Metro 2033 - test przed premierą - Strona 4

Patrząc na dość osobliwe, a przy tym szczegółowo zaprojektowane giwery, można bez problemu sprawdzić, ile nabojów pozostało jeszcze w magazynku, ewentualnie: z której komory dwururki da się oddać strzał przed przeładowaniem (za obie części lufy odpowiadają osobne przyciski myszy). Metro 2033 zapewnia przy tym przyzwoity poziom interakcji z otoczeniem – przewracające się po strzałach beczki, odpadające sople lodu, a nawet łamiący się w jednej z lokacji beton, który niszczymy, by pozbyć się stojącego na nim czołgu.

Nawet krótki pobyt na powierzchni powoduje,że obraz staje się zaparowany.

Animacja postaci wywołuje ambiwalentne uczucia. Z jednej strony widać, że autorzy przyłożyli się do obdarzenia ludzi właściwą gestykulacją i mimiką, co zaznacza się w trakcie świetnie zmontowanych przerywników. Jednak już np. mutanty rzucają się na stalkerów z pewnymi „szarpnięciami” – jak gdyby brakowało w ich ruchach kilku klatek animacji, potrzebnych do przekonania gracza, że faktycznie ma do czynienia z istnym wybrykiem natury. Inna sprawa, że przyczyna niedoróbki może być znacznie bardziej prozaiczna: Metro 2033 charakteryzuje się horrendalnymi wymaganiami sprzętowymi, zaś przygotowana do testów maszyna nie należała do tych, które byłyby za pan brat z DirectX 11 i najnowszymi osiągnięciami laboratoriów firm NVIDIA czy ATI.

Graficznym majstersztykiem są za to projekty lokacji – najpierw brudne, zadymione, wypełnione przez biedotę tunele metra, gdzie jedni grzeją ręce przy ognisku, inni raczą się rozmaitymi płynami, a co bardziej przedsiębiorczy hodują nawet świnie (te zgodnie z konceptem gry chrumkają w sposób zdecydowanie realistyczny). Duże znaczenie ma w tym wypadku gra świateł, gdyż cienie przebiegające po ścianach cały czas dają do zrozumienia, że jesteśmy obserwowani. Po wydostaniu się na powierzchnię przemierzamy dalej niebezpieczne, spowite zamiecią śnieżną ruiny Moskwy, jeszcze później zaś naszym oczom ukazuje się niesamowita panorama zniszczonego miasta, rozciągająca się ze szczytu wieży telewizyjnej Ostankino. Przemieszane obrazy postnuklearnej metropolii sprawiają, że w Metro 2033 można doszukać się wizualnych podobieństw i do hermetycznej krypty z Fallouta, i do pustkowi S.T.A.L.K.E.R.-a. Wielbiciele tego typu miejsc powinni być zachwyceni.

Na dwa tygodnie przed premierą Metro 2033 jawi się jako solidny, atrakcyjny wizualnie projekt, który nie zrewolucjonizuje wprawdzie gatunku FPS-ów, ale fanom postapokaliptycznych wizji pozwoli nastrzelać się do woli. Ponadto w połączeniu z książką Głuchowskiego wykreuje też w naszej wyobraźni interesujący świat, stając się tym samym jedną z ciekawszych propozycji na pożegnanie zimy.

Marek „Vercetti” Grochowski