Recenzja Settlers: New Allies - ta gra nie chce, żebyś w nią grał

Ubisoft zrobił, co mógł, żeby jak najwięcej osób nie zdawało sobie sprawy, iż premiera The Settlers: New Allies właśnie nadchodzi. Ja sam przypomniałem sobie o tym, gdy nastał dzień debiutu tej gry. I szczerze mówiąc, chyba dobrze, bo gdyby pojawiła się w niej większa liczba osób, ze stabilnością serwerów byłoby zdecydowanie nieciekawie. Dawno nie miałem takich problemów z połączeniem sieciowym jak w najnowszych Settlersach.

To zresztą tylko udowadnia, że Ubisoft podchodzi w lekceważący sposób do marek, które są bardziej niszowe. The Settlers: New Allies wygląda, jakby wyszło tylko po to, żeby fani się w końcu odczepili. Ale przynajmniej obrano poprawny kierunek, ponieważ rozgrywka nawiązuje mocno do bardziej klasycznych odsłon serii – niestety, koncepcja zatrzymała się gdzieś w połowie drogi i delikatnie rozjechała. Nowi „Osadnicy” stawiają na agresywną ekspansję, a typowy dla serii rozwój osady jest wyłącznie wstępem.

Moje rozczarowanie The Settlers: New Allies jest niezmierzone, ale dzień nie został zrujnowany

To nie historia ze specjalnie stworzonymi przerywnikami filmowymi zapadła mi w pamięć, nie rozgrywka starająca się naśladować starsze części Settlersów, nie oprawa graficzna łącząca bajkowe kolory z bardziej realistycznymi i mniej karykaturalnymi postaciami. Ze swojej przygody z The Settlers: New Allies najlepiej zapamiętam, i może nawet zobaczę w snach, regularne oraz często irytujące crashe. Najnowsza strategia Ubisoftu po prostu uwielbia „wywalać się” do pulpitu w kompletnie losowych momentach. W końcu każdy kocha niespodzianki.

The Settlers: New Allies samoczynnie zamknęło się podczas mojego grania prawdopodobnie w każdej możliwej chwili: od razu po naciśnięciu przycisku „Graj” w Ubisoft Connect, podczas przeglądania opcji gry, a także w trakcie samej rozgrywki – i nie ma znaczenia, czy była to zabawa sieciowa, kampania, samouczki i tak dalej. Człowiek nie zna dnia ani godziny, kiedy przed oczami wyświetli mu się taki oto komunikat:

It's a feature.The Settlers: New Allies, Ubisoft, 2023

Prawdopodobnie łatwiej byłoby wymienić, co nie poszło nie tak. W pewnym momencie, nie wiem, w jaki sposób, gra weszła w jakiś dziwny konflikt ze sterownikami mojej karty graficznej. Od razu po próbie włączenia się crashowała i pojawiał się komunikat o problemie ze sterownikami. Co ciekawe, ofiarą padła inna gra zainstalowana przez Ubisoft Connect. Programy korzystające z GOG Galaxy lub Steama uruchamiały się bez żadnego kłopotu. Musiałem dokonać reinstalacji gier oraz aplikacji Ubisoftu, żeby wszystko wróciło do normy.

Połączenie z internetem również miewa swoje humory, ale każdy, kto kiedykolwiek grał przez sieć w produkcje francuskiego giganta, wie, iż można spodziewać się dosłownie wszystkiego. Na początku wspomnę, że potyczki da się staczać wyłącznie, gdy jest się online, nawet te z komputerem, ale o tym, czy mamy połączenie, czy też nie, decyduje sama gra i bywa pod tym względem dość kapryśna.

Najgorsze jest to, iż The Settlers: New Allies nie informuje w jasny sposób o teoretycznym braku dostępu do sieci. Gdy bowiem wejdzie się do menu potyczek, wszystkie tryby są zablokowane ikoną kłódki. Brakuje nawet najprostszej podpowiedzi po najechaniu kursorem myszy na wspomniane oznaczenia. Dopiero po wczytaniu misji kampanii fabularnej, bo ta jest dostępne także „offline”, widać w lewym górnym rogu ikonę trzech kresek symbolizujących połączenie.

