Warhammer 40,000: Mechanicus

Bardzo klimatyczna, ale niestety kiepska mechanicznie i niezbalansowana gra. 7,5/10 tylko za świetnie dobraną ścieżkę dźwiękową i dobrze oddany charakter W40K. Nie rozumiem porównań Mechanicus do serii XCOM - te gry nie mają ze sobą nic wspólnego poza tym, że obie są turówkami.

Parę słów o mechanice:
W samych misjach wszystko rozbija się o Cognition Points, potrzebne do „wykupywania” dodatkowego sprintu dla kapłanów albo do używania potężniejszej broni oraz niektórych zdolności specjalnych. Na początku nasza drużyna uzależniona jest od umieszczonych na mapie miejsc, z których raz na turę można te punkty pozyskać (i chyba właśnie pod tym kątem balansowano grę), ale parę awansów w odpowiednim drzewku pozwala generować je w niemal nieograniczonych ilościach. W ostatnich paru misjach nie jest niczym dziwnym przebiec jednym z kapłanów całą mapę, zhakować wszystkie konsole, zniszczyć 1-2 z nich, a potem wrócić do reszty drużyny i mieć praktycznie pełen pasek Cognition Points, dzięki czemu kolejny z naszych podkomendnych może odpalić którąś z najpotężniejszych broni, nierzadko zabijając znakomitą większość wrogów na planszy jednym strzałem. Zabicie bossa jednym strzałem również jest jak najbardziej wykonalne bez specjalnego kombinowania.

W pierwszych paru misjach nasi techkapłani mają do dyspozycji bardzo słabą, ale darmową w używaniu broń, przez co walki stanowią pewne wyzwanie. Dosyć szybko jednak uzyskujemy dostęp do lepszych pukawek, co w połączeniu z wyżej wymienioną mechaniką pozyskiwania Cognition Points sprawia, że stajemy się bogami pola bitwy. Jeśli graczowi uda się przebrnąć przez żmudny początek, to reszta nie sprawi mu żadnych trudności.

Mechanizm „budzenia” Nekronów
Polega na tym, że każda wykonana misja, zależnie od naszego podejścia i skuteczności, generuje (a przynajmniej powinna) 3-5% wybudzenia. Limit to 100%, przy jego osiągnięciu automatycznie stajemy do walki z bossem (lub bossami, jeżeli nie zdążyliśmy ich wcześniej ubić pojedynczo). Niestety to totalny niewypał.
Coś, co miało wprowadzić presję czasową i nie pozwolić graczowi zbyt wzmocnić drużyny, a więc zmuszać do kompromisów, rozwalone zostało doszczętnie inną z mechanik, tj. niszczeniem rozsianych na większości map konsol. Rozwalenie każdej z nich obniża poziom zainteresowania naszymi działaniami w misji. Im trudniejsza mapa, tym więcej konsol. Tak od połowy gry nie jest żadnym problemem zhakować i zniszczyć wszystkie konsole, a potem wyczyścić mapę w pierwszej turze. W ten sposób można przechodzić całe misje bez nabijania % wybudzenia Nekronów. Grając w grę drugi raz bez problemu odblokowałem wszystko, co się dało, a także ubiłem każdego bossa poza finałowym przy ok. 65% wybudzenia, przy czym konsole zacząłem niszczyć dopiero od ok. 30%. Nie korzystałem z żadnych powerbuildów ani exploitów, po prostu tak pomyślana jest ta gra.

Mimo tych niedociągnięć, dla fanów W40K to i tak nie lada gratka. Soundtrack jest świetny, podobnie jak oprawa graficzna, głosy postaci i dialogi. W obliczu braku naprawdę mocnych pozycji z tego uniwersum, nie pozostaje nic innego jak tylko cieszyć się każdym strawnym tytułem.

Heretek, dodatek do Mechanicus, jest za to zdecydowanie niewarty uwagi. Ledwo parę nudnych misji, do tego słabiutkich fabularnie plus kilka niegodnych uwagi broni. Szkoda.

dobrze się zapowiada

- Fantastyczna muzyka
- Świetny klimat
- Oryginalność (w końcu nie Space Marines)
- Dość dobry gameplay.
- Żadna z umiejętności i drzewek rozwoju nie jest zbędna. Każda wnosi coś do drużyny.

