Graliśmy w The Division 2 - to mogłoby być The Division 1,5

Recenzując pierwsze The Division, nie kryłem się z tym, że podchodziłem do tej pozycji z ogromną nadzieją na niezwykle klimatyczny produkt, który wciągnie mnie nie na dziesiątki, a na setki godzin. Choć odrobinę się zawiodłem, tytuł dostarczony przez Ubisoft uznałem za dobry, a studio Massive Entertainment udanie rozwinęło go kolejnymi rozszerzeniami. Wraz z patchem 1.8 gra osiągnęła kształt, jakiego życzylibyśmy sobie w dniu premiery, a potem zapowiedziano The Division 2.

Z ulgą odetchnąłem, słysząc na zorganizowanym przez Ubisoft pokazie, że wszystkie pomysły z pierwszej części wracają w takiej samej lub delikatnie usprawnionej formie, a gra zaoferuje także zupełnie nowe elementy zabawy. Po spędzeniu 8 godzin z The Division 2 w ramach dwóch prezentacji mam już całkiem dobry obraz tego, czym jest nadchodząca druga odsłona cyklu, i mogę z przekonaniem powiedzieć, że to bardziej The Division 1,5... co niekoniecznie musi stanowić minus, ale może zawieść część graczy – w zależności od ich oczekiwań.

Nowy Jork - Waszyngton 1:0

Agenci wyruszają na poszukiwanie klimatu, który nie dotarł z Nowego Jorku do Waszyngtonu.

Kiedy po raz pierwszy ujrzałem The Division 2 podczas E3 2018, natychmiast rzucił mi się w oczy brak zimowej aury, którą tak urzekła mnie pierwsza odsłona serii. Wiadome było, że sceneria się zmieni, by twórcy uniknęli zarzutów o zbytnie podobieństwo obu gier, ale nawet teraz nie jestem przekonany do specyficznej, pełnej zieleni, postapokaliptycznej wizji Waszyngtonu. W opustoszałym Nowym Jorku było coś przerażającego, a tu jest po prostu… pusto. Może wynika to również z faktu, że Nowy Jork znam znacznie lepiej, ale w ostatecznym rozrachunku liczyć się będzie to, jakie aktywności zaoferuje nowe miasto.

A skoro już o scenerii mowa, to muszę wyznać, że druga część nie jest tak ładna, jak bym sobie tego życzył. Podczas grudniowego wyjazdu na pokaz elementów PvP testowałem The Division 2 na Xboksie One X i gra momentami wydawała się autentycznie brzydka. Przeszkadzało mi również zbytnie zaciemnienie niektórych lokacji. Podziemne parkingi czy wnętrza magazynów jak najbardziej powinny być częściowo skryte w mroku, ale miło byłoby jednak móc zobaczyć cokolwiek poza elementami interfejsu wskazującymi wrogów. Niewiele lepiej wygląda to w przypadku udostępnionej ostatnio wersji na PC – oczywiście, jest stabilne 60 klatek, więc nie mogę się przyczepić do płynności rozgrywki, ale otoczenie nadal nie zachwyca. Może przemawia przeze mnie sentyment, jednak ośnieżony Nowy Jork robił dużo przyjemniejsze wrażenie... czyżby sztuką było ukrycie średniej jakości tekstur pod śniegiem?

Jeśli chcieliście kiedyś zamieszkać w Białym Domu to macie szczęście - to tu mieści się baza operacyjna SHD.

The Division 2 zmienia się odrobinę również w warstwie fabularnej. O ile pierwsza odsłona serii skupiała się przede wszystkim na poczynaniach agentów SHD w obliczu ataku terrorystycznego, tak tutaj lepiej poznamy sytuację cywili w świecie po tak drastycznych zmianach. Tak, nadal pokierujemy agentem, nadal będziemy działać w imieniu organizacji, ale historia poprowadzi nas przez trzy różne „osady”, które cywile założyli na terenie zrujnowanego Waszyngtonu. Każda będzie mieć swoje unikatowe postacie, które wspomogą nas w trakcie tej przygody, każda będzie się także rozwijać w miarę progresu opowieści. Im więcej pomożemy cywilom na danym terenie, tym łatwiej będzie im przetrwać, tym większa liczba handlarzy stanie się dostępna i tym lepiej (oraz bezpieczniej) będzie wyglądać okolica.

