Ninja Gaiden Master Collection - recenzja. Przy nich Dark Souls to bułka z masłem

Jest takie japońskie przysłowie, które mówi, że to, co na początku wydaje się rajem, ostatecznie okazuje się piekłem. Nie będziemy rozkładać go na czynniki pierwsze, ale idealnie oddaje to, czym jest zestaw Ninja Gaiden Master Collection. Pierwsze spojrzenie nań obiecuje wiele – trzy gry z uznanej serii za stosunkowo niewielkie pieniądze. Kiedy jednak już skusisz się na zabawę, szybko przekonujesz się, czym jest nieustający ból palców, rosnąca frustracja i ciężka praca, by wykonać jakikolwiek krok naprzód. Piekielnie wysoki poziom trudności to znak rozpoznawczy dwóch pierwszych części serii proponowanych w tymże zestawie. Na ich tle jej trzecia odsłona to lekki wietrzyk zaledwie marszczący powierzchnię stawu.

Zanim przyszły „Soulsy”

No to Was przestraszyłem. Ale wbrew pozorom kieruje mną nie chęć napędzenia komukolwiek strachu, tylko zachęcenia do sięgnięcia po jedne z najlepszych slasherów w historii gatunku. A może nawet najlepsze, przynajmniej gdy nie myśli się o części trzeciej, stanowiącej już tylko popłuczyny po wcześniejszych arcydziełach, nad którymi czuwał Tomonobu Itagaki. Autor, który w okresie powstawania tych tytułów znajdował się u szczytu swych umiejętności kreatywnych. Jednak od czasu, kiedy w atmosferze skandalu przyszło mu rozstać się ze swoim zespołem, nie był już w stanie stworzyć nic godnego uwagi. Tymczasem studiu Team Ninja w końcu udało się pod nowym kierunkiem wyjść z deweloperskiego dołka dwiema świetnymi odsłonami serii Nioh. Produkcjami bardziej odpowiadającymi współczesnym trendom designerskim, podążającymi śladem tzw. „soulslike’ów”.

Zostawmy jednak temat „Soulsów” na razie z boku i przyjrzyjmy się bliżej Ninja Gaiden. Głównym bohaterem serii jest Ryu Hayabusa. Mieszkający w niewielkiej wiosce bohater pochodzi z klanu, który poprzysiągł chronić po wsze czasy pewien samurajski miecz otaczany kultem przez miejscowych. Pewnego dnia dochodzi jednak do jego kradzieży, a Ryu zostaje tym, który ma za zadanie go odzyskać. Tak rozpoczyna się pierwsza część serii. Jak sami widzicie, fabuła jest prosta i stanowi właściwie pretekst do tego, by przez kolejne kilkanaście godzin móc ciachać setki nawijających się pod katanę przeciwników. Tak jest w przypadku każdej odsłony tego cyklu. Opowieść nie ma tu większego znaczenia. Bardziej liczy się radość z sieczenia wrogów. A ta okazuje się nieziemska!

W dziewiątym kręgu piekła...

Pierwsze Ninja Gaiden zestarzało się najmocniej, ma archaiczną budowę poziomów i najsłabszą oprawę wizualną, ale pod względem mechaniki walki to wciąż maestria projektowania. Byłem nauczony przez inne znane slashery tamtej epoki szybkiego mashowania przycisków pada i walki ofensywnej. Dlatego Ninja Gaiden Sigma już w prologu stanowiło dla mnie wyzwanie niemal nie do przejścia. Dynamika starć jest tu zupełnie inna niż u konkurencji. Wolniejsza, bardziej taktyczna. Wymagająca o wiele więcej uwagi, ale w ostatecznym rozrachunku oferująca przeogromną satysfakcję, kiedy już uda się pokonać drogę do następnej kapliczki. Bo tu jakikolwiek progres trzeba odmierzać właśnie w ten sposób – od kapliczki do kapliczki, które są jedynymi miejscami pozwalającymi zapisać stan gry. Żadnego odnawiania zdrowia. Ryu może regenerować się jedynie za pomocą odnalezionych eliksirów – żadnych „darmowych” ułatwień tu nie znajdziemy. Co więcej, często poza samą walką musimy poszperać trochę, w całkiem sporych nieraz lokacjach, i poszukać jakiegoś przedmiotu, który w połączeniu z innym odblokuje coś wartościowego.

Warto również dodać, że Ryu nie jest jedynym grywalnym bohaterem. Wraz z rozwojem fabuły gracze wcielają się również w jednego z herosów występujących w serii Dead or Alive, z którą Ninja Gaiden dzieli to samo uniwersum. Także w pozostałych częściach pojawiają się grywalne postacie z tego cyklu bijatyk, stanowiąc całkiem sympatyczny przerywnik w zabawie i dodając nowe rodzaje broni do wykorzystania. Nie samą kataną i shurikenami ninja żyje.