Graliśmy w Dying Light - klona Dead Island z domieszką Mirror's Edge

W recenzji Dead Island napisałem, że to mój ulubiony tytuł Techlandu. Gra zaskoczyła mnie bowiem przyjemnym systemem walki, ciepłą paletą kolorów, otwartością i trybem kooperacji dla czterech osób. Wrocławianie nie ukrywają, że ich pierwsza produkcja o zombie nie okazała się doskonała, bo stanowiła tylko punkt wyjścia. Dead Island było dla nas pod pewnymi względami poligonem doświadczalnym, na którym nauczyliśmy się wielu rzeczy, jeśli chodzi o projektowanie czy obsługę technologiczną – stwierdził na prezentacji ich nowego dzieła Tymon Smektała, jeden z przedstawicieli studia. Po zobaczeniu i zagraniu w przekrojowy fragment Dying Light, nowej pierwszoosobowej gry akcji o walce z nieumarłymi, muszę przyznać, że była to bardzo dobra lekcja. To, co zademonstrowano nam w siedzibie firmy, okazało się więcej niż obiecujące – szykuje się świetna gra z zombiakami w roli głównej, która ma szansę znacznie przebić poprzednie dokonania tego dewelopera pod niemal każdym względem. Powiem szczerze, że „Umierające światło” już teraz wygląda i działa lepiej od „Martwej wyspy”, a co najważniejsze – sprawia dużo większą frajdę.

Komitet powitalny w mieście Harram.

Emocje i walka o przetrwanie

Scenariusz Dying Light raczej nie zaskoczy nikogo oryginalnością, ale ma w zanadrzu parę niespodzianek. W grze przeniesiemy się do miasta Harram z roku 2014, stylistycznie nawiązującego do tygla kulturowego, jakim jest np. Istambuł, opanowanego przez hordy ludzi zamienionych w bezwolne zombie. Metropolia została objętą kwarantanną, z powodu której grupka ocalałych musi radzić sobie w trudnych warunkach. Głównymi bohaterami będą osoby znane z wielu innych opowieści o zombie: biegacze, sprinterzy czy „kurierzy”, wypuszczający się na niebezpieczne tereny w poszukiwaniu cennych zasobów, broni lub innych ocalałych (w The Walking Dead taką rolę pełnił między innymi Glenn Rhee). Od strony fabularnej Techland chce wpleść w to wszystko pewną emocjonalność, choć autorzy są świadomi, że w grze kooperacyjnej porywanie się na przejmującą historię nie ma wielkiego sensu. Na pewno w wymiarze emocjonalno-fabularno-rzewnym nie będziemy mierzyć się z The Walking Dead czy The Last of Us – powiedział Tymon Smektała. Zamiast „niezależnego filmu islandzkiego”, jak zażartował producent, dostaniemy więc coś w klimatach „dobrego kina akcji” pokroju Szklanej pułapki.

Pewnych emocji nie brakowało jednak w krótkim fragmencie rozegranym przez jednego z deweloperów. Zobaczyliśmy w nim bohatera ruszającego po zasoby zrzucone w dwóch punktach miasta. Takie zadania normalnie będą ograniczone czasowo – im szybciej dotrzemy do skrzynki zawierającej cenne przedmioty, tym więcej ich znajdziemy. Jednak w owym wyścigu z czasem coś może skłonić nas do zatrzymania się gdzieś po drodze. W przykładowej scenie usłyszeliśmy krzyk dochodzący z jednego z domów. W środku bohater zastał pląsającego po kuchni zombie, a w szafie jego przerażoną, kilkuletnią i wciąż niezmienioną córkę. Jade, nasza przewodniczka nadająca przez radio z bazy, obiecała zająć się dziewczyną, więc mężczyzna mógł kontynuować misję. Z powodu opóźnienia patrol zakończył się połowicznym sukcesem – przy jednej z paczek spotkaliśmy uzbrojonych żołnierzy, którzy postawili proste warunki: ani kroku dalej. W takich sytuacjach trzeba będzie się wycofać. Przynajmniej na początku gry, bo później nabędziemy więcej umiejętności i zyskamy lepszy sprzęt. W tym momencie przypomniało mi się State of Decay i zacząłem się zastanawiać, jak bardzo rozbudowany okaże się motyw walki o dobro grupy.