Alone in the Dark: Koszmar powraca

Zmieniam ocene z 7.5 na 8, gra fajna, dubbing fajny, akcja z lustrem mówiącym przesadzona żal

Alone In The Dark: The New Nightmare to gotycki survival horror. Chociaż to seria Resident Evil najmocniej spopularyzowała gatunek survival horror to Alone In the Dark z 1992 roku był pierwszą tak znaczącą grą wideo, która uchwyciła specyfikę gatunku grozy. Właściwe wykorzystanie świetnych efektów dźwiękowych, łamigłówek i okropności z umysłu H.P. Lovecrafta połączono, aby zapewnić naprawdę przerażające wrażenia z gry wideo. Pełna mistycznego świata w którym odbywały się zaklęcia i krwawe rytuały. Czwarta część Alone In The Dark wydana w 2001 roku uwzględnia późniejsze trendy gatunku survival horroru wiec jest klonem klasycznych Residentów i w zasadzie rezygnuje z korzeni serii.
Fabuła. Akcja rozgrywa się w 2001 roku. Najlepszy przyjaciel Edwarda Carnby'ego, Charles Fiske został znaleziony martwy u wybrzeży Shadow Island. Śledztwo Carnby'ego szybko prowadzi go do Fredericka Johnsona, który informuje go o poszukiwaniach Fiske'a trzech starożytnych tabliczek posiadających zdolność odblokowania niesamowitej i niebezpiecznej mocy. Johnson błaga Carnby'ego, aby zajął miejsce Fiske i wznowił śledztwo. Edward zgadza się i wyznacza sobie misję odnalezienia zabójcy Fiske. W podróży towarzyszy mu Aline Cedrac, aby odzyskać brakujące tabliczki i pomóc profesorowi Obedowi Mortonowi, którego uważa za swojego ojca. Podczas lotu nad wybrzeżem Wyspy Cieni samolot Edwarda i Aline zostaje zaatakowany przez nieznane stworzenie. Oboje wyskakują z samolotu na spadochronach, ale zostają rozdzieleni. Edward ląduje w gęstym lesie tuż za posiadłością, a Aline spada na dach zamczyska. Wkrótce zostają zaatakowani przez stworzenia ciemności, które pojawiają się nie wiadomo skąd i wydają się być żywymi cieniami. Shadow Island najwyraźniej zawiera jeden z wielu portali do innego świata. Fabuła gry stanowi odrębny kanon od głównego nurtu serii.
Gameplay. Poruszamy się postacią na wzór klasycznych Residentów. Biegamy po renderowanych lokacjach i mamy statyczne kamery. Sterowanie jest też podobne do starszych Residentów. Z pewnością lepsze niż w Nocturne i Blair witch - Rustin parr. Początek gry oferuje nam wybór postaci. Scenariusz Edwarda Carnby'ego opiera się głównie na walce z potworami, a mniej na zagadkach, bo dysponuje większą siłą ognia podczas gdy Aline Cedrac rozpoczyna grę uzbrojona jedynie w latarkę, a przez całą grę znajduje mniej broni. W rezultacie jej scenariusz jest bardziej zorientowany na łamigłówki, a co za tym idzie stanowi większe wyzwanie. Spotykają się od czasu do czasu, a główne obszary ich fabuły krzyżują się ze sobą. Razem tworzą zgrany zespół. Wybierając jedną z postaci możemy kontaktować się z drugą postacią przez radio co może zaowocować radą. Dwie grywalne postacie z nieco rozbieżnymi i przeplatającymi się scenariuszami to oczywiście pomysł skopiowany głównie z Resident evil 2. Prócz wrogów w posiadłości spotykamy również różne postacie niezależne, które są wplecione w scenariusz naszej przygody. Jak w każdej przygodówce musimy szukać i wykorzystywać przedmioty fabularne. Gra opływa w zagadki i tajemnice oraz ukryte przejścia i skrytki. Łamigłówki opierają się na eksploracji określonego obszaru, znalezieniu odpowiedniego przedmiotu i użyciu go we właściwym miejscu. Jest kilka ciekawych zagadek z latarką, ale w większości są one trochę za łatwe. By znaleźć rozwiązanie przy niektórych zagadkach trzeba przestudiować znalezione notatki. Wrogowie są świetnie zaprojektowani. Pająki spadają na głowę naszego bohatera w najmniej spodziewanym momenecie. Nie pomoże nawet najlepsza broń, jeśli nie uwolnimy się z śmiertelnego uścisku zombie. Nasi wrogowie nie lubią światła, które potrafi zamienić ich w popiół co ma duże znaczenie w rozgrywce. Możemy używać latarki do odstraszania określonych stworzeń, a zabijanie ich odbywa się za pomocą amunicji wytwarzającej światło takiej jak kule magnezowe i pociski fosforowe. Gra czerpie garściami z wielu elementów chcrakterystycznych dla stylu klasycznych Resident evil, ale stara się wprowadzać sama innowacje dzięki symulowaniu oświetlenia w czasie rzeczywistym, gdy używamy latarki. Przemierzamy przez dużą część rozgrywki bardzo ciemne zakamarki rezydencji oświetlając zaciemnione obszary latarką co dodaje grze mrocznego i ponurego charakteru. Trudność gry wynika głównie z tego, że wrogowie odradzają się, gdy opuścimy dane pomieszczenia więc szybko można doprowadzić do niedoborów amunicji i zdrowia, gdy ktoś będzie błądził po pomieszczeniach rezydencji nie wiedząc co dalej zrobić.
Grafika i udźwiękowienie. Dźwięk jest kapitalny. Słychać chrapliwe oddechy, niepokojące szmery, rozdzierające ryki, malujące się odgłosy krzyków, echo rozbrzmiewających w korytarzu kroków, wycie wichru, szum ulewy i grzmoty, które są bardzo niepokojące. Seria skrzypnięć wiekowych fundamentów zamczyska. W parze z nimi idzie świetna muzyka. Dokładnie takiej jakiej potrzeba, by grając ze słuchawkami w nocy dostać zawału. Elektronicznie podrasowane brzmienie barokowych organów. Udźwiękowienie i muzyka stanowi jeden z filarów budowania klimatu. Drugim filarem jest grafika. Oprawa wizualna robiła wrażenie, a zwłaszcza na monitorach CRT. Renderowane tła 2d są pięknie narysowane, a postacie i potwory w 3d wyglądają nieźle. Całość zadziwia dbałością o szczegóły. Fantastyczne renderowane błyski wystrzałów wspomagają piękno nieprzerwanej burzy huczącej za oknami dworzyszcza. Promień latarki omiata ciemne zakamarki. Gra wygląda tak mrocznie i ponuro jak tylko się da, a technika tworzenia siatki była ciekawą innowacją graficzną. Jedna z ładniejszych gier z 2001 roku na dx8. Minusem jest, że postacie, gdy rozmawiają nie ruszają ustami.
Podsumowanie. Przeszedłem oba scenariusze dwa razy w 2001 roku na premierę i odświeżyłem sobie po ok 20 latach. Jeśli ktoś miał nadzieję na kolejny wspaniały rozdział w duchu serii zostanie sam w ciemności wiecznego oczekiwania. Poza podobnym motywem przewodnim i głównym bohaterem gra nie pozostaje wierna serii, jeśli chodzi o rozgrywkę. Drugim problemem jest, że gra aż tak mocno nie straszy jak oryginał. Trzeci mankament to odradzanie się wrogów czego nie lubię. Mimo wszystko to przyzwoita gra survival horror na wzór klasycznych części Resident Evil z ładną scenerią i fajnymi efektami wizualnymi. Muzyka otoczenia i dźwięki gry są również odpowiednio ponure i trzymające w napięciu. Gra imponuje grafiką wśród gier suvival horror z renderowanymi tłami i statycznymi kamerami, bo przebiła wizualnie Nocturne i Blair witch - Rustin Parr, a dorównywał jej w 2001 roku jedynie Silent Hill 2. Ładniejsze od Alone In The Dark: The New Nightmare okazały się dopiero wydane rok później na świeżutkiej konsoli Gamecube Resident evil 1 remake oraz Resident evil 0.
https://www.youtube.com/watch?v=GQCM78dv5gM&ab_channel=D%27Flayer