Gdy już jednak gra pozwoli rozegrać potyczkę, również nie można być pewnym tego, co się stanie. Ja osobiście przeżyłem swoisty rollercoaster, jeżeli chodzi o stabilność połączenia – od biegających w miejscu jednostek po drugiego gracza nieaktywnego nawet 15 minut. Mógłbym pomyśleć, że ktoś odszedł od komputera, ale to tak notorycznie się zdarzało, iż odniosłem wrażenie, że niektórzy mieli większe problemy z połączeniem niż ja. Wolę nie myśleć, co by się działo, gdyby Ubisoft stworzył prawdziwy „hype train” dla tej strategii, jeśli gra ma takie problemy, przechodząc w sumie bez echa.

Osadnicy na rozdrożu na drodze rozwoju

The Settlers: New Allies to prawdziwy, częściowo, powrót do przeszłości. Ponownie otrzymujemy trzy nacje, które oczywiście różnią się wyglądem oraz unikalnymi modyfikatorami sprawiającymi, iż każdy z narodów posiada przewagę nad pozostałymi w innych kategoriach. Niestety, nie są to żadne znane nacje historyczne i w mojej opinii okazują się wyjątkowo nijakie.

W samouczku i początkowych misjach kampanii wcielamy się w członka frakcji Elarów. Wyobraźcie sobie najbardziej standardową ludzką cywilizację w jakimś wymyślonym świecie fantasy. To właśnie Elarowie. Maru są wzorowani na, przynajmniej tak mi się wydaje, tropikalnych wyspiarskich plemionach. Ich zbroje i część budynków zawierają elementy muszli, a część budowli posiada wizualnie lekką konstrukcję. Jornowie to oczywiście wikingowie, ponieważ nie mogło zabraknąć wojowniczych ludów Północy.

Już przy frakcjach widać jeden z problemów, który przynajmniej mnie bardzo przeszkadzał: gra rzadko tłumaczy to, co przedstawia. Wszystkie trzy nacje różnią się głównymi trzema aspektami: bonusami dla inżynierów, elitarną jednostką do walki oraz zmienną dotyczącą budynków (przykładowo konstrukcje Elarów mają 10% więcej wytrzymałości). Oprócz tego w opisach Elarów, Maru oraz Jornów są podane dodatkowe informacje o jakichś procentach do budowli. Napisałem „jakichś”, ponieważ właśnie w tym miejscu trudno zrozumieć, co autorzy mieli na myśli.

Jako nowi przybysze musimy zrobić porządek z lokalnymi bandytami.The Settlers: New Allies, Ubisoft, 2023

Przykładowo jako zalety budowli Elarowie mają podane „50% kantor gildii, warsztat ślusarza”, a Maru „50% chata rybaka, chata furażera, magazyn”. Tylko co oznacza to 50%? Obniżony koszt budowy lub skrócony czas, większą wytrzymałość, większą pojemność? Co takiego? Nie ma żadnej jasnej informacji. Z ciekawości porównałem sobie koszt budowy chaty rybaka, furażera oraz magazynu. Okazało się, iż faktycznie wyspiarski naród ma tańsze owe budynki, ale nie aż o 50%.

Podczas samej rozgrywki nie znajdziemy żadnych wartości dotyczących punktów wytrzymałości jednostek, konstrukcji, a także informacji na temat czasu odnawiania specjalnych umiejętności i rekrutacji nowych inżynierów lub żołnierzy. Zabija to możliwość rywalizacji, ponieważ ukryto informacje, które mogłyby pomóc w optymalizowaniu strategii każdej z nacji. The Settlers: New Allies wydaje się więc bardziej nastawione na casualowego gracza, a osoby pragnące kompetytywnej zabawy i tak znajdą metodę, żeby zmaksymalizować swoją wydajność, więc nawet takie drobne utrudnienia są bez sensu.

W grze nie ma również listy map, gdy chcemy stoczyć potyczkę z innymi graczami lub komputerem. Bardzo mnie to zdziwiło, ponieważ jestem przyzwyczajony do tego, iż mogę aktywować sesję lub stworzyć listę ulubionych i zbanowanych map. Tutaj nie ma takiej opcji. Zastanawiam się, czy może to być spowodowane bardzo małą pulą scenariuszy, a nieobecność rozpiski map ma ten fakt ukryć, ponieważ nie widzę innego powodu.