Gra silnie inspirowana X-comem. Tury rozgrywa się szybko i przyjemnie. Niestety w późniejszych etapach robi się za nudno. Ciągle powtarzamy schemat, a w misjach nie pojawia się wiele nowości. Na poziomie normalnym drużyna w połowie gry staje się o wiele potężniejsza niż przeciwnik. Często kończymy bitwę w pierwszej turze.

Epic dał za darmo i należy się z tego cieszyć.

Przyznam szczerze, że jakoś mnie całe to uniwersum Warhammera (i fantasy, i 40,000) zupełnie ominęło – najbliżej go byłem, jak miałem parę lat temu krótką fazę na „Bloodbowla”, no ale to jest jednak parodia podstawowego świata. Mam natomiast znajomych, którzy malują te figurki, więc od czasu do czasu coś nieco na temat Boga Imperatora Ludzkości czy Herezji Horusa usłyszałem. Nigdy mnie jednak nie ciągnęło, żeby dowiedzieć się czegoś więcej.
Czy przejście „Mechanicusa” to we mnie zmieniło? Cóż, może trochę – muszę przyznać, że ciekawie było zagłębić się w ten świat kultu religijnego z dalekiej przyszłości tak silnie zainspirowanego dziejami chrześcijaństwa. Jako zupełny laik, zaskoczony byłem tym, jak wiele treści rzeczywiście jest tu do zgłębienia, i nawet zacząłem się zastanawiać, czy nie sięgnąć po jakiś podręcznik i nie zacząć czytać więcej na ten temat. Ostatecznie tak się nie stało, ale wszystko to jest świadectwem tego, jak szalenie klimatyczna (niestety tylko miejscami...) jest gra stworzona przez Bulwark Studios – tego odmówić jej pod żadnym pozorem nie można. Świetne jest zwłaszcza to przekomarzanie się członków rady wojennej, na której czele stajemy, dostrzeganie różnic ich światopoglądów i zastanawianie się, jakim cudem frakcja tak silnie wewnętrznie skłócona mogła przetrwać tyle czasu w tak wrogim świecie.
Jeżeli chodzi o rozgrywkę, gra naprawdę imponuje – to jeden z najlepiej przemyślanych systemów walki turowej, jaki w życiu wydziałem. Poważnie – a ja lubię grać w turowe erpegi. Co za tym stoi? Otóż szereg świetnych decyzji projektowych. Po pierwsze, pozbycie się szans na trafienie – jeżeli ktoś jest w naszym zasięgu, nasz cios go trafia, i tyle. To wyśmienicie eliminuje wszystkie te upierdliwe sytuacje, które w XCOMach stały się podłożem niezliczonych memów w stylu „90% szans i dalej pudłuje”. Po drugie, postacie, którymi kierujemy, są co prawda nieliczne, ale za to potrafią w swojej jednej turze zrobić całą masę różnych rzeczy, i to w kolejności, którą wybiera sobie sam gracz. Po trzecie, jest tu sensowny system postępu, w którym awanse są częste, a każdy kolejny poziom to szansa na rozwinięcie możliwości naszych postaci w sposób, który potem po prostu zwyczajnie przydaje się w walce. Można by zapewne jeszcze coś tu wymienić, ale te trzy fakty są tu moim zdaniem najważniejsze.
I tylko szkoda, że oprawa tych walk jest tak kiepska i pozbawiona klimatu. W przeciwieństwie do naszego statku i naszych jednostek, sam przeciwnik oraz areny na których z nim walczymy są wizualnie miałcy, nijacy, pozbawieni jakiegokolwiek charakteru. Miałem w trakcie gry taką myśl, że gdyby rozgrywkę z „Mechanicusa” przenieść jeden do jednego za pomocą zwykłej skórki w klimaty innej gry z uniwersum Warhammera – „Mordheima” – to byłaby to zapewne jedna z moich ulubionych gier. Podczas zatem gdy „Mechanicus” ma świetną rozgrywkę, ale miejscami jako taką oprawę i klimat, „Mordheim” (z którym też się kiedyś próbowałem) ma genialny klimat, ale okropną, wkurzającą rozgrywkę. Czasem po prostu nie można mieć wszystkiego...

Warhammer 40,000: Mechanicus - recenzje graczy