Dobra Zmiana: nadchodzi rewolucja, od czarnego złota do brunatnej koszuli

Problem jest złożony. Zaczyna się od tego, że mamy więcej jednoosobowych gospodarstw domowych niż kiedykolwiek wcześniej i coraz mniej osób w wieku 18-35 lat wchodzi w ogóle w związki w których można w ogóle myśleć o posiadaniu dzieci. Oczywiście rozwiązania PiSKonfiarskie tutaj nic nie pomogą, a wręcz te problemy pogłębiają.

Nawet jak już jest związek i chęć posiadania dzieci to ludzie zderzają się z rzeczywistością rekordowo drogich mieszkań i niestabilnością rynku pracy. Nie bez powodu wielu ludzi ma pierwsze (często jedyne) dziecko w wieku ok. 35 lat. To zwykle nie chcęć wyszalenia się jak niektórzy twierdzą, a po prostu dopiero w tym wieku osiąga się jaką taką stabilizację.

Dostępność żłobków i przedszkoli generalnie się poprawiła, ale też nie rozwiązuje problemów. Matka (najczęściej) wracająca do pracy, gdy pośle dziecko do takiej placówki, w zasadzie przez jeszcze spory czas musi brać zwolnienia za każdym razem, gdy dziecko jest chore, czyli czasem bywa i że połowę czasu w ciągu pierwszych paru miesięcy. Jeśli nie ma się wsparcia rodziny (babcie, itp.) w swojej okolicy to właściwie dla kobiety oznacza to stagnację zawodową na wiele lat, a czasem wręcz spadek pozycji zawodowej.

Polskie państwo bardzo przeszkadza zamiast pomagać.

Nie przeczę. Ale bez sensownych (i zapewne kosztownych) działań ze strony państwa raczej demografii nie poprawimy. Jak już pisałem wyżej, nie da się zjeść ciasteczka i mieć ciasteczka. ;)

Jest jeszcze jeden ciekawy aspekt - brak jakościowego partnera. Żeby mieć dzieci to jeszcze trzeba mieć w kim.

Tutaj znalazłem jakieś dane z 2023 roku. https://www.cbos.pl/SPISKOM.POL/2023/K_087_23.PDF

Zdecydowana większość analizowanej grupy planuje w przyszłości potomstwo (70%), a 13% jeszcze
się zastanawia. Natomiast wśród pytanych do 40 roku życia odsetek planujących potomstwo jest
jeszcze wyższy i wynosi 77%, a dalsze 13% też rozważa taki zamiar. Badanych, którzy nie planują
potomstwa – a mają mniej dzieci, niż chcieliby mieć, lub mają niesprecyzowane zamierzenia –
zapytaliśmy o przyczyny takiej decyzji.
Blisko dwie trzecie respondentów nie decyduje się na dziecko z przyczyn osobistych. Najczęściej
dlatego, że jest już za późno na dziecko (20%) lub nie pozwala im na to stan zdrowia (15%). Dla części
osób jest z kolei – jak na razie – za wcześnie na dziecko (6%). Niektórzy twierdzili, że wystarczy im
już tyle dzieci, ile mają (10%), a część osób nie planuje potomstwa z powodu braku partnera, stałego
związku (6%), bądź też ze względu na preferencje partnera dotyczące liczby dzieci (6%). Pozostałe
odpowiedzi nawiązujące do sytuacji osobistej pojawiały się rzadziej. Wśród nich znalazły się takie
uzasadnienia jak: zbyt duża odpowiedzialność, sprawa osobista, wygoda, potrzeba niezależności oraz
celibat.
Następna grupa uzasadnień odnosi się do sytuacji materialnej (18%), przede wszystkim zaś do
wysokich kosztów utrzymania (15%), a w dalszej kolejności – wysokich cen mieszkań, małego
metrażu (5%), obaw związanych z utratą pracy (2%) oraz ogólnie – braku warunków (3%).
Pewna część badanych deklaruje, że nie decyduje się na dziecko z powodu sytuacji w kraju (11%).
Argumentuje, że ogólnie sytuacja w kraju na to nie pozwala (8%), wyraża niezadowolenie
z restrykcyjnego prawa aborcyjnego (4%) oraz opieki medycznej (1%).
Kolejna grupa przyczyn odnosi się do sytuacji na świecie – niepewności związanej z sytuacją
geopolityczną, zagrożeniem wojną, a także ze zmianami klimatu oraz stanem środowiska naturalnego
(ogółem 5%)