwe emocje zapewniają dopiero ucieczki przed złowrogimi bytami. Świetnie zachowują się tu potwory. Wyzwaniem na pewno są duchy, które swoją drogą wyglądają kozacko, niczym dementorzy. Sztuczna inteligencja wrogów jest nieprzewidywalna, co w tym przypadku uważam za atut. Poza odrobiną sprytu i zręczności, gra wymaga od nas trochę główkowania. Odrodzenie może poszczycić się bowiem sporą ilością ciekawych środowiskowych zagadek. Ta część ma jeszcze jedną sporą zaletę, a mianowicie satysfakcjonującą długość. Rozgrywka jest przy tym dość urozmaicona, wciągająca i po prostu miodna. Całkiem fajnie sprawdza się mechanika zabawy z różnymi ciekawymi zabiegami. Interesująco wypada formuła wczytywania zapisu, gdzie drugi raz możemy już nie spotkać tego samego zagrożenia. Pochwalam zacny pomysł z zapałkami jako źródło światła. Dobrze sprawdza się również amulet w roli kompasu. Myślę, że zredukowanie przedmiotów do tych niezbędnych jak oliwa czy zapałki wyszło grze na dobre. Przyzwoicie zrealizowano cut-scenki z oczu bohaterki oraz rysunkowe przypomnienia. Wszelkie zapiski w formie szkiców z gracją wpasowują się w styl produkcji. Zawiła, skomplikowana historia z czasem się rozkręca i przeradza w psychodelę. Wczuć się pomagają bardzo dobrze zagrane dialogi głównej bohaterki. Ogólnie widać progres w ruchu, gdzie opracowano całkiem niezłe animacje protagonistki i stworzeń oraz różne efekty. Nie odbiega od tego warstwa audio. Jak to winno być w horrorach - porządne, mrożące krew w żyłach udźwiękowienie. Muzyka nastrojowa, pasująca do realiów przygody. No i niektóre lokacje budzą podziw wizją artystyczną. Minusy... Niestety, ale grafika mnie nie zachwyciła. Miejscami ma przebłyski, częściej jednak jest brzydka. Zarys fabularny członków eskapady nie do końca pozwala się z nimi zżyć. Ogólnie sporo tu niepotrzebnego bełkotu. Z malutkich niedogodności wymienię choćby kłopotliwe przekręcanie zaworów, męczące uspokajanie płodu oraz okazjonalne błądzenie we mgle. W ogólnym rozrachunku wyszło lepiej, niż się spodziewałem. Moja ocena – 8.0/10

Nierówna grafika, nieco archaiczny gameplay, fajny klimat, a im dalej w las, tym lepiej. Ale jest tu Tak. Świetna. Historia. że bez problemu podwyższyłem ocenę. Trafiła do mnie mocno, jako do świeżo upieczonego ojca. Prawie tak dobra, jak SOMA. Brawo.

Bardzo dobra, jednak początek to tylko chodzenie, więc niektórzy się odbiją. Potem już jest atmosfera strachu, plus łamigłówki co jest ciekawe.

No cóż, szału nie było. Najlepszy klimat przywodzący na myśl Mroczny Obłęd to Forteca. Ciekawy był też moment z Widmem, reszta niestety słabo. Za dużo zwiedzania, za mało horroru. Ciągłe cutsceny zaburzają imersję, brak poczucia osaczenia i ograniczonych zasobów. Teleporty i zmiany obszarów akcji także burzą poczucie ciągłego zagrożenia. Zapałki leżą dosłownie wszędzie. Nie muszę bać się ciemności bo raz że prawie nie ma potworów, dwa że mam tyle zapałek rozmieszczonych co drugie pomieszczenie że mogę wszystko i wszędzie rozświetlać. Wyskakujące notorycznie jumpscary zaczynają irytować a nie straszyć. Zagadki bardzo proste, za mało angażujących pomysłów, za mało dostępnych przedmiotów i możliwości oddziaływania na środowisko. Myślę że to przeciętna gra i niestety krok w tył Frictional Games.