To wszystko ma być częścią systemu symulacji żyjącego świata, dzięki któremu chociażby spotkamy osoby zmierzające z zapasami do swojej siedziby, wpadniemy na wrogi patrol szukający okazji do szabru czy będziemy musieli walczyć o już odzyskany punkt kontrolny – jeden z deweloperów zapewnił mnie, że frakcje będą starały się umacniać swoją pozycję w mieście poprzez próby odbicia obszarów przejętych przez cywili. O ile tylko nie będzie to tak irytujące jak najazdy templariuszy w Assassin’s Creed Revelations, to pomysł brzmi dobrze i mam nadzieję, że się sprawdzi.

Zima już się skończyła, ale choinki dalej nie wynieśli... może deweloperzy też tęsknią za NYC?

A skoro już o frakcjach mowa, dodam, że i tym razem natkniemy się na różnych przebierańców, którzy czynić będą użytek z broni palnej i białej w imieniu grup Hyenas, True Sons oraz Outcasts. W szeregach każdej z nich występuje kilka typów przeciwników, mniej lub bardziej wytrzymałych oraz mniej lub bardziej irytujących. Co ciekawe, nie mówiono dotychczas o czwartej frakcji, bezpośrednio powiązanej z endgame’em The Division 2 – chodzi o grupę militarną Black Tusk, która napsuje nam sporo krwi, kiedy osiągniemy już 30 poziom i doświadczymy inwazji na miasto. Czwarta frakcja pojawia się dopiero po ukończeniu kampanii i będzie największą zmorą Waszyngtonu (więcej na ten temat w sekcji poświęconej endgame’owi).

W ramach kampanii, którą przechodzić można pojedynczo lub w grupie maksymalnie czterech graczy, dostępny będzie szereg misji głównych oraz wszelkiego rodzaju aktywności poboczne, które dość pozytywnie mnie zaskoczyły. Nie są one oczywiście arcydziełami narracji i nie wprowadzają nowych mechanik do rozgrywki, ale okazały się zarówno bardziej rozbudowane, jak i bardziej zróżnicowane niż w pierwszym The Division. Niektóre misje poboczne były dłuższe niż część zadań fabularnych z poprzedniej odsłony, co powinno spodobać się wszystkim łaknącym obszerniejszej zawartości. Ich zaplecze fabularne też potrafi zaintrygować – no bo w sumie w jakiej innej grze zostajemy wysłani, by odzyskać Deklarację niepodległości? Liczę na jakiś easter egg nawiązujący do Skarbu narodów!

ZA MAŁO FLAG USA!

Oprócz misji fabularnych czeka nas oczywiście cała masa aktywności typu kopiuj-wklej: rozrzucone po mieście ukryte zapasy zostawione przez SHD, losowo aktywowane misje wymuszające na nas pomoc cywilom w uruchomieniu propagandowej transmisji (to tylko jeden z przykładów, trafiłem na takie zdanie przypadkiem) czy kupa znajdziek w postaci telefonów z nagraniami dotyczącymi poprzednich wydarzeń. Na ten moment nie spotkałem jedynie żadnego „echa”, czyli wizualizacji zaistniałych sytuacji tworzących klimat w pierwszym The Division, ale liczę, że studio Massive nie pozbyło się tak ładnego elementu z poprzedniej gry.

Każdy sojusznik może być wrogiem

Skupmy się na moment na najbardziej charakterystycznym dla serii elemencie PvP, czyli Strefie Mroku – czy może raczej Strefach Mroku. Tak, tym razem postanowiono podzielić ten obszar na trzy osobne strefy, z których każda odrobinę się różni. Wschodnia Strefa Mroku ma znacznie więcej otwartych terenów i pozwala na walkę długodystansową – to tutaj możecie spodziewać się strzałów znikąd od wrogich snajperów, a jeśli zechcecie się podkraść do kogokolwiek... no cóż, będzie to na pewno niełatwe zadanie. Ze wschodnią kontrastuje strefa południowa, w której znacznie więcej czasu spędzimy w budynkach i gdzie uliczki są zdecydowanie ciaśniejsze. Jeśli więc lubicie zastawiać pułapki na niczego niespodziewających się graczy i chcecie rozwiązać sprawę ostrym ogniem w korytarzach, z których przeciwnicy nie będą mieli jak uciec, to już wiecie, gdzie się skierować.

