The Legend of Zelda: Breath of the Wild

Zmiana konwencji przy jednoczesnym pozostawieniu elementów tradycyjnie kojarzonych z serią – oto nowa Zelda. Najlepszy tytuł startowy w historii branży, którego odkrywanie to jedna z największych przygód w życiu gracza.

Zelda BoTW: 6/10Platforma: NS 2Czas gry: 8hNIEUKOŃCZONAKolejny raz dałem szansę standardowej grze Nintendo i kolejny raz się od niej odbiłem. Choć tym razem doszedłem dalej niż ostatnio, gra kolejny raz mnie wynudziła i odrzuciła od siebie powtarzalnością, pustką i brakiem fabuły. Bieganie od shrinu do shrinu, który każdy wygląda tak samo, bezsensowne nagrody za misje, puste gadki z mijającymi npc oraz brak fabuły to dla mnie za dużo. Gra ma swoje momenty, można fajnie zaplanować walkę, która jest dynamiczna, choć dosyć łatwa. Świat jest ładny, eksploruje się go przyjemnie, ale ileż można... Bieganie od kapliczki do kapliczki aby podnieść poziom życia lub staminy szybko robi się nudne, a przeciwnicy są coraz silniejsi. Ciężko mi zrozumieć zachwyty nad tą grą. Pod żadnym względem nie jest ona wybitna, a w wielu jest wręcz przeciętna.

Dobra gra. Prosta mechanicznie, ale z ciekawymi misjami i cudownymi zagadkami. Niestety, sam otwarty świat jest pusty i nudny, a jego rozmiar sprawia, że trudniej jest grze ukryć słabość swojej fabuły.

Bawiłem się nieźle. Jakiś czas temu próbowałem na WiiU grać, ale mi nie podeszła, tym razem wróciłem na switch i ukończyłem w 4 dni (główny watek, 4 bestie, wszystkie wspomnienia). Gra jest naprawdę spoko, jedna z niewielu gdzie po ukończeniu nadal gram. Czemu nie 9-10/10? Za pełno upierdliwości typu:- jednorazowe bronie i tarcze, - mały ekwipunek, - konieczność zbierania jedzenia, - gotowanie - jedna potrawa na raz, brak możliwości robienia po prostu z przepisu - trzeba wybierać produkty, animacje, - w ogóle wszystkie menu są niezdarnie zrobione ...- walka, nie podoba mi się nacisk na parowanie i uskoki. - tylko na Swithch/WiiU, popup, niska rozdzielczość, 30 fps. Robi wrażenie co wycisnęli z tak słabych konsol, ale po ostatnio ogranym Horison FW człowiek zastanawia się, jak by ta gra wyglądała na porządnym sprzęcie.Pomimo wad ma coś w sobie, zwykle sprzedaję gry po przejściu, ale tą sobie zostawię.

Pierwsze podejście w 2017: 60h do ubicia Ganona i myślałem że koniec.Wróciłem w 2019 i wsiąkło w sumie 400h / prawie 100% ukończenia gry (bez wszystkich koroków).Teraz mamy 2020 i wciąż czasem zaglądam co tam wyprawiają niektórzy Japończycy.Po prostu Zelda.

Nadrabiam z opóźnieniem, ale potwierdzam. Zelda to absolutna rewelacja w standardzie otwartych światów. W czasach, gdy Ubisoft tłucze swoje schematy, Breath of the Wild udowadnia, że mniej znaczy więcej. Żadna z mechanik nie jest przesadnie skomplikowana, ale w synergii dają elegancki efekt. Grę, która z jednej strony budzi emocje fantastycznie wykreowanym światem i atmosferą a z drugiej wciąga eksploracją i mnóstwem mądrej zawartości. Od czasu Skyrima otwarty świat nie był zrobiony tak dobrze. Ocena o 0,5 punkta w dół za zagadki z żyroskopem.

Mocne 7 na 10, nie potrafię dać więcej mimo, że jestem oczarowany różnorodnością zagadek, nie mniej gra jest strasznie męcząca i nużąca, więc moim zdaniem nie zasługuje na nic więcej. Przeszedłem ją po 100 godzinach. Jest coś w niej co przytrzymuje człowieka przed ekran, ale z drugiej strony przemierzamy wielki świat, który jest pusty, wrogowie są nieciekawi, a walka nierówna. Losy postaci miałem głęboko w poważaniu. Trochę kuje w sercu zbyt mała ilość dialogów mówionych. Wiem, że to domena gier japońskich, ale może wypadałoby wyjść już z XX wieku?

W pełni zasłużona maksymalna ocena dla być może pierwszego sandboksa, w którego przez wiele godzin grałem z najprawdziwszym poczuciem ekscytacji i oczekiwania na kolejną wyprawę.

Zelda przypomniała mi, czego szukam w wirtualnych światach: obietnicy wielkiej podróży, w dodatku w najpiękniejszej odsłonie Hyrule, jakie widziały konsole Nintendo. Więcej godzin błąkałem się po świecie, niż wykonywałem główne zadania. I nigdy nie sądziłem, że spodoba mi się gotowanie w zielonym kubraczku. Wybaczaliśmy Skyrimowi bugi, wybaczamy Zeldzie framerate. A że chciałbym to w 1080p i 60 klatkach na sekundę? Cóż, chciałbym. Ale nie mam. Mam za to, przewrotnie to ujmę, Zeldę w łóżku. I czuję z tego powodu wielką radość.

Nowa Zelda mnie oczarowała. To połączenie Skyrima (można wejść wszędzie) z klimatem niczym z przepięknego filmu Księżniczka Mononoke. To sandboks, w którym robisz, co chcesz, ale zarazem w ogóle nie czujesz typowej dla tych gier powtarzalności i nudy. Słowem, to The Last of Us sandboksów.