Rune (2000)

Jestem pozytywnie zaskoczony tą grą.
Chciałem sobie poćwiczyć przed zagłębieniem się w Soulsy.
Na wysokim stopniu trudności gra jest bardzo sympatyczna. W miarę wymagająca staje się mniej więcej od połowy, gdy już walczę romańskim mieczem przeciw wikingom.
- idealnie działa pod Win10 i Full HD
- to gra akcji, brak polskiej wersji językowej nie jest żadnym minusem
- świetnie nadaje się zarówno jako 5-minutowy przerywnik od czegoś jak i na dłuższe posiedzenie
Na razie przeszedłem 2/3, wstępnie oceniam na 8.5 Warto..

Monotonna kiedyś, monotonna i brzydka dzisiaj. Nie warto.

moja gra za czasów gimnazjum, silnik unreala, przechodzimy gre od punktu a do b, dalej i dalej, rozwalając przy okazji rózne gobliny, kraby, trupy, jako apteczki jemy jaszczurki, jabłka, uzbrojenie to miecz, toporek, obuchowe jakieś, tarcza, można rzucać bronią. Bardzo fajnie zaprojektowane levele, dokładne ze szczegółami murarze

Niedawno w dziele retro gaming na GOL pojawił się artykuł wspomnieniowy o niniejszej produkcji, dlatego też postanowiłem sięgnąć po nią i sprawdzić, jak tam radzą sobie Wikingowie z przełomu tysiącleci.

Rune to gra akcji z widokiem TPP, w której wcielamy się w bohatera o imieniu Ragnar. Jesteśmy Wikingiem, mieszkańcem jednej z wyróżnionych przez boga Odina wiosek, gdzie znajdują się magiczne, tytułowe runy mające potężną moc. Musimy ich strzec za wszelką cenę. Niestety coś poszło nie tak- wioska została zaatakowana przez jednego z niedawnych sprzymierzeńców, my ledwo uchodzimy z życiem, a naszym zadaniem jest przedrzeć się przez mroczne lokacje skandynawskich krajobrazów, dokonać zemsty, uratować bliskich i resztę naszej wioski wraz z tytułową magiczną Runą. To tyle, jeśli chodzi o fabułę. Nie jest ona jakoś specjalnie wymyślna, w grze natrafiamy na krótkie przerywniki filmowe na silniku gry opowiadające o kolejnych wydarzeniach. Fabuła gry utrzymana w mrocznym kontekście świata Wikingów jest ok, ale bez fajerwerków.

Ragnarem mamy do pokonania łącznie ok. 25 lokacji, co wystarcza na mniej więcej 5-6h intensywnej rozgrywki. To dobra ilość czasu, jak na tan gatunek. Przy tym lokacje nie są jakoś specjalnie zagmatwane czy skomplikowane- częściej skupiamy się na odnajdywaniu jakichś ukrytych przejść, uskoków, dźwigni do pociągnięcia w celu otworzenia drzwi, mamy też oczywiście walkę ze złymi goblinami czy złowieszczymi żołnierzami w końcowych etapach gry.

Rune, pomimo 25 lat na karku, pomimo koszmarnej już dziś grafiki (która nie ma prawa się obronić dziś ze względu na wiek oczywiście), pomimo kiepskich technikaliów w postaci dźwięków (bardzo dobrze wypadają jedynie dialogi, cała reszta jest co najwyżej średnia), to gra w którą gra się zadziwiająco dobrze. Jak już wspomniałem, przemierzamy lokacje- od jaskiń i podziemi, poprzez goblinie miasteczko i zamek, kończąc na wiosce Wikingów. Nie są to poziomy przesadnie długie, jednakże trudność w ich pokonywaniu tkwi w pewnym pomyślunku, gdzie dalej iść lub gdzie znaleźć przejście (skakanie i szukanie czegokolwiek w ciemnych zakamarkach się kłania). Jednakże lokacje i poziomy są puste, surowe, co z jednej strony może i pasuje do klimatu gry, jednakże dziś wygląda to ubogo. W ogóle cała sceneria i otoczka gry jest ciemna, co uznaje za wadę, bo być może chodziło twórcom o mroczny klimat świata Wikingów, jednakże nawet na ustawionej na maxa jasności wiele razy miałem problem z wypatrzeniem ukrytego w ciemności przełącznika, przejście czy przeciwnika. Sytuacja nieco poprawia się w końcowych etapach gry, gdzie wychodzimy z podziemnych i jaskiniowych lokacji na powierzchnię- tam jednak pada deszcz, śnieg i jest jesienna "szarówa" (jak to w Skandynawi zazwyczaj).

Ragnar to młody człowiek, który w swojej wędrówce musi udowodnić, że stał się męzczyzną. W walce z wrażymi potworami może posługiwać się różnymi mieczami, obuchami, toporami, jednakże nic nie stoi na przeszkodzie, aby złapał odrąbaną kończynę wroga i rzucił nią w kierunku kolejnego. Podczas walki napełnią się pasek szału- im bardziej intensywna walka, tym pasek "eksplduje" i Ragnar zadaje zdecydowanie większe obrażenia. Zbieramy także tytułowe runy, dzięki którym możemy uruchomić specjalne zdolności naszego wojaka. Jednakże walka w Rune to kiepsko skonstruowany element- przeciwnicy często zachowują się głupio i stoją jak zaczarowani, a w starciu wystarczy tańczyć dookoła, aby nas nie dosięgli. Przewagę zyskują, gdy jest ich więcej. Dodatkowo, brak na naszym interfejsie informacji, która broń zadaje większe obrażenia, można się tylko domyślać po wielkości oręża... Tak samo z tarczami- ich używanie w zasadzie jest umowne.

To, co dobrze funkcjonuje w Rune, to klimat. Przemierzanie lokacji jest przyjemne, surowość krajobrazów, ciemność (choć, jak już wspomniałem, to także wada), mroczna muzyka przygrywająca od czasu do czasu, nie ma tutaj non stop nawalanki, ale ten element jest tu umiejętnie dozowany. Skupiamy się na szukaniu przejść, dźwigni, rozwiązywaniu mikro zagadek. Dodatkowo, nasz wojak uzdrawia się poprzez jedzenie tego, co znajdzie pod ręką, na czele z... jaszczurkami. Tak, Bear Grylls mógłby się uczyć... :) Taki smaczek, ale robi robotę.

Podsumowując, Rune to zapomniany dziś klasyczek, któremu brakuje jakiegoś większego odświeżenia, aby mógł trafić w gusta dzisiejszych graczy. Dziś można traktować ten tytuł jako ciekawostkę historyczną, ale ja dodatkowo nieźle się bawiłem. Spędziłem parę wieczorów w mrocznym świecie Wikingów i ten klimat mi przypadł do gustu. I pomimo kiepsko skonstruowanej walki, i pomimo zbytniej ciemnicy, i pomimo już leciwych technikaliów z grafiką na czele, Rune ma "to coś", co pozwoliło mi ukończyć grę z małą satysfakcją :)

PS: Nie sugerujcie się opisowi na GOL, że Rune jest podobny do Gothica. Wspólny element to tylko widok TPP- cała reszta to zupełnie inne klimatu i gatunki growe.

Rune (2000) - recenzje graczy