Jak sprawdza się takie rozwiązanie? W założeniach brzmi to bardzo dobrze – Strefa Mroku była tak naprawdę obszarem endgame’owym w The Division i to tam działy się najbardziej emocjonujące rzeczy (przynajmniej dopóki nie wprowadzono trybu Przetrwanie), więc rozbicie jej na trzy tereny wydaje się dobrym pomysłem. Problem w tym, że łączny obszar Stref Mroku pozostał mniej więcej taki sam jak w „jedynce”, więc całość okazuje się dość klaustrofobiczna. Wystarczy powiedzieć, że w ciągu godziny rozgrywki w południowej strefie zdążyliśmy dwukrotnie zaliczyć wszystkie aktywności dostępne na mapie...

Wrogi dziennikarz padł ofiarą animacji - kiedy już zaczął wspinać się na płot, nie było szans na przeżycie.

Jeśli często znajdowaliście się po tej bardziej pechowej stronie – czyli to Was napadano – ucieszy Was zapewne wieść o normalizacji Stref Mroku. Tym razem obrażenia zadawane przez nasz sprzęt oraz obronność naszych postaci będą uśredniane dla wszystkich obecnych na obszarze PvP. Nie spotkamy się więc z sytuacją, w której ktoś zabije nas tylko dlatego, że ma mocniejszą broń, ponieważ dzięki tej zmianie znacznie ważniejsze staną się umiejętności graczy, ich refleks oraz myślenie taktyczne. Dotychczasowa zabawa w The Division 2 pokazała mi, że zawsze jest dość czasu na odrobinę taktyki.

No dobrze, ale co w takim razie z tymi graczami, którzy chcą tej klasycznej Strefy Mroku – ostrej zabawy bez żadnych zahamowań i zasad? Dla nich wprowadzono system „okupowanych Stref Mroku”. Oznacza to, że zawsze aktywne będą dwa obszary, w których obowiązują nowe zasady, ale trzecia strefa będzie tym, co gracze znają z „jedynki”. Okupowana Strefa Mroku ma regularnie rotować tak, by urozmaicić rozgrywkę na każdym z terenów. Oczywiście wszystko zostanie odpowiednio oznaczone, więc wybierając się na najgroźniejsze waszyngtońskie tereny, będziecie dokładnie wiedzieć, na co musicie się przygotować. Ach, jeszcze jedno – okupowany rejon zawsze będzie oferować lepsze nagrody. A skoro już o nowym wyposażeniu mowa...

Żywot złomiarza

Zaskakująca dla mnie różnica pomiędzy Strefami Mroku w obu grach dotyczy zdobywania lootu. W „jedynce” cały sprzęt ze stref był skażony i jedynym sposobem na jego pozyskanie było przetransportowanie ograniczonej liczby żółtych paczek do helikoptera, który następnie wysyłał je do naszej bazy operacyjnej. Natomiast w trakcie zabawy podczas pokazu w Malmö co chwilę znajdowałem ekwipunek, który natychmiast można było założyć, a poza tym udało mi się natrafić na lepsze rzeczy (a przynajmniej tak zakładam) do wysłania na zewnątrz. I takie rozwiązanie wydaje się zarówno dobre, jak i złe, bo z jednej strony gracz czuje większą satysfakcję z zyskiwania uzbrojenia tu i teraz, ale z drugiej zdobywanie czegokolwiek skażonego w Strefie Mroku przestaje być tak emocjonujące i w sumie, gdy ktoś dopadł cały nasz skład w trakcie oczekiwania na helikopter, wzruszyłem jedynie ramionami. Jeśli skażony sprzęt nie będzie o jakieś dwie klasy lepszy od tego, co można tak po prostu podnieść na tych obszarach, to nie bardzo rozumiem, jaki cel przyświecał wprowadzanym zmianom.

O jedno nie musimy się martwić - na pewno będzie masa czapek do ubrania!

Przypadł mi za to do gustu nowy system oznaczania zbuntowanych agentów, czyli graczy, którzy zdecydowali się podjąć wrogie działania wobec innych. W grze istnieją trzy poziomy, określające, jak bardzo zboczyliśmy z drogi: rogue, disavowed oraz manhunt. Co więcej, w normalnych Strefach Mroku nie jesteśmy w stanie zranić innych graczy przypadkiem – tym razem należy świadomie włączyć opcję rogue (analogicznie do rogue 2.0 w pierwszej grze). A jeśli wolicie bardziej hardcore’ową wersję z pierwszego The Division, to nie martwcie się – w okupowanej Strefie Mroku wszystko działa po staremu.

