Dead Space - recenzja gry

Sztampowa fabuła, bezpłciowy bohater i kalka pomysłów z innych gier. Przed Wami Dead Space, najlepszy horror ostatnich lat i największe pozytywne zaskoczenie wśród tegorocznych gier!

Twórcy nie dorabiali ideologii do swojego dzieła, nie obiecywali rewolucji, kamienia milowego w rozrywce elektronicznej oraz nawrócenia niewiernych. Oni po prostu postanowili zrobić kawał dobrej gry… I zrobili. Quentin Tarantino w jednym z wywiadów powiedział: „Widziałem w życiu tyle tytułów, że czasami sam już nawet nie wiem, czy daną rzecz sam wymyśliłem, czy też podświadomie zaczerpnąłem z cudzego pomysłu, który podsunęły mi wspomnienia.” Te same słowa mógłbym wsadzić w usta twórców Dead Space. Choć zapewne w ich przypadku wszystko było skrzętnie zaplanowane przez speców od badań rynku, to nikt nie będzie miał im za złe, że sposób narracji i rozwiązania są żywcem zaczerpnięte z Bioshocka i System Shocka, bohater milczy niczym Gordon z Half-Life, a fabuła to esencja Alien, The Thing i Event Horizon. Ale to tak naprawdę nieistotne, od pierwszego uruchomienia zostajemy wręcz wchłonięci przez tę doskonale skomponowaną mieszankę, zapominając, że praktycznie to wszystko już było. Nie przeszkadza nawet oklepana fabuła.

Taktyka odcinania kończyn nie sprawdza się we wszystkich wypadkach. Tutaj, by spowolnić przeciwnika, trzeba strzelić mu w krocze.

Statek wydobywczy Ishimura wysyła sygnał S.O.S. Odpowiadająca na wezwanie jednostka musi awaryjnie lądować na pokładzie górniczego kolosa (pierwsza niespodzianka), nie znajduje tam żywej duszy (druga niespodzianka) i atakują ją potwory (trzecia i nie ostatnia niespodzianka). Twórcy i tak ostro przełamali stereotypy, bo czarnoskóry bohater nie ginie jako pierwszy. Szacun. Tak naprawdę dużo więcej pokazano w zwiastunie, więc nie wieszajcie na mnie psów, że zdradzam kluczowe wydarzenia fabularne. Naprawdę nie przeszkadzało mi to, że wszystkie scenariuszowe zagrywki już gdzieś widziałem, nie wymagam od takiej gry wprowadzenia mnie w stan nirwany, jak podczas oglądania Odysei Kosmicznej Kubricka. Jednak główny bohater jest po prostu beznadziejny, niby szuka swojej ukochanej na statku, a cały czas chodzi zakuty w świecący strój spawacza i wykonuje polecenia wydawane przez pozostałych przy życiu kompanów, nie wypowiadając przy tym ani słowa. Tak niewiele brakło, by dorzucić do gry jeszcze więcej emocji. Ale tych na szczęście i tak jest pod dostatkiem.