Graliśmy w Wolfenstein: The New Order - Blazkowicz, naziści i Bękarty wojny w jednym - Strona 3

Strzelanie to nie wszystko. Czasem trzeba coś pospawać...

W pokazanym fragmencie strzelania było sporo, poświęcę mu nawet nieco miejsca, ale najbardziej zaskoczyły mnie sceny właśnie – nazwijmy to – przygodowe. Pomiędzy walkami, najczęściej skoncentrowanymi wokół większych pomieszczeń przypominających areny, trzeba było trochę pokombinować. Jeszcze przed wejściem do budynku nazistów Blazkowicz musiał ominąć robota gończego przypominającego psa. Nie chodziło o ominięcie poprzez nafaszerowanie ołowiem, a dosłowne odszukanie ścieżki, która pozwoli uniknąć pogryzienia. W tym celu wyciąłem na przykład przejście przez metalową siatkę przy pomocy podręcznej... spawarki? To narzędzie przydało się zresztą w wielu innych sytuacjach: do wycinania wejść do szybów wentylacyjnych, uwalniania blokad wind czy „otwierania” skrzynek zawierających dodatki. Spawara działa w dwóch trybach – promienia lub pocisku – i trzeba ją ładować przy specjalnych terminalach. Jej promień tnie tylko określony rodzaj materiałów, więc zapomnijcie o zabawie w szatkowanie poziomów. Jest to jednak na tyle istotne narzędzie, że w kampanii znajdziemy jego kilka coraz mocniejszych wersji. Przy okazji wykorzystamy je też w walce, bo w pobliżu źródeł prądu okazuje się ono nieocenioną pomocą w przypadku problemów z zasobnością amunicji.

Trudno oszacować, czy te przygodowe aspekty gry będą pasować do całości, ale w pokazanym fragmencie były stosunkowo proste i dawały chwilę wytchnienia od samej walki. Bo ta, i to już informacja, która na pewno Wam się spodoba, okazała się niezwykle intensywna, wciągająca, wymagająca i – co ważniejsze – piekielnie satysfakcjonująca.

Naboje i apteczki

Powiem szczerze, że fabuła i motyw bawienia się spawarką są niezłe, chociaż budzą pewne wątpliwości – wiele zależy od tego, czy autorom uda się wyważyć obydwa aspekty w pełnej wersji gry. Podobnych wątpliwości nie mam za to odnośnie systemu walki, który jest fenomenalnie zwariowany, zręcznościowy i radosny. MachineGames łączy w nim cechy szybkich strzelanek pierwszoosobowych, głęboko zakorzenionych w klasyce, ale jednocześnie mających odwagę pokazać coś nowego. Grając w ten krótki fragment, miałem wiele skojarzeń z legendami z lat 90. oraz późniejszymi hitami: począwszy od Wolfensteina 3D, przez konsolowego Blacka, na polskich tytułach pokroju Bulletstorma skończywszy. Z każdej z tych gier autorzy zapożyczyli jakieś elementy, zestawiając je w nowy, bardzo sympatyczny w odbiorze system, doprawiony spodziewaną porcją przesady oraz świetnym wykonaniem. Dawno nie słyszałem tak miło dudniących strzelb czy karabinów.

Przed jedną z walk można było obejrzeć arenę i zacząć starcie z pomysłem.

Porozmawiajmy o konkretach. W nowym Wolfensteinie Blazkowicz może biegać, robić wślizgi, wychylać się zza osłon na różne strony, gromadzić pokaźny arsenał, korzystać z elementów otoczenia, np. z działek, i mordować na parę sposobów. Przeciwnicy – nazistowska piechota, mechy kroczące oraz latające drony – byli za to ruchliwi i skutecznie wywierali presję, ścigając i zachodząc mnie z obu stron. Z tego względu w The New Order trzeba było strategicznie zmieniać pozycję, zbierać dziesiątki apteczek, tarcz, naboi i nowych zabawek. Nie dać się przygwoździć. Sam arsenał skojarzył mi się odrobinę z NecroVision. Co jest lepsze od kałacha albo strzelby? Naturalnie dwie sztuki którejś z tych broni trzymane w obu rękach bohatera. Siła ognia tych „zabawek” była olbrzymia i korzystanie z nich sprawiało mi sporą radochę. W związku z tym często zmieniałem sprzęt, bawiłem się, testowałem różne możliwości – większość z nich dawała co najmniej ciekawe rezultaty. Dodajcie do tego opcję modyfikowania uzbrojenia, czego nie mogłem, niestety, sprawdzić.