autor: Michał Chwistek
Recenzja gry For Honor – ten system walki zasługuje na więcej
For Honor ma potencjał, ale Ubisoft musi jeszcze nad grą popracować, bo na razie frajdę psuje słaba infrastruktura sieciowa i mikropłatności. Francuska firma znana jest ze skutecznego naprawiania swoich dzieł – czas na For Honor.
- rewelacyjny system walki;
- ciekawi i różnorodni bohaterowie;
- świetne pojedynki 1 na 1;
- dobrze wykonane areny i animacje postaci.
- chaotyczne i mało wciągające tryby dla wielu graczy;
- drobne elementy zapłać-aby-wygrać (pay-to-win);
- słaba kampania dla jednego gracza;
- brak poczucia wpływu na wojnę frakcji;
- spore problemy z infrastrukturą sieciową przy okazji premiery.
O ile strzelanki stanowią olbrzymią część rynku gier sieciowych, o tyle walka bronią białą nigdy nie cieszyła się dużą popularnością. Niszę tę wypełniały produkcje mniejszych wydawców, takie jak Mount & Blade czy Chivalry, ale fani sieczenia i rąbania długo musieli czekać na wysokobudżetowy tytuł o walce na miecze i topory. Ryzyko z tym związane postanowił wreszcie podjąć francuski Ubisoft, który ostatnimi czasy ostro działa w gatunku gier wieloosobowych (mowa o Rainbow Six: Siege i The Division). Niestety, w tym momencie For Honor jest w podobnym stanie jak The Division zaraz po premierze. Dostaliśmy rewelacyjną bazę do świetnej gry, ale wymaga ona jeszcze wiele pracy, żeby osiągnąć ten status.
Tak powinno się walczyć w grach
Fundament stanowi system walki, będący najmocniejszą stroną For Honor, choć na pierwszy rzut oka może się on wydać dość prosty. Do dyspozycji każdego bohatera oddano trzy postawy, które decydują o kierunku bloku oraz wyprowadzania szybkich lub wolnych ataków. Przypomina to nieco zabawę w „papier, nożyce, kamień”. Prędko jednak okazuje się, że do trzech wymienionych figur dochodzi jeszcze jaszczurka, Spock i dużo więcej.
Gracz może wykonywać m.in. uniki, parowania, przełamania gardy, powalenia czy różnego rodzaju combosy. Na każde zagranie istnieje kontra, ale na podjęcie dobrej decyzji mamy najczęściej ułamki sekundy. Trzeba się również umieć dostosować do areny, na której walczymy. W korytarzu czy na wąskich schodach nie ma wiele miejsca na uniki, a zamachy długą bronią są mocno ograniczone. Dodatkowo część map wyposażono w zabójcze gejzery lub mosty, z których łatwo zostać zrzuconym przez silniejszego wroga. Podczas potyczki musimy brać pod uwagę wiele czynników, a o zwycięstwie decyduje refleks, doświadczenie oraz dobra znajomość zwyczajów przeciwnika.
Każdy szermierz d**a, kiedy wrogów kupa
Opisany wyżej system walki stworzony został głównie do pojedynków 1 na 1 i to właśnie ten tryb rozgrywki sprawdza się w grze najlepiej. Emocje potrafią być olbrzymie, podobnie jak satysfakcja z wygranej. Tytuł oferuje jednak jeszcze kilka innych rodzajów zabawy: pojedynki 2 na 2 oraz bitwę, eliminację i dominację – rozgrywane w czteroosobowych drużynach. Najbardziej popularny i promowany przez twórców jest ostatni z wymienionych trybów, który polega na walce o kontrolę nad trzema punktami. Jeden z nich stanowi dodatkowo miejsce bitwy słabych postaci sterowanych przez SI – niczym w grach z gatunku MOBA.
Jak na główny tryb gry w For Honor dominacja wydaje się, niestety, mało rozbudowana. Niewielkie drużyny i malutkie mapy nie stwarzają dużego pola do popisu. Jako szybka postać najczęściej biegamy od jednego skrajnego punktu do drugiego, zajmując je na zmianę bez większych przeszkód lub co jakiś czas walcząc z podobnym „sprinterem” z drużyny przeciwnej. Natomiast mocniej opancerzeni, a przez to wolniejsi bohaterowie większość czasu spędzają w centralnym punkcie, gdzie odbywa się prawdziwa średniowieczna sieczka. Otoczeni przez dwie duże grupy sterowanych przez komputer wojowników bierzemy udział w cztero-, a czasami nawet w sześcioosobowych starciach, które bywają bardzo chaotyczne.
Żeby zwiększyć nieco nasze szanse w walce z dużą liczbą napastników, twórcy wprowadzili ciekawe specjalne wzmocnienie. Jeżeli przez jakiś czas będziemy skutecznie blokować ataki przeciwników, naładowany zostanie pasek zemsty. Aktywując go w odpowiednim momencie, możemy powalić napierających wrogów, a następnie wyprowadzić skuteczny kontratak dzięki poprawionym na kilka sekund statystykom.
Dominacja dobrze sprawdza się jako krótkotrwała odskocznia od satysfakcjonujących, lecz również stresujących pojedynków, ale jako główny tryb gry oferuje zbyt małą różnorodność. Po jakimś czasie mecze stają się po prostu powtarzalne i nudne.