Kompletną nowością jest za to wprowadzenie systemu kradzieży. Kiedy rozpoczniemy nasze buntownicze działania, będzie można aktywować kolejne punkty kierujące nas do Siedliska Złodziei, w którym spotkamy NPC gotowego nagrodzić nas za przyniesienie mu odpowiednich rzeczy. Po drodze możemy natrafić na doskonale znane skrzynie, do otwarcia których potrzebny jest klucz... chyba że zdecydujemy się wyłamać zamek i zwinąć całą zawartość. Podobnie można przygarnąć sprzęt z ciała powalonego gracza, ale wszystkie takie akcje nadadzą nam status zbuntowanego agenta (pierwszy stopień), więc inni gracze będą mogli nas zabić bez żadnych konsekwencji. Nikt nie mówił, że życie złodzieja jest łatwe.

Oni jeszcze nie wiedzą...

Oprócz Stref Mroku w grze znajdą się też bardziej standardowe tryby PvP. Na ten moment deweloperzy ujawnili dwa: Domination, polegający na przejmowaniu trzech flag na mapie, przy jednoczesnym eliminowaniu wrogiej drużyny, oraz Skirmish, w ramach którego każda z czteroosobowych drużyn otrzymuje 16 ticketów zużywanych do odrodzenia. Specyfika The Division 2 jako cover-shootera sprawdza się zaskakująco dobrze w Konfliktach, bo tutaj nie da się nic uzyskać na łapu-capu – trzeba spokojnie i metodycznie lawirować pomiędzy kolejnymi przeszkodami, by ostatecznie móc oflankować przeciwnika, albo poczekać na jego błąd i zdjąć go z daleka za pomocą snajperki. Na pokazie w Malmö to właśnie zabawa w tych trybach sprawiła mi więcej frajdy niż same Strefy Mroku – mam tylko nadzieję, że zostaną one wyposażone w odpowiedni system osobnej progresji oraz nagradzania graczy za osiągnięcia. Wszystko fajnie, ale jakaś nagroda być musi, prawda?

Koniec? Nie, to dopiero początek

Jak już wspominałem, w produkcji z 2016 roku brakowało przede wszystkim aktywności, które zajęłyby graczom czas po zaliczeniu kampanii fabularnej. Jasne, była Strefa Mroku, ale nie była ona dokładnie tym, czego oczekiwali fani. Massive Entertainment od początku znało opinie na ten temat, więc prace nad drugą częścią The Division zaczęły się poniekąd od zaplanowania endgame’u. Wprowadzenie tego elementu wygląda dość prosto: po ukończeniu przez nas kampanii i rozliczeniu się z podstawową fabułą dochodzi do inwazji na Waszyngton wspomnianej wcześniej grupy militarnej Black Tusk, której obecność powoduje spore zmiany w świecie gry – w tym pojawienie się zupełnie nowych zadań będących wyzwaniem dla 30-poziomowych graczy. Nie chcąc serwować jedynie oderwanych od siebie aktywności, deweloperzy postanowili sfabularyzować endgame, choć nie będzie to tak spójne i płynne doświadczenie, wymagające podążania wytyczoną ścieżką, jak w przypadku kampanii.

Myśleliśmy, że pokonamy grupę innych graczy w Strefie Mroku... myliliśmy się.

Endgame odblokuje również trzy specjalizacje dla naszych postaci, którym towarzyszyć będą nowe umiejętności: sharpshooter najlepiej sprawdzi się w walce na większy dystans, demolitionist będzie wysadzać wszystko, co tylko się da, a survivalist ma być najbardziej niedocenianym healerem, bez którego żadna drużyna sobie nie poradzi, choć mało kto się do tego przyzna. Każdą ze specjalizacji da się rozwijać, ale najważniejsze, że skupienie się na jednej z nich nie okaże się permanentne – w swoim centrum operacyjnym znajdziemy odpowiedniego NPC, który pozwoli na przełączanie się między specjalizacjami. Jeden z deweloperów zapewniał mnie, że w grze będzie można wymaksować każdą dostępną rolę. Co więcej, po premierze należy spodziewać się kolejnych, darmowych specjalizacji, co jeszcze bardziej zróżnicuje rozgrywkę w The Division 2.