Ten Alone in the dark wyszedł również na Game boy Color w 2001r. Wersja na game boy jest również świetna jest to najlepszy horror na Game boy. Jest w pełnym 3D. Jest wyspa jak i rezydencja i potwory tak jak w wersji pc. Wiadomo graficznie słabo ale jak na game boy bardzo dobrze. Fabuła jak i rozgrywka świetne. Gra również na Game boy trzyma klimat , Zwiedzanie lokacji zbieranie kluczy by otworzyć następne drzwi czy łom rękawice jak i 3 rodzaje broni , apteczki. Rezydencja jak i wyspa są na prawdę sporymi lokacjami . Jak zwiedzamy rezydencje i wyspę jest cisza. Lecz walki z potworami lub cut scenki mają nawet klimatyczną game boyową ścieżkę dźwiękową. Cut scenki są ładnie wykonane jak i klimatyczne gra godna polecenia. Daję 10/10 moim zdaniem obowiązkowy tytuł na Game boy ;-) cena jaką dałem za tą grę w 2023r to koło 160 zł takie ceny tej gry na aukcjach moim zdaniem gra warta tej ceny ;-) wersja Alone in the dark z game boy Color jest również na Nintendo Eshop na Switch.

Nawet dziś robi robotę był by mile widziany remaster tego bo te remaki prócz tam kilku jak residenty ostatnie wychodzą słabo jakoś

Alone in the Dark: Koszmar powraca - recenzje graczy