Polecamy Recenzje Przed premierą Publicystyka Warto zagrać

Victoria 3 Recenzja gry

Źródło fot. Paradox Interactive
i
Recenzja gry 24 października 2022, 18:00

Recenzja gry Victoria 3 - wielki powrót wielkiej strategii?

Victoria 3 udowadnia, że Paradox jednak pamięta o nowych graczach. Mniej doświadczone osoby mają niższy próg wejścia, a weterani wciąż mogą postawić na indywidualne wyzwania. Czas stworzyć idealne społeczeństwo XIX wieku.

Recenzja powstała na bazie wersji PC.

Fani Half-Life’a od lat czekają na trzecią część serii i prawdopodobnie nigdy się jej nie doczekają. Podobnie miała się sprawa z Victorią 3 – nazwa gry stała się prawdziwym memem w środowisku sympatyków „grand strategies” Paradoxu. Na szczęście studio postanowiło spełnić prośby społeczności i w końcu można zagrać w trzecią odsłonę podobno najlepszej gry szwedzkiego studia.

Ja osobiście najbardziej lubię cykl Crusader Kings, ale obok Victorii 3 nie mogłem przejść obojętnie. W końcu wszędzie trzeba spróbować swoich sił. I było warto, ponieważ gra od razu zaskoczyła mnie przystępnością, która dotychczas była niespotykana w tytułach Paradoxu. Jeśli dołączymy do tego świetną oprawę graficzną oraz muzykę, otrzymamy wciągającą produkcję na tysiące godzin, w ciągu których i tak w pełni nie odkryjemy całości. Nie wszystko jest jednak tak kolorowe, o czym jeszcze się przekonacie.

Victoria 3 jest nowym otwarciem dla nowych graczy

PLUSY:
  1. Victoria 3 wygląda naprawdę zjawiskowo;
  2. muzyka zapada w pamięć i buduje klimat;
  3. polska wersja językowa pomaga odnaleźć się w grze;
  4. występują też dodatkowe tryby do nauki;
  5. budowa społeczeństwa jest ciekawym motywem.
MINUSY:
  1. rozwój technologiczny jest taki sam dla wszystkich nacji;
  2. prawa i polityka również;
  3. brak ciekawych modyfikatorów dla państw może być spowodowany planami zawarcia ich w DLC;
  4. wojna wydaje się zlekceważonym przez twórców aspektem.

Menu główne Victorii 3 to moje pierwsze zaskoczenie. Produkcja ta nie wysyła nas od razu na mapę świata, żeby wybrać jakieś państwo, nie wyświetla także żadnych przycisków do personalnej konfiguracji (chociaż jest to oczywiście możliwe). Zamiast tego mamy przed sobą opcje: „Nauka zasad gry”, „Dominacja gospodarcza”, „Hegemon”, „Społeczeństwo egalitarne” oraz „Tryb swobodny”. Cztery pierwsze narzucają z góry cele polegające na nauce rozgrywki, staniu się potęgą gospodarczą lub militarną, a także stworzeniu nowoczesnego społeczeństwa, w którym wszyscy obywatele są sobie równi. W każdym przypadku proponowanych jest kilka państw, które zostały uznane za najlepsze do realizacji danego zadania.

Gdy wybierzemy jeden z takich trybów, w dzienniku gry zaczną pojawiać się podpowiedzi nakierowujące na to, co powinniśmy zrobić w następnej kolejności. Dzięki temu łatwiej odnaleźć się w tym wszystkim i nauczyć, na co zwracać uwagę, jeśli chcemy w swojej rozgrywce osiągnąć dany cel. Osoby niezaznajomione z gatunkiem lub te mający pierwszy raz do czynienia z Victorią na pewno skorzystają na ściśle określonych i opisanych wyzwaniach.

Dodatkowe tryby pozwalają odnaleźć się nowym graczom.Paradox Interactive

Generalnie w produkcje Paradoxu najtrudniej zacząć grać. Nawet jeśli w innych tytułach tego studia przejdziemy samouczek, potem i tak może być ciężko ogarnąć, co dalej. Od czego rozpocząć, na co spojrzeć, na czym się skupić. Bez pomocy kogoś, kto ma już doświadczenie, można się łatwo zniechęcić. Tym bardziej że grając, często mamy do czynienia z symulatorem czekania i czasem najlepiej nic nie robić, co do oczywistości nie należy.

Natomiast doświadczone osoby w żadne cele bawić się nie będą, tylko zdecydują się na tryb swobodny. To już klasyczna rozgrywka. Przenosimy się na mapę świata, wybieramy, cokolwiek chcemy, i możemy zacząć „malować” mapę, zająć się społeczeństwem i ustrojem lub robić to, co akurat wpadnie nam do głowy. W tym wszystkim pomaga pełna polska wersja językowa.