Każdą z nich cechuje charakterystyczna broń, która określana jest mianem Signature Weapon – Bear Grylls (survivalist) ma kuszę, Sylvester Stallone (demolitionist) lata po mieście z granatnikiem, a Bradley Cooper (sharpshooter) jest prawdziwym amerykańskim snajperem z karabinem... snajperskim. Broń ta ma oczywiście znacznie większego „kopa” od standardowego uzbrojenia, ale zapasy amunicji są bardzo ograniczone. W trakcie obu pokazów grałem sharpshooterem, który dysponował jednocześnie maksymalnie 10 nabojami. Na szczęście w trakcie endgame’owych misji co jakiś czas z przeciwników wypadała amunicja potrzebna do tego rodzaju narzędzia mordu. Gorzej było w Strefach Mroku, gdyż potrafiłem przez godzinę latać po dostępnym terenie i znaleźć ledwie dwa naboje do swojej unikatowej broni – zdecydowanie za mało. W endgame’owej rozgrywce skorzystałem kilka razy z Signature Weapon w przypadku minibossów, by przyspieszyć proces ich eliminacji, ale ciężko oprzeć się nawykowi chomikowania pocisków na gorsze czasy. Tym bardziej że w postkampanijnych misjach przeciwnicy to prawdziwe gąbki...

The Division 2 to przede wszystkim bardzo przyjemny cover shooter.

Tak, nie zapominajmy o „gąbkowatości” wrogów, na którą narzekało tak wielu graczy w przypadku pierwszego The Division – chodzi oczywiście o konieczność wystrzelenia kilkudziesięciu naboi, by powalić zwykłego faceta w masce gazowej. O ile nie przeszkadzało mi to za bardzo 3 lata temu, tak endgame w The Division 2 wynosi chłonność wrogów na nowy poziom. Wiele zależy oczywiście od używanego uzbrojenia, ale kiedy czterech facetów ładuje bez przerwy przez kilka minut w jednego gościa w pancerzu, który niby ma słabsze punkty, jednak nie zawsze da się je łatwo znaleźć, to pojawia się jakiś dysonans. Mam wrażenie, że jednym z pomysłów na utrudnienie graczom rozgrywki było po prostu solidne podwyższenie wrogom HP. No bo jak inaczej wytłumaczyć headshoty z karabinu wyborowego zabierające ponad 300 tysięcy punktów zdrowia i jedynie znikomy fragmencik paska zdrowia elitarnego przeciwnika?

Jesteśmy De Diwiżyn.

Z dwóch zaprezentowanych endgame’owych misji jedną przyjąłem z entuzjazmem (przede wszystkim dzięki świetnie zrealizowanemu settingowi w waszyngtońskim National Air and Space Museum), a drugą z delikatnie tłumionym ziewnięciem. Przedzieranie się prawie godzinę przez kanały z pokoju do pokoju i pokonywanie niezliczonych fal różnokolorowych „gąbek” w każdym z nich wcale nie bawi. Szczególnie słaby był kulminacyjny moment zdobywania kotłowni, który stał się obiektem żartów i memów z powodu niekończącego się spawnu przeciwników z każdej możliwej strony (w tym miejscu serdecznie pozdrawiam kolegów z innych polskich redakcji obecnych na miejscu).

Jak już wspomniałem na początku tej zapowiedzi, The Division 2 to tak naprawdę The Division 1,5, bo gra jest niesamowicie podobna do swej poprzedniczki. Dla wielu może być to argument przeciwko zakupowi: po co wydawać pełną kwotę w dniu premiery, by zagrać właściwie w to samo? Jest jednak równie silna grupa oddanych fanów The Division, którzy z takiego rozwiązania będą się cieszyć – w końcu dostaną więcej sprawdzonej formuły. Ja osobiście siedzę okrakiem na barykadzie i na ten moment nie mogę się jednoznacznie zdecydować, czy przeszkadza mi takie podejście, czy jednak nie, bowiem kiedy już myślałem, że w moim przypadku przeważać będzie opinia negatywna, nagle okazało się, że przez 5 godzin potrafię bawić się w The Division 2 wyśmienicie i naprawdę chcę zagrać w startującą za kilka dni betę. Jeśli sami macie wątpliwości, koniecznie sprawdźcie to, co testy mają do zaoferowania, ze szczególną uwagą przyglądając się obecnemu tam wycinkowi endgame’u – to jest prawdziwe być albo nie być tej produkcji i kierunek, w jakim podążać będzie Massive ze swoim tytułem.