Graliśmy w Dying Light - klona Dead Island z domieszką Mirror's Edge - Strona 3

Konfrontacje z ludźmi i nie tylko

Po krótkim treningu na zaimprowizowanym torze przeszkód ruszyłem w kierunku znacznika misji. Zadanie polegało na odszukaniu jednego z ocalałych, który miał wysadzić budynek stanowiący siedlisko zombie. Kiedy dotarłem na miejsce, trafiłem na dwójkę innych ludzi przeczesujących okolicę. Jako że w odróżnieniu od wcześniejszej konfrontacji z żołnierzami tym razem oponenci nie mieli groźnie wyglądających karabinów, mogłem bez większego problemu uzyskać przewagę. W jednego z nich rzuciłem nożem, po czym powaliłem go na ziemię podwójnym kopniakiem z wyskoku. Drugiego potraktowałem wślizgiem, a następnie toporkiem. Oczywiście nie zawsze trzeba stosować tak finezyjne techniki – aby osiągnąć cel, wystarczy parę ciosów kijem bejsbolowym. Możliwość przeprowadzania efektownych ataków jest jednak naprawdę sympatyczna, tym bardziej że – podkreślę to raz jeszcze – Dying Light ma bardzo udany system sterowania. Kiedy pozbyłem się przeszkód, odszukałem ciało kolegi, a pod nim detonator. Dalszego ciągu tej historii zdradzić nie mogę, bo przeszliśmy do innej sekcji dema, aby zobaczyć kolejne pomysły deweloperów.

Ludzie mogą być groźniejsi od zombie, bo mają karabiny.

Dying Light – udane połączenie Dead Island z Mirror's Edge – ilustracja #2">

Jedną z nowości w systemie poruszania się i walki jest podział wytrzymałości postaci, czyli tzw. „staminy”, na dwie odrębne części: dotyczącą akrobatyki oraz wyprowadzania ciosów. Paweł Kopiński, jeden z pracowników Techlandu, który przeprowadził mnie przez poziom demonstracyjny, wyjaśnił, że zastosowano go, aby zachować dynamikę akcji. Odrębne punkty energii dla obu czynności sprawią, że da się wskoczyć w grupę zombie po paru akrobacjach i walczyć, nie martwiąc się, że nagle staniemy wycieńczeni wśród atakujących nas wrogów.

W dalszej części prezentacji powtórzył się wcześniejszy scenariusz: jeszcze raz aktywowała się misja poboczna ze zrzutem zasobów oraz lokalne zdarzenie. Paczka wylądowała na niewielkim budynku – skorzystałem ze słupa, z którego przeskoczyłem na werandę, po czym wspiąłem się na jej daszek. Kopiński zaznaczył, że zwykle opcji wspinaczkowych jest kilka. Mój trud został wynagrodzony pistoletem, który wypróbowałem chwilę później. Broń palna w Dying Light jest ostatecznością, bo przywołuje groźniejsze wersje zombie, mające w sobie odrobinę więcej żywotności. Rodzajów wrogów będzie zresztą sporo – widziałem między innymi bydlaka, który potrafi miotać samochodami, czy zombie odzianego w strój ochronny z butlą gazową na plecach (tak, można w nią strzelić). Gra dobierze oponentów w sposób dynamiczny, chociaż kontrolowany – z czasem trafimy na coraz nowsze ich typy. Na pewno nie będzie to system taki jak w Dead Island – zapewnił Smektała.

Bliskie spotkanie z zombiakiem.

Zamiast prostego skalowania poziomów przeciwników można więc liczyć na bardziej sytuacyjnie budowane wyzwania. Wydaje się, że czasem okażą się one uzasadnione terenowo. Obserwujący moje postępy w grze Kopiński nie chciał zdradzać zbyt wiele, ale zagaił enigmatycznie, że w sąsiedztwie wody trafimy na zombie wodne. Kiedy zapytałem, czy infekcja obejmuje tylko ludzi, czy może też zwierzęta, rzucił tajemniczo: Powiem tak: na razie widziałeś tylko ludzi. Może coś jest na rzeczy?