Obywatele są najważniejsi

Mimo że można stworzyć imperium, podbijając inne narody, walka zbrojna nie jest głównym aspektem Victorii 3 i mapy nie „pokolorujemy” tak jak w Europie Universalis. W najnowszej grze Paradoxu zdecydowanie ważniejsze są polityka wewnętrzna oraz wykreowanie takiego społeczeństwa, jakie się nam tylko wymarzy. Oczywiście nie jest to takie proste.

Niezależnie od tego, jaki mamy aktualnie ustrój w naszym kraju – monarchię czy demokrację – musimy liczyć się z pewnymi grupami interesu. Mogą się one różnić w zależności od tego, w której części świata gramy, ale przeważnie będą to właściciele ziemscy, kościół, przemysłowcy, chłopstwo lub armia. Każda z tych grup ma swoje własne poglądy i wizję idealnego społeczeństwa.

Jeśli nie wiemy jak wykonać zadanie z dziennika, możemy użyć przycisku: "Jak mam to zrobić".Paradox Interactive

To właśnie pomiędzy nimi musimy lawirować i tak tworzyć rząd, żeby zrealizować nasze własne cele. Przemysłowcy będą przeciwni zakazowi pracy dzieci, a kościół oprze się wycofywaniu duchownych z życia publicznego i urzędów. Dlatego do rządzenia trzeba zapraszać tych, którzy poprą nasze zmiany. Jeśli ktoś ma zbyt duże wpływy w kraju, możemy je osłabić. Jeśli wprowadzimy nowe prawa i jedna z frakcji nie będzie ich popierała, jednocześnie mając silną pozycję, możemy doprowadzić do powstania ruchów radykalnych i ostatecznie rewolucji. Przegrana walka z buntownikami oznacza jednak koniec gry. Wiem, bo sam się na tym naciąłem.

Mając odpowiednią wiedzę, rozegramy wszystko tak, jak chcemy. Cofnięcie się do średniowiecza, przywracając pańszczyznę i stawiając na właścicieli ziemskich? Możliwe. Państwo policyjne kontrolujące każdy ruch obywateli? Jasne. Usunięcie religii w cień i postawienie wszystkiego na świeckość? Oczywiście. Opcje te (i wiele innych) jak najbardziej mają w Victorii 3 rację bytu.

Dokładnie, zabawa w budowę społeczności jest haczykiem, który zarzuca Paradox w swojej nowej grze i bardzo łatwo jest się na niego złapać. Ja chwyciłem i przez godziny nie chciałem puszczać. Nawet mimo wspomnianej wcześniej porażki po prostu odpaliłem nową grę i zacząłem od zera. Na tyle zepsułem opinię Kościoła, że tym razem udało się wprowadzić nauczanie publiczne, a radykalna część społeczeństwa nie miała nic do gadania. Prawdziwy symulator kierowania państwem.

Zbigniew Woźnicki

Zbigniew Woźnicki

Przygodę z publicystyką i pisaniem zaczął w serwisie Allegro, gdzie publikował newsy związane z grami, technologią oraz mediami społecznościowymi. Wkrótce zawitał na GRYOnline.pl i Filmomaniaka, pisząc o nowościach związanych z branżą filmową. Mimo związku z serialami, jego serce należy do gier wszelakiego typu. Żaden gatunek mu nie straszny, a przygoda z Tibią nauczyła go, że niebo i muzyka w grach są całkowicie zbędne. Przed laty dzielił się swoimi doświadczeniami, moderując forum mmorpg.org.pl. Uwielbia ponarzekać, ale oczywiście konstruktywnie i z umiarem. Na forum pisze pod ksywką Canaton.

więcej

Recenzja gry Against the Storm. City builder prawie doskonały
Recenzja gry Against the Storm. City builder prawie doskonały

Recenzja gry

Zdawałoby się, że przepis na współczesnego city buildera jest prosty – robimy to, co wszyscy, dodajemy tylko jakąś oryginalną nowinkę – i gotowe, pora na CS-a. Na szczęście polscy deweloperzy z Eremite Games podeszli do sprawy zupełnie inaczej.

Recenzja Cities: Skylines 2 - ten city builder potrzebuje przebudowy
Recenzja Cities: Skylines 2 - ten city builder potrzebuje przebudowy

Recenzja gry

Fani city builderów musieli długo czekać na kolejną odsłonę gry o tworzeniu nowoczesnych miast. Cities: Skylines 2 nie wprowadza rewolucji do gatunku i boryka się z technicznymi problemami. Nadal jednak wciąga na długie godziny.

Recenzja Total War: Pharaoh - egipskie wakacje bez all inclusive
Recenzja Total War: Pharaoh - egipskie wakacje bez all inclusive

Recenzja gry

Total War: Pharaoh to kolejny już odgrzewany kotlet wysmażony przez Creative Assembly. Choć mimo wszystko jest całkiem zjadliwy i jego konsumpcja potrafi momentami sprawić frajdę, serii tej zdecydowanie przydałby się porządny powiew świeżości.